28 Οκτωβρίου 2013

Είπε μια φίλη κάποτε... (2)

"Μπορούσε να...τώρα πια...όποτε το ήθελε"
και μου θύμισε ένα συναίσθημα, μια παλιά θεωρία ενός φίλου...


Δε θα το κάνω "αυτό" ποτέ, έλεγε, γιατί φοβόταν τον πειρασμό, την ανθρώπινη αδυναμία στα πάθη της ζωής... Έτσι δε θα χρειαζόταν ποτέ να μπει σ' εκείνο το δίλημμα κρίσης του πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει.. Δε θα χρειαζόταν ποτέ να ζυγιάσει το πρέπει με το θέλω του και να ρισκάρει να παρασυρθεί.. Όλοι πάντα έλεγαν, "έλα ρε, γιατί δεν "αυτό" και εσύ μαζί μας?" μα αυτός πάντα αρνιόταν και τους ξενέρωνε.. "Αν κάνεις κάτι μια φορά τότε μπορεί να το κάνεις και δεύτερη και τρίτη και το 'χασες το παιχνίδι. Το θέμα είναι απ' την αρχή να ξέρεις/να πεις το κάνω η όχι", έλεγε..
Το θέμα είναι ότι όλη αυτήν την προσπάθεια αντίστασης την έκανε γιατί τελικά μέσα του ήξερε ότι ήθελε. Ήθελε πάντα το "αυτό" σαν όλους τους άλλους, πολλές φορές ίσως και περισσότερο, απλά φοβόταν πως δε θα κατάφερνε να το κάνει με μέτρο, πως η ανθρώπινη αδυναμία του θα τον κυρίευε. Όμως ήθελε, και δεν το αρνήθηκε ποτέ.
Όταν μια μέρα τους είπε εντάξει, θα το κάνω το "αυτό", κανένα πρόβλημα, ξέρεις τι είπαν όλοι? Χάρηκαν, θεώρησαν πως ξεπέρασε τους φόβους και τα κόμπλεξ του και του δώσανε συγχαρητήρια. Όμως αυτός ποτέ δεν είπε πως έγινε έτσι. Απλά, μετά από τόσο καιρό είχε ανεξαρτητοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που είχε χάσει τελείως τη διάθεσή του για το "αυτό". Οπότε μπορούσε να το κάνει ή να μην το κάνει όποτε ήθελε.
Η ιστορία δεν είναι συγκεκριμένη. Στο "αυτό" έμπαινε κάθε φορά το κάτι, το οτιδήποτε, από μικρά και ασήμαντα μέχρι μεγάλα και σοβαρά πράγματα, όπου αυτός θεωρούσε αναγκαίο να πράξει αναλόγως.. Και έτσι και γινόταν..
Κάτσε και κρίνε τώρα εσύ αν το αποτέλεσμα ήταν προς το καλύτερο η όχι.. Για τους άλλους σίγουρα ήταν, πλέον αυτός μπορούσε να κάνει τα πάντα. Μπορούσε να είναι αυτό που όλοι οι άλλοι ήθελαν από αυτόν, όπως από κάθε άλλο φυσιολογικό άνθρωπο.. Τι παραπάνω να ήθελαν!? Είχε ανέβει κάθετα στα μάτια τους. Γι' αυτόν όμως? Ήταν καλύτερα?..

...
Ίσως η αντιμετώπιση του φόβου
να μην είναι η απάθεια τελικά.
...




Αφιερωμένο στην έμπνευσή μου,
ξέρει αυτή..

8 σχόλια :

elanor είπε...

καταλαβαίνω τι λες, μου χει συμβει και μένα. όσο για την αντιμετωπιση του φόβου νομίζω είναι να τον ζήσεις και μετά να τον ξεπεράσεις. χμμ..
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα που το σκέφτομαι μεγαλώνοντας. Μικρή φοβόμουν τα βαθιά νερά στη θάλασσα, δεν ήθελα με τίποτα να βουτήξω. Μια μέρα καθόμουν απ' έξω στα βραχάκια και κοίταγα τους άλλους που κολυμπούσαν. Δεν ξέρω πώς μου ρθε κλείνω τα μάτια και βουτάω ενώ δεν ήξερα μπάνιο και ήμουν μικρή. Τρέξαν οι γονείς τρέξαν όλοι, εγω όμως βγήκα στην επιφάνεια κολυμπόντας και τους χαιρετούσα γελόντας. Καμιά φορά βοηθάει και το πείσμα , εμένα με έχει βοηθήσει, πείσμα και ξεροκεφαλιά (καμιά φορά)
Αυτό που λες είναι όμως κάτι άλλο το ξέρω, είναι πως καμιά φορά γίνεσαι όπως θέλουν οι άλλοι προδίδοντας ίσως τον εαυτό σου. Δεν ξέρω αλλά αμα δε δοκιμάσεις κάτι πώς θα ξέρεις;...
Τεσπα, καλό βράδυ!

