Συζητήσεις στη Σαλοκουζίνα (vol.2)

Κοντεύει 1μμ. Τέτοια ώρα, συνήθως, έχουν φάει ήδη, αλλά υπάρχουν και μέρες όπως αυτή, που τυχαίνει να το καθυστερήσουν... Ο παππούς βλέπει αφοσιωμένα τηλεόραση και η γιαγιά καθαρίζει βρασμένες πατάτες δίπλα, στην κουζίνα. Τελειώνοντας με το καθάρισμα, πηγαίνει βιαστικά στο σαλόνι.

γ: "Να βάλω να φάμε?"
π: γυρίζει το κεφάλι και την κοιτάζει σιωπηλός, με ένα βλέμμα μπερδεμένο και ελαφρώς καχύποπτο, λες και του έβαλε ερώτηση παγίδα.
γ: "Ε?"
π: "Περιμένεις τηλέφωνο?"
γ: "Όχι."
π: "Από ποιον?"
γ: "Από κανέναν!", του απαντάει και επιστρέφει πίσω στην κουζίνα να ολοκληρώσει την πατατοσαλάτα τους.

Ο παππούς, αισθητά ενοχλημένος απ' τον παραλογισμό της, ανεβάζει ένταση και συνεχίζει.

π: "Σε ρωτάω αν περιμένεις τηλέφωνο και μου λες ναι, και τώρα λες από κανέναν."
γ: "Εγώ είπα άλλο και εσύ με ρωτάς για το τηλέφωνο."
π: "Τι σε ρώτησα?"
γ: "Αν περιμένω τηλέφωνο."
π: "Ε, και?"
γ: "Τίποτα, δεν περιμένω τηλέφωνο", λέει με μια διάθεση να κλείσει εκεί την κουβέντα, ενώ ταυτόχρονα τοποθετεί τη σαλάτα στο τραπέζι.

Ο παππούς, όμως, δεν το βάζει κάτω και μπαίνει στην επίθεση.

π: "Ε τότε τι με λες και το κάνεις θέμα?", ρωτάει φουντωμένος.

Η γιαγιά ξεφυσάει αγανακτισμένη και ξανά-προσπαθεί, αυτήν τη φορά με πιο αργό και καθαρό λόγο. 

γ: "Σε ρώτησα πρώτα αν θέλεις να φάμε και μου είπες όχι. Και μετά με ρώτησες αν περιμένω τηλέφωνο!"
π: "Πότε είπες για φαΐ?"
γ: "Σε ρώτησα."
π: "Και σε είπα όχι?"
γ: "Ναι."
π: "Συνεννόηση μπουζούκι", απαντάει αστειευόμενος, ρίχνοντας άμεσα τους τόνους και παίρνοντας θέση για μεσημεριανό.

Στο μεσοδιάστημα, εγώ στην κουζίνα έχω γυρίσει πλάτη, σε μια προσπάθεια να μη με δουν που έχω λυθεί στα γέλια, καθώς απολαμβάνω πρωινή κωμωδία.

...Is Golden

Silence is anything but empty.
Actually, silence is full of answers; if you are willing to listen.
So, if you choose to open your mouth and speak, if you choose to respond, be sure that you have something worth saying. Something that couldn't be said by choosing silence.

A question, once put into words, will unavoidably get its answer. You can only choose your way of answering: loudly or silently.

Μεταξύ Καθαρμάτων

Δε θυμάμαι γιατί με είχαν κλείσει εκεί μέσα. Πόσος καιρός να πέρασε άραγε από τότε που είδα για τελευταία φορά το φως τού ήλιου απ' το μπαλκόνι μου? Το φως του, πίσω από δικά μου κάγκελα· όχι κρύα και αφιλόξενα... Σίγουρα πολύς, για να μη θυμάμαι τίποτα πια.. Δεν υπήρχε γιατί, δεν υπήρχε πότε. Ήμουν απλά εκεί. Μα για να είμαι ειλικρινής, παρότι άκακος άνθρωπος, δεν ένιωθα αθώος. Είχα μια αίσθηση πως έτσι ήταν το σωστό.

Και μετά ξυπνήσαμε όλοι μαζί ένα πρωί, βλέποντας τα νέα στις ειδήσεις. Κάποιος είχε διαπράξει έγκλημα, φώναζαν ενθουσιασμένοι οι δημοσιογράφοι, και μόλις τον είχανε πιάσει. Όχι έγκλημα, εγκλήματα, απ' ό,τι διαπιστώσαμε στη συνέχεια. Και ήταν αποτρόπαια εγκλήματα. Αρρωστημένες σφαγές ζώων και ανθρώπων, λες και ήταν αναλώσιμα αντικείμενα. Και ο ίδιος, ήρεμος στις κάμερες, δε δήλωνε μετανιωμένος. "Κάθαρμα", είπε μέσα απ' τα δόντια του ένας που καθόταν παραδίπλα. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να συμπεριφέρεται με τόσο τερατώδη τρόπο, σκέφτηκα. Πόση αρρώστια κυκλοφορεί εκεί έξω?

Την επόμενη στιγμή μάθαμε ότι θα τον έφερναν σ' εμάς. Ήταν λες και είχαν περάσει ήδη μέρες, αλλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ν' αμφισβητήσω τον χρόνο.. Όλοι έξω, φώναξαν απ' το βάθος επιθετικά. Σίγουρα δεν ήταν η ώρα μας να βγούμε στην αυλή.. Μας έβαλαν σε μια σειρά και μας οδήγησαν βιαστικά σ' ένα μεγάλο, γκρι βανάκι. Έμοιαζε σαν σχολικό, μόνο που το συγκεκριμένο ήταν για μεγάλα παιδιά. Μέσα υπήρχαν ήδη άτομα, μάλλον από διαφορετικές μονάδες, όλοι με τα κεφάλια σκυμμένα και τα χέρια δεμένα. Κάθισα κι εγώ με τη σειρά μου κάπου προς τις πίσω θέσεις, παρατηρώντας τεμπέλικα κάθε καινούριο πρόσωπο γύρω μου. Σύντομα, διαπίστωσα ότι είχαμε κάθε καρυδιάς καρύδι, που λένε, αλλά για κάποιον λόγο δε μου έκανε ποτέ εντύπωση που όλοι μιλούσαν τη γλώσσα μου. Ξαφνικά, ανάμεσα στους υπόλοιπους, είδα κι αυτόν! Το κάθαρμα. Ήταν εντελώς ψύχραιμος, με τα χέρια κρεμασμένα ανάμεσα στα πόδια και είχε ένα αμυδρό, σταθερό χαμογελάκι, λες και κάποιος του είχε καρφιτσώσει πινέζα στο ένα μάγουλο για να το διατηρεί μόνιμα. Το μαλλί του ήταν κοντό και περιποιημένο, λες και μας πήγαιναν για βραδινή έξοδο. Και πού μας πήγαιναν, μήπως μας ενημέρωνε και ποτέ κανείς? Ανταλλάξαμε ένα εχθρικό βλέμμα και αυτό ήταν όλο· έπειτα έστριψε το κεφάλι του, κοιτάζοντας μόνιμα έξω.

