tag:blogger.com,1999:blog-83746979099876702262024-03-17T18:03:52.314+02:00Silent PartnerOne day or day one; you decide.Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.comBlogger169125tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-70836474606655113222024-03-17T18:02:00.002+02:002024-03-17T18:02:57.339+02:00Θυμάσαι Τότε<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwN_BgxyuHZoKqPHanXeKhGZADoyLWWKfsJBjggxRYDvTL8qT1bH_XuyWkhEdCv4RiJj7S7vQPMRoNj0SNPRKcrskrPeNvRslrywQgPttOClWK5ORjR4E5twXrEwsPrk8NiSJfgPm-UUpm4z62v0YIS2eDLUNAEyhnq-MWmH6UsVbzo5iOdj9j7VXWU5A/s3646/Detachment%20Challenge%20Continued.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="3646" data-original-width="2088" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwN_BgxyuHZoKqPHanXeKhGZADoyLWWKfsJBjggxRYDvTL8qT1bH_XuyWkhEdCv4RiJj7S7vQPMRoNj0SNPRKcrskrPeNvRslrywQgPttOClWK5ORjR4E5twXrEwsPrk8NiSJfgPm-UUpm4z62v0YIS2eDLUNAEyhnq-MWmH6UsVbzo5iOdj9j7VXWU5A/s320/Detachment%20Challenge%20Continued.jpg" width="183" /></a></div><div style="text-align: justify;">Θυμάσαι τότε? Τότε που ήμασταν μικροί και θέταμε εμείς τους κανόνες. Τότε που δεν υπήρχε κάποιος να μας πει πώς θα παίζαμε "σωστά" μ' ένα παιχνίδι. Τότε που η ευτυχία ήταν αυτονόητη και η χαρά περίσσια...</div><p></p><p style="text-align: justify;">Εμένα τα παιχνίδια μου, πολλές φορές, είχαν ευχές. Ευχές απλές, που μπορούσε εύκολα να τις εκπληρώσει ένα τζίνι, όπως εγώ..! Και χαιρόμουν τόσο πολύ να βοηθάω τα παιχνίδια μου να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα!</p><p style="text-align: justify;">Να ορίστε, για παράδειγμα, αυτός εδώ ο πιγκουίνος ήθελε από πάντα <i>-απ' ό,τι μου ανέφερε σε κάποια φάση-</i> να μπορεί να πετάει. Γιατί, πώς γίνεται να είναι πουλί αλλά με "φτερά" που δεν είναι φτερά· με σχεδόν-πτερύγια που δεν είναι ακριβώς πτερύγια, αλλά ούτε χέρια ή πόδια!? Άδικη η ζωή του πιγκουίνου και μπερδεμένη η ταυτότητά του, θεωρούσε. Γι' αυτό κι εγώ του βρήκα τη λύση! :)</p><p style="text-align: justify;">Θυμάσαι τότε? Τότε που η φαντασία δεν είχε όριο και η λογική δε χρειαζόταν να πάρει θέση. Η ζωή είχε τα δικά μας χρώματα και αυτό ήταν αρκετό... Και ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αφού δούλευε τόσο σωστά γιατί το αλλάξαμε? Σε ποια φάση χάθηκε η μπάλα?</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: center;">Μερικές φορές νιώθω ότι,<br />κάνοντας παιδιά,<br />καλό θα ήταν να προσπαθούσαμε να μάθουμε και κάτι απ' αυτά,<br />αντί να επιμένουμε να τους τα μάθουμε όλα εμείς...<br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHBKZbmzJRGyeo2QPCoSLjpCRVFT57GXYpYW0ob_WYHLqqwW8QLwffkbi4Rh_kBlYYBoT9gDLUYNHeXmdfH3tzY8nw-BljDY-SYu5uJttaBqB1tgHzNXNkh4y0d87s7oMG8yu6LYUWAcS-SL6S5UkuHqKlNBSKzNz66GlKy5RG3xAkpYQMAF8nYf3uaNE/s900/a_walk_in_the_park_by_resenhista-d3b7t0z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="710" data-original-width="900" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHBKZbmzJRGyeo2QPCoSLjpCRVFT57GXYpYW0ob_WYHLqqwW8QLwffkbi4Rh_kBlYYBoT9gDLUYNHeXmdfH3tzY8nw-BljDY-SYu5uJttaBqB1tgHzNXNkh4y0d87s7oMG8yu6LYUWAcS-SL6S5UkuHqKlNBSKzNz66GlKy5RG3xAkpYQMAF8nYf3uaNE/s320/a_walk_in_the_park_by_resenhista-d3b7t0z.jpg" width="320" /></a></div>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-77448789164620519632024-02-04T01:04:00.006+02:002024-02-04T01:06:17.533+02:00Communication Tips<div dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1l90r2v x1swvt13" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":r37:"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRveU7S0SekfctcAq7j0mMEGut-9LY1V65BI9YjqoDV66DkcsfbNhfHjmp4j_wupSz82lEB8ls0dFskmUG3OoUUhLdUEaEB_txeRiba5XoloGap3LIxjNDcM_BpvSAN9IBjhxdjhFjVxA5wA4fgu8-gaRNPb9gXaNVT0iiJolqsuL2VScg-WxBo6fCBdg/s1024/western_panel_by_spidermanfan2099-d5yipsl.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="1024" height="156" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRveU7S0SekfctcAq7j0mMEGut-9LY1V65BI9YjqoDV66DkcsfbNhfHjmp4j_wupSz82lEB8ls0dFskmUG3OoUUhLdUEaEB_txeRiba5XoloGap3LIxjNDcM_BpvSAN9IBjhxdjhFjVxA5wA4fgu8-gaRNPb9gXaNVT0iiJolqsuL2VScg-WxBo6fCBdg/w400-h156/western_panel_by_spidermanfan2099-d5yipsl.jpg" width="400" /></a></div><br />Argue, but only in the name of progress, not in the name of victory. Attacking or judging someone will not help you influence them. Communicate to the other person inarguable facts to get to your true point.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Share your sensations: what did this made you feel and where in your body; be precise.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Share your emotions: how did this really made you feel, sad? Mad? Angry? Maybe even glad or relieved about something? Again, be specific.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">And lastly, share your "why": what do you want from them (or maybe even from yourself), what's your endpoint? What <span><a tabindex="-1"></a></span>would you like to see changed and what do you think this change would accomplish?</div></div></span></div></div></div></div><p></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-3384604199694835652024-01-21T14:41:00.000+02:002024-01-21T14:41:46.798+02:00A zombie, a puppet, an educated person; you name it.<p style="text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv-G9Wt-EpfJ4j0PEbDEvCN4Wq4twQz-KrXJZW-VJJp8m8qzCxvZyrUvrpsCRoJxkmyH03oa-YDUDRHdO8Pem3bfvCtKSuH64Hl6i4WmmQzXzuUOlskStXvAA7IftBhM1Ahz6KGfsYwWt-AuTSALMt0eL2ZHrj_LrkmoTDq1si3Frg4ep5oLnVbiJ_bLU/s900/The_End_by_Gummy_Fish.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="881" data-original-width="900" height="391" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv-G9Wt-EpfJ4j0PEbDEvCN4Wq4twQz-KrXJZW-VJJp8m8qzCxvZyrUvrpsCRoJxkmyH03oa-YDUDRHdO8Pem3bfvCtKSuH64Hl6i4WmmQzXzuUOlskStXvAA7IftBhM1Ahz6KGfsYwWt-AuTSALMt0eL2ZHrj_LrkmoTDq1si3Frg4ep5oLnVbiJ_bLU/w400-h391/The_End_by_Gummy_Fish.jpg" width="400" /> </a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div>Being afraid of death? Why should I? When the right time comes I'm sure I'm gonna have a very successful death. I will die as much as anybody else did before me, and for those who will hear the news, I'm pretty sure they will have no doubt I died 100%.<p></p><p style="text-align: left;">What I am really afraid of is to not live, while I'm alive. That is a definitely not a certain thing and a very scary one.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-36162671245225762372023-12-13T19:52:00.002+02:002023-12-13T19:52:51.048+02:00Ιστορίες & Αναμνήσεις<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivf_j_sjZH3EVAoGmvu-nWsLekXKR04fX5r5-bMdkuoNvd_cILnHSWXUG3jDeOlsiq7lDxes64zR4S2gbt1_JCBn-1guBko6gcufAztLZGzES3sZo_83C8L4Z5KQzAFMOybGQ42-MmPCoicoK9IewAtSc4DOgLBPAzbT0EhcrRu_Yfg7kueQT39D6ewgQ/s700/FEAR_by_dholl.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivf_j_sjZH3EVAoGmvu-nWsLekXKR04fX5r5-bMdkuoNvd_cILnHSWXUG3jDeOlsiq7lDxes64zR4S2gbt1_JCBn-1guBko6gcufAztLZGzES3sZo_83C8L4Z5KQzAFMOybGQ42-MmPCoicoK9IewAtSc4DOgLBPAzbT0EhcrRu_Yfg7kueQT39D6ewgQ/s320/FEAR_by_dholl.jpg" width="183" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;">...Όταν γυρίσαμε από τη Γερμανία και πιάσαμε δουλειά στο εργοστάσιο εδώ, δουλεύαμε στον ίδιο τομέα μαζί με την Πίτσα. Όταν κάναμε διάλειμμα και κατεβαίναμε για φαγητό, περνούσαμε μπροστά από την αποθήκη, η οποία είχε και πίσω πόρτα που οδηγούσε στην αυλή τού εργοστασίου. Ε, στην αυλή τώρα είχε ένα αδέσποτο σκυλί το οποίο το ταΐζανε διάφοροι και, πού και πού τις πιο κρύες μέρες, το αφήνανε να μπει μέσα και να μείνει στην αποθήκη για το βράδυ.</p><p style="text-align: justify;">Μια μέρα, λοιπόν, περνώντας με την Πίτσα έξω από την αποθήκη, ακούμε το σκυλί γαυγίζει αγριεμένο. Τι έπαθε αυτό σήμερα καλέ, μου λέει σταματώντας το βήμα της. Ξέρω κι εγώ, της απαντάω και πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου, τη βλέπω πλησιάζει στην πόρτα τής αποθήκης που ήτανε μισάνοιχτη. Πάω κι εγώ από πίσω της και τι να δούμε?! Ήτανε μέσα αυτός ο νεαρός που μας είχανε φέρει για υπεύθυνο πριν λίγο καιρό και κρατούσε το σκυλί δεμένο απ' τον λαιμό, με μια θηλιά που είχε φτιάξει με αυτά τα μπλε, πλαστικά σχοινιά που είχαμε στο εργοστάσιο για να δένουμε τις κούτες στις παλέτες. Σε μια δόση σηκώνει το σχοινί ψηλά και το κρατάει εκεί σταθερά· Το σκυλί με το ζόρι πατούσε στα πίσω πόδια του και αυτός χαλαρός με το άλλο του χέρι κάπνιζε. Εντάξει, δεν τον ξέραμε και πολύ, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το περιμέναμε. Μόλις το είδαμε τρομάξαμε. Λέω στην Πίτσα "έλα, πάμε να φύγουμε, δεν μπορώ εγώ να το κοιτάζω άλλο αυτό". Κάνω να φύγω και την τραβάω απ' το χέρι. Δεν προλάβαμε να κάνουμε δυο βήματα τη βλέπω γυρίζει πίσω! Πού πας καλέ, της λέω, προσπαθώντας να μην κάνω και φασαρία. Εκείνος το βασάνισε το σκυλί, μέχρι που το έπνιξε κιόλας, φυσικά. Εγώ δε θα το άντεχα να το δω, αλλά η Πίτσα έκατσε.</p><p style="text-align: justify;">Μετά που φύγαμε έκλαιγε, μέχρι να γυρίσουμε πίσω στη δουλειά μας. Καλά καλέ, τι κλαις τώρα, όταν σε είπα να φύγουμε καθόσουνα, της είπα εκεί που καθίσαμε να φάμε. Θα βρούμε και τον μπελά μας, συνέχισα. Εκείνη τότε μου είπε "αχ, ήταν σαν να έβλεπα να πνίγεται το παιδί μου". Αυτή είχε ένα μικρό αγοράκι 6 χρονών και μέναμε εκεί σ' εμάς στην Καλαμαριά, λίγο πιο έξω... Ούτε πέντε μέρες μετά, αυτή έλειπε στη δουλειά και τα παιδιά στην αυλή της παίζανε, μαζί με το δικό της. Πώς παριστάνανε τους καουμπόηδες με το λάσο, ανεβαίνει το παιδί της πάνω σ' ένα απ' τα σακιά που είχανε εκεί έξω και όπως προσπαθούσε να στηριχτεί από το σχοινί που είχανε τεντωμένο για να απλώνουν τα ρούχα, γλιστράει-πέφτει, μπλέκονται τα σχοινιά και πνίγεται! Έκλαιγε με μαύρο δάκρυ η γυναίκα μετά, δεν μπορούσε να το πιστέψει...