Εμένα τα παιχνίδια μου, πολλές φορές, είχαν ευχές. Ευχές απλές, που μπορούσε εύκολα να τις εκπληρώσει ένα τζίνι, όπως εγώ..! Και χαιρόμουν τόσο πολύ να βοηθάω τα παιχνίδια μου να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα!
Να ορίστε, για παράδειγμα, αυτός εδώ ο πιγκουίνος ήθελε από πάντα -απ' ό,τι μου ανέφερε σε κάποια φάση- να μπορεί να πετάει. Γιατί, πώς γίνεται να είναι πουλί αλλά με "φτερά" που δεν είναι φτερά· με σχεδόν-πτερύγια που δεν είναι ακριβώς πτερύγια, αλλά ούτε χέρια ή πόδια!? Άδικη η ζωή του πιγκουίνου και μπερδεμένη η ταυτότητά του, θεωρούσε. Γι' αυτό κι εγώ του βρήκα τη λύση! :)
Θυμάσαι τότε? Τότε που η φαντασία δεν είχε όριο και η λογική δε χρειαζόταν να πάρει θέση. Η ζωή είχε τα δικά μας χρώματα και αυτό ήταν αρκετό... Και ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αφού δούλευε τόσο σωστά γιατί το αλλάξαμε? Σε ποια φάση χάθηκε η μπάλα?
Μερικές φορές νιώθω ότι,
κάνοντας παιδιά,
καλό θα ήταν να προσπαθούσαμε να μάθουμε και κάτι απ' αυτά,
αντί να επιμένουμε να τους τα μάθουμε όλα εμείς...
