Ιστορίες & Αναμνήσεις

...Όταν γυρίσαμε από τη Γερμανία και πιάσαμε δουλειά στο εργοστάσιο εδώ, δουλεύαμε στον ίδιο τομέα μαζί με την Πίτσα. Όταν κάναμε διάλειμμα και κατεβαίναμε για φαγητό, περνούσαμε μπροστά από την αποθήκη, η οποία είχε και πίσω πόρτα που οδηγούσε στην αυλή τού εργοστασίου. Ε, στην αυλή τώρα είχε ένα αδέσποτο σκυλί το οποίο το ταΐζανε διάφοροι και, πού και πού τις πιο κρύες μέρες, το αφήνανε να μπει μέσα και να μείνει στην αποθήκη για το βράδυ.

Μια μέρα, λοιπόν, περνώντας με την Πίτσα έξω από την αποθήκη, ακούμε το σκυλί γαυγίζει αγριεμένο. Τι έπαθε αυτό σήμερα καλέ, μου λέει σταματώντας το βήμα της. Ξέρω κι εγώ, της απαντάω και πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου, τη βλέπω πλησιάζει στην πόρτα τής αποθήκης που ήτανε μισάνοιχτη. Πάω κι εγώ από πίσω της και τι να δούμε?! Ήτανε μέσα αυτός ο νεαρός που μας είχανε φέρει για υπεύθυνο πριν λίγο καιρό και κρατούσε το σκυλί δεμένο απ' τον λαιμό, με μια θηλιά που είχε φτιάξει με αυτά τα μπλε, πλαστικά σχοινιά που είχαμε στο εργοστάσιο για να δένουμε τις κούτες στις παλέτες. Σε μια δόση σηκώνει το σχοινί ψηλά και το κρατάει εκεί σταθερά· Το σκυλί με το ζόρι πατούσε στα πίσω πόδια του και αυτός χαλαρός με το άλλο του χέρι κάπνιζε. Εντάξει, δεν τον ξέραμε και πολύ, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το περιμέναμε. Μόλις το είδαμε τρομάξαμε. Λέω στην Πίτσα "έλα, πάμε να φύγουμε, δεν μπορώ εγώ να το κοιτάζω άλλο αυτό". Κάνω να φύγω και την τραβάω απ' το χέρι. Δεν προλάβαμε να κάνουμε δυο βήματα τη βλέπω γυρίζει πίσω! Πού πας καλέ, της λέω, προσπαθώντας να μην κάνω και φασαρία. Εκείνος το βασάνισε το σκυλί, μέχρι που το έπνιξε κιόλας, φυσικά. Εγώ δε θα το άντεχα να το δω, αλλά η Πίτσα έκατσε.

Μετά που φύγαμε έκλαιγε, μέχρι να γυρίσουμε πίσω στη δουλειά μας. Καλά καλέ, τι κλαις τώρα, όταν σε είπα να φύγουμε καθόσουνα, της είπα εκεί που καθίσαμε να φάμε. Θα βρούμε και τον μπελά μας, συνέχισα. Εκείνη τότε μου είπε "αχ, ήταν σαν να έβλεπα να πνίγεται το παιδί μου". Αυτή είχε ένα μικρό αγοράκι 6 χρονών και μέναμε εκεί σ' εμάς στην Καλαμαριά, λίγο πιο έξω... Ούτε πέντε μέρες μετά, αυτή έλειπε στη δουλειά και τα παιδιά στην αυλή της παίζανε, μαζί με το δικό της. Πώς παριστάνανε τους καουμπόηδες με το λάσο, ανεβαίνει το παιδί της πάνω σ' ένα απ' τα σακιά που είχανε εκεί έξω και όπως προσπαθούσε να στηριχτεί από το σχοινί που είχανε τεντωμένο για να απλώνουν τα ρούχα, γλιστράει-πέφτει, μπλέκονται τα σχοινιά και πνίγεται! Έκλαιγε με μαύρο δάκρυ η γυναίκα μετά, δεν μπορούσε να το πιστέψει...