Σε κάποια φάση, το λεωφορείο έκοψε ταχύτητα. Σταμάτησε και ο οδηγός σηκώθηκε απ' τη θέση του ανοίγοντας την πόρτα βιαστικά. "Περάστε όλοι έξω, θα κάνουμε ένα διάλειμμα μερικά λεπτά", ενημέρωσε... Κοίταξα εντυπωσιασμένος γύρω μου, παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή καθαρού αέρα. Μύριζε φύση. Ήμασταν στη μέση τού πουθενά, ανάμεσα σε τροπικά δέντρα και πυκνή βλάστηση. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει πού βρισκόμασταν ή πού πηγαίναμε, όλοι παρέμεναν ιδιαίτερα σιωπηλοί. Μονάχα ένας ζήτησε άδεια-βοήθεια για να κάνει την ανάγκη του και δύο τύποι τον οδήγησαν κάπου πίσω απ' το βαν. Στα αριστερά μου, ίσια μπροστά όπως κατεβαίνεις από την πόρτα τού λεωφορείου, υπήρχε απότομος γκρεμός και στο τέλος του, ένα ορμητικό ποτάμι. Πλησίασα προσεκτικά. Ακολούθησα την αρχή του με τα μάτια μου και κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές αυτής της ζούγκλας βρήκα τον καταρράκτη που τόση ώρα ακουγόταν στο ηχητικό υπόβαθρο τής σκηνής.. Λίγο πιο δεξιά μου στεκόταν κι αυτός, προσηλωμένος στο ποτάμι.

Κοιτάζοντάς τον, με κυρίευσε ξαφνικά ένα έντονο συναίσθημα οργής, σαν να μπήκε κάτι μέσα μου, με σκοπό να με ταρακουνήσει και να μου βγάλει προς τα έξω έναν άλλον εαυτό· έναν που μετά δυσκολίας μπορούσα να συγκρατήσω.. Μέσα στην ταραχή μου παρατήρησα ότι κι άλλοι είχαν εστιάσει τα βλέμματά τους πάνω του. Υπήρχε ένα δικαιολογημένο μίσος στην ατμόσφαιρα, σκέφτηκα· ήταν πλέον ξεκάθαρο. Την επόμενη στιγμή, ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι γι' αυτό. Οι αναπνοές μου είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο έντονες, η οργή μου κορυφώθηκε. Δεν το σκέφτηκα πολύ παραπάνω και σαν μαριονέτα των συναισθημάτων μου έπραξα ό,τι ακριβώς μου έλεγαν. Έτρεξα κατά πάνω του, σήκωσα τα χέρια μου και, εκμεταλλευόμενος τις χειροπέδες, τού έσφιξα τον λαιμό με δύναμη και τον τράβηξα μαζί μου κάτω, στο ποτάμι.

Η σύγκρουση με το νερό ήταν απρόσμενα ανώδυνη! Σχεδόν δεν τη θυμάμαι, θα έλεγα.. Ο νους μου ήταν σ' εκείνον. Βγάζοντας το κεφάλι μου απ' το νερό, κοίταξα τριγύρω να δω τι απέγινε. Δε βρήκα κανένα ίχνος του, όταν ξαφνικά, τον είδα να ξεπροβάλει απ' τη μεριά τού καταρράκτη, κρατώντας ένα γιγαντιαίο κατάνα. Η λαβή του ήταν τεράστια ακόμα και για δύο χέρια και η λεπίδα του μακριά σαν τα κοντάρια μεσαιωνικής κονταρομαχίας! Ωστόσο, φαινόταν να το κρατάει με μεγάλη ευκολία, σημαδεύοντας και πλησιάζοντας προς το μέρος μου. Φοβήθηκα. Δεν είχα ελπίδα και το πλάνο μου να σκοτωθούμε και οι δύο είχε αποτύχει προ πολλού. Όταν έφτασε σε επικίνδυνη απόσταση, σταμάτησε. Δε μίλησε, μόνο σήκωσε ελαφρώς τα χέρια του και πέταξε το κατάνα μέσα στο νερό προς τη μεριά μου. Το σήκωσα. Ήταν όντως ελαφρύ για το μέγεθός του. Την επόμενη στιγμή, απ' το πουθενά, ο ίδιος κρατούσε ένα δεύτερο κατάνα, παρόμοιων διαστάσεων. Ωραία! Θα ήταν μια δίκαιη μάχη, σκέφτηκα.

Πήρα θέση επίθεσης. Το ίδιο κι εκείνος. Τον κοίταζα επίμονα στα μάτια με μίσος, όταν είδα το ίδιο, άρρωστο χαμόγελο με αυτό που είχε στο λεωφορείο, να ξεπροβάλλει σταδιακά στο πρόσωπό του. Αμέσως μετά, έκανε μερικά βήματα πίσω, σαν να ήθελε να πάρει φόρα. Έκανα κι εγώ. Το ποτάμι έμοιαζε, πλέον, πολύ ρηχό, μιας και ήμασταν όρθιοι και απ' τη μέση και πάνω εκτός νερού. Παρ' όλα αυτά, δε νομίζω ότι είχε φανεί περίεργο σε κανέναν απ' τους δυο μας εκείνη τη στιγμή.. Για ώρα, τρέχαμε ο ένας πάνω στον άλλον, χτυπώντας τα σπαθιά μας αλύπητα μεταξύ τους, ξανά και ξανά, και στη συνέχεια επιστρέφαμε πίσω στις θέσεις μας για να επαναλάβουμε τη διαδικασία. Περιέργως, ίδρωνα, μα δεν ένιωθα κουρασμένος. Ξαφνικά, ένα απ' τα δύο κατάνα λύγισε... Περισσότερη απ' τη μισή λεπίδα τινάχτηκε στον αέρα και βυθίστηκε μέσα στο νερό, μερικά μέτρια μακριά μας. Ήταν του δικού μου σπαθιού. Είχα μείνει άοπλος και με μηδενικές ελπίδες επιβίωσης, πλέον. Ωστόσο, η μάχη έπρεπε να συνεχιστεί. Στην επόμενη επίθεση σήκωσε το κατάνα ψηλά, σκοπεύοντας να με κόψει κάθετα στα δύο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, κατάφερα να τον σταματήσω πιάνοντάς το με το αριστερό μου χέρι. Η παλάμη μου μάτωσε, αλλά χωρίς πραγματική αίσθηση του πόνου. Ήταν η ευκαιρία μου. Σήκωσα απότομα το άλλο χέρι, με το οποίο κρατούσα ακόμη τη λαβή τού κατεστραμμένου κατάνα και χωρίς δεύτερη σκέψη τον κοπάνησα στο κεφάλι με δύναμη. Η κρούση με δόνησε ολόκληρο και ο ήχος που ακούστηκε ήταν λες και είχα χτυπήσει μέταλλο, με τσίγκινο τηγάνι! Έχασα ελαφρώς την ισορροπία μου και παραπάτησα προς τα πίσω. Ο ίδιος έδειξε να πονάει, αλλά ήταν ακόμη ακίνητος και σταθερός στην ίδια θέση. Δεν έχασα χρόνο, έκανα μισό βήμα μπροστά και ξαναχτύπησα με τη λαβή στο ίδιο σημείο άλλες δύο φορές. Η τελευταία "τηγανιά" αποδείχθηκε αποτελεσματική. Το καθίκι ζαλίστηκε, απελευθερώνοντας το κατάνα από τα χέρια του. Άφησα το σπαθί να φτάσει στον πυθμένα και κατέβασα το αριστερό μου χέρι μέσα στο νερό, κοκκινίζοντας όλη την περιοχή γύρω μου. Πίστευα πως είχα κερδίσει, δεν περίμενα να είχε συνέχεια όλο αυτό, αλλά έκανα λάθος. Σύντομα, ήταν και πάλι σε θέση να κάνει κίνηση και πριν προλάβω ν' αντιδράσω ένιωσα τα χέρια του να μου σφίγγουν τον λαιμό.