</p><p style="text-align: justify;">Φοβερό, πάντως· εγώ δε θα το ξεχάσω ποτέ. Και εκείνον φυσικά, δεν τον συμπαθήσαμε ξανά από τότε. Αυτό τώρα πρέπει να έχει 33-34 χρόνια. Εμείς είμασταν 43-44 και αυτός ήταν νεαρός, μετά τον στρατό· άντε να ήταν 23.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p style="text-align: right;"><i>(από γιαγιά, σχεδόν αυτολεξεί. 6.12.23)</i><br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-31373218498728973762023-11-30T23:57:00.112+02:002023-12-01T09:28:39.140+02:00Commitment, Dedication, Consistency<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Ba8Bn1r34l0yn2woJM9L4gNJ4_ht4kXo3zTKFLFNto9Z9tbhqVR-xrQchgXXETLW0QP_VSs8gzVg1Pk08Tlf_50dc39XXqdgB7frCSCbVDjl1-930XZjV5waxyDQ4ePtU83R-f5OeRyR5hVtEiVITugA9wxvk08z9uyceCCE8TkSfbI5YCI3jVtD7-U/s914/hummingbirds_watercolor_study_by_sandara-d6vxoeg.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="914" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Ba8Bn1r34l0yn2woJM9L4gNJ4_ht4kXo3zTKFLFNto9Z9tbhqVR-xrQchgXXETLW0QP_VSs8gzVg1Pk08Tlf_50dc39XXqdgB7frCSCbVDjl1-930XZjV5waxyDQ4ePtU83R-f5OeRyR5hVtEiVITugA9wxvk08z9uyceCCE8TkSfbI5YCI3jVtD7-U/s320/hummingbirds_watercolor_study_by_sandara-d6vxoeg.jpg" width="280" /></a> <br /></div><p></p><p style="text-align: justify;">Είχε καταστρέψει σχεδόν όλα τα νύχια της μέσα σε μια νύχτα και πλέον την πλήρωναν οι τρίχες και τα χείλη της. Ήταν ξεκάθαρα περίοδος μπόλικου στρες και εκείνος το γνώριζε καλά. Δεν ήθελε να την πιέσει κι άλλο, αλλά κάπως έπρεπε να την ταρακουνήσει. Πηγαίνεις με τέτοια φόρα που δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς και να διαχειριστείς τίποτα στο πέρασμά σου, της είπε, ανοίγοντας την κουβέντα με αφορμή μία ακόμη ανησυχία της... Κάτσε λίγο πίσω, πάρε μια ανάσα και δες γύρω σου, συνέχισε. Αφουγκράσου το σώμα σου, βρες τους χρόνους που δουλεύουν καλύτερα για σένα και ακολούθα αυτούς. Δες, ακόμη και τα ζώα γύρω μας ζουν σε διαφορετικούς ρυθμούς κι όμως, είναι όλα επιτυχημένες ζωές, με την έννοια ότι καταφέρνουν να είναι αυτόνομα, να αυτοσυντηρούνται και να επιβιώνουν. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, εξάλλου, τι είναι? Επιπλέον, δες τι έχεις καταφέρει ως τώρα και δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο για ευγνωμοσύνη, τον χρόνο να εκτιμήσεις την εξέλιξη και τον κόπο σου. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τίποτα ανούσιο. Θυμήσου τον περσινό σου εαυτό, της είπε κλείνοντας. Έχεις κάνει ήδη μεγάλη πρόοδο και σίγουρα με επιμονή μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε· ο καθένας μας.<br /></p><p style="text-align: center;">Δε μετράει η ταχύτητα,<br />δεν ωφελεί η σύγκριση.<br />Βήματα αργά.<br />Αρκεί να οδεύεις σταθερά<br />και<br />-να είσαι σίγουρη-<br />θα φτάσεις συντομότερα<br />απ' ό,τι πίστευες.<br />;)</p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-20542993118958188832023-10-01T06:45:00.007+03:002023-10-01T20:07:33.608+03:00Redefine Focus<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=2vpQuCNEHqY" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="763" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOqKFiSs-rNEv8jaY3ZRN4Ve_D3t198CKmxRf8W-stF8myCtplM5NK3GnneToPOs4tD-glNI6ay66LEijM_BHZBKkVQaOb8ealN-YnW3yyUoqCargDdhDTl1lWZtXW_3qAgf6gNHhTM-WLsBJ3KAJvK8A3utuEDx5F4ZjmPjiwJxTuOvHyWNFulbH9ahk/s320/cernunnos_by_chrisreach-d342m2v.jpg" width="252" /></a></div><p></p><p>Σταμάτα να θες να νιώσεις κι άλλα, να θες να νιώσεις διαφορετικά. Βάλε λίγο φρένο σ' αυτήν τη λαιμαργία, σ' αυτήν την συναισθηματική απληστία. Νιώθεις <a href="https://app.box.com/s/mpw8h8jqrpbe8nyzy6u8yaoqg16kwta5" target="_blank">ήδη</a> αρκετά. Μάλιστα, τόσα που δεν προλαβαίνεις πραγματικά να τα επεξεργαστείς και να τα απορροφήσεις, να τα αφομοιώσεις.</p><p>Αντ' αυτού, καθάρισε το μυαλό σου. Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που πιστεύεις ότι θα βοηθήσουν τον τρόπο σκέψης σου, τον τρόπο κρίσης σου· πράγματα που θα σου επιφέρουν διαύγεια. Οτιδήποτε θα σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι και να ανταποκρίνεσαι καλύτερα σ' αυτά που ήδη συμβαίνουν και νιώθεις είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.</p><p>Αυτό είναι που χρειάζεσαι πραγματικά για να ωριμάσεις και να επέλθει η πληρότητα μέσα σου. Όχι όλες αυτές τις νέες, συναισθηματικές εμπειρίες που λαχταράς σαν λυτρωτικό καταφύγιο· που έχεις την ψευδαίσθηση πως θα σε ολοκληρώσουν, απλά με το που θα συμβούν.<br /></p><p>Σταμάτα να κυνηγάς και μάθε να εκτιμάς· έχεις ήδη πολλά.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-79909657099781584692023-09-16T13:24:00.001+03:002023-09-16T13:24:17.786+03:00Μεταμεσονύχτιες Κουβέντες<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju05BlPXsgm5uWjFmRuLCHFWoSTcdLBV2URDDqnYto_E4gs9DclBugbXabAtc5BjvWhoFcgUqIH3hSsIHwBQGqQ_-pJ68v4bsfTAtyZq_emoXPx9D5zSszxqXm0gjTVkGbW2zLjuIrtRJEIhv30UD3S3RJJGF37PPfjnNrw13_AhDORnCz1G61vo_zmBU/s1297/the_chat_by_ralphdamiani_dcczdhu-pre.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="616" data-original-width="1297" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju05BlPXsgm5uWjFmRuLCHFWoSTcdLBV2URDDqnYto_E4gs9DclBugbXabAtc5BjvWhoFcgUqIH3hSsIHwBQGqQ_-pJ68v4bsfTAtyZq_emoXPx9D5zSszxqXm0gjTVkGbW2zLjuIrtRJEIhv30UD3S3RJJGF37PPfjnNrw13_AhDORnCz1G61vo_zmBU/s320/the_chat_by_ralphdamiani_dcczdhu-pre.jpg" width="320" /></a></div><br />Α: "...ε, δεν μπορείς να το υποστηρίξεις αυτό, τι να κάνουμε τώρα(?)!"<br />Β: "Να, αυτά δεν μπορώ: τα "δεν...". Μου τη δίνει τώρα..!"<br />Α: <i>Γελάει, καθώς απομακρύνεται από το μπαρ.</i><br />Γ: "Να είσαι δυνατή. Δε χρειάζεται να φορτώνεις με το παραμικρό. Αν μπορεί ο άλλος να σε φέρει σε αυτήν τη θέση με μια απλή πρόταση, μπορεί και να κατευθύνει την αντίδρασή σου στη συνέχεια... Η διατήρηση της ψυχραιμίας είναι δύναμη· αν μη τι άλλο, είναι ελευθερία. Στο κάτω κάτω, δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε όλα τα στυλ ταυτόχρονα. Και είναι υποχρεωτικά έτσι· επίτηδες, απ' τη φύση μας. Είναι που είσαι πολύ καλή σε κάτι άλλο, δες το έτσι. Όσο πιο καλός είναι κανείς σε κάτι, τόσο απομακρύνεται απ' το να είναι καλός στο αντίθετό του. Αν προτιμάς να είσαι μέτρια σε όλα, μπορείς και αυτό. Αρκεί πάντα να κάνεις αυτά που θέλεις από επιλογή, με καθαρό μυαλό. Και όχι επειδή κάποιος σου είπε ότι δεν μπορείς και θέλεις να του αποδείξεις το αντίθετο. Γιατί πρόσεξε, αυτό είναι και παγίδα: ποτέ δε θα νιώσεις αρκετή, προσπαθώντας να αποδεικνύεις στους άλλους ότι είσαι αρκετή."<br />Β: "Ναι..."<br />Γ: "Εσένα να έχεις αντίπαλο. Άσε τους άλλους να τρέχουν τη δική τους κόντρα. Μόνοι μας είμαστε στον συγκεκριμένο αγώνα."<br />Β: <i>Ξεφυσάει και σβήνει νευρικά το τσιγάρο της στο διπλανό, καθαρό τασάκι.</i><p></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-49422052974606618212023-08-19T19:56:00.002+03:002023-10-01T20:08:59.133+03:00Η Πορεία τους.<div><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLbcaQ1zZm5RwmtNyivIgvPXBpZ1kFQp9W6n5tw_CdnQLaRpgyk-8p1MZed1Ynwv59vw0KvnYrcJHRPuunbHheKO_8BIh63gy6-B3kQG4iDirraYJInZLik8jGR3V5kzSvLiJ3ZvY9W-riPSPSPtvxycmh4XQ7mGVzomrC89w_LTW90Q5VnTF3-UjqLmg/s800/d8d5de1f9a2b6868dbae5d80751f3c45-d4wynap.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="532" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLbcaQ1zZm5RwmtNyivIgvPXBpZ1kFQp9W6n5tw_CdnQLaRpgyk-8p1MZed1Ynwv59vw0KvnYrcJHRPuunbHheKO_8BIh63gy6-B3kQG4iDirraYJInZLik8jGR3V5kzSvLiJ3ZvY9W-riPSPSPtvxycmh4XQ7mGVzomrC89w_LTW90Q5VnTF3-UjqLmg/w266-h400/d8d5de1f9a2b6868dbae5d80751f3c45-d4wynap.jpg" width="266" /></a></div><br /></div><div style="text-align: justify;">Ήταν Σάββατο. Ή μήπως Κυριακή. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε ακόμη την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, αλλά για το μόνο που ήταν σίγουρος ήταν πως είχε ρεπό, γιατί δε σηκώθηκε από κάποιο απ' τα ξυπνητήρια του. Ένιωθε το κεφάλι του αρκετά βαρύ για να σηκωθεί αμέσως. Άπλωσε το χέρι του και έψαξε στα τυφλά το κινητό του, εκεί που το αφήνει πάντα. Τεντώθηκε λίγο παραπάνω, αλλά το βρήκε. Με το ένα μάτι ανοιχτό -κι αυτό όχι εντελώς- ξεκλείδωσε την οθόνη και τσέκαρε τα βασικά. Έξω ήταν μέρα, απ' ό,τι κατάλαβε. Το ρολόι έδειχνε σχεδόν 4:10 και με τη θερμοκρασία να πλησιάζει απειλητικά τους 35, δεν είχε και πολύ διάθεση για υπερβολές· θα ήταν μια ήσυχη μέρα.</div><p></p><p style="text-align: justify;">Εκείνη αντιθέτως, είχε ξυπνήσει από πολύ πρωί. Ήταν γεμάτη ενέργεια και διάθεση ήδη από χθες το βράδυ, γιατί θα ξημέρωνε όμορφη μέρα για αυτήν και την παρέα της. Ετοίμασε βιαστικά τα πράγματά της και ίσα που πρόλαβε να αποχαιρετήσει τη νυσταγμένη γάτα της, όταν γύρω στις 8πμ ήρθαν τα παιδιά και την πήραν με το αμάξι. Φωνές, γέλια και χαρές, πάντα παρέα με ένα καφεδάκι· ο καθένας τους. Ξεκίνησαν το μικρό τους ταξιδάκι από νωρίς για να μην τους προλάβουν οι πολλές πολλές ζέστες στη διαδρομή. Φτάνοντας του έστειλε ένα χαμογελαστό καλημέρα. Φυσικά και ήθελε να του στείλει από νωρίτερα, αλλά ήξερε πως εκείνος το είχε ξενυχτήσει και δεν ήθελε να αφήσει την πιθανότητα να τον ξυπνήσουν τα μηνύματά της σε "υπερβολικά ακατάλληλη" ώρα. Τελικά, δεν τον ξύπνησαν ποτέ, άδικα το φοβόταν.