Φοβερό, πάντως· εγώ δε θα το ξεχάσω ποτέ. Και εκείνον φυσικά, δεν τον συμπαθήσαμε ξανά από τότε. Αυτό τώρα πρέπει να έχει 33-34 χρόνια. Εμείς είμασταν 43-44 και αυτός ήταν νεαρός, μετά τον στρατό· άντε να ήταν 23.

(από γιαγιά, σχεδόν αυτολεξεί. 6.12.23)

Commitment, Dedication, Consistency

Είχε καταστρέψει σχεδόν όλα τα νύχια της μέσα σε μια νύχτα και πλέον την πλήρωναν οι τρίχες και τα χείλη της. Ήταν ξεκάθαρα περίοδος μπόλικου στρες και εκείνος το γνώριζε καλά. Δεν ήθελε να την πιέσει κι άλλο, αλλά κάπως έπρεπε να την ταρακουνήσει. Πηγαίνεις με τέτοια φόρα που δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς και να διαχειριστείς τίποτα στο πέρασμά σου, της είπε, ανοίγοντας την κουβέντα με αφορμή μία ακόμη ανησυχία της... Κάτσε λίγο πίσω, πάρε μια ανάσα και δες γύρω σου, συνέχισε. Αφουγκράσου το σώμα σου, βρες τους χρόνους που δουλεύουν καλύτερα για σένα και ακολούθα αυτούς. Δες, ακόμη και τα ζώα γύρω μας ζουν σε διαφορετικούς ρυθμούς κι όμως, είναι όλα επιτυχημένες ζωές, με την έννοια ότι καταφέρνουν να είναι αυτόνομα, να αυτοσυντηρούνται και να επιβιώνουν. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, εξάλλου, τι είναι? Επιπλέον, δες τι έχεις καταφέρει ως τώρα και δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο για ευγνωμοσύνη, τον χρόνο να εκτιμήσεις την εξέλιξη και τον κόπο σου. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τίποτα ανούσιο. Θυμήσου τον περσινό σου εαυτό, της είπε κλείνοντας. Έχεις κάνει ήδη μεγάλη πρόοδο και σίγουρα με επιμονή μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε· ο καθένας μας.

Δε μετράει η ταχύτητα,
δεν ωφελεί η σύγκριση.
Βήματα αργά.
Αρκεί να οδεύεις σταθερά
και
-να είσαι σίγουρη-
θα φτάσεις συντομότερα
απ' ό,τι πίστευες.
;)

Redefine Focus

Σταμάτα να θες να νιώσεις κι άλλα, να θες να νιώσεις διαφορετικά. Βάλε λίγο φρένο σ' αυτήν τη λαιμαργία, σ' αυτήν την συναισθηματική απληστία. Νιώθεις ήδη αρκετά. Μάλιστα, τόσα που δεν προλαβαίνεις πραγματικά να τα επεξεργαστείς και να τα απορροφήσεις, να τα αφομοιώσεις.

Αντ' αυτού, καθάρισε το μυαλό σου. Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που πιστεύεις ότι θα βοηθήσουν τον τρόπο σκέψης σου, τον τρόπο κρίσης σου· πράγματα που θα σου επιφέρουν διαύγεια. Οτιδήποτε θα σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι και να ανταποκρίνεσαι καλύτερα σ' αυτά που ήδη συμβαίνουν και νιώθεις είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αυτό είναι που χρειάζεσαι πραγματικά για να ωριμάσεις και να επέλθει η πληρότητα μέσα σου. Όχι όλες αυτές τις νέες, συναισθηματικές εμπειρίες που λαχταράς σαν λυτρωτικό καταφύγιο· που έχεις την ψευδαίσθηση πως θα σε ολοκληρώσουν, απλά με το που θα συμβούν.