Προσπάθησα να τον σταματήσω, αλλά είχε ρίξει όλο το βάρος του πάνω μου και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε βρεθεί και οι δύο κάτω απ' το νερό. Τιναζόμουν απότομα αριστερά-δεξιά προσπαθώντας να γλιτώσω, αλλά μάταια. Ένιωθα ήδη μια ολική δυσφορία. Θα μ' έπνιγε, ήμουν σίγουρος· ήταν απλά θέμα χρόνου. Η ελπίδα και η ψυχραιμία είχαν αρχίσει να μ' εγκαταλείπουν. Δεν ήξερα πώς να βρω την έξτρα δύναμη που χρειαζόμουν. Για καλή μου τύχη, το φως τού ήλιου και οι θόρυβοι της πρωινής καθημερινότητας δε μ' άφησαν να πεθάνω. Τα μάτια μου άνοιξαν λίγο πριν την ήττα, αλλά η αίσθηση της πίεσης και η ένταση της μάχης ήταν ακόμη εκεί...

26/10/22

State of Mind.

Φέτος θα είναι αλλιώς...

Ο χειμώνας μου φαινόταν πάντα η δύσκολη εποχή τού χρόνου. Έτρεμα, σαν πλησίαζε και παρακαλούσα μέσα μου, με κάποιον μαγικό τρόπο, να περάσει ταχύτερα απ' ό,τι τις προηγούμενες φορές. Παρακαλούσα να μη με διαλύσει το ίδιο όπως κάθε φορά, αφήνοντάς με να μαζεύω τα κομμάτια μου τους πρώτους μήνες τής άνοιξης. Και πώς περίμενα αυτήν την άνοιξη! Ήδη από αρχές Οκτωβρίου ονειρευόμουν τις πρώτες μεμονωμένες, ηλιόλουστες μέρες τού Μαρτίου που θα πηγαίναμε για καφεδάκι στην πλατεία. Που θα βλέπαμε ξανά τους ανθρώπους χαμογελαστούς και καλοδιάθετους. Μα ποτέ μία χρονιά δε μου έκανε τη χάρη. Ο ψυχρός και γκρίζος χειμώνας πότιζε μέσα μου, αργά και βασανιστικά, πάντα για το ίδιο, τεράστιο χρονικό διάστημα. Και κάθε που βγαίνει, συγχαίρω εντυπωσιασμένος τον εαυτό μου που τα κατάφερε και νιώθω μια ικανοποίηση, όπως σε ένα βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης ξεπερνάς ένα δύσκολο επίπεδο και πλέον αισθάνεσαι ικανότερος παίκτης. Όμως, είναι ψευδαίσθηση. Την επόμενη φορά είναι το ίδιο δύσκολο, το ίδιο ψυχοφθόρο. Γιατί αυτά τα παιχνίδια δεν έχουν τερματικό σταθμό· παίζεις ξανά και ξανά, μέχρι να κουραστείς και να τα παρατήσεις. Αλλά αυτό δεν είναι το point αυτής της σκέψης.

Η ουσία και η εξέλιξή σου σαν "παίκτης" ξεκινάει όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς πως δε σου φταίει σε τίποτα ο χειμώνας ή οποιαδήποτε άλλη εποχή. Μια εποχή δεν μπορεί από μόνη της να είναι τόσο καταστροφική για την ψυχολογία ενός ατόμου. Δεν μπορεί να είσαι αναγκασμένος απ' την ίδια τη φύση να ζεις τη μισή σου ζωή "μουδιασμένος" (να μη μιλήσω για μέρη όπου ο χειμώνας διαρκεί πολύ περισσότερο). Κατά συνέπεια, υπάρχει κάτι άλλο από πίσω που σε κρατάει σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο. Κάτι άλλο που δε λες ν' αντιμετωπίσεις μέσα σου και δε σ' αφήνει να απολαύσεις την κάθε εποχή, με τα καλά και τα κακά της...

Φέτος, λοιπόν, θα είναι αλλιώς.

Τελευταία, κατάλαβα ότι δεν ωφελεί σε τίποτα να προσπαθείς να "φέρεις το καλοκαίρι" στην κάθε νέα μέρα που ξημερώνει. Κάθε μία είναι διαφορετική και, όπως οι ηλιόλουστες, έτσι και οι μουντές και μουχλιασμένες μέρες, θα περιμένουν τη σειρά τους για να κάνουν την εμφάνισή τους στη ζωή σου. Δεν μπορείς να το ελέγξεις και δεν μπορείς να τα βάζεις με τον εαυτό σου γι' αυτό· είναι, αν μη τι άλλο, άδικο. Αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι η στάση σου. Η στάση σου απέναντι στη μέρα, στην εποχή, σε μια καλή ή μια κακή περίοδο. Είναι στο χέρι σου -μα με πολύ κόπο- να φέρεις το καλοκαίρι μέσα σου. Να φέρεις την ηρεμία, χωρίς να είναι απάθεια. Να είναι γαλήνη. Να είναι ήλιος· μια μόνιμη πηγή ενέργειας, την οποία θα εκπέμπεις από μέσα προς τα έξω. Και είναι ο μόνος τρόπος για να αποβάλλεις τον φόβο, για οποιονδήποτε "χειμώνα"...

Φέτος θα είναι αλλιώς, γιατί κουράστηκα να περιμένω τις καλύτερες μέρες, σαν να είναι κάτι εκεί έξω που πρέπει να το κυνηγήσω για να το βρω.