</p><p style="text-align: justify;">Όταν είδε το μήνυμά της, παρότι προφανέστατα δεν είχε την ίδια ενέργεια με εκείνη, της απάντησε με ένα εξίσου ευδιάθετο καλησπέρα. Σηκώθηκε να ρίξει λίγο νερό στα μούτρα του. Ετοίμασε πρωινό και κάθισε στο λάπτοπ του να συνέλθει. Κάτι λιγότερο από δύο ώρες αργότερα, έλαβε μήνυμα. "Πού είσαιιι?", του έγραφε εμφανώς ενθουσιασμένη. "Ξύπνησες, κατάφερες να ξεκουραστείς?", τον ρώτησε. Δεν έχασε δευτερόλεπτο, σταμάτησε ό,τι έκανε, πήρε το κινητό στα χέρια του και άρχισε να της γράφει. Ανταλλάξανε τα νέα τής ημέρας -ή μάλλον της νύχτας, για αυτόν- και του μοιράστηκε τη χαρά της για τις εμπειρίες που ζούσε τις τελευταίες ώρες με τους φίλους της. "Έπρεπε να ήσουν και εσύ εδώ μαζί μας", του είπε με μια (όχι και τόσο) κρυφή δόση παραπόνου, σε συνδυασμό με λίγο ναζί. Δεν είχε ξαναπάει σ' αυτά τα μέρη, όπως και οι περισσότεροι απ' τα παιδιά. Δεν ήθελε με τίποτα να τελειώσει αυτή η μέρα. Τι ειρωνεία, εκείνος με τον πονοκέφαλο που είχε δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει αυτή η Κυριακή! (Ναι, τελικά αποφάσισε, Κυριακή ήταν.) Παρ' όλα αυτά, την άφησε ελεύθερα να συνεχίσει να του γράφει για τις περιπετειώδεις διαδρομές τους μέσα στο πυκνό δάσος και γύρω απ' τη μικρούλα λίμνη. Χαιρόταν πάρα πολύ που του έστειλε, αλλά ταυτόχρονα έκρυβε και λίγο τον ενθουσιασμό του. Ήθελε να το αφήσει να περάσει σαν μια πιο καθημερινή τους επικοινωνία, γιατί ώρες ώρες την έπιαναν τα δικά της όταν συνειδητοποιούσε ότι ερχόντουσαν αισθητά πιο κοντά... Μια τέτοια σκέψη τώρα θα της ταρακουνούσε τη διάθεση ίσως και σίγουρα, απ' τη μεριά του, δε θα ήθελε να της το χαλάσει. Όχι, καλύτερα έτσι, πιο χαλαρά και ήρεμα.<br /></p><p style="text-align: justify;">Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά. "Έχει πόση ώρα που περπατάμε σε ένα μικρό μονοπάτι που βρήκαμε τυχαία! Μου αρέσει πολύ η συγκεκριμένη διαδρομή αλλά, μάλλον, δε μοιάζει να βγάζει κάπου", του έγραψε αστειευόμενη, ταυτόχρονα με μια μικρή δόση ανησυχίας. "Δεν πειράζει", της απάντησε εκείνος ψύχραιμα, συνοδεύοντας τις λέξεις του με ένα χαμογελάκι. "Δε χρειάζεται κάθε ταξίδι να έχει ξεκάθαρο προορισμό· αρκεί που έχει πορεία και που την απολαμβάνεις."</p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-46695577346871211592023-07-30T15:39:00.001+03:002023-08-20T00:28:53.989+03:00reflect and rejoice<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDPVjoFFSRMidopT_6aY8WB3vQZD7fX_TzdcbLcw-9MZ39-8RSb7L5bNJSn5PUdaefQKPreuNod8IeyFeGnpDMGFTM0jx-KDTwWnKfmyGHT1qtwHgflU-8z1PULhyJUkSisKSiBA9cNXGmNVvhhV5HbZfUR5QkZlyYWxYOGwluYJDmNTGeaYOEcXZUSnw/s600/d10z08v-64c6979c-8a56-4b02-b9b4-cff87a38b13a.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDPVjoFFSRMidopT_6aY8WB3vQZD7fX_TzdcbLcw-9MZ39-8RSb7L5bNJSn5PUdaefQKPreuNod8IeyFeGnpDMGFTM0jx-KDTwWnKfmyGHT1qtwHgflU-8z1PULhyJUkSisKSiBA9cNXGmNVvhhV5HbZfUR5QkZlyYWxYOGwluYJDmNTGeaYOEcXZUSnw/s320/d10z08v-64c6979c-8a56-4b02-b9b4-cff87a38b13a.png" width="320" /></a></div><br />Μ' αυτά και μ' εκείνα, πάει ένας χρόνος από τις ημέρες των αυστηρών αλλαγών, διατροφικά αλλά και γενικότερα· απλά δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για το γενικότερα, όχι ακόμα. Πάει ένας χρόνος από κάποιες σιωπηλές αποφάσεις, τόσο ηχηρές μέσα μου που, ενώ δεν είχα ιδέα πώς θα καταφέρω να τις κάνω πράξεις και πραγματικότητα, ταυτόχρονα γνώριζα πως δεν υπάρχει η επιλογή να μην τα καταφέρω. Και δεν έφτασα ως εκεί, αλλά έφτασα ως εδώ. Γι' αυτό "μ' ευχαριστώ" και συνεχίζω...<p></p><p>Ένας χρόνος χωρίς:</p><p>αλκοόλ και εξευτελιστικά ξενύχτια,<br />junk food -ακόμα και σε συναθροίσεις με παρέα!-,<br />τηγανιτά,<br />γλυκά παντός είδους (ναι, και τούρτες) και επιπρόσθετη ζάχαρη στο οτιδήποτε,<br />αναψυκτικά ή άλλα ροφήματα με ζάχαρη και χημεία,<br />κέτσαπ, μαγιονέζα και οποιαδήποτε σως,<br />μερέντα-νουτέλα ή άλλο βασιλιά τής ζάχαρης,<br />αλλαντικά πέρα από γαλοπούλα,<br />πατατάκια ή άλλες λιχουδιές που συνοδεύουν ροφήματα,<br />μπισκότα και σοκολάτες (εξαιρείται η μαύρη σοκολάτα),<br />βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο και υπέρδιπλες μερίδες το μεσημέρι,<br />οποιαδήποτε μη-υγιεινή σαχλαμάρα από σούπερ/μίνι μάρκετ,<br />χυμούς τού εμπορίου και γάλα πέρα από αμυγδάλου.<br /></p><p>Ένας χρόνος με:</p><p>4-5 γεύματα τη μέρα και σε -όσο το δυνατόν- σταθερές ώρες,<br />μπόλικο νερό και κυρίως εμφιαλωμένο,<br />ωμούς ξηρούς καρπούς (κυρίως καρύδια και αμύγδαλα),<br />ταχίνι ολικής άλεσης και επιλεγμένο φιστικοβούτυρο χωρίς ζάχαρη,<br />φρούτα σε καθημερινή βάση,<br />αυγά και κόκκινες πιπεριές στο πρωινό,<br />κατσικίσιο τυρί και γιαουρτάκια με επιπλέον πρωτεΐνες,<br />βιολογικά δημητριακά και μπάρες χωρίς ζάχαρη,<br />ρυζογκοφρέτες και μόνο μαύρο ψωμί (και αυτό με μέτρο),<br />μπόλικα καρότα και μπρόκολο,<br />περισσότερο κοτόπουλο και λιγότερο χοιρινό,<br />τσάι με μέλι και σόδες με λεμόνι.</p><p><br /></p><p><br /></p><p style="text-align: right;">Ναι, είναι μία λίγο πιο προσωπική ανάρτηση η συγκεκριμένη, αλλά να με συγχωρείτε, τη θεώρησα αναγκαία. Είναι μία ανασκόπηση και ταυτόχρονα ένα μέτρο σύγκρισης για τη χρονιά που έρχεται. Να το κάνετε και εσείς πού και πού, βοηθάει. Το συνιστώ. ;)<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-57324965342303810722023-06-20T21:33:00.000+03:002023-06-20T21:33:09.040+03:00Delayed, yet here. (part: 2) <p><a href="https://soundcloud.com/yan_theo/sea-rage-waves-and-crossbones?si=dc5fb4427526490db094cbffc459184f&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing" target="_blank"></a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO5Iov5vrsPog78MRKFSBmBmcdFtpHkc1M-hDVTi6Ku7hCXDWSnA0l7VEAFTDThMIhyjcSH8LUUPYwqRKS4PaoaBtzFQge6s9-temXBS4xXY2NJlgFxs4_G4n5F-1Ss2ejb0CQs10HwfiPvWrHGCp35Rk76HRnY5R8NIOyeoVZl-vn2jNEUPzfkKFFjZ8/s1945/poop_deck_by_g_hamm_depx6dk-fullview.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1945" data-original-width="1280" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO5Iov5vrsPog78MRKFSBmBmcdFtpHkc1M-hDVTi6Ku7hCXDWSnA0l7VEAFTDThMIhyjcSH8LUUPYwqRKS4PaoaBtzFQge6s9-temXBS4xXY2NJlgFxs4_G4n5F-1Ss2ejb0CQs10HwfiPvWrHGCp35Rk76HRnY5R8NIOyeoVZl-vn2jNEUPzfkKFFjZ8/s320/poop_deck_by_g_hamm_depx6dk-fullview.jpg" width="211" /></a></div></div><p></p><p style="text-align: center;"><a href="https://soundcloud.com/yan_theo/sea-rage-waves-and-crossbones?si=dc5fb4427526490db094cbffc459184f&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing" target="_blank">Sea Rage - Waves And Crossbones</a></p><p style="text-align: justify;">Sea Rage - Waves And Crossbones is a combination of a
stormy soundscape (Sea Rage) and an orchestral soundtrack (Waves And
Crossbones), and was originally written for the theatrical show ''Don
Blackbeard'', as a part of my university thesis, back in 2015.</p><div class="sc-type-small sc-text-body" style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><p>The
theme of Don Blackbeard is about a pirate duo sailing in the open sea,
and during that specific moment where this soundtrack is being heard,
they are fighting with the waves, struggling to survive against a
sudden, heavy storm.<br />What is special about these few minutes is that
there is no actual visual scene on stage, so the only thing creating
images is that musical soundscape! In other words, this composition is
responsible to deliver the action only through sound, while the cast is
preparing for the next scene.</p><p>The soundtrack is not an actual
recording of physical instruments. It was created via virtual
instruments in a digital program. The sound design was also composed in
the same program, using pre-recorded storm and sea sounds. I hope you
enjoy it!</p><p>You can hear the only-music version <a href="https://soundcloud.com/yan_theo/waves-and-crossbones" target="_blank">here</a>, and if you want to know more about ''Don Blackbeard'' follow this link: <a href="https://gate.sc?url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3Dd3-w2uYyKNo&token=b0061f-1-1687280315489" rel="nofollow ugc" target="_blank" title="https://www.youtube.com/watch?v=d3-w2uYyKNo">www.youtube.com/watch?v=d3-w2uYyKNo</a></p></div>
</div>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-25821794147513703442023-05-20T12:55:00.000+03:002023-05-20T12:55:10.212+03:00Gratitude<p style="text-align: center;"><span>You've been riding tirelessly for sometime... Now you may need to cool off that engine for a moment and look back on this long highway. Value your efforts; the choices that brought you here. Don't take those for small or granted things.</span></p><p style="text-align: center;"><span>Every once in a while, take that</span><span> little moment of gratitude, give some credit to yourself; you deserve that. :)</span></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSg3-__RZ_Zh_OkabCnL1iC5p1TOvQITczeqPcAzveJZzsRXgmLwcCgDRspm-JROAe7YsSM2WMjuZ1B_xaUPTIh6K81KE5Hsy8NKLBF0UELxvAGa7WE-Z1bdQ95r9MkjB4UiEZDGwLLVc2m3lhDrYlLcmu6Dk3e_TmJ9D18ZeY8_6nqY52tf9SuOuJ/s900/sicily_on_foot_by_inviv0-d7gze3w.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="495" data-original-width="900" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSg3-__RZ_Zh_OkabCnL1iC5p1TOvQITczeqPcAzveJZzsRXgmLwcCgDRspm-JROAe7YsSM2WMjuZ1B_xaUPTIh6K81KE5Hsy8NKLBF0UELxvAGa7WE-Z1bdQ95r9MkjB4UiEZDGwLLVc2m3lhDrYlLcmu6Dk3e_TmJ9D18ZeY8_6nqY52tf9SuOuJ/s320/sicily_on_foot_by_inviv0-d7gze3w.jpg" width="320" /></a></div><span><br /></span><p></p><p style="text-align: center;"><span>A kind reminder for those who need it.<br />And I hope you enjoy the rest of your road trip!</span></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-75260350831415689942023-04-18T14:00:00.002+03:002023-06-20T21:30:10.654+03:00Delayed, yet here. (part: 1) <p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://soundcloud.com/yan_theo/cold-emotion?si=05b26f02201c490485bf196fafa66db0&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="624" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzezrlCIzblLzJLRlNzLU-gXqFoH8kxV4t4Ao-aQsi6l9jufcMmNjxxbDcRScZokTydC2EF4rTkgnZ4YdLDMkPQuQ0uGiUIvY96etFi2ZxTLUhIqszzCyIzK1arfGU3nTRZcxY8F7hK3NBPh5oZo0owXnqCmtjkuHxEPefvBHgGI5O1BdJd9MFZ6Zw/s320/Music_is_Life_by_Eenuh.jpg" width="308" /></a></div><p></p><p style="text-align: center;"><a href="https://soundcloud.com/yan_theo/cold-emotion?si=05b26f02201c490485bf196fafa66db0&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing" target="_blank">Cold Emotion</a> </p><p style="text-align: center;">Cold Emotion was written back in May of 2014, during a pretty fragile
