Usual Sickness (part: 2)

Τώρα που άνοιξε ο καιρός και ξυπνάω με πολύ καλύτερη διάθεση τα πρωινά, έχω βρει καινούριο τρόπο διασκέδασης, πρωινής διασκέδασης!.. Ανοίγω λοιπόν τις μπαλκονόπορτες και περιμένω.. Περιμένω, όχι το φως του ήλιου η κάποιο (ας πούμε) δροσερό αεράκι, αλλά τις μύγες.. Ναι, περιμένω να μπουν οι μύγες! Όχι, όχι όλες, όχι όποιες να 'ναι.. Περιμένω μία από 'κείνες τις μεγάλες, εκείνες που κάνουν αυτόν τον απαίσιο, ενοχλητικό θόρυβο, σε μια απελπιστική προσπάθεια να μιμηθούν τον ήχο της μέλισσας (θα 'λεγε κανείς) και να στο παίξουν κάποιες..
Θα μου πει κανείς, και πως μπορείς να διασκεδάζεις εσύ με τις χαζόμυγες που εισβάλουν στο σαλόνι σου πρωινιάτικα!? Ε, κοίτα να δεις πως έχει το πράγμα..
Πάνω απ' το γραφειάκι που κάθομαι κατά 80% της διάρκειας που βρίσκομαι σπίτι, υπάρχει ένας μεγάλος καθρέφτης. (δεν τον έβαλα εγώ, υπήρχε από πάντα!) Ε, τον λατρεύουν. Τον λατρεύουν σου λέω, αλήθεια! Με το που μπαίνουν μέσα κάνουν δυο σβούρες στο χώρο, ίσα ίσα να τραβήξουν την προσοχή σου, σαν να σου λένε "κοίτα, κοίτα τι θα κάνω τώρα!" και αμέσως μετά ζγκντουπ!! ...ίσια πάνω στον καθρέφτη.. Και κοπανάνε με δύναμη, όχι αστεία, λες και δε ξέρουν πως πρέπει να προσγειώνεται μια σωστή μύγα!.. Όχι τίποτε, απ' ό,τι φαίνεται ποτέ μία φορά δεν είναι αρκετή για να πάρεις το μάθημά σου.. Και μετά από μερικά δευτερόλεπτα δώσ' του ξανά! Ζγκντουπ!! (αυτά τα 5 σύμφωνα στη σειρά πολύ μ' αρέσουν..) Πιθανολογώ ότι το γλεντάνε απ' το προηγούμενο βράδυ από δω και από 'κει στα μυγόμπαρα της μυγοπλατείας τους μέχρι αργά το πρωί και μετά το παίρνουν σερί και έρχονται και μπαίνουν στα σπίτια (μας) για το πρωινό κουτούλημα μπας και καταφέρουν να ξεμεθήσουν άμεσα και ξεγελάσουν τους γονείς γυρνώντας σπίτι (τους).. Ναι, μάλλον αυτό γίνεται. Πολύ διασκεδάζω πάντως γιατί μπαίνοντας καμία δε μ' απογοητεύει τελικά... Τς, τς, τς, κουτά όντα..

Wisdom's Madness...

Σ' έναν κόσμο όπου όλοι είναι...
Άλλοι πολύ, άλλοι λίγο και άλλοι λιγότερο...
Άλλοι με ταμπέλα, άλλοι με κρυμμένη ταμπέλα και άλλοι χωρίς ταμπέλα ακόμα...
Και ποιος είναι ικανός να ορίσει πότε ο τρελός έχει δικαίωμα να πει την αλήθεια?

. . .

...και λίγο μουσική (part: 2)

Να λοιπόν μια δεύτερη εργασία μου πάνω στο ίδιο μάθημα (Μελοποίηση Κειμένου) που είχα αναφέρει και στην πρώτη, μόνο που αυτήν τη φορά πρόκειται για ένα άλλο απόσπασμα από ένα άλλο κειμενάκι μου.. Αρκετά παλιό και αυτό..