 

 

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο κεφάλι σου. Να το θυμάσαι αυτό, μικρέ μου εαυτέ, που σύντομα είναι να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον νέο αυτόν κόσμο.

Ακόμη κι αν οδηγείς μια Χάρλεϊ ή το πιο ακριβό αμάξι,
αν οδηγείς μόνος,
σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι ο δρόμος δεν έχει προορισμό.

Living On The Edge (part: 2)

Η ώρα πρέπει να πλησίαζε 1πμ και το κέντρο τής πόλης γεμάτο φώτα και φασαρία. Ο Γάμα κοιτούσε εκνευρισμένος το ποτήρι στα χέρια του, αλλά δε μιλούσε. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως δε θα σχολιάσει τίποτα, μιας και η κουβέντα δεν ήταν της ώρας.. Ο Κάπα απ' την άλλη, έχοντας αντιληφθεί την ανήσυχη ατμόσφαιρα, άρχισε να λέει διάφορα, προσπαθώντας να ψαρέψει κουβέντες και να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση. Ο συνοδηγός άκουγε και σε κάθε του απάντηση μετρούσε πολύ προσεκτικά τα λόγια του· δεν ήθελε να τον φουντώσει ή να του αποσπάσει την προσοχή. Δυστυχώς, όμως, μια-δυο προτάσεις τού Κάπα ως προς το κατά πόσο μπορεί να εξασφαλίσει μια ασφαλής επιστροφή όντας σε αυτήν την κατάσταση, πυροδότησαν ανεπανόρθωτα την ψυχραιμία του. Τι να μου αποδείξεις ρε φίλε, μετά από τόσα χρόνια τώρα θα σε μάθω, του είπε και συνέχισε. Μεταξύ μας μιλάμε τώρα και έτσι κι αλλιώς ήδη αυτό που έγινε στο ξεκίνημα της διαδρομής λέει πολλά. Τι έγινε στο ξεκίνημα, ρώτησε ο Κάπα με απορία... Αποκλείεται να έγινε κάτι τέτοιο πριν μισή ώρα, θα το θυμόμουν, αντέδρασε μετά από λίγο, ακούγοντας την ιστορία από τον Γάμα. Αυτό ήταν αρκετό. Οι εντάσεις κλιμακώθηκαν απότομα και η συζήτηση ξέφυγε εντελώς από τα πλαίσια που ήλπιζε να την κρατήσει ο Γάμα. Στη συνέχεια, ο Κάπα έβγαλε το κινητό του να τηλεφωνήσει στη Φι, για επιβεβαίωση. Δεν μπορούσε να το χωνέψει ο νους του. Τι κάνεις τώρα, τον ρώτησε ο Γάμα εκνευρισμένος. Δηλαδή σου λέω ψέματα?! Άσε το κινητό και συγκεντρώσου να επιστρέψουμε· αν μη τι άλλο αυτό που κάνεις με προσβάλλει, είπε κλείνοντας. Τελικά τηλεφώνησε, αλλά ευτυχώς το έκλεισε σύντομα, παίρνοντας την επιβεβαίωση που ο ίδιος δεν περίμενε..

Η σκηνή δεν τελείωσε εκεί, όταν σε μια αργοπορημένη προσπάθεια να βάλει το κινητό πίσω στην τσέπη του, έπεσαν οι πρώτες κόρνες από τα οχήματα της ουράς, στο φανάρι που τους είχε πιάσει. Πίσω τους ακριβώς, ένας ταξιτζής εν ώρα εργασίας, τον οποίο, δυστυχώς, ο Κάπα άκουσε να βρίζει απ' το παράθυρο. Δεν ήθελε πολύ, τα νεύρα του χτύπησαν κόκκινο. Τον κοίταξε απ' τον καθρέφτη με ένα δολοφονικό βλέμμα και αμέσως άρχισε να κορνάρει ειρωνικά, αλλάζοντας ταυτόχρονα απότομα ταχύτητα, παίζοντας με το γκάζι και το φρένο.. Τι κάνεις στη μέση τού κεντρικού ρε φίλε, τον ρώτησε θυμωμένα ο Γάμα. Αφού δεν έχουμε δίκιο, άσε τις κόντρες και πάμε να φύγουμε, συνέχισε ξεφυσώντας. Άσε με ρε, απάντησε εκείνος εκνευρισμένα, έχοντας εστιάσει στο όχημα πίσω τους. Την επόμενη στιγμή, ο Γάμα είδε το αμάξι να βγαίνει ελαφρώς εκτός πορείας, γέρνοντας προς το αντίθετο ρεύμα. Αντανακλαστικά άπλωσε το χέρι του και ίσιωσε το τιμόνι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Συγκεντρώσου εδώ ρε φίλε, του είπε μάταια.. Η κατάσταση είχε ξεφύγει. Ολονών τα βλέμματα τριγύρω είχαν στραφεί πάνω τους. Ευτυχώς, η προσπάθεια εξαγρίωσης του ταξιτζή απέτυχε. Αφού ανταλλάξανε μερικά κορναρίσματα, ο ταξιτζής με την πρώτη ευκαιρία τους προσπέρασε και εξαφανίστηκε. Η φορτισμένη ατμόσφαιρα στο αυτοκίνητο μέσα συνεχίστηκε για ώρα, παρότι και οι δύο πλέον είχαν ρίξει τους τόνους. Ο Κάπα πλέον οδηγούσε αισθητά πιο εκνευρισμένα, αλλά τουλάχιστον είχαν ξεφύγει την πολλή κίνηση του κέντρου. Τα δύσκολα πέρασαν, σκεφτόταν ο Γάμα, κοιτώντας το ποτήρι με τη βότκα. Λίγο παρακάτω, όταν πια ξεπέρασε το σκηνικό με το ταξί, ο Κάπα, επέστρεψε πίσω στην κουβέντα με τη Φι και το ξεπαρκάρισμα.. Πώς είναι δυνατόν να μην μπορώ να το θυμηθώ, αναρωτιόταν. Δε γίνεται να έχω ξεχάσει κάτι που συνέβη πριν λίγο, επαναλάμβανε ξανά και ξανά. Αυτό και μόνο κάτι θα έπρεπε να σου λέει, του απάντησε με ύφος ο Γάμα. Και στο κάτω κάτω, ξέχνα το, ξεκόλλα, τι σημασία έχει τώρα, του είπε στρέφοντας το κεφάλι του έξω απ' το παράθυρο, σε μια διάθεση να κόψει εκεί τη συζήτηση.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, παίρνοντας μια δεξιά στροφή απότομα, το αμάξι πέφτει πλαγιομετωπικά πάνω στη διαχωριστική νησίδα και αμέσως επανέρχεται στην πορεία του κανονικά, σαν δυο συγκρουόμενα σε λούνα παρκ. Για καλή τους τύχη, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν άλλα οχήματα τριγύρω. Ο Γάμα, κουρασμένος απ' την όλη κατάσταση, δεν είπε κουβέντα. Οι λέξεις έμοιαζαν να είχαν χάσει παντελώς την αξία τους. Εντάξει, αυτό θα το θυμάμαι σίγουρα, είπε ο Κάπα, με μια δόση χιούμορ στη φωνή του. Ωραία, του απάντησε ο άλλος. Χαλάρωσε ρε, θα επιστρέψουμε μια χαρά, δε θα πεθάνεις σήμερα, συνέχισε ο Κάπα αστειευόμενος, προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα... Από εκείνο το σημείο και μετά, αντάλλαξαν ελάχιστες κουβέντες και όλα κύλησαν ομαλά, μέχρι το τελικό παρκάρισμα. Κατεβαίνοντας απ' το αμάξι, ο Γάμα πέταξε το ποτό σε κάτι χορτάρια, απορώντας για άλλη μία φορά, για τον λόγο που το είχε κρατήσει τόση ώρα εξαρχής. Στη συνέχεια πήγε να τσεκάρει το αμάξι, αν και πλέον είχε μικρή σημασία το πόσο μεγάλο ήταν το βαθούλωμα από το τρακάρισμα. Δεν έπαθε τίποτα, μην ανησυχείς, του είπε ο Κάπα.

