Ένας ακόμα εγώ.

Άλλη μια χρονιά αντιμέτωπος με το πέρασμα του χρόνου· με την αναπόφευκτη, αυστηρή σύγκριση του περσινού μου "εγώ". Και κοιτάζω στον καθρέφτη. Κοιτάζω μέσα απ' τον καθρέφτη και πέρα από αυτόν. Κοιτάζω πίσω· πόσα άλλαξαν, πόσα θα ήθελα να είχαν αλλάξει, για πόσα από αυτά προσπάθησα πραγματικά και πόσα άφησα απλά να έρθουν, σαν ένας απαθής παρατηρητής. Για πόσα μετάνιωσα (ή όχι) και πόσα από αυτά τα εκτιμώ ως λάθη ή σωστά μου...

Είμαι ήρεμος άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερα άγχη και στρες.
Δε με καταβάλουν (σχεδόν) ποτέ τύψεις και πολλές φορές αυτή η ηρεμία μεταλλάσσεται σε ψυχρότητα και απάθεια.
Δε συγκινούμαι εύκολα με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου, αλλά κάτι -φαινομενικά άκυρο- μπορεί να με φέρει σε αυτήν τη θέση και όταν συγκινηθώ, η κλιμάκωση πιθανότατα είναι ραγδαία και απ' τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζω έντονα πρόσωπο/έκφραση και βουρκώνω.
Δεν είμαι καθόλου ευαίσθητος, αλλά, στο καλλιτεχνικό κομμάτι, είμαι πολύ ρομαντικός.
Δε σκέφτομαι πολύ το μπροστά, αλλά αναπολώ συνεχώς τις όμορφες στιγμές τού πίσω.
Με κουράζουν γρήγορα τα παιδάκια και δε συμπαθώ τα μωρά, αλλά φτιάχνω ατελείωτες φανταστικές ιστορίες με μικρούς ήρωες ή/και ζωάκια· στο μυαλό μου, στο χαρτί, αλλά και γύρω μου στην καθημερινότητα.
Είμαι πάρα πολύ υπομονετικός, αλλά δεν παίρνω εύκολα απόφαση ν' αλλάξω πράγματα που μ' ενοχλούν και η υπομονή μου καταντάει εις βάρος μου...
Δεν είμαι αναποφάσιστος· ξέρω (σχεδόν) πάντα τι θέλω, απλά δεν κάνω εύκολα κίνηση.
Είμαι η ψυχή τής παρέας όταν έχω καλή διάθεση, αλλά και η πιο μαύρη ψυχή στον χώρο, άμα μελαγχολήσω.
Δεν μπορώ να κρατήσω εύκολα και με διάρκεια τη διάθεσή μου ψηλά, αντιθέτως μπορεί να πέσει κατακόρυφα με μια αρνητική σκέψη που θα μ' αγγίξει.. Με άλλα λόγια, θα έλεγα πως η ψυχολογία μου (πλέον) είναι σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.
Δεν είμαι πραγματικά κοινωνικός και δύσκολα μιλάω πρώτος, αλλά είμαι ιδιαίτερα προσαρμοστικός σε πρωτόγνωρες καταστάσεις ή αυτές εκτός των συνηθειών μου, με αποτέλεσμα να γίνομαι εύκολα καλή παρέα.
Ανοίγω πολύ εύκολα μακροσκελείς κουβέντες με αγνώστους που "το σηκώνουν", αλλά δε συστήνομαι ποτέ με όνομα και χειραψία, αν δεν κάνει πρώτα ο άλλος κίνηση.
Είμαι υπερ-αναλυτικός και πολύ οργανωτικός, αλλά μπορώ πολύ ευχάριστα να ζήσω σε μια κατάσταση αταξίας, χωρίς πρόγραμμα, αρκεί πρώτα να το έχω "συζητήσει" και αποδεχτεί με τον εαυτό μου.
Είμαι πολύ ρεαλιστής και σε σοβαρές συζητήσεις, καμιά φορά, καταντάω κυνικός.
Μπορώ να συζητάω και ν' αναλύω για ώρες για πράγματα που με αφορούν, και να απευθύνομαι στον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο.
Δεν είμαι ο τύπος που θα σου πει "στο είπα εγώ", αλλά δε θα καθίσω με κλειστό το στόμα, αν μου ζητήσεις τα "ρέστα".