Δεν έχω να πω πολλά πάνω σε αυτό, το στυλ της εργασίας είναι πανομοιότυπο, με μόνη διαφορά ότι εδώ η μουσική είναι ελαφρός ατονική και λειτουργεί πιο παραστατικά πλέον ακολουθώντας το κείμενο ανάλογα με το πως κινείται αυτό και όχι ως συνοδευτικό background από πίσω. Τουλάχιστον αυτά προσπάθησα να κάνω θέλω να πω.. :) Ελπίζω να σας αρέσει. Κλικ στον τίτλο και καλή ακρόαση!

"A Weak Soul... (The Endless Journey)"

. . .

Αυτήν τη φορά καθόμουν δίπλα σ' ένα σκιάχτρο μελαγχολικά χαμογελαστό.. Όλα λευκά, χιόνιζε. Όχι χιόνι, ήταν κάστανα, αλλά ήταν ελαφριά σαν πούπουλα και κατάλευκα. Έπεφταν αργά αργά απ' το γκρίζο ουρανό και μόλις άγγιζαν το έδαφος φύτρωναν μαργαρίτες που μαραίνονταν και χάνονταν πάλι από 'κει που 'ρθαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.. Και εγώ καθόμουν ακίνητος εκεί να κοιτάζω μαγεμένος το περίεργο αυτό θέαμα λες και ήταν η έναρξη τελετής της πιο μεγάλης γιορτής του κόσμου!. Και τότε ξαφνικά το σκιάχτρο άρχισε να περιστρέφεται, στην αρχή σιγά σιγά και μετά όλο και πιο γρήγορα.. Έμοιαζε να θέλει να φωνάξει, να μιλήσει, όχι απαραίτητα σε 'μένα, απλά ν' ανοίξει το στόμα του και να βγάλει φωνή ανθρώπινη.. Και όσο δεν τα κατάφερνε τόσο και πιο γρήγορα γύριζε.. Και ο εκκωφαντικός ήχος που δημιουργούσε με τον αέρα γύρω του θύμιζε φωνές από κοινό σε συναυλία που ζητούσε τα λεφτά του πίσω.. Και πρέπει να ήταν χιλιάδες.. Τους άκουγα όλο και πιο καθαρά, σαν να με πλησίαζαν με σκοπό να με φάνε ζωντανό.. Τα μάτια μου έκλεισαν αυτόματα.. Τρόμαξα. Με μια απότομη κίνηση πετάχτηκα πάνω και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω παραπατώντας.. Ποιος ξέρει από που βρέθηκε εκεί, σκέφτηκα, όταν είχα ήδη αρχίσει να βυθίζομαι στην τρύπα στην οποία είχα πέσει.. Ένιωθα να πνίγομαι.. Αυτό ήταν, σε λίγο δεν έβλεπα τίποτα.. Το φως του ουρανού χάθηκε στο βάθος και η τρύπα έκλεισε καταπίνοντας με...

(Απόσπασμα από τη 2η version του "A Weak Soul...")

Ολόκληρο το κείμενο -> κλικ στις εικόνες..

Version No.2

Version No.1

Σκέφτομαι πως ίσως ζω..

Κοιτάζω γύρω μου, τους γύρω μου και βλέπω παντού μικρούς και μεγάλους στόχους να εκπληρώνονται και να γεννιούνται καινούριοι. Και πάει λέγοντας. Χωρίς να ξέρουν σίγουρα γιατί το κάνουν κατά βάθος. Εννοώ στο πολύ βάθος...
Και έπειτα βλέπω γύρω μου, εμένα.. Και ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα, τόσο ζωντανά.. Με χαρές, γνωριμίες, πίεση, κόπο, δημιουργικότητα, κούραση, απογοήτευση, λύπη, στεναχώρια, συνεργασίες, υποχρεώσεις, αλλά και χαβαλέ.. Με μια λέξη, απολαυστικά. Και βλέπω μια μάλλον εξέλιξη χωρίς σίγουρη κατάληξη.. Χωρίς να ξέρω σίγουρα γιατί το κάνω, απλά γιατί νομίζω ότι έτσι ζω..