Επιστρέφοντας με τα πόδια προς τα πίσω, κάθισαν κανένα μισάωρο έξω από μια τράπεζα και το συζητήσανε για λίγο ακόμα... Χωρίς νόημα. Ο Λάμδα ενημέρωσε πως θα φύγει πίσω για Χαλκιδική, τελικά, και ο Γάμα με τη σειρά του, ενημέρωσε τον Κάπα πως δε θα πάνε μαζί στο Roadhouse να βρούνε τα παιδιά, όπως έλεγε το πλάνο. Κλείσανε κάπως απότομα την κουβέντα και ο Γάμα έφυγε μόνος προς το μαγαζί, παρέα με τις σκέψεις του..

Living On The Edge (part: 1)

Ήτανε κανονισμένο από καιρό πως θα πηγαίνανε σ' αυτήν τη συναυλία. Είχανε πει κι άλλοι ότι θέλουν να έρθουν, αλλά μέχρι τελευταία στιγμή κανείς τους δεν είχε κλείσει εισιτήρια. Τελικά, την Πέμπτη, δυο μέρες πριν τη μεγάλη βραδιά, ο Γάμα πήγε κι αγόρασε 6 μαζί, ένα για τον καθένα. Πλέον ήταν σίγουρο πως θα πηγαίνανε.

Σάββατο απόγευμα, κανονίζουν να βρεθούν με τον Κάπα και τη Φι γύρω στις 7:30μμ, για να πάνε παρέα με το αμάξι. Τους υπόλοιπους θα τους έβρισκαν εκεί. Είχε πολλές δουλειές να προλάβει· να πάει απ' το ένα σπίτι στο άλλο, να φροντίσει τη γάτα μιας και θα επέστρεφε ξημερώματα... Οριακά θα τους προλάβαινε. Παρ' όλες τις καθυστερήσεις, συναντήθηκαν σ' ένα καφέ-μπαρ, κάτω απ' το σπίτι τής Φι, ένα τέταρτο μακριά απ' τον συναυλιακό χώρο με το αμάξι. Το σχέδιο ήταν να φύγουνε αμέσως μόλις θα έφτανε ο Γάμα, αλλά τελικά κάθισαν λίγο ακόμη εκεί, τόσο όσο να τελειώσει το ποτό του ο Κάπα. Ήταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι και υπήρχε μία έντονα θετική διάθεση στην ατμόσφαιρα. Ο Γάμα δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Άντε, πάμε να φύγουμε, είπε. Πάμε να προλάβουμε να πιάσουμε καμιά καλή θέση, συμπλήρωσε, καθώς μάζευε τα πράγματά του απ' το τραπέζι. Σηκώθηκαν, χαιρέτησαν και κατευθύνθηκαν προς το αμάξι τού Κάπα, αν και πλέον αυτή η επιλογή δε φάνταζε και η καλύτερη, μιας και αυτός είχε ήδη αρχίσει να κάνει κεφάλι και κανείς από τους άλλους δεν ήξερε να οδηγεί. Έπρεπε, όμως, να βιαστούν· είχε περάσει η ώρα. Θα δούμε πώς θα γίνει στην επιστροφή, σκέφτηκε ο Γάμα, ακούγοντας τη μηχανή τού οχήματος να παίρνει μπρος. Ήταν πολύ χαρούμενοι για να τους τη χαλάσει κάτι τέτοιο τώρα..

Μετά από μερικούς κύκλους στη γειτονιά, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το gps, έφτασαν στον προορισμό τους. Το αμάξι το αφήσανε πάνω στον κεντρικό, αν και απ' ό,τι διαπίστωσαν στη συνέχεια, ο συναυλιακός χώρος είχε μπόλικες θέσεις πάρκινγκ. Πρώτη στάση η καντίνα, 50 μέτρα μακριά απ' την είσοδο. Να πάρουμε καμιά μπύρα(?), ρώτησε ο Κάπα. Ναι, αλλά θα πρέπει να τις πιούμε στα γρήγορα πριν μπούμε, απάντησε ο Γάμα. Δεν πρόκειται να μας αφήσουν να τις περάσουμε μέσα, συμπλήρωσε. Ο "κλέφτης", το κουτάκι το είχε 2€, αλλά η αντίστοιχη ποσότητα μέσα θα έκανε 4-5€, οπότε δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές.. Πήρανε τέσσερις. Συζητώντας για τα κομμάτια που θέλουν ν' ακούσουν από τις μπάντες, ο Γάμα ήπιε τη δικιά του, ενώ στον ίδιο χρόνο ο Κάπα κατέβασε και τη δεύτερη· η Φι δεν ήθελε να πιει εξαρχής. Την τελευταία, κατάφεραν και την πέρασαν από την είσοδο και κάπως έτσι μπήκανε μέσα, έτοιμοι να το ζήσουν!