Δεν "κάνω το καλό" καθημερινά, αλλά έχω ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη εκδίκηση και δεν ανταποδίδω ποτέ μια "μπουνιά"...
Δεν είμαι παρορμητικός, αλλά ενθουσιάζομαι εύκολα με πράγματα που αγαπώ.
Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις, αλλά λατρεύω τα δώρα.
Παρατηρώ όλες τις ατέλειες της ρεαλιστικής ζωής γύρω μου, αλλά μπορώ να πιώ ήσυχος τη μπύρα μου, βλέποντας ένα στραβό κάδρο στον απέναντι τοίχο.
Είμαι τελειομανής και αργώ πολύ στη δουλειά μου, αλλά το αποτέλεσμα πάντα με ανταμείβει.
Με εξαίρεση τα rulebook των επιτραπέζιων παιχνιδιών, δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις με τα βιβλία, αλλά εκτιμώ πολύ τον γραπτό λόγο και θεωρώ σπουδαία τέχνη την ικανότητα να μπορείς να αποτυπώνεις/διατυπώνεις ορθά, με σωστή δομή και ακρίβεια, τις σκέψεις σου στο χαρτί· ακόμα και σε ένα απλό chat text!
Μισώ τα greeklish, αλλά έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι "συνυπάρχουμε".
Δε με αγγίζουν τα μουσεία, οι μεγάλες πινακοθήκες, οι βιβλιοθήκες και τα όποια ιστορικά σημεία μιας πόλης/χώρας, αλλά λατρεύω τα ταξίδια με φίλους και το χτίσιμο αυτών (καθώς και της ομαδικής ψυχολογίας), το διάστημα πριν συμβούν.
Δε θα άλλαζα ποτέ τη διαμονή σε camping/σκηνή, με αυτήν ενός χλιδάτου ξενοδοχείου· προτιμώ να πιαστώ στο ταπεινό, φουσκωτό μου υπόστρωμα και να με σιγοψήνει ο πρωινός ήλιος, μέχρι να μην μπορώ άλλο και να ξυπνήσω εξαιτίας του.
Θεωρώ τις μουσικές συναυλίες ανεκτίμητες εμπειρίες, ακόμη κι αν είναι να πάω μόνος.
Αγαπώ πάρα πολύ τα ζώα, αλλά με κουράζουν τα κατοικίδια.
Λατρεύω τον ήλιο και το καλοκαίρι, ενώ χαροπαλεύω με την ψυχολογία μου το χειμώνα...
Είμαι καλός φίλος, καλός στις συμβουλές και στο να στηρίζω κάποιον που τραβάει ζόρια, αλλά στα δικά μου ζόρια, θέλω την ησυχία μου και μια τρύπα να χωθώ, για να τ' αντιμετωπίσω μόνος.
Δεν είμαι ιδιαίτερα εγωιστής ούτε πεισματάρης, αλλά μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν κάποιος μου προσδίδει λανθασμένα -κατά την άποψή μου- στοιχεία στον χαρακτήρα μου ή διαστρεβλώνει την εικόνα μου σε κάποιον τρίτο.
Δε νευριάζω εύκολα και είμαι πολύ συζητήσιμος, αλλά όταν νευριάζω γίνομαι ιδιαίτερα ειρωνικός και η αλλαγή στη συμπεριφορά μου είναι εμφανής.
Εκτιμώ τις συμβουλές, αλλά οριακά (δε) βγαίνω εκτός ελέγχου με τις υποδείξεις.
Δεν ξεχνώ ποτέ κάτι που έχω πει/υποσχεθεί ότι θα κάνω και μου τη δίνουν απίστευτα οι "ευγενικές" υπενθυμίσεις.
Πολλές φορές, όταν παίζω μουσική ξεχνάω τον ήρεμο άνθρωπο μέσα μου και πλημμυρίζω ανεξάντλητη ενέργεια που επιζητά αδιάκοπη εκτόνωση.
Θέλω να τα έχω καλά με όλους, αλλά προσπαθώ (όλο και περισσότερο) να θυμάμαι να είμαι και ο εαυτός μου.
Είμαι μόνος, ακόμη κι όταν είμαι με τους ανθρώπους μου παρέα...
Δεν ξέρω ν' αγαπώ, αλλά θέλω και προσπαθώ συστηματικά να μάθω.
Είμαι 31, αλλά και 18 χρονών. Και είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος (και) μ' αυτό.