period of my creative life. It was composed for 4 instruments: piano,
vibraphone, flute and cello. Its dark, cinematic atmosphere captures all
those mixed feelings and creative inspirations I was exposed to, during
that time.<br /></p><p style="text-align: center;">Keep in mind, everything you hear is not an actual
recording of physical instruments; the track was created via virtual
instruments in a digital program. I hope you enjoy it!</p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-56014974011917251212023-03-31T23:18:00.000+03:002023-03-31T23:18:13.840+03:00Experiencing<p style="text-align: justify;">Κουράζει ο πολύς ο κόσμος, είπε. Δε σ' αφήνει να απολαύσεις με την ησυχία σου τα αξιοθέατα, συμπλήρωσε... Ναι, καταλαβαίνω· λογικό, αποκρίθηκα..<br /></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWETqCZIOu2L8kxXJpGLJrSD_pu_jb9odNVf7pNK8by4Xb-4OIUg6kcNXx--Wguym3ms00dA6cUXavDQwiWvG8mui08xssWQu1FiDiM6lo3rjiMtnEtCAv3eMkTUgPJ3MK1vnYOMaLqNT02l2vWuMbJ1u2lwSnRAwROSCgR_O_NbxzWD46scAEWTQx/s1109/indian_sunset_by_annmariebone-d4wkxcc.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1109" data-original-width="720" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWETqCZIOu2L8kxXJpGLJrSD_pu_jb9odNVf7pNK8by4Xb-4OIUg6kcNXx--Wguym3ms00dA6cUXavDQwiWvG8mui08xssWQu1FiDiM6lo3rjiMtnEtCAv3eMkTUgPJ3MK1vnYOMaLqNT02l2vWuMbJ1u2lwSnRAwROSCgR_O_NbxzWD46scAEWTQx/w130-h200/indian_sunset_by_annmariebone-d4wkxcc.jpg" width="130" /></a></div>Εντάξει, ίσως για μένα να είναι διαφορετικό το πώς απολαμβάνω την επίσκεψη σε μια ξένη πόλη. Θα με γεμίσει απλά το να περπατήσω στους δρόμους, χωρίς να πηγαίνω κάπου να δω κάτι συγκεκριμένο, οριοθετώντας με τη διάθεση της στιγμής την ταχύτητα του βήματός μου. Να κοιτάζω τις βιτρίνες, τα σπίτια, τα μπαλκόνια, το ντύσιμο και τα κουρέματα του κόσμου· τις στιλιστικές λεπτομέρειες που καθορίζουν τις διαφορές σε σχέση με τις δικές μας πόλεις. Τις διαφορές που σε κάνουν, ακόμη και με κλειστά τα μάτια, να αισθάνεσαι τον ξένο αέρα ανάμεσα στα σοκάκια. Θα με γεμίσει να καθίσουμε τυχαία κάπου για καφέ με τα παιδιά και να ψαχουλέψουμε τον κατάλογό τους. Να συγκρίνουμε και να βρούμε τι τους λείπει από τους καταλόγους που έχει συνηθίσει το μάτι μας και ταυτόχρονα να παραγγείλουμε το πιο ιδιαίτερο, τοπικό ρόφημα που έχουν να μας προσφέρουν!<p></p><p style="text-align: justify;">Και σε όλα αυτά, και άλλα τόσα μικρά πράγματα που προδίδουν τον χαρακτήρα μιας πόλης, ο πολύς κόσμος πάντα έρχεται να συμπληρώσει όμορφα, διατηρώντας τον παλμό της· και είναι αυτό που εμπνέει ζωή σε όλες αυτές τις πρωτόγνωρες εμπειρίες. </p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-88316249665296940442023-02-28T23:59:00.009+02:002023-03-01T00:41:23.147+02:00φορές πολλές<p style="text-align: center;">Μην κρίνεις μόνο το αποτέλεσμα μιας πράξης.<br />Δες τι την προκάλεσε και ζύγισε το βάρος τής ρίζας αυτής.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikS2zzk20tSfeHecoBg5HS4mrdsodbZ9MEtAUasqfMLUSFIQcy7ofXbHp22kEeTd7pBSyQbeBu-ch7JdTiZC7ETbLTvCanamznZSepe0JHUGw4JZUML3PbyJBpvVoSsCMHDOKzCvp4mbV-yihSHztaolR8SO4k0JDpf91iRdvXMvIXJKkRdTy9ZB_7/s1095/liberty_by_juggernaught9900-d3ehps0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="730" data-original-width="1095" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikS2zzk20tSfeHecoBg5HS4mrdsodbZ9MEtAUasqfMLUSFIQcy7ofXbHp22kEeTd7pBSyQbeBu-ch7JdTiZC7ETbLTvCanamznZSepe0JHUGw4JZUML3PbyJBpvVoSsCMHDOKzCvp4mbV-yihSHztaolR8SO4k0JDpf91iRdvXMvIXJKkRdTy9ZB_7/s320/liberty_by_juggernaught9900-d3ehps0.jpg" width="320" /></a> <br /></div><p></p><p style="text-align: justify;">Πολλές φορές, θα ακούσεις κουβέντες βαριές, λόγια ψυχρά και απίστευτα από ανθρώπους που δε θα το περίμενες. Θα δεις να συμβαίνουν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους σου. Και ύστερα όλα να ακολουθούνται από συμπεριφορές αλλοπρόσαλλες, κινήσεις αδικαιολόγητες· ή τουλάχιστον έτσι να φαίνονται.<br /></p><p style="text-align: justify;">Τίποτα δεν είναι αδικαιολόγητο, πάντα υπάρχει μια αιτία, ακόμα κι αν βρίσκεται καλά κρυμμένη στις σκιές... Πολλές φορές, οι άνθρωποι θέλουν απλά να βρουν ένα πρόχειρο καταφύγιο, να γλιτώσουν για λίγο από τον ίδιο τους τον εαυτό, με οποιοδήποτε κόστος. Δε θέλουν το κακό σου, δεν εννοούν αυτά που λένε ή που κάνουν· κουράστηκαν πολύ, απλά. Κουράστηκαν από τις μάχες. Κουράστηκαν από την πίεση και την υπομονή σε ό,τι τους φθείρει για καιρό. Πολλές φορές, οι άνθρωποι δεν ξέρουν πού να βρουν τη λύση, πώς να αντιδράσουν σοφά και συμπεριφέρονται άτσαλα και απότομα, πληγώνοντας στο πέρασμά τους...</p><p style="text-align: justify;">Μη βιαστείς να κατακρίνεις, μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. Πολλές φορές, κι αυτοί -όπως κι εσύ- αξίζουν τη συγχώρεση. Και όχι αυτήν που τυφλά ανοίγει τα χέρια της για να δώσει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες· όχι αυτήν που ελπίζει σε ριζικές αλλαγές απ' τη μια στιγμή στην άλλη, ξεχνώντας τα όσα έγιναν. Μιλώ για τη συγχώρεση που προκύπτει μέσα σου, στο πρόσωπο του άλλου, όταν πια καταλάβεις πως ο καθένας μας παλεύει τον αγώνα του και πολλές φορές, άθελά του, σε τραυματίζει για να προστατέψει τον εαυτό του.</p><p style="text-align: justify;">Δυστυχώς, δεν μπορείς να βοηθήσεις ή να σώσεις κανέναν με τη δική σου θέληση και μόνο. Προστάτεψε τον εαυτό σου αντίστοιχα, λοιπόν, και απομακρύνσου από ό,τι δεν μπορείς να βοηθήσεις και τείνει επικίνδυνο για σένα. Όμως, μόλις νιώσεις ασφαλής και πάρεις μια ανάσα, κατανόησε την κατάσταση και συγχώρεσε. Βρες τη δύναμη και συγχώρεσέ τους. Αν μπορέσεις και το κάνεις, θα δεις, πρώτα εσένα απελευθερώνεις...<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-67022068485304201602023-01-30T23:42:00.003+02:002023-01-31T00:02:30.099+02:00Η "Λάθος" Ρουτίνα<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPrJWISEtIWLfcvmG9EyghCu1xI3ZWwnF2UsaQiKjnSdXb2_dQ9cowSPI66321vsnKbu-LNDsctiMA_wy8iv41Ev7tl5oKnAIFAJANFHNhEEe5OyYncRQy7omMY8VGWoLS3RokuLLaaAPhxKqxNK9f7G0lsZs36WOCC21VBF2QDG2G7OBpKbD0pUI3/s715/717929f7c82c618d2814a140555dd0f8-d3x092g.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="715" data-original-width="508" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPrJWISEtIWLfcvmG9EyghCu1xI3ZWwnF2UsaQiKjnSdXb2_dQ9cowSPI66321vsnKbu-LNDsctiMA_wy8iv41Ev7tl5oKnAIFAJANFHNhEEe5OyYncRQy7omMY8VGWoLS3RokuLLaaAPhxKqxNK9f7G0lsZs36WOCC21VBF2QDG2G7OBpKbD0pUI3/w284-h400/717929f7c82c618d2814a140555dd0f8-d3x092g.png" width="284" /> </a> <br /></div><p></p><p style="text-align: justify;">Ρουτίνα: μια απ' αυτές τις λέξεις με αρνητικό πρόσημο· οριακά επικίνδυνη, θα έλεγε κανείς, για κάποιους που δεν είναι προετοιμασμένοι για τη διαχείρισή της... Ωστόσο, βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη, πιο σφαιρική σκοπιά, η ρουτίνα δε θα έπρεπε να έχει αρνητική έννοια στη ζωή ενός ανθρώπου, σαν κάτι που πρέπει να αντέξεις· να προσαρμοστείς ή να συμβιβαστείς. Αποδεδειγμένα, το σώμα μας, βιολογικά, λειτουργεί πολύ καλύτερα σε πλαίσια ρουτίνας και, σε όλα γύρω μας στη φύση, αν παρατηρήσεις, υπάρχουν μοτίβα και ρουτίνες. Εφόσον, λοιπόν, το σώμα μας το βρίσκει "σωστό", θα έπρεπε να βιώνεται εύκολα και αβίαστα μια τέτοια συνθήκη/καθημερινότητα. Κατά συνέπεια, γνωρίζοντας καλά πως δε συμβαίνει αυτό (στις περισσότερες των περιπτώσεων), δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η ρουτίνα το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχουμε στήσει και ζούμε την ίδια τη ζωή.</p><p style="text-align: justify;">Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο άνθρωπος, λόγω των ταχυτήτων στις οποίες έχει μάθει ότι πρέπει να τρέχει, μπαίνει στον "αυτόματο" για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Δυστυχώς, σαν όντα, δεν είμαστε προγραμματισμένοι για να βιώνουμε τη ζωή σε αυτούς τους ρυθμούς· προλαβαίνουμε να κάνουμε, αλλά όχι να επεξεργαστούμε και να φιλτράρουμε τα γεγονότα και τα δεδομένα στην ίδια συχνότητα. Για να μεταφέρω το φαινόμενο σε ένα απλό παράδειγμα, σκεφτείτε έναν χώρο εστίασης όπου, ρεαλιστικά, χωράει 30 τραπέζια. Το αφεντικό, βάσει αυτού, δε βλέπει τον λόγο να μην τοποθετήσει τον συγκεκριμένο αριθμό τραπεζιών στο κατάστημά του, οπότε επιλέγει να το κάνει. Στην πραγματικότητα, όμως, ο πελάτης δε χρειάζεται απλώς να καθίσει, αλλά και να έχει κάποια άνεση χώρου, ώστε να απολαύσει ιδανικά την παρουσία του εκεί. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κατάστημα θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει μόνο τα μισά τραπέζια, καθώς στην ουσία "δε χωράει" περισσότερα. Η σκέψη και η στάση αυτή, όμως, δεν είναι ποτέ αυτονόητη, όταν το θέμα μας είναι η ζωή και η καθημερινότητα. Το αφεντικό, που αντιπροσωπεύει την απληστία του ανθρώπου σε πλαίσια, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πλαίσια εξέλιξης, αύξησης δυνατοτήτων, ανέσεων, ή οτιδήποτε άλλο, είναι η ίδια η κοινωνία, που μας μαθαίνει από πρώτο χέρι πόσα πολλά "τραπέζια" μπορεί να χωρέσει αυτό το "δωμάτιο", αυτός ο χώρος που λέγεται εγκέφαλος.