Σταμάτα να κυνηγάς και μάθε να εκτιμάς· έχεις ήδη πολλά.

Μεταμεσονύχτιες Κουβέντες

Α: "...ε, δεν μπορείς να το υποστηρίξεις αυτό, τι να κάνουμε τώρα(?)!"
Β: "Να, αυτά δεν μπορώ: τα "δεν...". Μου τη δίνει τώρα..!"
Α: Γελάει, καθώς απομακρύνεται από το μπαρ.
Γ: "Να είσαι δυνατή. Δε χρειάζεται να φορτώνεις με το παραμικρό. Αν μπορεί ο άλλος να σε φέρει σε αυτήν τη θέση με μια απλή πρόταση, μπορεί και να κατευθύνει την αντίδρασή σου στη συνέχεια... Η διατήρηση της ψυχραιμίας είναι δύναμη· αν μη τι άλλο, είναι ελευθερία. Στο κάτω κάτω, δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε όλα τα στυλ ταυτόχρονα. Και είναι υποχρεωτικά έτσι· επίτηδες, απ' τη φύση μας. Είναι που είσαι πολύ καλή σε κάτι άλλο, δες το έτσι. Όσο πιο καλός είναι κανείς σε κάτι, τόσο απομακρύνεται απ' το να είναι καλός στο αντίθετό του. Αν προτιμάς να είσαι μέτρια σε όλα, μπορείς και αυτό. Αρκεί πάντα να κάνεις αυτά που θέλεις από επιλογή, με καθαρό μυαλό. Και όχι επειδή κάποιος σου είπε ότι δεν μπορείς και θέλεις να του αποδείξεις το αντίθετο. Γιατί πρόσεξε, αυτό είναι και παγίδα: ποτέ δε θα νιώσεις αρκετή, προσπαθώντας να αποδεικνύεις στους άλλους ότι είσαι αρκετή."
Β: "Ναι..."
Γ: "Εσένα να έχεις αντίπαλο. Άσε τους άλλους να τρέχουν τη δική τους κόντρα. Μόνοι μας είμαστε στον συγκεκριμένο αγώνα."
Β: Ξεφυσάει και σβήνει νευρικά το τσιγάρο της στο διπλανό, καθαρό τασάκι.

Η Πορεία τους.

Ήταν Σάββατο. Ή μήπως Κυριακή. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε ακόμη την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, αλλά για το μόνο που ήταν σίγουρος ήταν πως είχε ρεπό, γιατί δε σηκώθηκε από κάποιο απ' τα ξυπνητήρια του. Ένιωθε το κεφάλι του αρκετά βαρύ για να σηκωθεί αμέσως. Άπλωσε το χέρι του και έψαξε στα τυφλά το κινητό του, εκεί που το αφήνει πάντα. Τεντώθηκε λίγο παραπάνω, αλλά το βρήκε. Με το ένα μάτι ανοιχτό -κι αυτό όχι εντελώς- ξεκλείδωσε την οθόνη και τσέκαρε τα βασικά. Έξω ήταν μέρα, απ' ό,τι κατάλαβε. Το ρολόι έδειχνε σχεδόν 4:10 και με τη θερμοκρασία να πλησιάζει απειλητικά τους 35, δεν είχε και πολύ διάθεση για υπερβολές· θα ήταν μια ήσυχη μέρα.

Εκείνη αντιθέτως, είχε ξυπνήσει από πολύ πρωί. Ήταν γεμάτη ενέργεια και διάθεση ήδη από χθες το βράδυ, γιατί θα ξημέρωνε όμορφη μέρα για αυτήν και την παρέα της. Ετοίμασε βιαστικά τα πράγματά της και ίσα που πρόλαβε να αποχαιρετήσει τη νυσταγμένη γάτα της, όταν γύρω στις 8πμ ήρθαν τα παιδιά και την πήραν με το αμάξι. Φωνές, γέλια και χαρές, πάντα παρέα με ένα καφεδάκι· ο καθένας τους. Ξεκίνησαν το μικρό τους ταξιδάκι από νωρίς για να μην τους προλάβουν οι πολλές πολλές ζέστες στη διαδρομή. Φτάνοντας του έστειλε ένα χαμογελαστό καλημέρα. Φυσικά και ήθελε να του στείλει από νωρίτερα, αλλά ήξερε πως εκείνος το είχε ξενυχτήσει και δεν ήθελε να αφήσει την πιθανότητα να τον ξυπνήσουν τα μηνύματά της σε "υπερβολικά ακατάλληλη" ώρα. Τελικά, δεν τον ξύπνησαν ποτέ, άδικα το φοβόταν.