Μπορεί για τον κόσμο ολόκληρο κανείς να μην είναι τέλειος,
αλλά για κάποιον, μπορεί να είσαι ο τέλειος κόσμος του.

Ένα βίντεο από το μέλλον

Μεγάλο το ταξίδι τής επιστροφής και κουραστικό· όχι ότι οδηγούσα εγώ. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, αλλά άξιζε τον κόπο από κάθε άποψη. Είχαμε περάσει υπέροχα και σίγουρα θα μας έμενε μια αξέχαστη εμπειρία. Θα ξαναπάμε (σύντομα), υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας. Περίεργη υπόσχεση για τα δεδομένα της περίστασης, αλλά ποιος νοιάζεται?

"Έλα να μείνεις σ' εμένα", μου είπε ο Χ., μιας που ήταν αργά για να ψάχνω συγκοινωνία μετά από τόσες ώρες διαδρομής. Ανεβήκαμε πάνω, κατεβήκαμε κάτω, τελικά μπήκαμε σπίτι. Αλλιώς το θυμόμουν και σίγουρα πολύ πιο ψηλά... Ο χώρος έμοιαζε με συμμαζευμένο υπόγειο, αλλά όλως παραδόξως ήταν αρκετά ζεστό. Οι τοίχοι πέτρινοι και το ταβάνι κυρτό, σαν ένα μικρό τούνελ. Τα πάντα γύρω γκρι ή καφέ· ξύλινα. Το σημαντικό εκείνη τη στιγμή ήταν ότι υπήρχαν δύο κρεβάτια διαθέσιμα και μάλιστα το ένα διπλό (του Χ.). Πετάξαμε τα πράγματα πρόχειρα εδώ κι εκεί και χωρίς να χάσουμε λεπτό οριζοντιωθήκαμε. "Τα λέμε αύριο ρε", μου είπε -ή του είπα- και σβήσαμε.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να με ξυπνάνε γνώριμες φωνές και γέλια, ενώ ταυτόχρονα ταρακουνιόταν ολόκληρο το κρεβάτι μου· ή τουλάχιστον έτσι το αισθανόμουν. Δεν είχα ξεκουραστεί αρκετά, αλλά το παράθυρο μαρτυρούσε πως ήταν ήδη πρωί έξω. Πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται απότομα, παρά τη θέλησή του. Με είχαν αρπάξει απ' τα χέρια και τα πόδια ο Μ. μαζί με τον ψηλό, με σκοπό, όχι να με πάνε κάπου, απλά να μ' ενοχλήσουν, με την καλή έννοια (και προφανώς να με ξυπνήσουν). Ο Χ. είχε ξυπνήσει ήδη, κατάλαβα, καθώς τον άκουσα να χαζο-γελάει από το κρεβάτι του στ' αριστερά μου. Έκανα μερικές σπαστικές κινήσεις για να μ' αφήσουν κάτω και μετά από μερικά δευτερόλεπτα πειράγματος, πατούσα πλέον στα πόδια μου. "Τι κάνεις εσύ εδώ, πότε ήρθες Θεσ/νίκη", ρώτησα αμέσως τον Μ., προσπαθώντας να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να συνέλθω. Είχε έρθει με άδεια από Αθήνα για μερικές μέρες και είχανε συνεννοηθεί με τον ψηλό να έρθουν να μας κάνουν έκπληξη στου Χ.. Πώς ήξεραν ότι θα είμαι κι εγώ εκεί εκείνη τη μέρα, άγνωστο. "Ελάτε, πάμε έξω ν' αράξουμε", είπε ο Χ. και σιγά σιγά συμμαζευτήκαμε και βγήκαμε στην πίσω αυλή.