</p><p style="text-align: justify;">Αυτός ο "αυτόματος", λοιπόν, είναι που αλλοιώνει την ποιότητα των εμπειριών που λαμβάνουμε και δημιουργεί μία καθημερινότητα "ζόμπι". Κάπου εδώ, δεν μπορούμε παρά να αποδώσουμε τα απαραίτητα εύσημα στη μεγάλη Dolores και τη διαχρονική <span style="color: red;"><span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts" target="_blank"><span style="color: red;"><span style="color: #76a5af;"><span style="color: #45818e;"><span style="color: #134f5c;"><span style="color: #b45f06;">μουσική</span></span></span></span></span></a></span></span> της. Ο χρόνος κυλάει, αλλά η στιγμή δεν εκτιμάται. Νομίζεις ότι επειδή προλαβαίνεις -αν προλαβαίνεις- καθημερινά να κάνεις όλα όσα έχεις βάλει στη σειρά να γίνουν, τα πράγματα κυλούν όπως πρέπει και τα αποτελέσματα θα είναι τα επιθυμητά. Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, σε έχουν πείσει ότι όσο πιο πολλά τραπέζια κατορθώσεις να χωρέσεις στο κατάστημά σου, τόσο περισσότεροι πελάτες θα μπορέσουν να έρθουν και να καθίσουν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κέρδη για όλους. Όταν όμως, εξαντληθείς τόσο ψυχολογικά, ώστε να συνειδητοποιήσεις το ότι το σύστημα δε δουλεύει ιδανικά, ότι το πλάνο από κάπου μπάζει, τότε κοιτάζεις πίσω και αναλογίζεσαι τι έπραξες και τι κατάφερες. Ζυγίζεις την ποιότητα της ζωής σου σε σχέση με τα αποτελέσματα· υπολογίζεις το καθαρό κέρδος από τον τζίρο. Και εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή όπου η έννοια της ρουτίνας παρεξηγείται. Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να δεις τίποτε άλλο στις μέρες σου από μια σειρά επαναλαμβανόμενων διαδικασιών χωρίς ουσία· χωρίς κάτι που να χαρίζει την παραμικρή ομορφιά στις εμπειρίες της καθημερινότητάς σου. Δεν είναι, όμως, η ρουτίνα αυτή που ασχημαίνει το κάθε τι που κάνεις, δεν είναι η επανάληψή του· είναι που δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις να ζήσεις αυτό που κάνεις τη στιγμή που συμβαίνει.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-33497041709937761132022-12-24T16:01:00.001+02:002022-12-24T16:01:29.175+02:00Συζητήσεις στη Σαλοκουζίνα (vol.2)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO_Aqdnl-UkkHFocpmBlqPZwcqq2mE7f733JNMn9TrMQsb1YwfDvTmR19dWZ1JGTpm_tCOTl_8ZSxAqE_axkuSg_FActfv4NMFN7wNk9Li642HJHCozGlo3lGr9MCiYDNSbtSAvjneYGzdrSjfn-a5N_nL1E29Q1WVcMnioMm-vz0OQ7CjHR5jTdUp/s900/dfegkmg-eb21b181-22c7-4ed0-af56-c95e0b6b1304.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="900" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO_Aqdnl-UkkHFocpmBlqPZwcqq2mE7f733JNMn9TrMQsb1YwfDvTmR19dWZ1JGTpm_tCOTl_8ZSxAqE_axkuSg_FActfv4NMFN7wNk9Li642HJHCozGlo3lGr9MCiYDNSbtSAvjneYGzdrSjfn-a5N_nL1E29Q1WVcMnioMm-vz0OQ7CjHR5jTdUp/s320/dfegkmg-eb21b181-22c7-4ed0-af56-c95e0b6b1304.png" width="320" /></a></div><br />Κοντεύει 1μμ. Τέτοια ώρα, συνήθως, έχουν φάει ήδη, αλλά υπάρχουν και μέρες όπως αυτή, που τυχαίνει να το καθυστερήσουν... Ο παππούς βλέπει αφοσιωμένα τηλεόραση και η γιαγιά καθαρίζει βρασμένες πατάτες δίπλα, στην κουζίνα. Τελειώνοντας με το καθάρισμα, πηγαίνει βιαστικά στο σαλόνι.<br /><p></p><p><b>γ</b>: "Να βάλω να φάμε?"<br /><b>π</b>: γυρίζει το κεφάλι και την κοιτάζει σιωπηλός, με ένα βλέμμα μπερδεμένο και ελαφρώς καχύποπτο, λες και του έβαλε ερώτηση παγίδα.<br /><b>γ</b>: "Ε?"<br /><b>π</b>: "Περιμένεις τηλέφωνο?"<br /><b>γ</b>: "Όχι."<br /><b>π</b>: "Από ποιον?"<br /><b>γ</b>:
"Από κανέναν!", του απαντάει και επιστρέφει πίσω στην κουζίνα να ολοκληρώσει την πατατοσαλάτα τους.</p><p>Ο παππούς, αισθητά ενοχλημένος απ' τον παραλογισμό της, ανεβάζει ένταση και συνεχίζει.</p><p><b>π</b>: "Σε ρωτάω αν περιμένεις τηλέφωνο και μου λες ναι, και τώρα λες από κανέναν."<br /><b>γ</b>: "Εγώ είπα άλλο και εσύ με ρωτάς για το τηλέφωνο."<br /><b>π</b>: "Τι σε ρώτησα?"<br /><b>γ</b>: "Αν περιμένω τηλέφωνο."<br /><b>π</b>: "Ε, και?"<b><br />γ</b>: "Τίποτα, δεν περιμένω τηλέφωνο", λέει με μια διάθεση να κλείσει εκεί την κουβέντα, ενώ ταυτόχρονα τοποθετεί τη σαλάτα στο τραπέζι.</p><p>Ο παππούς, όμως, δεν το βάζει κάτω και μπαίνει στην επίθεση.<b> <br /></b></p><p><b>π</b>: "Ε τότε τι με λες και το κάνεις θέμα?", ρωτάει φουντωμένος.</p><p>Η γιαγιά ξεφυσάει αγανακτισμένη και ξανά-προσπαθεί, αυτήν τη φορά με πιο αργό και καθαρό λόγο.<b> </b></p><p><b>γ</b>: "Σε ρώτησα πρώτα αν θέλεις να φάμε και μου είπες όχι. Και μετά με ρώτησες αν περιμένω τηλέφωνο!"<br /><b>π</b>: "Πότε είπες για φαΐ?"<br /><b>γ</b>: "Σε ρώτησα."<br /><b>π</b>: "Και σε είπα όχι?"<br /><b>γ</b>: "Ναι."<br /><b>π</b>: "Συνεννόηση μπουζούκι", απαντάει αστειευόμενος, ρίχνοντας άμεσα τους τόνους και παίρνοντας θέση για μεσημεριανό.<br /></p><p>Στο μεσοδιάστημα, εγώ στην κουζίνα έχω γυρίσει πλάτη, σε μια προσπάθεια να μη με δουν που έχω λυθεί στα γέλια, καθώς απολαμβάνω πρωινή κωμωδία.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-34784111049150981342022-12-11T15:10:00.001+02:002022-12-11T15:10:34.182+02:00...Is Golden<p style="text-align: center;">Silence is anything but empty.<br />Actually, silence is full of answers; if you are willing to listen.<br />So, if you choose to open your mouth and speak, if you choose to respond, be sure that you have something worth saying. Something that couldn't be said by choosing silence.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9jBhSWINsqo" width="320" youtube-src-id="9jBhSWINsqo"></iframe></div><p style="text-align: center;">A question, once put into words, will unavoidably get its answer. You can only choose your way of answering: loudly or silently.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-28205743038220194372022-11-30T05:07:00.011+02:002022-12-11T13:57:20.157+02:00Μεταξύ Καθαρμάτων<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-JD7msNVZs-W6TPuIN7xj2izikanSh1i91eZwZOF0NWj3N8TZrDqICq1glbwD3XzSb_cWCpuPs-ZS1Cmp-BoD0WaZyVjecNrDm8w_mIv8QrNcRhCanLsg9R4S_LnlEEFa5KRYR5jH8LwkPd2Kb_itUEoXrvTqnjmo3iBwxqrHufUPMkXpzf_m91xN/s300/The_Rabbit_by_amateur1314.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-JD7msNVZs-W6TPuIN7xj2izikanSh1i91eZwZOF0NWj3N8TZrDqICq1glbwD3XzSb_cWCpuPs-ZS1Cmp-BoD0WaZyVjecNrDm8w_mIv8QrNcRhCanLsg9R4S_LnlEEFa5KRYR5jH8LwkPd2Kb_itUEoXrvTqnjmo3iBwxqrHufUPMkXpzf_m91xN/w400-h400/The_Rabbit_by_amateur1314.jpg" width="400" /></a></div><br />Δε θυμάμαι γιατί με είχαν κλείσει εκεί μέσα. Πόσος καιρός να πέρασε άραγε από τότε που είδα για τελευταία φορά το φως τού ήλιου απ' το μπαλκόνι μου? Το φως του, πίσω από δικά μου κάγκελα· όχι κρύα και αφιλόξενα... Σίγουρα πολύς, για να μη θυμάμαι τίποτα πια.. Δεν υπήρχε γιατί, δεν υπήρχε πότε. Ήμουν απλά εκεί. Μα για να είμαι ειλικρινής, παρότι άκακος άνθρωπος, δεν ένιωθα αθώος. Είχα μια αίσθηση πως έτσι ήταν το σωστό.<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Και μετά ξυπνήσαμε όλοι μαζί ένα πρωί, βλέποντας τα νέα στις ειδήσεις. Κάποιος είχε διαπράξει έγκλημα, φώναζαν ενθουσιασμένοι οι δημοσιογράφοι, και μόλις τον είχανε πιάσει. Όχι έγκλημα, εγκλήματα, απ' ό,τι διαπιστώσαμε στη συνέχεια. Και ήταν αποτρόπαια εγκλήματα. Αρρωστημένες σφαγές ζώων και ανθρώπων, λες και ήταν αναλώσιμα αντικείμενα. Και ο ίδιος, ήρεμος στις κάμερες, δε δήλωνε μετανιωμένος. "Κάθαρμα", είπε μέσα απ' τα δόντια του ένας που καθόταν παραδίπλα. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να συμπεριφέρεται με τόσο τερατώδη τρόπο, σκέφτηκα. Πόση αρρώστια κυκλοφορεί εκεί έξω?<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Την επόμενη στιγμή μάθαμε ότι θα τον έφερναν σ' εμάς. Ήταν λες και είχαν περάσει ήδη μέρες, αλλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ν' αμφισβητήσω τον χρόνο.. Όλοι έξω, φώναξαν απ' το βάθος επιθετικά. Σίγουρα δεν ήταν η ώρα μας να βγούμε στην αυλή.. Μας έβαλαν σε μια σειρά και μας οδήγησαν βιαστικά σ' ένα μεγάλο, γκρι βανάκι. Έμοιαζε σαν σχολικό, μόνο που το συγκεκριμένο ήταν για μεγάλα παιδιά. Μέσα υπήρχαν ήδη άτομα, μάλλον από διαφορετικές μονάδες, όλοι με τα κεφάλια σκυμμένα και τα χέρια δεμένα. Κάθισα κι εγώ με τη σειρά μου κάπου προς τις πίσω θέσεις, παρατηρώντας τεμπέλικα κάθε καινούριο πρόσωπο γύρω μου. Σύντομα, διαπίστωσα ότι είχαμε κάθε καρυδιάς καρύδι, που λένε, αλλά για κάποιον λόγο δε μου έκανε ποτέ εντύπωση που όλοι μιλούσαν τη γλώσσα μου. Ξαφνικά, ανάμεσα στους υπόλοιπους, είδα κι αυτόν! Το κάθαρμα. Ήταν εντελώς ψύχραιμος, με τα χέρια κρεμασμένα ανάμεσα στα πόδια και είχε ένα αμυδρό, σταθερό χαμογελάκι, λες και κάποιος του είχε καρφιτσώσει πινέζα στο ένα μάγουλο για να το διατηρεί μόνιμα. Το μαλλί του ήταν κοντό και περιποιημένο, λες και μας πήγαιναν για βραδινή έξοδο. Και πού μας πήγαιναν, μήπως μας ενημέρωνε και ποτέ κανείς? Ανταλλάξαμε ένα εχθρικό βλέμμα και αυτό ήταν όλο· έπειτα έστριψε το κεφάλι του, κοιτάζοντας μόνιμα έξω.<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Σε κάποια φάση, το λεωφορείο έκοψε ταχύτητα. Σταμάτησε και ο οδηγός σηκώθηκε απ' τη θέση του ανοίγοντας την πόρτα βιαστικά. "Περάστε όλοι έξω, θα κάνουμε ένα διάλειμμα μερικά λεπτά", ενημέρωσε... Κοίταξα εντυπωσιασμένος γύρω μου, παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή καθαρού αέρα. Μύριζε φύση. Ήμασταν στη μέση τού πουθενά, ανάμεσα σε τροπικά δέντρα και πυκνή βλάστηση. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει πού βρισκόμασταν ή πού πηγαίναμε, όλοι παρέμεναν ιδιαίτερα σιωπηλοί. Μονάχα ένας ζήτησε άδεια-βοήθεια για να κάνει την ανάγκη του και δύο τύποι τον οδήγησαν κάπου πίσω απ' το βαν. Στα αριστερά μου, ίσια μπροστά όπως κατεβαίνεις από την πόρτα τού λεωφορείου, υπήρχε απότομος γκρεμός και στο τέλος του, ένα ορμητικό ποτάμι. Πλησίασα προσεκτικά. Ακολούθησα την αρχή του με τα μάτια μου και κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές αυτής της ζούγκλας βρήκα τον καταρράκτη που τόση ώρα ακουγόταν στο ηχητικό υπόβαθρο τής σκηνής.. Λίγο πιο δεξιά μου στεκόταν κι αυτός, προσηλωμένος στο ποτάμι.<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Κοιτάζοντάς τον, με κυρίευσε ξαφνικά ένα έντονο συναίσθημα οργής, σαν να μπήκε κάτι μέσα μου, με σκοπό να με ταρακουνήσει και να μου βγάλει προς τα έξω έναν άλλον εαυτό· έναν που μετά δυσκολίας μπορούσα να συγκρατήσω.. Μέσα στην ταραχή μου παρατήρησα ότι κι άλλοι είχαν εστιάσει τα βλέμματά τους πάνω του. Υπήρχε ένα δικαιολογημένο μίσος στην ατμόσφαιρα, σκέφτηκα· ήταν πλέον ξεκάθαρο. Την επόμενη στιγμή, ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι γι' αυτό. Οι αναπνοές μου είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο έντονες, η οργή μου κορυφώθηκε. Δεν το σκέφτηκα πολύ παραπάνω και σαν μαριονέτα των συναισθημάτων μου έπραξα ό,τι ακριβώς μου έλεγαν. Έτρεξα κατά πάνω του, σήκωσα τα χέρια μου και, εκμεταλλευόμενος τις χειροπέδες, τού έσφιξα τον λαιμό με δύναμη και τον τράβηξα μαζί μου κάτω, στο ποτάμι.<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Η σύγκρουση με το νερό ήταν απρόσμενα ανώδυνη! Σχεδόν δεν τη θυμάμαι, θα έλεγα.. Ο νους μου ήταν σ' εκείνον. Βγάζοντας το κεφάλι μου απ' το νερό, κοίταξα τριγύρω να δω τι απέγινε. Δε βρήκα κανένα ίχνος του, όταν ξαφνικά, τον είδα να ξεπροβάλει απ' τη μεριά τού καταρράκτη, κρατώντας ένα γιγαντιαίο κατάνα. Η λαβή του ήταν τεράστια ακόμα και για δύο χέρια και η λεπίδα του μακριά σαν τα κοντάρια μεσαιωνικής κονταρομαχίας! Ωστόσο, φαινόταν να το κρατάει με μεγάλη ευκολία, σημαδεύοντας και πλησιάζοντας προς το μέρος μου. Φοβήθηκα. Δεν είχα ελπίδα και το πλάνο μου να σκοτωθούμε και οι δύο είχε αποτύχει προ πολλού. Όταν έφτασε σε επικίνδυνη απόσταση, σταμάτησε. Δε μίλησε, μόνο σήκωσε ελαφρώς τα χέρια του και πέταξε το κατάνα μέσα στο νερό προς τη μεριά μου. Το σήκωσα. Ήταν όντως ελαφρύ για το μέγεθός του. Την επόμενη στιγμή, απ' το πουθενά, ο ίδιος κρατούσε ένα δεύτερο κατάνα, παρόμοιων διαστάσεων. Ωραία! Θα ήταν μια δίκαιη μάχη, σκέφτηκα.<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Πήρα θέση επίθεσης. Το ίδιο κι εκείνος. Τον κοίταζα επίμονα στα μάτια με μίσος, όταν είδα το ίδιο, άρρωστο χαμόγελο με αυτό που είχε στο λεωφορείο, να ξεπροβάλλει σταδιακά στο πρόσωπό του. Αμέσως μετά, έκανε μερικά βήματα πίσω, σαν να ήθελε να πάρει φόρα. Έκανα κι εγώ. Το ποτάμι έμοιαζε, πλέον, πολύ ρηχό, μιας και ήμασταν όρθιοι και απ' τη μέση και πάνω εκτός νερού. Παρ' όλα αυτά, δε νομίζω ότι είχε φανεί περίεργο σε κανέναν απ' τους δυο μας εκείνη τη στιγμή.. Για ώρα, τρέχαμε ο ένας πάνω στον άλλον, χτυπώντας τα σπαθιά μας αλύπητα μεταξύ τους, ξανά και ξανά, και στη συνέχεια επιστρέφαμε πίσω στις θέσεις μας για να επαναλάβουμε τη διαδικασία. Περιέργως, ίδρωνα, μα δεν ένιωθα κουρασμένος. Ξαφνικά, ένα απ' τα δύο κατάνα λύγισε... Περισσότερη απ' τη μισή λεπίδα τινάχτηκε στον αέρα και βυθίστηκε μέσα στο νερό, μερικά μέτρια μακριά μας. Ήταν του δικού μου σπαθιού. Είχα μείνει άοπλος και με μηδενικές ελπίδες επιβίωσης, πλέον. Ωστόσο, η μάχη έπρεπε να συνεχιστεί. Στην επόμενη επίθεση σήκωσε το κατάνα ψηλά, σκοπεύοντας να με κόψει κάθετα στα δύο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, κατάφερα να τον σταματήσω πιάνοντάς το με το αριστερό μου χέρι. Η παλάμη μου μάτωσε, αλλά χωρίς πραγματική αίσθηση του πόνου. Ήταν η ευκαιρία μου. Σήκωσα απότομα το άλλο χέρι, με το οποίο κρατούσα ακόμη τη λαβή τού κατεστραμμένου κατάνα και χωρίς δεύτερη σκέψη τον κοπάνησα στο κεφάλι με δύναμη. Η κρούση με δόνησε ολόκληρο και ο ήχος που ακούστηκε ήταν λες και είχα χτυπήσει μέταλλο, με τσίγκινο τηγάνι! Έχασα ελαφρώς την ισορροπία μου και παραπάτησα προς τα πίσω. Ο ίδιος έδειξε να πονάει, αλλά ήταν ακόμη ακίνητος και σταθερός στην ίδια θέση. Δεν έχασα χρόνο, έκανα μισό βήμα μπροστά και ξαναχτύπησα με τη λαβή στο ίδιο σημείο άλλες δύο φορές. Η τελευταία "τηγανιά" αποδείχθηκε αποτελεσματική. Το καθίκι ζαλίστηκε, απελευθερώνοντας το κατάνα από τα χέρια του. Άφησα το σπαθί να φτάσει στον πυθμένα και κατέβασα το αριστερό μου χέρι μέσα στο νερό, κοκκινίζοντας όλη την περιοχή γύρω μου. Πίστευα πως είχα κερδίσει, δεν περίμενα να είχε συνέχεια όλο αυτό, αλλά έκανα λάθος. Σύντομα, ήταν και πάλι σε θέση να κάνει κίνηση και πριν προλάβω ν' αντιδράσω ένιωσα τα χέρια του να μου σφίγγουν τον λαιμό.<br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Προσπάθησα να τον σταματήσω, αλλά είχε ρίξει όλο το βάρος του πάνω μου και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε βρεθεί και οι δύο κάτω απ' το νερό. Τιναζόμουν απότομα αριστερά-δεξιά προσπαθώντας να γλιτώσω, αλλά μάταια. Ένιωθα ήδη μια ολική δυσφορία. Θα μ' έπνιγε, ήμουν σίγουρος· ήταν απλά θέμα χρόνου. Η ελπίδα και η ψυχραιμία είχαν αρχίσει να μ' εγκαταλείπουν. Δεν ήξερα πώς να βρω την έξτρα δύναμη που χρειαζόμουν. Για καλή μου τύχη, το φως τού ήλιου και οι θόρυβοι της πρωινής καθημερινότητας δε μ' άφησαν να πεθάνω. Τα μάτια μου άνοιξαν λίγο πριν την ήττα, αλλά η αίσθηση της πίεσης και η ένταση της μάχης ήταν ακόμη εκεί...<br /></div><div><br /><br /><br /></div><div style="text-align: justify;">26/10/22</div>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-338407103142573862022-10-30T15:13:00.000+02:002022-10-30T15:13:40.295+02:00State of Mind.<p style="text-align: justify;">Φέτος θα είναι αλλιώς...</p><p style="text-align: justify;">Ο χειμώνας μου φαινόταν πάντα η δύσκολη εποχή τού χρόνου. Έτρεμα, σαν πλησίαζε και παρακαλούσα μέσα μου, με κάποιον μαγικό τρόπο, να περάσει ταχύτερα απ' ό,τι τις προηγούμενες φορές. Παρακαλούσα να μη με διαλύσει το ίδιο όπως κάθε φορά, αφήνοντάς με να μαζεύω τα κομμάτια μου τους πρώτους μήνες τής άνοιξης. Και πώς περίμενα αυτήν την άνοιξη! Ήδη από αρχές Οκτωβρίου ονειρευόμουν τις πρώτες μεμονωμένες, ηλιόλουστες μέρες τού Μαρτίου που θα πηγαίναμε για καφεδάκι στην πλατεία. Που θα βλέπαμε ξανά τους ανθρώπους χαμογελαστούς και καλοδιάθετους. Μα ποτέ μία χρονιά δε μου έκανε τη χάρη. Ο ψυχρός και γκρίζος χειμώνας πότιζε μέσα μου, αργά και βασανιστικά, πάντα για το ίδιο, τεράστιο χρονικό διάστημα. Και κάθε που βγαίνει, συγχαίρω εντυπωσιασμένος τον εαυτό μου που τα κατάφερε και νιώθω μια ικανοποίηση, όπως σε ένα βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης ξεπερνάς ένα δύσκολο επίπεδο και πλέον αισθάνεσαι ικανότερος παίκτης. Όμως, είναι ψευδαίσθηση. Την επόμενη φορά είναι το ίδιο δύσκολο, το ίδιο ψυχοφθόρο. Γιατί αυτά τα παιχνίδια δεν έχουν τερματικό σταθμό· παίζεις ξανά και ξανά, μέχρι να κουραστείς και να τα παρατήσεις. Αλλά αυτό δεν είναι το point αυτής της σκέψης.</p><p style="text-align: justify;">Η ουσία και η εξέλιξή σου σαν "παίκτης" ξεκινάει όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς πως δε σου φταίει σε τίποτα ο χειμώνας ή οποιαδήποτε άλλη εποχή. Μια εποχή δεν μπορεί από μόνη της να είναι τόσο καταστροφική για την ψυχολογία ενός ατόμου. Δεν μπορεί να είσαι αναγκασμένος απ' την ίδια τη φύση να ζεις τη μισή σου ζωή "μουδιασμένος" (να μη μιλήσω για μέρη όπου ο χειμώνας διαρκεί πολύ περισσότερο). Κατά συνέπεια, υπάρχει κάτι άλλο από πίσω που σε κρατάει σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο. Κάτι άλλο που δε λες ν' αντιμετωπίσεις μέσα σου και δε σ' αφήνει να απολαύσεις την κάθε εποχή, με τα καλά και τα κακά της...</p><p style="text-align: justify;">Φέτος, λοιπόν, θα είναι αλλιώς.</p><p style="text-align: justify;">Τελευταία, κατάλαβα ότι δεν ωφελεί σε τίποτα να προσπαθείς να "φέρεις το καλοκαίρι" στην κάθε νέα μέρα που ξημερώνει. Κάθε μία είναι διαφορετική και, όπως οι ηλιόλουστες, έτσι και οι μουντές και μουχλιασμένες μέρες, θα περιμένουν τη σειρά τους για να κάνουν την εμφάνισή τους στη ζωή σου. Δεν μπορείς να το ελέγξεις και δεν μπορείς να τα βάζεις με τον εαυτό σου γι' αυτό· είναι, αν μη τι άλλο, άδικο. Αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι η στάση σου. Η στάση σου απέναντι στη μέρα, στην εποχή, σε μια καλή ή μια κακή περίοδο. Είναι στο χέρι σου -μα με πολύ κόπο- να φέρεις το καλοκαίρι μέσα σου. Να φέρεις την ηρεμία, χωρίς να είναι απάθεια. Να είναι γαλήνη. Να είναι ήλιος· μια μόνιμη πηγή ενέργειας, την οποία θα εκπέμπεις από μέσα προς τα έξω. Και είναι ο μόνος τρόπος για να αποβάλλεις τον φόβο, για οποιονδήποτε "χειμώνα"...</p><p style="text-align: justify;">Φέτος θα είναι αλλιώς, γιατί κουράστηκα να περιμένω τις καλύτερες μέρες, σαν να είναι κάτι εκεί έξω που πρέπει να το κυνηγήσω για να το βρω.</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJipLEZ8cjT3-7vJRtbl5k5T4IDhdCXzU3SqoJVGLj3tJ644jAzDTpBlDJxZrGMuly0hnk0mjNSo2WaPpblqD4Dz_LxqiQB7WKXpQJ-z63hUrhFtMPOWAx_esHRTxBOziNIb9FO_-f5lUghAom0-TnTrPAw9ez3v-xm7K3cCYVVRvHBU0Z66YGeDNh/s800/Glosoli_by_bucz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJipLEZ8cjT3-7vJRtbl5k5T4IDhdCXzU3SqoJVGLj3tJ644jAzDTpBlDJxZrGMuly0hnk0mjNSo2WaPpblqD4Dz_LxqiQB7WKXpQJ-z63hUrhFtMPOWAx_esHRTxBOziNIb9FO_-f5lUghAom0-TnTrPAw9ez3v-xm7K3cCYVVRvHBU0Z66YGeDNh/s320/Glosoli_by_bucz.jpg" width="320" /></a></div><p> </p><p style="text-align: justify;">Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο κεφάλι σου. Να το θυμάσαι αυτό, μικρέ μου εαυτέ, που σύντομα είναι να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον νέο αυτόν κόσμο.