Όταν είδε το μήνυμά της, παρότι προφανέστατα δεν είχε την ίδια ενέργεια με εκείνη, της απάντησε με ένα εξίσου ευδιάθετο καλησπέρα. Σηκώθηκε να ρίξει λίγο νερό στα μούτρα του. Ετοίμασε πρωινό και κάθισε στο λάπτοπ του να συνέλθει. Κάτι λιγότερο από δύο ώρες αργότερα, έλαβε μήνυμα. "Πού είσαιιι?", του έγραφε εμφανώς ενθουσιασμένη. "Ξύπνησες, κατάφερες να ξεκουραστείς?", τον ρώτησε. Δεν έχασε δευτερόλεπτο, σταμάτησε ό,τι έκανε, πήρε το κινητό στα χέρια του και άρχισε να της γράφει. Ανταλλάξανε τα νέα τής ημέρας -ή μάλλον της νύχτας, για αυτόν- και του μοιράστηκε τη χαρά της για τις εμπειρίες που ζούσε τις τελευταίες ώρες με τους φίλους της. "Έπρεπε να ήσουν και εσύ εδώ μαζί μας", του είπε με μια (όχι και τόσο) κρυφή δόση παραπόνου, σε συνδυασμό με λίγο ναζί. Δεν είχε ξαναπάει σ' αυτά τα μέρη, όπως και οι περισσότεροι απ' τα παιδιά. Δεν ήθελε με τίποτα να τελειώσει αυτή η μέρα. Τι ειρωνεία, εκείνος με τον πονοκέφαλο που είχε δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει αυτή η Κυριακή! (Ναι, τελικά αποφάσισε, Κυριακή ήταν.) Παρ' όλα αυτά, την άφησε ελεύθερα να συνεχίσει να του γράφει για τις περιπετειώδεις διαδρομές τους μέσα στο πυκνό δάσος και γύρω απ' τη μικρούλα λίμνη. Χαιρόταν πάρα πολύ που του έστειλε, αλλά ταυτόχρονα έκρυβε και λίγο τον ενθουσιασμό του. Ήθελε να το αφήσει να περάσει σαν μια πιο καθημερινή τους επικοινωνία, γιατί ώρες ώρες την έπιαναν τα δικά της όταν συνειδητοποιούσε ότι ερχόντουσαν αισθητά πιο κοντά... Μια τέτοια σκέψη τώρα θα της ταρακουνούσε τη διάθεση ίσως και σίγουρα, απ' τη μεριά του, δε θα ήθελε να της το χαλάσει. Όχι, καλύτερα έτσι, πιο χαλαρά και ήρεμα.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά. "Έχει πόση ώρα που περπατάμε σε ένα μικρό μονοπάτι που βρήκαμε τυχαία! Μου αρέσει πολύ η συγκεκριμένη διαδρομή αλλά, μάλλον, δε μοιάζει να βγάζει κάπου", του έγραψε αστειευόμενη, ταυτόχρονα με μια μικρή δόση ανησυχίας. "Δεν πειράζει", της απάντησε εκείνος ψύχραιμα, συνοδεύοντας τις λέξεις του με ένα χαμογελάκι. "Δε χρειάζεται κάθε ταξίδι να έχει ξεκάθαρο προορισμό· αρκεί που έχει πορεία και που την απολαμβάνεις."