Δε θυμόμουν ποτέ να υπάρχει αυτό το μέρος, αλλά ήταν υπέροχο και τεράστιο, για αυλή σπιτιού. Είχε στενά, πέτρινα μονοπατάκια εδώ κι εκεί, μια λιμνούλα με ένα σιντριβανάκι στη μέση, ένα πέτρινο πηγάδι σε μια άλλη γωνιά και παντού μεγάλα φυτά, δέντρα και λουλούδια. Εμείς πήγαμε και σταθήκαμε δίπλα στη λευκή, κρεμαστή κούνια και πιάσαμε κουβέντα, χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο ψηλός τραβούσε αναμνηστικό βίντεο -κλασικά-, αλλά αυτήν τη φορά είχε πάρει το κινητό μου, διότι η κάμερά του είχε αρχίσει να του βγάζει κάποια προβλήματα με τον ήχο, μας είπε... Κάπου εκεί ήταν η στιγμή που θόλωσαν όλα και θυμάμαι να νιώθω τον εαυτό μου ξύπνιο στο κρεβάτι· ξύπνιο, τρόπος του λέγειν..

Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, αλλά είχα μια αίσθηση πως υπήρχαν κι άλλοι στον χώρο, πέρα από μένα και τον Χ.. Ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα, ως συνήθως. Σκέφτηκα ν' ανοίξω τα μάτια μου σιγά σιγά, προσπαθώντας να μην ενοχλήσω την ησυχία ή τον όποιον... Το παράθυρο μαρτυρούσε πως ήταν ήδη πρωί έξω. Όταν πια τ' άνοιξα εντελώς, ξαφνιάστηκα και πετάχτηκα πάνω απότομα μ' αυτό που αντίκρισα. Ήταν ο ψηλός· ξαπλωμένος στο πάτωμα, μπροστά μου, πάνω σε κάτι μεγάλα μαξιλάρια, να με κοιτάζει επίμονα, περιμένοντας να ξυπνήσω. Την ίδια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι ακριβώς πάνω απ' το κεφάλι μου στεκόταν ο Μ., με τον έναν ώμο στον τοίχο και τα χέρια σταυρωτά. "Τι κάνετε εσείς εδώ", ρώτησα μ' ενθουσιασμό και έντονη απορία ταυτόχρονα. "Προσπαθήσαμε να σε ξυπνήσουμε, αλλά μας έδιωχνες", απάντησε ο ψηλός. "Ε, ναι!", του αποκρίθηκα εγώ, αφήνοντας να εννοηθεί πως ήταν το αυτονόητο να συμβεί. Γούρλωσε τα μάτια του και ανασήκωσε τα φρύδια και τους ώμους του έτσι ξαπλωμένος όπως ήταν. "Κοιμηθήκαμε πολύ αργά", συνέχισα, κοιτάζοντας προς το κρεβάτι τού Χ., ο οποίος απ' ό,τι φαινόταν δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Έπειτα γύρισα το βλέμμα μου στον Μ.. "Τι κάνεις εσύ εδώ, πότε ήρθες Θεσ/νίκη", τον (ξανα)ρώτησα, συμπληρώνοντας με ένα έμμεσο, μικρό παράπονο που δε μας ενημέρωσε νωρίτερα. Πάνω που άρχισε να μου λέει τα δικά του, θυμήθηκα το όνειρο που μόλις είχα δει και τον διέκοψα. "Ε, δε θα το πιστέψετε! Σας είδα στον ύπνο μου να έρχεστε εδώ με τον ψηλό σήμερα", τους είπα εντυπωσιασμένος απ' την περίεργη αυτή σύμπτωση και αμέσως άρχισα να τους εξηγώ τις λεπτομέρειες του ντεζαβού. Στα επόμενα δευτερόλεπτα θυμήθηκα και το σημείο με το βίντεο στην αυλή και αυτόματα το χέρι μου πήγε στο κινητό μου. "...Το τράβηξε και βίντεο ο ψηλός", ανέφερα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ενώ ήδη έψαχνα τ' αρχεία τής συσκευής. Προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, το βρήκα· το βίντεο ήταν εκεί. Το γέλιο και το εύθυμο κλίμα μού κόπηκαν απότομα. Πάγωσα, δεν είχα λόγια να το σχολιάσω. Άπλωσα τα χέρια μου προς τον Μ. να του δείξω το βίντεο, καθώς κανείς δεν υπήρχε περίπτωση να πιστέψει το τι ισχυριζόμουν πως είχε συμβεί. Την ίδια στιγμή, ο ψηλός γεμάτος περιέργεια είχε σηκωθεί και πλησίαζε να δει κι αυτός το απίστευτο!