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-62392837815846914272022-09-23T20:00:00.001+03:002022-09-26T15:22:14.641+03:00<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi29bf4ZC_DEAurtxBy239kT6LdiD0Onn5vjznf1KqOhqYsxQClYtf3Qv9lNSKBR-Ne77XudJlLO4nzVlGUcgU_TX6OoA2kKF5Jrbto_Y_cmusUI9YaQitnLCH8t1vGU_FzuPVinHV6zGdmDiz7C6u5kHCzEDToADNClHEDx9yjfjazs1oFLi5vQ2K9/s1600/harley_iron__cgi__by_reasondinn_d918mb8-fullview.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi29bf4ZC_DEAurtxBy239kT6LdiD0Onn5vjznf1KqOhqYsxQClYtf3Qv9lNSKBR-Ne77XudJlLO4nzVlGUcgU_TX6OoA2kKF5Jrbto_Y_cmusUI9YaQitnLCH8t1vGU_FzuPVinHV6zGdmDiz7C6u5kHCzEDToADNClHEDx9yjfjazs1oFLi5vQ2K9/w400-h240/harley_iron__cgi__by_reasondinn_d918mb8-fullview.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: center;">Ακόμη κι αν οδηγείς μια Χάρλεϊ ή το πιο ακριβό αμάξι,<br />αν οδηγείς μόνος,<br />σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι ο δρόμος δεν έχει προορισμό.</p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-21117626743263286842022-08-11T13:52:00.000+03:002022-08-11T13:52:23.638+03:00Living On The Edge (part: 2)<p style="text-align: justify;">Η ώρα πρέπει να πλησίαζε 1πμ και το κέντρο τής πόλης γεμάτο φώτα και φασαρία. Ο Γάμα κοιτούσε εκνευρισμένος το ποτήρι στα χέρια του, αλλά δε μιλούσε. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως δε θα σχολιάσει τίποτα, μιας και η κουβέντα δεν ήταν της ώρας.. Ο Κάπα απ' την άλλη, έχοντας αντιληφθεί την ανήσυχη ατμόσφαιρα, άρχισε να λέει διάφορα, προσπαθώντας να ψαρέψει κουβέντες και να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση. Ο συνοδηγός άκουγε και σε κάθε του απάντηση μετρούσε πολύ προσεκτικά τα λόγια του· δεν ήθελε να τον φουντώσει ή να του αποσπάσει την προσοχή. Δυστυχώς, όμως, μια-δυο προτάσεις τού Κάπα ως προς το κατά πόσο μπορεί να εξασφαλίσει μια ασφαλής επιστροφή όντας σε αυτήν την κατάσταση, πυροδότησαν ανεπανόρθωτα την ψυχραιμία του. Τι να μου αποδείξεις ρε φίλε, μετά από τόσα χρόνια τώρα θα σε μάθω, του είπε και συνέχισε. Μεταξύ μας μιλάμε τώρα και έτσι κι αλλιώς ήδη αυτό που έγινε στο ξεκίνημα της διαδρομής λέει πολλά. Τι έγινε στο ξεκίνημα, ρώτησε ο Κάπα με απορία... Αποκλείεται να έγινε κάτι τέτοιο πριν μισή ώρα, θα το θυμόμουν, αντέδρασε μετά από λίγο, ακούγοντας την ιστορία από τον Γάμα. Αυτό ήταν αρκετό. Οι εντάσεις κλιμακώθηκαν απότομα και η συζήτηση ξέφυγε εντελώς από τα πλαίσια που ήλπιζε να την κρατήσει ο Γάμα. Στη συνέχεια, ο Κάπα έβγαλε το κινητό του να τηλεφωνήσει στη Φι, για επιβεβαίωση. Δεν μπορούσε να το χωνέψει ο νους του. Τι κάνεις τώρα, τον ρώτησε ο Γάμα εκνευρισμένος. Δηλαδή σου λέω ψέματα?! Άσε το κινητό και συγκεντρώσου να επιστρέψουμε· αν μη τι άλλο αυτό που κάνεις με προσβάλλει, είπε κλείνοντας. Τελικά τηλεφώνησε, αλλά ευτυχώς το έκλεισε σύντομα, παίρνοντας την επιβεβαίωση που ο ίδιος δεν περίμενε..<br /></p><p style="text-align: justify;">Η σκηνή δεν τελείωσε εκεί, όταν σε μια αργοπορημένη προσπάθεια να βάλει το κινητό πίσω στην τσέπη του, έπεσαν οι πρώτες κόρνες από τα οχήματα της ουράς, στο φανάρι που τους είχε πιάσει. Πίσω τους ακριβώς, ένας ταξιτζής εν ώρα εργασίας, τον οποίο, δυστυχώς, ο Κάπα άκουσε να βρίζει απ' το παράθυρο. Δεν ήθελε πολύ, τα νεύρα του χτύπησαν κόκκινο. Τον κοίταξε απ' τον καθρέφτη με ένα δολοφονικό βλέμμα και αμέσως άρχισε να κορνάρει ειρωνικά, αλλάζοντας ταυτόχρονα απότομα ταχύτητα, παίζοντας με το γκάζι και το φρένο.. Τι κάνεις στη μέση τού κεντρικού ρε φίλε, τον ρώτησε θυμωμένα ο Γάμα. Αφού δεν έχουμε δίκιο, άσε τις κόντρες και πάμε να φύγουμε, συνέχισε ξεφυσώντας. Άσε με ρε, απάντησε εκείνος εκνευρισμένα, έχοντας εστιάσει στο όχημα πίσω τους. Την επόμενη στιγμή, ο Γάμα είδε το αμάξι να βγαίνει ελαφρώς εκτός πορείας, γέρνοντας προς το αντίθετο ρεύμα. Αντανακλαστικά άπλωσε το χέρι του και ίσιωσε το τιμόνι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Συγκεντρώσου εδώ ρε φίλε, του είπε μάταια.. Η κατάσταση είχε ξεφύγει. Ολονών τα βλέμματα τριγύρω είχαν στραφεί πάνω τους. Ευτυχώς, η προσπάθεια εξαγρίωσης του ταξιτζή απέτυχε. Αφού ανταλλάξανε μερικά κορναρίσματα, ο ταξιτζής με την πρώτη ευκαιρία τους προσπέρασε και εξαφανίστηκε. Η φορτισμένη ατμόσφαιρα στο αυτοκίνητο μέσα συνεχίστηκε για ώρα, παρότι και οι δύο πλέον είχαν ρίξει τους τόνους. Ο Κάπα πλέον οδηγούσε αισθητά πιο εκνευρισμένα, αλλά τουλάχιστον είχαν ξεφύγει την πολλή κίνηση του κέντρου. Τα δύσκολα πέρασαν, σκεφτόταν ο Γάμα, κοιτώντας το ποτήρι με τη βότκα. Λίγο παρακάτω, όταν πια ξεπέρασε το σκηνικό με το ταξί, ο Κάπα, επέστρεψε πίσω στην κουβέντα με τη Φι και το ξεπαρκάρισμα.. Πώς είναι δυνατόν να μην μπορώ να το θυμηθώ, αναρωτιόταν. Δε γίνεται να έχω ξεχάσει κάτι που συνέβη πριν λίγο, επαναλάμβανε ξανά και ξανά. Αυτό και μόνο κάτι θα έπρεπε να σου λέει, του απάντησε με ύφος ο Γάμα. Και στο κάτω κάτω, ξέχνα το, ξεκόλλα, τι σημασία έχει τώρα, του είπε στρέφοντας το κεφάλι του έξω απ' το παράθυρο, σε μια διάθεση να κόψει εκεί τη συζήτηση.<br /></p><p style="text-align: justify;">Λίγα δευτερόλεπτα μετά, παίρνοντας μια δεξιά στροφή απότομα, το αμάξι πέφτει πλαγιομετωπικά πάνω στη διαχωριστική νησίδα και αμέσως επανέρχεται στην πορεία του κανονικά, σαν δυο συγκρουόμενα σε λούνα παρκ. Για καλή τους τύχη, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν άλλα οχήματα τριγύρω. Ο Γάμα, κουρασμένος απ' την όλη κατάσταση, δεν είπε κουβέντα. Οι λέξεις έμοιαζαν να είχαν χάσει παντελώς την αξία τους. Εντάξει, αυτό θα το θυμάμαι σίγουρα, είπε ο Κάπα, με μια δόση χιούμορ στη φωνή του. Ωραία, του απάντησε ο άλλος. Χαλάρωσε ρε, θα επιστρέψουμε μια χαρά, δε θα πεθάνεις σήμερα, συνέχισε ο Κάπα αστειευόμενος, προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα... Από εκείνο το σημείο και μετά, αντάλλαξαν ελάχιστες κουβέντες και όλα κύλησαν ομαλά, μέχρι το τελικό παρκάρισμα. Κατεβαίνοντας απ' το αμάξι, ο Γάμα πέταξε το ποτό σε κάτι χορτάρια, απορώντας για άλλη μία φορά, για τον λόγο που το είχε κρατήσει τόση ώρα εξαρχής. Στη συνέχεια πήγε να τσεκάρει το αμάξι, αν και πλέον είχε μικρή σημασία το πόσο μεγάλο ήταν το βαθούλωμα από το τρακάρισμα. Δεν έπαθε τίποτα, μην ανησυχείς, του είπε ο Κάπα.<br /></p><p style="text-align: justify;">Επιστρέφοντας με τα πόδια προς τα πίσω, κάθισαν κανένα μισάωρο έξω από μια τράπεζα και το συζητήσανε για λίγο ακόμα... Χωρίς νόημα. Ο Λάμδα ενημέρωσε πως θα φύγει πίσω για Χαλκιδική, τελικά, και ο Γάμα με τη σειρά του, ενημέρωσε τον Κάπα πως δε θα πάνε μαζί στο Roadhouse να βρούνε τα παιδιά, όπως έλεγε το πλάνο. Κλείσανε κάπως απότομα την κουβέντα και ο Γάμα έφυγε μόνος προς το μαγαζί, παρέα με τις σκέψεις του..</p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-90414127314417489102022-07-25T12:47:00.001+03:002022-07-25T12:47:06.144+03:00Living On The Edge (part: 1)<div style="text-align: justify;">Ήτανε κανονισμένο από καιρό πως θα πηγαίνανε σ' αυτήν τη συναυλία. Είχανε πει κι άλλοι ότι θέλουν να έρθουν, αλλά μέχρι τελευταία στιγμή κανείς τους δεν είχε κλείσει εισιτήρια. Τελικά, την Πέμπτη, δυο μέρες πριν τη μεγάλη βραδιά, ο Γάμα πήγε κι αγόρασε 6 μαζί, ένα για τον καθένα. Πλέον ήταν σίγουρο πως θα πηγαίνανε.</div><p style="text-align: justify;">Σάββατο απόγευμα, κανονίζουν να βρεθούν με τον Κάπα και τη Φι γύρω στις 7:30μμ, για να πάνε παρέα με το αμάξι. Τους υπόλοιπους θα τους έβρισκαν εκεί. Είχε πολλές δουλειές να προλάβει· να πάει απ' το ένα σπίτι στο άλλο, να φροντίσει τη γάτα μιας και θα επέστρεφε ξημερώματα... Οριακά θα τους προλάβαινε. Παρ' όλες τις καθυστερήσεις, συναντήθηκαν σ' ένα καφέ-μπαρ, κάτω απ' το σπίτι τής Φι, ένα τέταρτο μακριά απ' τον συναυλιακό χώρο με το αμάξι. Το σχέδιο ήταν να φύγουνε αμέσως μόλις θα έφτανε ο Γάμα, αλλά τελικά κάθισαν λίγο ακόμη εκεί, τόσο όσο να τελειώσει το ποτό του ο Κάπα. Ήταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι και υπήρχε μία έντονα θετική διάθεση στην ατμόσφαιρα. Ο Γάμα δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Άντε, πάμε να φύγουμε, είπε. Πάμε να προλάβουμε να πιάσουμε καμιά καλή θέση, συμπλήρωσε, καθώς μάζευε τα πράγματά του απ' το τραπέζι. Σηκώθηκαν, χαιρέτησαν και κατευθύνθηκαν προς το αμάξι τού Κάπα, αν και πλέον αυτή η επιλογή δε φάνταζε και η καλύτερη, μιας και αυτός είχε ήδη αρχίσει να κάνει κεφάλι και κανείς από τους άλλους δεν ήξερε να οδηγεί. Έπρεπε, όμως, να βιαστούν· είχε περάσει η ώρα. Θα δούμε πώς θα γίνει στην επιστροφή, σκέφτηκε ο Γάμα, ακούγοντας τη μηχανή τού οχήματος να παίρνει μπρος. Ήταν πολύ χαρούμενοι για να τους τη χαλάσει κάτι τέτοιο τώρα..</p><p style="text-align: justify;">Μετά από μερικούς κύκλους στη γειτονιά, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το gps, έφτασαν στον προορισμό τους. Το αμάξι το αφήσανε πάνω στον κεντρικό, αν και απ' ό,τι διαπίστωσαν στη συνέχεια, ο συναυλιακός χώρος είχε μπόλικες θέσεις πάρκινγκ. Πρώτη στάση η καντίνα, 50 μέτρα μακριά απ' την είσοδο. Να πάρουμε καμιά μπύρα(?), ρώτησε ο Κάπα. Ναι, αλλά θα πρέπει να τις πιούμε στα γρήγορα πριν μπούμε, απάντησε ο Γάμα. Δεν πρόκειται να μας αφήσουν να τις περάσουμε μέσα, συμπλήρωσε. Ο "κλέφτης", το κουτάκι το είχε 2€, αλλά η αντίστοιχη ποσότητα μέσα θα έκανε 4-5€, οπότε δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές.. Πήρανε τέσσερις. Συζητώντας για τα κομμάτια που θέλουν ν' ακούσουν από τις μπάντες, ο Γάμα ήπιε τη δικιά του, ενώ στον ίδιο χρόνο ο Κάπα κατέβασε και τη δεύτερη· η Φι δεν ήθελε να πιει εξαρχής. Την τελευταία, κατάφεραν και την πέρασαν από την είσοδο και κάπως έτσι μπήκανε μέσα, έτοιμοι να το ζήσουν!