Jade είπε...

elanor elf,
ναι, καμιά φορά, ίσως πολλές φορές θα έλεγα, βοηθάει το πείσμα. Πολύ σωστό το παράδειγμά σου αν και όπως και εσύ η ίδια είπες, ελαφρώς ξεροκεφαλιά, αλλά ήσουν μικρή οπότε ας στη χαρίσουμε.. :P

Όχι, αυτό που λέω εγώ, εκεί που ήθελα να καταλήξω δηλαδή, δεν είναι πως γίνεσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι και πως παραδίδεις τον εαυτό σου. Είναι καθαρά προσωπικό το θέμα.
Λέω πως, πολλοί, στην προσπάθεια ν' αντιμετωπίσουν κάποιο πειρασμό που θεωρούν πως μπορεί να χάσουν τον έλεγχο αν ενδώσουν σ' αυτόν, καταλήγουν στην άλλη άκρη, στην απάθεια προς το αντικείμενο. Δηλαδή? Καταλήγουν άδειοι, κενοί. Και όλο και πιο άδειοι, πιο κενοί..
Θεωρώντας λοιπόν αυτό ως κάτι, όχι και τόσο καλό θα έλεγα, έρχεται αυτή η ανάρτηση/ιστόρια να κάνει μια προειδοποίηση-υπενθύμιση πως καμιά φορά καλό είναι να δοκιμάζουμε, να βουτάμε, να λερωνόμαστε, ώστε να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας.. Και μη ξεχνάμε βέβαια πως, αν τελικά καταφέρουμε να κρατήσουμε τον έλεγχο μετά τη δοκιμή, τότε το επίτευγμα και η αξία μας γίνεται διπλάσια.. ;)
Και η εξυπνάδα του καθενός εκεί φαίνεται, στο να ξέρει πότε μπορεί/πρέπει να αφεθεί/δοκιμάσει και πάντα στο τέλος να έχει τον έλεγχο του εαυτού του. Και να 'σαι σίγουρη, τότε δε θα νιώθει καθόλου κενός, καθόλου άδειος, κάθε άλλο.

Αυτά περιληπτικά. :)
Καλό σου βράδυ και
καλή ξεκούραση!

Lia είπε...

Πολύ όμορφο!

καλό βράδυ!
καλά να περάσετε!

Jade είπε...

Lia,
σ' ευχαριστώ πολύ!!
Καλή σου μέρα! :)
Φιλιά.

Lia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Kate'sCakeBox είπε...

Καλησπέρα γλυκέ μου φίλε(σέυχαριστώ για τα εγκάρδια σχόλιά σου στο χώρο μου..το εκτιμώ ιδιαίτερα)εδώ μας βάζεις σε μονοπάτια στα βάθη της ψυχής..φόβος για το άγνωστο και ταυτόχρονα στην άγνωστη ομορφιά των κρυμμένων εμμονών μας ίσως..κάποτε βγαίνουν στην επιφάνεια και μας δείχνουν τον δρόμο..ίσως κάποιος πειρασμός..κάποιο ανεξήγητο πάθος..κάτι μυστήριο που ταυτόχρονα γίνεται και ελκυστικό..κάτι που μας τραβάει στο καινούριο και στο έντονο..ρισκάρουμε δαμάζοντας τους φόβους μας που πολλές φορές γνωρίζοντάς τους μέσα απο τα βιώματά μας τους ξορκίζουμε κιόλας..εξαιρετική η γραφή σου..ιδιαίτερη και με δική σου σφραγίδα πολλές φορές αιχμηρή και με προβληματισμούς..ένα όμορφο απογευματάκι σου εύχομαι..

PsychoticSmile είπε...

Μα γιατί να περιχαρακώσει τον εαυτό του? γιατί να απέχει από κάτι που ο ίδιος θέλει? Και τη δύναμη να κρατήσουμε το μέτρο την αναζητούμε μέσα μας... Γιατί αν κρίνουμε πως είμαστε αδύναμοι ή ανίκανοι για πράγματα, τότε θα μείνουμε μακριά από όλα τα "αυτά" (όπως και συ είπες). Έπειτα τι? Μήπως αν ενώσεις, το κάθε ξεχωριστό "αυτό" με τα υπόλοιπα να συνθέσεις εμπειρίες και ζωή? :)

Όσο για το φόβο... Το ποια ειναι η σωστή του αντιμετώπιση δεν θα στο πει ποτε κανείς με σιγουριά... μακάρι να γνωρίζαμε τον πιο υγιή τρόπο διαχείρισής του.

ΥΓ: Όμορφο το μπλογκ σου. Πλέον θα σε παρακολουθώ!
Αν σε ενδιαφέρει δες και εμένα :)

Jade είπε...

Kate'sCakeBox,
το θέμα δεν είναι ο φόβος, δεν είναι αυτό το ίσως ανεξήγητο που λες, αλλά το ποιος τελικά είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισής τους και σε γενικότερα πλαίσια, η στάση σου απέναντι στη ζωή θα έλεγα..

Και εγώ σ' ευχαριστώ,
καλό σου βράδυ! :)


PsychoticSmile,
γιατί? Γι' αυτό που είπες, γιατί κρίνεις τον εαυτό σου αδύναμο. Γιατί φοβάσαι την αποτυχία.
Ναι, αν ενώσεις το κάθε ξεχωριστό "αυτό" με τα υπόλοιπα θα συνθέσεις σίγουρα εμπειρίες και ζωή, αλλά το θέμα είναι τελικά, όταν τα κάνεις όλα αυτά και κοιτάξεις πίσω να μην μετανιώνεις, να μη θες ν' αλλάξεις κάτι, να μη θεωρείς πως ήσουν γεμάτος/η λάθη.. Αυτός ο φόβος λοιπόν, δηλαδή η αντιμετώπιση και η διαχείριση τέτοιων καταστάσεων είναι το κλειδί της όλης συζήτησης και αναφοράς μου στο θέμα.. Και αυτό που φοβάμαι-συνειδητοποιώ τελικά είναι πως τη σωστή αντιμετώπιση δε θα στην πει ποτέ κανείς με σιγουριά όπως είπες..
Εδώ απλώς ανέλυσα μια επιλογή κάποιου (που γνωρίζω πολύ καλά) ως ένα τρόπο αντιμετώπισης, που απ' όσο καταλαβαίνω συμφωνείς και εσύ πως μάλλον είναι λανθασμένη..

Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τα καλά σου λόγια,
καληνύχτες. :)