Και οι τρεις μας πάνω από την οθόνη ενός κινητού· αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν όντως ξυπνήσω. Αυτήν τη φορά στ' αλήθεια (και όχι στο σπίτι τού Χ.).



21/11/21

trapped & condemned

Είναι σαν να στέκομαι εκεί μπροστά απ' την πόρτα· ακίνητος, ατάραχος.
Δεν κάνω βήμα και το χέρι μου μοιάζει παγωμένο, σε μια διάθεση να πιάσει το πόμολο...

Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να σου εξηγήσω γιατί δεν κάνω κίνηση, γιατί μένω άπραγος. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τον λόγο που δεν ανοίγω την πόρτα να περάσω και να συνεχίσω, όπως δεν μπορώ να σου εξηγήσω το γιατί δε σηκώνομαι να φύγω, αφού το βλέπω, το νιώθω, ότι η δύναμή μου δε φτάνει μέχρι εκεί που θα έπρεπε για να κάνω τα βήματα..

Δε θα πω ψέματα, η λογική μου το αναγνωρίζει, παρότι δεν μπορεί να το φέρει σε λέξεις.. Το αναλύει και καταλαβαίνει ότι δεν είναι όλα εντάξει, ότι δεν είναι φυσιολογικό. Αλλά είναι αυτό που είναι· και είναι η αλήθεια.

Είναι σαν να στέκομαι εκεί μπροστά... Από την αρχή και για μια αιωνιότητα.

Παρ' όλα αυτά, κι εδώ που έφτασα είναι κάτι. Και, για 'μένα, είναι κάτι πολύ· και γι' αυτό σ' ευχαριστώ.

Almost Circle

Η ζωή δεν κάνει κύκλους.

Η ζωή προχωράει, αργά και σταθερά εξελίσσεται είτε αυτή η εξέλιξη σημαίνει αλλαγή προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Ο άνθρωπος κάνει κύκλους.

Πώς γίνεται, αναρρωτιέται ο άλλος, τόσοι άνθρωποι προ Χριστού, φιλόσοφοι και σπουδαγμένοι, με τις τότε γνώσεις μόνο, να βγάζανε αυτά τα συμπεράσματα που βγάζανε, να τα έχουμε εμείς στα χέρια μας σήμερα -2000+ χρόνια μετά-, αλλά να μην μπορούμε να τα υλοποιήσουμε με επιτυχία ή να πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά, ώστε να έρθουμε στα ίδια συμπεράσματα... Απόλυτα λογική η απορία, αλλά ο άνθρωπος κάνει κύκλους· έχει την ανάγκη να τους κάνει.

Δε γίνεται όλα τα πράγματα να μπορείς να τα μάθεις απλά επειδή τα διάβασες σ' ένα βιβλίο ή επειδή τα είπε κάποιος. Είναι σαν μια έμμεση εμπειρία που παίρνεις, όταν κάποιος σου εξιστορεί ένα σημαντικό σκηνικό που έζησε και το πόσο έντονα ένιωσε/αισθάνθηκε ή το πώς τον βοήθησε αυτό ν' αλλάξει τον τρόπο σκέψης του για τη ζωή από εκεί και έπειτα. Μπορείς να τον καταλάβεις, ναι, αλλά όχι να τον νιώσεις. Ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να κάνει μόνος του τα λάθη και να τα ξεπεράσει· να κάνει τις λάθος επιλογές, να εφεύρει τις λάθος τεχνικές και να μάθει προσωπικά μέσα από αυτές και να καταλήξει στα "δικά του" συμπεράσματα. Αυτά ακριβώς, δηλαδή, που είχε καταλήξει και ένας άλλος 100 χρόνια πριν, 1000 χρόνια πριν· δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που τα βρήκε ο ίδιος για τον εαυτό του. Και το παιχνίδι πάει πάλι απ' την αρχή, κάνοντας τον ίδιο κύκλο...