</p><p style="text-align: justify;">Η συναυλία άνοιξε με τους Kohana, κάτι φίλοι τού Κάπα, οι οποίοι παρουσίαζαν <a href="https://www.youtube.com/watch?v=eqF3QqHVzcM" target="_blank">καινούριο</a> δίσκο. Τα παιδιά μπήκαν δυναμικά και ο κόσμος ξεσηκώθηκε ήδη απ' το πρώτο τέταρτο. Λίγο μετά την έναρξη έφτασαν και οι άλλοι δύο τής παρέας, ο Δέλτα και ο Ταφ. Ο Γάμα βγήκε έξω να τους δώσει τα εισιτήριά τους και να τους μεταφέρει στο σημείο που είχανε στηθεί μέσα. Ο Λάμδα ερχόταν αυθημερόν από Χαλκιδική μόνο και μόνο για τη συναυλία, αλλά θα έφτανε τελευταίος, μιας και είχε ενημερώσει λίγο νωρίτερα πως είχε ακόμη δρόμο μπροστά του.. Επιστρέφοντας μέσα, ο Κάπα και η Φι είχαν εξαφανιστεί. Είχανε πάει μπροστά και θα καθόντουσαν εκεί, σίγουρα μέχρι να τελειώσει το support και από 'κεί και πέρα, βλέποντας και κάνοντας. Ο χώρος είχε αρχίσει να γεμίζει αισθητά. Ακούστηκε από τους τριγύρω πως η συναυλία είχε γίνει sold out και όντως, κάπως έτσι φαινόταν. Με το που τελείωσαν οι Kohana έφτασε μήνυμα από τον Λάμδα, "είμαι απ' έξω". Ο Γάμα βγήκε για άλλη μια φορά να μαζέψει και τον τελευταίο τής παρέας, ο οποίος, δυστυχώς, είχε χάσει το άνοιγμα της συναυλίας, αλλά είχε φτάσει πάνω στην ώρα για τη μεγάλη μπάντα τής βραδιάς, τους VIC. Τα παιδιά τα δώσανε όλα, ο ενθουσιασμός όλων κορυφώθηκε και πριν το καταλάβουν πέρασε ένα αξέχαστο, απολαυστικό δίωρο, για το οποίο πολλοί θα έχουνε να λένε.</p><p style="text-align: justify;">Βγαίνοντας προς τα έξω, η παρέα έγινε και πάλι μία, αλλά πολύ σύντομα ο Δέλτα και ο Ταφ δήλωσαν αποχώρηση, καθώς ήταν πολύ κουρασμένοι (λόγω δουλειάς) για οποιαδήποτε συνέχεια. Οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν σιγά σιγά προς τα οχήματά τους, συζητώντας για το πού θα πάνε και πώς θα εξελιχθεί η βραδιά. Οι σκέψεις ήταν ανάμεικτες και τα δεδομένα ανησυχητικά.. Ο Γάμα είχε μιλήσει από το απόγευμα με τον Χι, ο οποίος θα τους περίμενε με παρέα στο Roadhouse για μπύρες και βελάκια, οπότε αυτή ήταν και η πρώτη πρόταση που έπεσε στο τραπέζι, αλλά ο Κάπα είχε πιει πλέον πολύ για να οδηγήσει ως εκεί. Ελάτε να πάμε με το δικό μου αμάξι όλοι μαζί και έρχεσαι αύριο να το πάρεις, του πρότεινε ο Λάμδα. Ναι, έτσι κι αλλιώς Κυριακή είναι, συμπλήρωσε ο Γάμα, προσπαθώντας να υποστηρίξει την πρόταση. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις, όμως, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Παιδιά, μην αγχώνεστε, το 'χω γενικά, είπε ο Κάπα και συνέχισε με αυτοπεποίθηση. Πηγαίντε όπου είναι, εγώ θα πάω τη Φι σπίτι και θα έρθω να σας βρω, άμα είναι. Έμειναν μερικά λεπτά ακόμα εκεί, προσπαθώντας μάταια να τον μεταπείσουν. Ο Λάμδα είχε αρχίσει να ξενερώνει και να σκέφτεται το σενάριο να φύγει απευθείας πίσω Χαλκιδική. Ο Γάμα ήταν σε δίλημμα και η βραδιά έτοιμη να πάρει επικίνδυνη τροπή.. Θα πάω μαζί τους, είπε στον Λάμδα. Καλύτερα να μην είναι μόνος του μετά που θα αφήσει τη Φι, συμπλήρωσε. Εντάξει, πάω κι εγώ προς σπίτι τότε για λίγο και στείλε μου ένα μήνυμα τι θα κάνετε να ξέρω, απάντησε εκείνος. Έτσι κι έγινε.</p><p style="text-align: justify;">Η διαδικασία τής επιστροφής, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν μια επεισοδιακή εμπειρία. Ήδη από το ξεπαρκάρισμα φαινόταν το πώς θα πάει το πράγμα, όταν σε μια λάθος κίνηση, τράκαραν το μπροστινό όχημα. Ευτυχώς η επαφή δε φάνηκε να άφησε σημάδι, αλλά ο Γάμα και η Φι είχαν πλέον αρχίσει ν' ανησυχούν σημαντικά. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν το σχολίασε και στα επόμενα δευτερόλεπτα οι ρόδες ξεκίνησαν να τσουλάνε κανονικά τον δρόμο τής επιστροφής.. Οι αυξομειώσεις τής ταχύτητας ήταν έντονες και απότομες, τα αντανακλαστικά αισθητά μειωμένα, και η κίνηση της πόλης ενοχλητικά αυξημένη (σαν Σάββατο βράδυ που ήταν)... Δε μιλούσαν πολύ, αν και δεκάδες σκέψεις περνούσαν απ' το μυαλό τού καθενός εκείνη τη στιγμή. Η Φι κρατούσε ακόμη στα χέρια της το τελευταίο και μισοτελειωμένο ποτό τού Κάπα. Λίγα λεπτά μετά έφτασαν μπροστά σ' εκείνο το καφέ-μπαρ απ' το οποίο είχαν ξεκινήσει. Η Φι καληνύχτισε τον Κάπα και κατέβηκε. Μαζί της κατέβηκε και ο Γάμα, για ν' αλλάξει θέση και να καθίσει μπροστά. Στείλε μου αν γίνει κάτι, του είπε εμπιστευτικά, δίνοντάς του το ποτό τού Κάπα. Το αμάξι πήρε πάλι μπρος και ξεκίνησε τη δεύτερη και τελευταία διαδρομή του.</p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-60671650149360915222022-06-08T14:08:00.001+03:002022-06-08T14:08:54.513+03:00Συζητήσεις στη Σαλοκουζίνα (vol.1)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKyqr9UfMq9fPNTZaYT6v16haHVnAPzodgiDM5DlmhcpRC1_4tWGM473Oa9F1MYov0z5dEafLHNsPCyhcVSzq3inXLkLsPvmWh1m-cAItCznOYrRcIhIA7OS7BagsX-VwQjbI2NyU8uGQe2gBIMg_iv_LHmBTK48c72bGTyzbEdklSXjYWA-3I789_/s600/SPINNING_WHEEL_by_mfirsanov.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="462" data-original-width="600" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKyqr9UfMq9fPNTZaYT6v16haHVnAPzodgiDM5DlmhcpRC1_4tWGM473Oa9F1MYov0z5dEafLHNsPCyhcVSzq3inXLkLsPvmWh1m-cAItCznOYrRcIhIA7OS7BagsX-VwQjbI2NyU8uGQe2gBIMg_iv_LHmBTK48c72bGTyzbEdklSXjYWA-3I789_/s320/SPINNING_WHEEL_by_mfirsanov.jpg" width="320" /></a></div><br />Η γιαγιά στην κουζίνα ξεκίνησε το μαγείρεμα. Ο παππούς στο σαλόνι, άρχοντας της τηλεόρασης. Η θεία μόλις έφυγε, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της...<p></p><p><b>γ</b>: "Αχ καλέ, τις μπανανόφλουδες ξέχασα..."<br /><b>π</b>: "Ποιος?"<br /><b>γ</b>: "Τις μπανανόφλουδες ξέχασα."<br /><b>π</b>: "Τις ποιες?"<br /><b>γ</b>: "Τις μπανανόφλουδες, Γιάννη", επαναλαμβάνει, αυξάνοντας ελαφρώς τον τόνο τής φωνής της.<br /><b>π</b>: "Τις ξέχασες."<br /><b>γ</b>: Αφήνει κάτω το κρεμμυδάκι, χαμηλώνει τον απορροφητήρα και πλησιάζει στο σαλόνι. "Τις μπανανόφλουδες να δώσω στην Άννα πριν φύγει", λέει δείχνοντας με το μαχαίρι έξω στο μπαλκόνι.<br /><b>π</b>: "Τις ξέχασες", συνεχίζει καταφατικά και με μια δόση σιγουριάς πως πλέον έχει μπει στο νόημα της συζήτησης.<br /><b>γ</b>: "Ναι, ξέχασα να της πω να τις πάρει μαζί της φεύγοντας.", απαντάει και επιστρέφει στο κρεμμυδάκι.<br /><b>π</b>: "Ε τι σου λέω τόση ώρα!? Τις ξέχασες!", κλείνει την κουβέντα αγανακτισμένος και παίρνει πάλι το τηλεκοντρόλ στα χέρια του...</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p style="text-align: right;"><i>(αισίως κλείσαμε τα 82 και 76..)</i><br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-69720032638527454762022-05-22T16:01:00.000+03:002022-05-22T16:01:02.312+03:00<div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9UVeCzZeRhCK2mIWWIzdxVXPX28t0X2AXeke1xW3RFT2o7EDwQI_SH6ESurpQjjYELNa5gRcGaHcntB1p5xMxaJ1g4jth9vsDDMUl3Owdzg8phaniiiO0qa5iKR6HMR3yZkrr6vvOLjt5sx-FuQwcO5Nvw5AgBwVLHZAt3hJTJR2Q-JdMXs6dLFgW/s933/Of_Fire_by_FallingToPieces.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="933" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9UVeCzZeRhCK2mIWWIzdxVXPX28t0X2AXeke1xW3RFT2o7EDwQI_SH6ESurpQjjYELNa5gRcGaHcntB1p5xMxaJ1g4jth9vsDDMUl3Owdzg8phaniiiO0qa5iKR6HMR3yZkrr6vvOLjt5sx-FuQwcO5Nvw5AgBwVLHZAt3hJTJR2Q-JdMXs6dLFgW/s320/Of_Fire_by_FallingToPieces.jpg" width="320" /></a></div><br />Είναι εντυπωσιακό το πόσο μεγάλοι ταχυδακτυλουργοί είμαστε οι άνθρωποι..<br /></div><div style="text-align: center;">Τη μια στιγμή γεννάμε τόσα πολλά συναισθήματα, όνειρα, αναμνήσεις·<br /></div><div style="text-align: center;">και την επόμενη τα συρρικνώνουμε τόσο, που, σαν συμπιεσμένο αρχείο, έρχονται και χωράνε σε μια παγερή χειραψία...<br /></div>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8374697909987670226.post-84432969579030660532022-04-12T14:31:00.000+03:002022-04-12T14:31:20.037+03:00...a series of goodbyes<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjjoNZ5SxeGHMMn19xMdamSqQvMYDVsr_yvham-Tw-Wmis7FmloJUWVwu87j4H4ZX8c7NHmPeX10oS4PeH_1iJ2eXkvzdklMPuw02dYcpjaAT6w9eM1MSbcd3wwss-Ow0PwE-tusHJuSUfEe7L1W3O-rp67YhuW5CaLpaJDdgkRdK5HMwoiG20yMq-/s1095/helping_grandma_by_maianhtran-d8zd56s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="730" data-original-width="1095" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjjoNZ5SxeGHMMn19xMdamSqQvMYDVsr_yvham-Tw-Wmis7FmloJUWVwu87j4H4ZX8c7NHmPeX10oS4PeH_1iJ2eXkvzdklMPuw02dYcpjaAT6w9eM1MSbcd3wwss-Ow0PwE-tusHJuSUfEe7L1W3O-rp67YhuW5CaLpaJDdgkRdK5HMwoiG20yMq-/s320/helping_grandma_by_maianhtran-d8zd56s.jpg" width="320" /></a></div><br />Η ζωή είναι μια σειρά από αντίο. Αντίο σε ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε εμπειρίες, στους παλιούς σου εαυτούς... Όλα, καλά και κακά, έρχονται και φεύγουν· άλλες φορές πιο γρήγορα, άλλες πιο επώδυνα, άλλες χωρίς καν να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις. Μα πάντα κάτι μένει πίσω. Κι αυτά που μένουν, θα γυρίζουν στο κεφάλι σου, θα επιστρέφουν μια στο τόσο, κάθε τόσο, για μια ζωή. Τη δική σου ζωή.<p></p><p>Γι' αυτό κοίτα να χτίζεις όμορφες στιγμές, να δίνεις ουσία και προσοχή στα μικρά πράγματα και στις λεπτομέρειες. Μην περιμένεις να έρθει κάτι εντυπωσιακό, κάτι που θα σε ενθουσιάσει και θα σου μείνει αξέχαστο, έτσι από μόνο του στα ξαφνικά. Οι στιγμές, αν τις δεις απ' έξω, είναι όλες ίδιες. Συνεπώς, έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Δώσε αξία, λοιπόν· βάλε ουσία σε κάθε τι φαινομενικά μικρό, για να χτιστεί μια όμορφη ανάμνηση. Φέρε τους ανθρώπους σου κοντά σε ένα ιδιαίτερο γεγονός, κανόνισε μια λίγο διαφορετική συνάντηση, πήγαινε κάπου αλλού να πιείς τον καφέ σου μια ηλιόλουστη μέρα· κάνε κάτι που θ' αξίζει την προσοχή σου, πριν έρθει η στιγμή να του πεις αντίο. Γιατί θα έρθει και πάντα θα είναι πιο σύντομα απ' ό,τι πίστευες.</p><p>Η ζωή είναι μια σειρά από αντίο, γι' αυτό κοίτα οι αναμνήσεις τους να σε πληρούν, κάθε που θα επιστρέφουν.<br /></p>Jadehttp://www.blogger.com/profile/11151864907673418016noreply@blogger.com2