reflect and rejoice

Μ' αυτά και μ' εκείνα, πάει ένας χρόνος από τις ημέρες των αυστηρών αλλαγών, διατροφικά αλλά και γενικότερα· απλά δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για το γενικότερα, όχι ακόμα. Πάει ένας χρόνος από κάποιες σιωπηλές αποφάσεις, τόσο ηχηρές μέσα μου που, ενώ δεν είχα ιδέα πώς θα καταφέρω να τις κάνω πράξεις και πραγματικότητα, ταυτόχρονα γνώριζα πως δεν υπάρχει η επιλογή να μην τα καταφέρω. Και δεν έφτασα ως εκεί, αλλά έφτασα ως εδώ. Γι' αυτό "μ' ευχαριστώ" και συνεχίζω...

Ένας χρόνος χωρίς:

αλκοόλ και εξευτελιστικά ξενύχτια,
junk food -ακόμα και σε συναθροίσεις με παρέα!-,
τηγανιτά,
γλυκά παντός είδους (ναι, και τούρτες) και επιπρόσθετη ζάχαρη στο οτιδήποτε,
αναψυκτικά ή άλλα ροφήματα με ζάχαρη και χημεία,
κέτσαπ, μαγιονέζα και οποιαδήποτε σως,
μερέντα-νουτέλα ή άλλο βασιλιά τής ζάχαρης,
αλλαντικά πέρα από γαλοπούλα,
πατατάκια ή άλλες λιχουδιές που συνοδεύουν ροφήματα,
μπισκότα και σοκολάτες (εξαιρείται η μαύρη σοκολάτα),
βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο και υπέρδιπλες μερίδες το μεσημέρι,
οποιαδήποτε μη-υγιεινή σαχλαμάρα από σούπερ/μίνι μάρκετ,
χυμούς τού εμπορίου και γάλα πέρα από αμυγδάλου.

Ένας χρόνος με:

4-5 γεύματα τη μέρα και σε -όσο το δυνατόν- σταθερές ώρες,
μπόλικο νερό και κυρίως εμφιαλωμένο,
ωμούς ξηρούς καρπούς (κυρίως καρύδια και αμύγδαλα),
ταχίνι ολικής άλεσης και επιλεγμένο φιστικοβούτυρο χωρίς ζάχαρη,
φρούτα σε καθημερινή βάση,
αυγά και κόκκινες πιπεριές στο πρωινό,
κατσικίσιο τυρί και γιαουρτάκια με επιπλέον πρωτεΐνες,
βιολογικά δημητριακά και μπάρες χωρίς ζάχαρη,
ρυζογκοφρέτες και μόνο μαύρο ψωμί (και αυτό με μέτρο),
μπόλικα καρότα και μπρόκολο,
περισσότερο κοτόπουλο και λιγότερο χοιρινό,
τσάι με μέλι και σόδες με λεμόνι.

Ναι, είναι μία λίγο πιο προσωπική ανάρτηση η συγκεκριμένη, αλλά να με συγχωρείτε, τη θεώρησα αναγκαία. Είναι μία ανασκόπηση και ταυτόχρονα ένα μέτρο σύγκρισης για τη χρονιά που έρχεται. Να το κάνετε και εσείς πού και πού, βοηθάει. Το συνιστώ. ;)

Delayed, yet here. (part: 2)

Sea Rage - Waves And Crossbones

Sea Rage - Waves And Crossbones is a combination of a stormy soundscape (Sea Rage) and an orchestral soundtrack (Waves And Crossbones), and was originally written for the theatrical show ''Don Blackbeard'', as a part of my university thesis, back in 2015.

The theme of Don Blackbeard is about a pirate duo sailing in the open sea, and during that specific moment where this soundtrack is being heard, they are fighting with the waves, struggling to survive against a sudden, heavy storm.
What is special about these few minutes is that there is no actual visual scene on stage, so the only thing creating images is that musical soundscape! In other words, this composition is responsible to deliver the action only through sound, while the cast is preparing for the next scene.