Τα περισσότερα πράγματα δεν μπορείς να τα μάθεις πραγματικά απλά επειδή τα διάβασες σ' ένα βιβλίο ή επειδή τα είπε κάποιος. Μπορείς να τα καταλάβεις, προσωρινά να συμφωνήσεις, αλλά βαθιά μέσα σου δεν πρόκειται να ποτίσουν. Είναι σαν να σου εξηγεί κάποιος στροφή-στροφή τη διαδρομή που θα κάνεις παίρνοντας το ταξί, για να πας από ένα σημείο σ' ένα άλλο. Θα τη συγκρατήσεις αν δώσεις προσοχή, αλλά θα είναι προσωρινό· μετά από 1-2 μήνες θα την έχεις ξεχάσει. Αντιθέτως, αν την κάνεις με τα πόδια, μπορεί να σου πάρει τον τριπλάσιο χρόνο, μπορεί και λίγο να χαθείς και να πάρεις κάποιο λάθος στενό, αλλά μετά θα σου μείνει· θα ξέρεις πώς να την ξανακάνεις τη δεύτερη φορά. Με άλλα λόγια: μία διαδρομή μόνο αν την περπατήσεις τη μαθαίνεις, λένε κάποιοι..

Πώς γίνεται, αναρρωτιέται ο άλλος... Η ζωή δεν κάνει κύκλους, ο άνθρωπος κάνει· έτσι γίνεται. Και οι κύκλοι, ευτυχώς, είναι πάντα σχεδόν. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση που θα κάνουμε κάποια άλλη στιγμή...