Η συναυλία άνοιξε με τους Kohana, κάτι φίλοι τού Κάπα, οι οποίοι παρουσίαζαν καινούριο δίσκο. Τα παιδιά μπήκαν δυναμικά και ο κόσμος ξεσηκώθηκε ήδη απ' το πρώτο τέταρτο. Λίγο μετά την έναρξη έφτασαν και οι άλλοι δύο τής παρέας, ο Δέλτα και ο Ταφ. Ο Γάμα βγήκε έξω να τους δώσει τα εισιτήριά τους και να τους μεταφέρει στο σημείο που είχανε στηθεί μέσα. Ο Λάμδα ερχόταν αυθημερόν από Χαλκιδική μόνο και μόνο για τη συναυλία, αλλά θα έφτανε τελευταίος, μιας και είχε ενημερώσει λίγο νωρίτερα πως είχε ακόμη δρόμο μπροστά του.. Επιστρέφοντας μέσα, ο Κάπα και η Φι είχαν εξαφανιστεί. Είχανε πάει μπροστά και θα καθόντουσαν εκεί, σίγουρα μέχρι να τελειώσει το support και από 'κεί και πέρα, βλέποντας και κάνοντας. Ο χώρος είχε αρχίσει να γεμίζει αισθητά. Ακούστηκε από τους τριγύρω πως η συναυλία είχε γίνει sold out και όντως, κάπως έτσι φαινόταν. Με το που τελείωσαν οι Kohana έφτασε μήνυμα από τον Λάμδα, "είμαι απ' έξω". Ο Γάμα βγήκε για άλλη μια φορά να μαζέψει και τον τελευταίο τής παρέας, ο οποίος, δυστυχώς, είχε χάσει το άνοιγμα της συναυλίας, αλλά είχε φτάσει πάνω στην ώρα για τη μεγάλη μπάντα τής βραδιάς, τους VIC. Τα παιδιά τα δώσανε όλα, ο ενθουσιασμός όλων κορυφώθηκε και πριν το καταλάβουν πέρασε ένα αξέχαστο, απολαυστικό δίωρο, για το οποίο πολλοί θα έχουνε να λένε.

Βγαίνοντας προς τα έξω, η παρέα έγινε και πάλι μία, αλλά πολύ σύντομα ο Δέλτα και ο Ταφ δήλωσαν αποχώρηση, καθώς ήταν πολύ κουρασμένοι (λόγω δουλειάς) για οποιαδήποτε συνέχεια. Οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν σιγά σιγά προς τα οχήματά τους, συζητώντας για το πού θα πάνε και πώς θα εξελιχθεί η βραδιά. Οι σκέψεις ήταν ανάμεικτες και τα δεδομένα ανησυχητικά.. Ο Γάμα είχε μιλήσει από το απόγευμα με τον Χι, ο οποίος θα τους περίμενε με παρέα στο Roadhouse για μπύρες και βελάκια, οπότε αυτή ήταν και η πρώτη πρόταση που έπεσε στο τραπέζι, αλλά ο Κάπα είχε πιει πλέον πολύ για να οδηγήσει ως εκεί. Ελάτε να πάμε με το δικό μου αμάξι όλοι μαζί και έρχεσαι αύριο να το πάρεις, του πρότεινε ο Λάμδα. Ναι, έτσι κι αλλιώς Κυριακή είναι, συμπλήρωσε ο Γάμα, προσπαθώντας να υποστηρίξει την πρόταση. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις, όμως, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Παιδιά, μην αγχώνεστε, το 'χω γενικά, είπε ο Κάπα και συνέχισε με αυτοπεποίθηση. Πηγαίντε όπου είναι, εγώ θα πάω τη Φι σπίτι και θα έρθω να σας βρω, άμα είναι. Έμειναν μερικά λεπτά ακόμα εκεί, προσπαθώντας μάταια να τον μεταπείσουν. Ο Λάμδα είχε αρχίσει να ξενερώνει και να σκέφτεται το σενάριο να φύγει απευθείας πίσω Χαλκιδική. Ο Γάμα ήταν σε δίλημμα και η βραδιά έτοιμη να πάρει επικίνδυνη τροπή.. Θα πάω μαζί τους, είπε στον Λάμδα. Καλύτερα να μην είναι μόνος του μετά που θα αφήσει τη Φι, συμπλήρωσε. Εντάξει, πάω κι εγώ προς σπίτι τότε για λίγο και στείλε μου ένα μήνυμα τι θα κάνετε να ξέρω, απάντησε εκείνος. Έτσι κι έγινε.

Η διαδικασία τής επιστροφής, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν μια επεισοδιακή εμπειρία. Ήδη από το ξεπαρκάρισμα φαινόταν το πώς θα πάει το πράγμα, όταν σε μια λάθος κίνηση, τράκαραν το μπροστινό όχημα. Ευτυχώς η επαφή δε φάνηκε να άφησε σημάδι, αλλά ο Γάμα και η Φι είχαν πλέον αρχίσει ν' ανησυχούν σημαντικά. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν το σχολίασε και στα επόμενα δευτερόλεπτα οι ρόδες ξεκίνησαν να τσουλάνε κανονικά τον δρόμο τής επιστροφής.. Οι αυξομειώσεις τής ταχύτητας ήταν έντονες και απότομες, τα αντανακλαστικά αισθητά μειωμένα, και η κίνηση της πόλης ενοχλητικά αυξημένη (σαν Σάββατο βράδυ που ήταν)... Δε μιλούσαν πολύ, αν και δεκάδες σκέψεις περνούσαν απ' το μυαλό τού καθενός εκείνη τη στιγμή. Η Φι κρατούσε ακόμη στα χέρια της το τελευταίο και μισοτελειωμένο ποτό τού Κάπα. Λίγα λεπτά μετά έφτασαν μπροστά σ' εκείνο το καφέ-μπαρ απ' το οποίο είχαν ξεκινήσει. Η Φι καληνύχτισε τον Κάπα και κατέβηκε. Μαζί της κατέβηκε και ο Γάμα, για ν' αλλάξει θέση και να καθίσει μπροστά. Στείλε μου αν γίνει κάτι, του είπε εμπιστευτικά, δίνοντάς του το ποτό τού Κάπα. Το αμάξι πήρε πάλι μπρος και ξεκίνησε τη δεύτερη και τελευταία διαδρομή του.

Συζητήσεις στη Σαλοκουζίνα (vol.1)

Η γιαγιά στην κουζίνα ξεκίνησε το μαγείρεμα. Ο παππούς στο σαλόνι, άρχοντας της τηλεόρασης. Η θεία μόλις έφυγε, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της...

γ: "Αχ καλέ, τις μπανανόφλουδες ξέχασα..."
π: "Ποιος?"
γ: "Τις μπανανόφλουδες ξέχασα."
π: "Τις ποιες?"
γ: "Τις μπανανόφλουδες, Γιάννη", επαναλαμβάνει, αυξάνοντας ελαφρώς τον τόνο τής φωνής της.
π: "Τις ξέχασες."
γ: Αφήνει κάτω το κρεμμυδάκι, χαμηλώνει τον απορροφητήρα και πλησιάζει στο σαλόνι. "Τις μπανανόφλουδες να δώσω στην Άννα πριν φύγει", λέει δείχνοντας με το μαχαίρι έξω στο μπαλκόνι.
π: "Τις ξέχασες", συνεχίζει καταφατικά και με μια δόση σιγουριάς πως πλέον έχει μπει στο νόημα της συζήτησης.
γ: "Ναι, ξέχασα να της πω να τις πάρει μαζί της φεύγοντας.", απαντάει και επιστρέφει στο κρεμμυδάκι.
π: "Ε τι σου λέω τόση ώρα!? Τις ξέχασες!", κλείνει την κουβέντα αγανακτισμένος και παίρνει πάλι το τηλεκοντρόλ στα χέρια του...