The soundtrack is not an actual recording of physical instruments. It was created via virtual instruments in a digital program. The sound design was also composed in the same program, using pre-recorded storm and sea sounds. I hope you enjoy it!

You can hear the only-music version here, and if you want to know more about ''Don Blackbeard'' follow this link: www.youtube.com/watch?v=d3-w2uYyKNo

Gratitude

You've been riding tirelessly for sometime... Now you may need to cool off that engine for a moment and look back on this long highway. Value your efforts; the choices that brought you here. Don't take those for small or granted things.

Every once in a while, take that little moment of gratitude, give some credit to yourself; you deserve that. :)

A kind reminder for those who need it.
And I hope you enjoy the rest of your road trip!

Delayed, yet here. (part: 1)

Cold Emotion 

Cold Emotion was written back in May of 2014, during a pretty fragile period of my creative life. It was composed for 4 instruments: piano, vibraphone, flute and cello. Its dark, cinematic atmosphere captures all those mixed feelings and creative inspirations I was exposed to, during that time.

Keep in mind, everything you hear is not an actual recording of physical instruments; the track was created via virtual instruments in a digital program. I hope you enjoy it!

Experiencing

Κουράζει ο πολύς ο κόσμος, είπε. Δε σ' αφήνει να απολαύσεις με την ησυχία σου τα αξιοθέατα, συμπλήρωσε... Ναι, καταλαβαίνω· λογικό, αποκρίθηκα..

Εντάξει, ίσως για μένα να είναι διαφορετικό το πώς απολαμβάνω την επίσκεψη σε μια ξένη πόλη. Θα με γεμίσει απλά το να περπατήσω στους δρόμους, χωρίς να πηγαίνω κάπου να δω κάτι συγκεκριμένο, οριοθετώντας με τη διάθεση της στιγμής την ταχύτητα του βήματός μου. Να κοιτάζω τις βιτρίνες, τα σπίτια, τα μπαλκόνια, το ντύσιμο και τα κουρέματα του κόσμου· τις στιλιστικές λεπτομέρειες που καθορίζουν τις διαφορές σε σχέση με τις δικές μας πόλεις. Τις διαφορές που σε κάνουν, ακόμη και με κλειστά τα μάτια, να αισθάνεσαι τον ξένο αέρα ανάμεσα στα σοκάκια. Θα με γεμίσει να καθίσουμε τυχαία κάπου για καφέ με τα παιδιά και να ψαχουλέψουμε τον κατάλογό τους. Να συγκρίνουμε και να βρούμε τι τους λείπει από τους καταλόγους που έχει συνηθίσει το μάτι μας και ταυτόχρονα να παραγγείλουμε το πιο ιδιαίτερο, τοπικό ρόφημα που έχουν να μας προσφέρουν!

Και σε όλα αυτά, και άλλα τόσα μικρά πράγματα που προδίδουν τον χαρακτήρα μιας πόλης, ο πολύς κόσμος πάντα έρχεται να συμπληρώσει όμορφα, διατηρώντας τον παλμό της· και είναι αυτό που εμπνέει ζωή σε όλες αυτές τις πρωτόγνωρες εμπειρίες.

φορές πολλές

Μην κρίνεις μόνο το αποτέλεσμα μιας πράξης.
Δες τι την προκάλεσε και ζύγισε το βάρος τής ρίζας αυτής.

Πολλές φορές, θα ακούσεις κουβέντες βαριές, λόγια ψυχρά και απίστευτα από ανθρώπους που δε θα το περίμενες. Θα δεις να συμβαίνουν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους σου. Και ύστερα όλα να ακολουθούνται από συμπεριφορές αλλοπρόσαλλες, κινήσεις αδικαιολόγητες· ή τουλάχιστον έτσι να φαίνονται.

