Ποτέ δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί επιστρέφουν. Συμβαίνει τόσο συχνά, αλλά κάθε φορά το ίδιο ανεξήγητα. Κάποιες φορές τους βλέπεις μέσα στη μέρα, άλλες πολύ αργά τη νύχτα· άλλες φορές με ντάλα ήλιο και άλλες με συννεφιά. Και είναι πάντα ολόκληρο παρεάκι!
Και να πεις ότι ζούμε δίπλα στη θάλασσα, να το δικαιολογήσω κάπως· είναι περαστικοί θα έλεγα, κάνουν βόλτα και επιστρέφουν σπίτι τους. Όμως όχι, είμαστε αρκετά χιλιόμετρα από την παραλία και αρκετά μέσα στην πόλη για να πεις ότι απλά τυχαίνει. Όχι, είναι ξεκάθαρα επιδρομές με άγνωστο, για εμάς, σκοπό.. Κάποια στιγμή μου εξήγησε ένας φίλος γιατί μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί, δηλαδή, μπορεί οι γλάροι να αφήνουν για λίγο το σπίτι τους και να βγαίνουν τσάρκα στον πολιτισμό. Έχει να κάνει με τον καιρό, με τη βροχή, μου είχε πει και εγώ του έγνεψα καταφατικά, σαν να είχε αυτονόητα δίκιο. Όμως με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε συμβαίνει (μόνο) τότε, αλλά τακτικά, σε άτακτες περιόδους. Άλλοι πετάνε μπροστά απ' τα μπαλκόνια μας, άλλοι πετάνε χαμηλά και παράλληλα με τ' αυτοκίνητα και άλλοι ελέγχουν από ψηλά, κάνοντας κύκλους τοπικά.
Το πιο περίεργο κι εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι το άγνωστο αυτό κίνητρό τους, αλλά οι αντιδράσεις τους. Έχεις ακούσει ποτέ πώς κάνει ο γλάρος?... Δε θα ξεχάσω τα πρώτα βράδια που συνειδητοποίησα ότι η γλαρο-συμμορία βρισκόταν στη γειτονιά μας, τότε που ξαπλώναμε στο κρεβάτι μέσα στο κατακαλόκαιρο, με όλα τα παράθυρα ανοιχτά, ελπίζοντας σε κάποιο αφύσικο, δροσερό αεράκι να μας επιτρέψει να κοιμηθούμε. Κοιμόμασταν στα πίσω δωμάτια, όχι στον κεντρικό μπροστά, γιατί τη μέρα ο ήλιος τα έβλεπε λιγότερο και όντως, τη νύχτα ήταν λίγο πιο δροσερά. Οι ήχοι τής πόλης, λοιπόν, ερχόντουσαν πάντα μέσα από τα στενά, στα κλεφτά κι απρόσκλητα. Την πρώτη φορά δεν είχα δώσει τόση σημασία, μιας και είχα πειστεί πώς είναι παρέα νέων που κάνουν φασαρία γελώντας, κάπου σε κάποιο τετράγωνο παραπέρα. Κι όμως, ήταν γλάροι. Και ήταν τη δεύτερη (ή ίσως τρίτη) φορά που συνέβη και το διαπίστωσα, γιατί πραγματικά μ' έκαναν να σηκωθώ απ' το κρεβάτι και να βγω έξω στο μπροστινό μπαλκόνι! Ήταν ένα τόσο αξιοπερίεργο και πρωτόγνωρο για μένα φαινόμενο. Γελούσαν ανθρώπινα, δυνατά και κοφτά, σαν το υστερικό γέλιο του τζόκερ στην ταινία, σαν ένας μανιακός δολοφόνος που μόλις είχε ολοκληρώσει τον σκοπό του. Κοίταζα για ώρα στον ουρανό, προσπαθώντας να διακρίνω συγκεκριμένα ποιοι "γελούσαν" έτσι. Έμοιαζαν να μας κοροϊδεύουν, κοιτώντας τη συνολική κατάντια μας από ψηλά και σχολιάζοντας ειρωνικά στα γλαρικά.
Έχεις ακούσει ποτέ πώς κάνει ο γλάρος? Έχει ένα ανατριχιαστικό γέλιο που, όμως, σίγουρα θα θες να ξανακούσεις· είναι τόσο μαγικά παράξενο! Έχουν καιρό να φανούν τελευταία στη γειτονιά, ίσως μπήκαν κι αυτοί σε καραντίνα. Παρ' όλα αυτά, εγώ θα περιμένω.
-
