Φέτος θα είναι αλλιώς...
Ο χειμώνας μου φαινόταν πάντα η δύσκολη εποχή τού χρόνου. Έτρεμα, σαν πλησίαζε και παρακαλούσα μέσα μου, με κάποιον μαγικό τρόπο, να περάσει ταχύτερα απ' ό,τι τις προηγούμενες φορές. Παρακαλούσα να μη με διαλύσει το ίδιο όπως κάθε φορά, αφήνοντάς με να μαζεύω τα κομμάτια μου τους πρώτους μήνες τής άνοιξης. Και πώς περίμενα αυτήν την άνοιξη! Ήδη από αρχές Οκτωβρίου ονειρευόμουν τις πρώτες μεμονωμένες, ηλιόλουστες μέρες τού Μαρτίου που θα πηγαίναμε για καφεδάκι στην πλατεία. Που θα βλέπαμε ξανά τους ανθρώπους χαμογελαστούς και καλοδιάθετους. Μα ποτέ μία χρονιά δε μου έκανε τη χάρη. Ο ψυχρός και γκρίζος χειμώνας πότιζε μέσα μου, αργά και βασανιστικά, πάντα για το ίδιο, τεράστιο χρονικό διάστημα. Και κάθε που βγαίνει, συγχαίρω εντυπωσιασμένος τον εαυτό μου που τα κατάφερε και νιώθω μια ικανοποίηση, όπως σε ένα βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης ξεπερνάς ένα δύσκολο επίπεδο και πλέον αισθάνεσαι ικανότερος παίκτης. Όμως, είναι ψευδαίσθηση. Την επόμενη φορά είναι το ίδιο δύσκολο, το ίδιο ψυχοφθόρο. Γιατί αυτά τα παιχνίδια δεν έχουν τερματικό σταθμό· παίζεις ξανά και ξανά, μέχρι να κουραστείς και να τα παρατήσεις. Αλλά αυτό δεν είναι το point αυτής της σκέψης.
Η ουσία και η εξέλιξή σου σαν "παίκτης" ξεκινάει όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς πως δε σου φταίει σε τίποτα ο χειμώνας ή οποιαδήποτε άλλη εποχή. Μια εποχή δεν μπορεί από μόνη της να είναι τόσο καταστροφική για την ψυχολογία ενός ατόμου. Δεν μπορεί να είσαι αναγκασμένος απ' την ίδια τη φύση να ζεις τη μισή σου ζωή "μουδιασμένος" (να μη μιλήσω για μέρη όπου ο χειμώνας διαρκεί πολύ περισσότερο). Κατά συνέπεια, υπάρχει κάτι άλλο από πίσω που σε κρατάει σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο. Κάτι άλλο που δε λες ν' αντιμετωπίσεις μέσα σου και δε σ' αφήνει να απολαύσεις την κάθε εποχή, με τα καλά και τα κακά της...
Φέτος, λοιπόν, θα είναι αλλιώς.
Τελευταία, κατάλαβα ότι δεν ωφελεί σε τίποτα να προσπαθείς να "φέρεις το καλοκαίρι" στην κάθε νέα μέρα που ξημερώνει. Κάθε μία είναι διαφορετική και, όπως οι ηλιόλουστες, έτσι και οι μουντές και μουχλιασμένες μέρες, θα περιμένουν τη σειρά τους για να κάνουν την εμφάνισή τους στη ζωή σου. Δεν μπορείς να το ελέγξεις και δεν μπορείς να τα βάζεις με τον εαυτό σου γι' αυτό· είναι, αν μη τι άλλο, άδικο. Αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι η στάση σου. Η στάση σου απέναντι στη μέρα, στην εποχή, σε μια καλή ή μια κακή περίοδο. Είναι στο χέρι σου -μα με πολύ κόπο- να φέρεις το καλοκαίρι μέσα σου. Να φέρεις την ηρεμία, χωρίς να είναι απάθεια. Να είναι γαλήνη. Να είναι ήλιος· μια μόνιμη πηγή ενέργειας, την οποία θα εκπέμπεις από μέσα προς τα έξω. Και είναι ο μόνος τρόπος για να αποβάλλεις τον φόβο, για οποιονδήποτε "χειμώνα"...
Φέτος θα είναι αλλιώς, γιατί κουράστηκα να περιμένω τις καλύτερες μέρες, σαν να είναι κάτι εκεί έξω που πρέπει να το κυνηγήσω για να το βρω.
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο κεφάλι σου. Να το θυμάσαι αυτό, μικρέ μου εαυτέ, που σύντομα είναι να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον νέο αυτόν κόσμο.