Τίποτα δεν είναι αδικαιολόγητο, πάντα υπάρχει μια αιτία, ακόμα κι αν βρίσκεται καλά κρυμμένη στις σκιές... Πολλές φορές, οι άνθρωποι θέλουν απλά να βρουν ένα πρόχειρο καταφύγιο, να γλιτώσουν για λίγο από τον ίδιο τους τον εαυτό, με οποιοδήποτε κόστος. Δε θέλουν το κακό σου, δεν εννοούν αυτά που λένε ή που κάνουν· κουράστηκαν πολύ, απλά. Κουράστηκαν από τις μάχες. Κουράστηκαν από την πίεση και την υπομονή σε ό,τι τους φθείρει για καιρό. Πολλές φορές, οι άνθρωποι δεν ξέρουν πού να βρουν τη λύση, πώς να αντιδράσουν σοφά και συμπεριφέρονται άτσαλα και απότομα, πληγώνοντας στο πέρασμά τους...

Μη βιαστείς να κατακρίνεις, μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. Πολλές φορές, κι αυτοί -όπως κι εσύ- αξίζουν τη συγχώρεση. Και όχι αυτήν που τυφλά ανοίγει τα χέρια της για να δώσει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες· όχι αυτήν που ελπίζει σε ριζικές αλλαγές απ' τη μια στιγμή στην άλλη, ξεχνώντας τα όσα έγιναν. Μιλώ για τη συγχώρεση που προκύπτει μέσα σου, στο πρόσωπο του άλλου, όταν πια καταλάβεις πως ο καθένας μας παλεύει τον αγώνα του και πολλές φορές, άθελά του, σε τραυματίζει για να προστατέψει τον εαυτό του.

Δυστυχώς, δεν μπορείς να βοηθήσεις ή να σώσεις κανέναν με τη δική σου θέληση και μόνο. Προστάτεψε τον εαυτό σου αντίστοιχα, λοιπόν, και απομακρύνσου από ό,τι δεν μπορείς να βοηθήσεις και τείνει επικίνδυνο για σένα. Όμως, μόλις νιώσεις ασφαλής και πάρεις μια ανάσα, κατανόησε την κατάσταση και συγχώρεσε. Βρες τη δύναμη και συγχώρεσέ τους. Αν μπορέσεις και το κάνεις, θα δεις, πρώτα εσένα απελευθερώνεις...

Η "Λάθος" Ρουτίνα

 