Priceless Youth

Να μη στα πολυλογώ, το σπίτι είχε γίνει μπουρδέλο και είχε γεμίσει αγνώστους που είχαν στήσει πηγαδάκια σε κάθε πιθανή γωνιά. Εμείς υποτίθεται θα είχαμε και συνέχεια· ήταν "νόμος" τότε οι βραδιές να μην τελείωναν στην πρώτη έξοδο.. Τι, θα πηγαίναμε κάπου να τα πιούμε και μετά πίσω σπίτι, απαράδεκτο! Αλλά απ' την άλλη, είχαμε γίνει σκατά.. Άλλος είχε βγει και κατουρούσε στο μπαλκόνι (απ' τον 4-5 όροφο), άλλος είχε ξεχάσει που είχε αφήσει την μπλούζα του μέσα στον χαμό, άλλος έψαχνε να θυμηθεί ποιο από τα 152 ζευγάρια παπούτσια στην είσοδο (ή και πιο μέσα) ήταν το δικό του... Σε μία φράση "ό,τι να 'ναι". Οπότε αποφασίζουμε να φύγουμε.
Βγαίνουμε από την πολυκατοικία 5-6 άτομα παρέα (αυτοί που εξαρχής είχαμε πάει στο πάρτι μαζί) και μέχρι να κατέβουμε από τα στενά τής Ροτόντας στην Καμάρα -3' δρόμος που ένιωσα ότι τον διανύσαμε σε 15'- είχαμε χαθεί. Όχι ότι χάσαμε τον δρόμο μας, μεταξύ μας εννοώ· είχαμε μείνει μόλις τρεις. Με όλα αυτά τα μπρος-πίσω και τη ζαλάδα τού αλκοόλ, όταν το πήραμε χαμπάρι ήταν πια αργά, δεν ήταν πουθενά γύρω μας. Παρ' όλα αυτά συνεχίσαμε.
Εγώ δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι όπως ήμουν. Από το σημείο που βρισκόμασταν, έμενα περίπου 1:30 ώρα με τα πόδια και δεν ήταν τόσο η απόσταση, όσο το ότι βρωμούσα από πάνω ως κάτω τα πάντα όλα.. Τα ρούχα μου μύριζαν ένα συνονθύλευμα από μπάφους και αλκοόλ και η βερμούδα μου, μάλιστα, κολλούσε κιόλας σε ένα σημείο κοντά στο γόνατο· ποιος ξέρει τι είχα ρίξει πάνω... "Έλα να κοιμηθείς σ' εμάς", μου λέει ο ξανθός. "Πάμε μία από παραλία να δούμε τι παίζει και μετά το παίρνουμε ίσια σπίτι από 'κει", συνέχισε. Και πήγαμε.
Κατεβήκαμε όλο τον πεζόδρομο της Ναυαρίνου, σχεδόν κατρακυλώντας, και φτάσαμε στον Λευκό, λες και είχαμε ενέργεια για συνέχεια... Ήταν ήσυχα· είχε περάσει και η ώρα πια.. Από εκεί το κόψαμε όλο αριστερά προς τα σπίτια τους. Κάπου εκεί ήταν που συνειδητοποιήσαμε ότι μάλλον είχε βρέξει νωρίτερα. Η παραλία ήταν γεμάτη λακκούβες με λασπόνερα εδώ κι εκεί.. Με τους άλλους τρεις δε μιλήσαμε ξανά, αλλά ο Κ. και ο ξανθός ήταν αδέρφια, στο ίδιο σπίτι θα καταλήγαμε όλοι μία η άλλη.
Το party-mood συνεχίστηκε σ' όλη τη διαδρομή με πειράγματα, γέλια και φωνές. Λίγα λεπτά μετά, φτάνοντας μπροστά από μία λακκουβίτσα τους λέω "το 'χω να πηδήξω απέναντι"? "Ναι, σιγά" μου απαντάνε κοροϊδεύοντας και προκαλώντας με. Ήταν αρκετό.. Αμέσως, κάνω ένα βήμα πίσω και δώσ' του!.. Εύκολος ο στόχος, είχα καλό άλμα έτσι κι αλλιώς και το ήξερα, απλά ήθελα να το κάνω όπως και να 'χει, γιατί με είχε πιάσει η βλακεία τής στιγμής.. Γελάσαμε και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας κανονικά. Λίγο παρακάτω, ο τρίτος τής παρέας κάνει το ίδιο σε μια λίγο μεγαλύτερη λακκούβα· αλλά πήρε φόρα. "Ε, άμα είναι με φόρα το έχω κι εγώ εύκολα ρε", του λέω εγώ, δίχως να χάσω ευκαιρία για πείραγμα (προφανώς, εννοώντας σε μεγαλύτερη από αυτήν που πήδηξα).
Προχωρώντας παρακάτω πέφτουμε πάνω σε μία που ήταν απλά γελοία μεγάλη. Πώς βλέπεις στους ολυμπιακούς αγώνες στο άλμα εις μήκος αυτές τις χωμάτινες· ε, μια τέτοια σκέψου.. Εγώ σταμάτησα· μερικά δευτερόλεπτα μετά και οι άλλοι. Απλά κοιταχτήκαμε και αμέσως λύθηκαν στα γέλια και οι δυο τους. Εκείνη τη στιγμή, μετά τα όσα είχα πιει όλο το βράδυ φαινόταν αδύνατο ακόμη και με φόρα, όμως, εγώ ένιωθα ότι το 'χω.. Δίνω το τσαντάκι (μπανάνα) μου στον ξανθό και πάω πίσω κάμποσα μέτρα. Ο άλλος ξεκίνησε να βγάζει βίντεο.. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση όταν ήμουν στον αέρα. Ένιωσα σαν να πετάω για λίγο, λες και ήμουν κανένα δεκάλεπτο στον αέρα και πήγαινα.. Τα παπούτσια μου άγγιξαν ταυτόχρονα το έδαφος και οριακά πάτησαν τα νερά απ' το τελείωμα της λακκούβας. Ήταν και η ταχύτητα, φυσικά... Γλιστράω λίγο μπροστά, τόσο όσο να σκάσω κάτω με τον κώλο, εκεί στα βρομόνερα όπου πρωτο-πάτησαν τα πόδια μου. Λόγω φόρας το σώμα μου έγειρε αυτομάτως πίσω.. "Γκντουυυνν!", ακούστηκε από το κεφάλι μου, το οποίο βαφτίστηκε μέσα στα λασπόνερα και αντανακλαστικά τινάχτηκε πάλι μπροστά. Το ένιωσα λες και χτύπησε μια καμπάνα δυνατά μέσα στο κεφάλι μου.. Έμεινα για λίγο εκεί καθιστός, γέρνοντας ελαφρώς μπροστά και πιάνοντας το κεφάλι μου να δω μήπως πονάω κάπου περισσότερο απ' ό,τι θα περίμενα... Οι άλλοι είχαν πεθάνει στα γέλια και στο άγχος ταυτόχρονα, μήπως είχα πάθει σοβαρό, αν και ευτυχώς, όλα έδειχναν το αντίθετο. Κάπου εκεί κλείνει και το βίντεο, αν θυμάμαι καλά.. Έπιασα τα γόνατά μου και άρχισα να γελάω κι εγώ. "Καλά είμαι, καλά" τους φώναξα, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσα να υπολογίσω το πόσο είχα λερωθεί. "Τι καλά, ρε", λέει ο ξανθός και συνεχίζει "εγώ το ένιωσα στα πόδια μου, δονήθηκε το έδαφος!". Ο άλλος δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει από νευρικότητα (και απ' το αλκοόλ, φυσικά).
Σηκώθηκα, πήρα το τσαντάκι μου, τσέκαρα για άλλη μία φορά ότι δεν τρέχει αίμα από πουθενά ή ότι δεν άνοιξα τρύπα στο τσιμέντο από την ποντιακή κεφαλιά και σαν κύριος, ξεκίνησα να περπατάω, βρίζοντας για τα ρούχα και τα μαλλιά μου που είχαν γίνει, όπως είχαν γίνει... Ένας λόγος ακόμη που δεν μπορούσα να επιστρέψω σπίτι εκείνο το βράδυ..
Εννοείται πως, μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι των παιδιών, τα αστειάκια για τις λακκούβες που συναντήσαμε στο υπόλοιπο της διαδρομής, δε σταμάτησαν. "Τζον, αυτήν την έχεις ρε? Πηδάς?"...