(αισίως κλείσαμε τα 82 και 76..)

Είναι εντυπωσιακό το πόσο μεγάλοι ταχυδακτυλουργοί είμαστε οι άνθρωποι..

Τη μια στιγμή γεννάμε τόσα πολλά συναισθήματα, όνειρα, αναμνήσεις·

και την επόμενη τα συρρικνώνουμε τόσο, που, σαν συμπιεσμένο αρχείο, έρχονται και χωράνε σε μια παγερή χειραψία...

...a series of goodbyes

Η ζωή είναι μια σειρά από αντίο. Αντίο σε ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε εμπειρίες, στους παλιούς σου εαυτούς... Όλα, καλά και κακά, έρχονται και φεύγουν· άλλες φορές πιο γρήγορα, άλλες πιο επώδυνα, άλλες χωρίς καν να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις. Μα πάντα κάτι μένει πίσω. Κι αυτά που μένουν, θα γυρίζουν στο κεφάλι σου, θα επιστρέφουν μια στο τόσο, κάθε τόσο, για μια ζωή. Τη δική σου ζωή.

Γι' αυτό κοίτα να χτίζεις όμορφες στιγμές, να δίνεις ουσία και προσοχή στα μικρά πράγματα και στις λεπτομέρειες. Μην περιμένεις να έρθει κάτι εντυπωσιακό, κάτι που θα σε ενθουσιάσει και θα σου μείνει αξέχαστο, έτσι από μόνο του στα ξαφνικά. Οι στιγμές, αν τις δεις απ' έξω, είναι όλες ίδιες. Συνεπώς, έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Δώσε αξία, λοιπόν· βάλε ουσία σε κάθε τι φαινομενικά μικρό, για να χτιστεί μια όμορφη ανάμνηση. Φέρε τους ανθρώπους σου κοντά σε ένα ιδιαίτερο γεγονός, κανόνισε μια λίγο διαφορετική συνάντηση, πήγαινε κάπου αλλού να πιείς τον καφέ σου μια ηλιόλουστη μέρα· κάνε κάτι που θ' αξίζει την προσοχή σου, πριν έρθει η στιγμή να του πεις αντίο. Γιατί θα έρθει και πάντα θα είναι πιο σύντομα απ' ό,τι πίστευες.

Η ζωή είναι μια σειρά από αντίο, γι' αυτό κοίτα οι αναμνήσεις τους να σε πληρούν, κάθε που θα επιστρέφουν.

The Pulse of the Band.

Πίσω στο 2018, είχαμε πάει στη Φλωρεντία για ένα τετραήμερο φεστιβάλ μουσικής. Από τα 4 μεγάλα ονόματα, εμείς είχαμε εισιτήρια για τα 3: Guns N' Roses, Iron Maiden, Ozzy Osbourne. Λόγω οικονομικών, έπρεπε να αφήσουμε μία μέρα εκτός και επιλέξαμε να είναι η πρώτη, αυτή των Foo Fighters... Ήθελα τόσο πολύ να τους δω live, αλλά συμφωνήσαμε με την παρέα πως θα τους βλέπαμε άλλη χρονιά. Τα υπόλοιπα συγκροτήματα, κυρίως λόγω ηλικίας, δεν ξέραμε αν θα είχαμε το ίδιο εύκολα μια δεύτερη ευκαιρία.. Τι ειρωνεία, με όλα αυτά που συνέβησαν από τότε, να που μας πρόλαβε ο χρόνος και τελικά δεν υπήρξε άλλη ευκαιρία για τους Foo Fighters, οι οποίοι, πλέον, δε θα είναι ποτέ οι ίδιοι.

Στις 25 Μαρτίου, τα τραγικά νέα έφτασαν στις οθόνες μας. Ο πρώην ντράμερ των Foo Fighters βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που διέμενε. Άγνωστα τα αίτια θανάτου, είπαν, αλλά μέσα στις επόμενες μέρες, οι αρχές ανακοίνωσαν πως βρέθηκαν πολύ περισσότερες από αρκετές ναρκωτικές ουσίες στον οργανισμό του εκείνο το βράδυ...

"Colombian authorities on Saturday said Foo Fighters drummer Taylor Hawkins had 10 substances in his system when he was found dead in Bogotá on Friday."

Τι να πρωτο-γράψω για αυτήν την μπάντα? Ένα απ' τα συγκροτήματα με τα οποία μεγαλώσαμε και ένας άνθρωπος με τρομερό ταλέντο και σίγουρα η πιο χαρακτηριστική φιγούρα στο σχήμα, μετά τον Dave Grohl. Πολύ κρίμα. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα μείνει αξέχαστος στις καρδιές μας μέσα απ' τη μουσική τους.

17 February 1972 – 25 March 2022

Hawkins was inducted into the Rock and Roll Hall of Fame in 2021 as a member of Foo Fighters. He was voted "Best Rock Drummer" in 2005 by the British drumming magazine Rhythm.

On the night of his death, Hawkins was scheduled to perform with the Foo Fighters at the Estéreo Picnic Festival in Bogotá as part of their ongoing South American tour. The festival stage was turned into a candlelight vigil for Hawkins.

Miley Cyrus, who had worked with Hawkins on her 2020 album Plastic Hearts, dedicated her Lollapalooza performance to him. During Liam Gallagher's concert in London he dedicated "Live Forever" to Hawkins. Elton John, who had worked with Hawkins recently on his album The Lockdown Sessions, dedicated a performance of "Don't Let the Sun Go Down on Me" to him. Chris Martin of Coldplay dedicated a performance of "Everglow" to Hawkins during a concert in Monterrey. Jill Biden, the first lady of the United States, mourned Hawkins through a tweet. Tributes were paid to Hawkins, through social media, by many celebrities and fellow musicians including Ringo Starr, Tony Iommi, Tom Morello, Stevie Nicks, Conan O'Brien, David Letterman, Questlove, Axl Rose, Ozzy Osbourne, Lenny Kravitz, John Stamos, Mick Jagger, Steven Tyler, Brian May, Joe Perry, Slash, Jerry Cantrell, Zakk Wylde, and many others.

R.I.P Taylor Hawkins,
You will be missed.

Ένα βράδυ ακόμα.

Ναι, οκ, όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που σκέφτεσαι ανά διαστήματα για μένα, κράτησέ τα για πάρτη σου, δικά σου είναι, δεν υπάρχει λόγος... Κράτησέ τα σφιχτά, μην τυχόν τα μάθω κατά λάθος και χαλάσει αυτή η σκληρή εικόνα σου· και δεν πειράζει, θα μου τα μοιραστείς σε κάποια άλλη ζωή, τότε που όλα θα είναι ιδανικά, λες και ζούμε δυο και τρεις...