Ρουτίνα: μια απ' αυτές τις λέξεις με αρνητικό πρόσημο· οριακά επικίνδυνη, θα έλεγε κανείς, για κάποιους που δεν είναι προετοιμασμένοι για τη διαχείρισή της... Ωστόσο, βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη, πιο σφαιρική σκοπιά, η ρουτίνα δε θα έπρεπε να έχει αρνητική έννοια στη ζωή ενός ανθρώπου, σαν κάτι που πρέπει να αντέξεις· να προσαρμοστείς ή να συμβιβαστείς. Αποδεδειγμένα, το σώμα μας, βιολογικά, λειτουργεί πολύ καλύτερα σε πλαίσια ρουτίνας και, σε όλα γύρω μας στη φύση, αν παρατηρήσεις, υπάρχουν μοτίβα και ρουτίνες. Εφόσον, λοιπόν, το σώμα μας το βρίσκει "σωστό", θα έπρεπε να βιώνεται εύκολα και αβίαστα μια τέτοια συνθήκη/καθημερινότητα. Κατά συνέπεια, γνωρίζοντας καλά πως δε συμβαίνει αυτό (στις περισσότερες των περιπτώσεων), δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η ρουτίνα το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχουμε στήσει και ζούμε την ίδια τη ζωή.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο άνθρωπος, λόγω των ταχυτήτων στις οποίες έχει μάθει ότι πρέπει να τρέχει, μπαίνει στον "αυτόματο" για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Δυστυχώς, σαν όντα, δεν είμαστε προγραμματισμένοι για να βιώνουμε τη ζωή σε αυτούς τους ρυθμούς· προλαβαίνουμε να κάνουμε, αλλά όχι να επεξεργαστούμε και να φιλτράρουμε τα γεγονότα και τα δεδομένα στην ίδια συχνότητα. Για να μεταφέρω το φαινόμενο σε ένα απλό παράδειγμα, σκεφτείτε έναν χώρο εστίασης όπου, ρεαλιστικά, χωράει 30 τραπέζια. Το αφεντικό, βάσει αυτού, δε βλέπει τον λόγο να μην τοποθετήσει τον συγκεκριμένο αριθμό τραπεζιών στο κατάστημά του, οπότε επιλέγει να το κάνει. Στην πραγματικότητα, όμως, ο πελάτης δε χρειάζεται απλώς να καθίσει, αλλά και να έχει κάποια άνεση χώρου, ώστε να απολαύσει ιδανικά την παρουσία του εκεί. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κατάστημα θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει μόνο τα μισά τραπέζια, καθώς στην ουσία "δε χωράει" περισσότερα. Η σκέψη και η στάση αυτή, όμως, δεν είναι ποτέ αυτονόητη, όταν το θέμα μας είναι η ζωή και η καθημερινότητα. Το αφεντικό, που αντιπροσωπεύει την απληστία του ανθρώπου σε πλαίσια, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πλαίσια εξέλιξης, αύξησης δυνατοτήτων, ανέσεων, ή οτιδήποτε άλλο, είναι η ίδια η κοινωνία, που μας μαθαίνει από πρώτο χέρι πόσα πολλά "τραπέζια" μπορεί να χωρέσει αυτό το "δωμάτιο", αυτός ο χώρος που λέγεται εγκέφαλος.

Αυτός ο "αυτόματος", λοιπόν, είναι που αλλοιώνει την ποιότητα των εμπειριών που λαμβάνουμε και δημιουργεί μία καθημερινότητα "ζόμπι". Κάπου εδώ, δεν μπορούμε παρά να αποδώσουμε τα απαραίτητα εύσημα στη μεγάλη Dolores και τη διαχρονική μουσική της. Ο χρόνος κυλάει, αλλά η στιγμή δεν εκτιμάται. Νομίζεις ότι επειδή προλαβαίνεις -αν προλαβαίνεις- καθημερινά να κάνεις όλα όσα έχεις βάλει στη σειρά να γίνουν, τα πράγματα κυλούν όπως πρέπει  και τα αποτελέσματα θα είναι τα επιθυμητά. Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, σε έχουν πείσει ότι όσο πιο πολλά τραπέζια κατορθώσεις να χωρέσεις στο κατάστημά σου, τόσο περισσότεροι πελάτες θα μπορέσουν να έρθουν και να καθίσουν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κέρδη για όλους. Όταν όμως, εξαντληθείς τόσο ψυχολογικά, ώστε να συνειδητοποιήσεις το ότι το σύστημα δε δουλεύει ιδανικά, ότι το πλάνο από κάπου μπάζει, τότε κοιτάζεις πίσω και αναλογίζεσαι τι έπραξες και τι κατάφερες. Ζυγίζεις την ποιότητα της ζωής σου σε σχέση με τα αποτελέσματα· υπολογίζεις το καθαρό κέρδος από τον τζίρο. Και εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή όπου η έννοια της ρουτίνας παρεξηγείται. Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να δεις τίποτε άλλο στις μέρες σου από μια σειρά επαναλαμβανόμενων διαδικασιών χωρίς ουσία· χωρίς κάτι που να χαρίζει την παραμικρή ομορφιά στις εμπειρίες της καθημερινότητάς σου. Δεν είναι, όμως, η ρουτίνα αυτή που ασχημαίνει το κάθε τι που κάνεις, δεν είναι η επανάληψή του· είναι που δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις να ζήσεις αυτό που κάνεις τη στιγμή που συμβαίνει.