Και αυτά που σ' ενοχλούνε, αυτά που σε κάνουν να νιώθεις πίεση και ανασφάλεια ώρες ώρες δίπλα μου· κράτησέ τα κι αυτά, μην ανοίγεσαι, μην τα συζητήσουμε και τύχει να τα λύσουμε, κρίμα είναι. Είμαστε τόσο καλοί στο να κρατάμε ζωντανό αυτό το αυτοκαταστροφικό μυστήριο αυτής της σχέσης, που θα ήταν άδικο να μην το αφήσουμε να κάνει τη δουλειά του, μέχρι το τέλος...

Μόνο, σε παρακαλώ, τώρα που πέφτει η αυλαία και σιγά σιγά σβήνουν τα φώτα, μην έρχεσαι και μου φορτώνεις ευθύνες για τα λάθη τής παράστασης. Κουράστηκα με όλες αυτές τις μειωτικές κουβέντες και με πληγώνει πραγματικά να σε βλέπω να πέφτεις έτσι κι άλλο στα μάτια μου.. Σε θαύμαζα, θυμάσαι. Ακόμη σε θαυμάζω· για τα θετικά σου. Και δεν ξεχνώ...

Ο τρόπος σου, όμως, όταν έρχεται η ώρα να διαχειριστείς κάτι που θέλει υπομονή, διαύγεια και κατανόηση, φαντάζει πολύ εγωιστικός και υποτιμητικός για τη θέση αυτού που έχεις απέναντί σου. Και είμαι εγώ που έχεις απέναντί σου. Εγώ, θυμάσαι?... Και η γλώσσα σου, μεταμορφώνεται, στάζει απαξίωση για το πρόσωπο του άλλου· λες και είμαστε εχθροί, λες και παίζει ρόλο ποιος έχει δίκιο ή ποιος θα πει την τελευταία λέξη.

Δεν κάνω κουβέντες για να κερδίσω τον διάλογο, δε μ' ενδιαφέρει. Δίνω τον χρόνο μου -απλόχερα- σε κάτι που πιστεύω ότι μπορεί να συζητηθεί για να λυθεί...

Εν τέλει, δεν έχει σημασία αν το κάνεις εσκεμμένα ή όχι, αλλά το ότι αυτά που λες χάνουν το όποιο δίκιο τους, όταν εκφέρονται με τέτοιον τρόπο όπως τον δικό σου. Μα το σημαντικότερο, μένουν. Μένουν στο μυαλό και ποτίζουν άσχημες αναμνήσεις· σε βάθος χρόνου και για τους δύο. Όμως, δεν κρατάω κακίες και ο εγωισμός μού περισσεύει. Δε θα κρίνω τίποτα και έχω τη δύναμη να τα συγχωρήσω όλα. Αρκεί να εκλάβω την αντίστοιχη διάθεση και από την αντίπερα όχθη, να έχω τις απαραίτητες ενδείξεις.

Ειδάλλως, μη μου φορτώνεις τζάμπα ευθύνες και μου κάνεις υποδείξεις. Άδικος κόπος, κέρδισες ήδη· κουράστηκα. Αυτού του τύπου τα παιχνίδια δεν είναι πια για μένα. Δεν είμαι σάκος τού μποξ και κάπου οφείλω να σεβαστώ και λίγο τον εαυτό μου.

Ένα βράδυ ακόμα ξημέρωσε. Ένα ακόμα... Τώρα που πέφτει η αυλαία, ας μη μιλήσουμε άλλο· τα λέμε από εδώ άλλωστε, βλέπεις.. Μπορείς να κρατήσεις όλες τις -όμορφες ή μη- σκέψεις που ποτέ δε μου μοιράστηκες, για πάρτη σου. Δε σκάω, θα μου τις χαρίσεις σε κάποια άλλη ζωή, το ξέρω. Λες και ζούμε δυο και τρεις...

Ευτυχώς, αν έχεις καθαρή ψυχή, στο τέλος, ό,τι και να 'χει γίνει, μένουν πάντα μόνο τα καλά.

Είπες Ξείπες

Και ήρθε κάτι απρόσμενο...

Είπες "πολύ λάθος η στιγμή"· εννοούσες "μακάρι να μην ήταν τώρα".
Είπες "σκέφτομαι πριν πράξω"· εννοούσες "το θέλω πολύ".
Είπες "δεν ξέρω πώς θα το διαχειριστώ"· εννοούσες "θα το κάνω".
Είπες "είναι πολύ διαφορετικό όλο αυτό"· εννοούσες "ερωτεύομαι".

Και πέρασαν κάτι μαγικές μέρες...

Είπες "πάμε με τρομερή ταχύτητα"· εννοούσες "φοβάμαι".
Είπες "να βάλουμε πρώτη"· εννοούσες "να βάλουμε φρένο".
Είπες "αυτό είναι το μπορώ, τώρα"· εννοούσες "δεν αντέχω να μας στηρίζω".
Είπες "μη σκέφτεσαι τόσο"· εννοούσες "μην ερωτεύεσαι άλλο".

Και πέρασαν κάτι αβάσταχτες μέρες...

Είπες "ας το προσπαθήσουμε"· εννοούσες "να χτίσουμε μια όμορφη ανάμνηση".
Είπες "θα βάλω πρόγραμμα"· εννοούσες "δε χωράς εδώ πλέον".
Είπες "θέλω αέρα"· εννοούσες "μας έχω αφήσει ήδη".
Είπες "θα το συζητήσουμε"· εννοούσες "θα σ' ενημερώσω μ' ένα μήνυμα".

Και πέρασαν κάτι ψυχρές, σκοτεινές μέρες...

Είπες· ξείπες.

Lucky Look

...Και όταν της είπα πως έτυχα το φλουρί στη βασιλόπιτα, μου αποκρίθηκε:

Με τα χρόνια έχω συνειδητοποιήσει πως το φλουρί δεν είναι απλά ένδειξη καλής τύχης. Η καλή τύχη, όπως όλα σ' αυτήν τη ζωή, έρχεται μ' ένα τίμημα. Το φλουρί λοιπόν, είναι μια θετική ενέργεια, είναι η δύναμη που θα χρειαστείς, για ν' αντέξεις τα δύσκολα που θα έρθουν λίγο μετά.. Είναι μια υπενθύμιση για την προσπάθεια που θα χρειαστεί να καταβάλεις, ώστε ν' αντιμετωπίσεις την ευθύνη του να έχεις καλή τύχη στις μέρες μας...

Σε μια πρώτη, γρήγορη σκέψη μου άρεσε η προσέγγιση, συμφώνησα γελώντας. Την επόμενη στιγμή σκέφτηκα όλες τις χρονιές που (ξανά) έτυχα το φλουρί στη βασιλόπιτα τελευταία· το γέλιο μου κόπηκε απότομα.