...πίσω, στο καλοκαίρι του 2009

Όχι πια 18.

Περνούσαν τόσο καλά, αλλά και όλα δεν ήταν καλά, για να λέμε και την αλήθεια.
Κάποια στιγμή, όμως, έπρεπε να ξεδιαλύνει το τοπίο· κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή.
Στην αρχή σκέφτηκε να μην πιέσει, να δώσει χώρο.
Μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα καλύτερα, δεν άντεξε άλλο.
Άνοιξε τα χαρτιά του και άφησε ανοιχτά όλα τα σενάρια· "ήμουν ξεκάθαρος", της είπε.
Τουλάχιστον να ξέρουν και οι δύο τι γίνεται· το ξέρανε όλοι οι άλλοι πλέον, άλλωστε...
Πέρασαν κοντά δύο μήνες, με τη δουλειά και το τρέξιμο, ούτε κατάλαβαν πώς έφυγε ο χρόνος.
"Μπορώ και δεν μπορώ", είπε αυτή. Θέλω και δε θέλω, έδειχνε...
"Μου είναι δύσκολο να διαχειριστώ αυτήν την κατάσταση έτσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα", συμπλήρωσε, όντας σε απόσταση μικρότερη των 20 εκατοστών.
"Κατάλαβα", είπε αυτός, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τίποτα.
Οι πράξεις και τα λόγια δεν έβγαζαν νόημα μαζί· πώς γίνεται να θέλεις κάτι αλλά και να μην ξέρεις τι θέλεις γενικότερα?
Της έδωσε κι άλλο χώρο, κι άλλο χρόνο... Έκλεισαν δυο μήνες πια· έτσι.
Μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα καλύτερα, δεν άντεξε άλλο.
Άνοιξε τα χαρτιά του, αλλά πλέον τα σενάρια ήταν μονάχα δύο.
"Αφού είναι έτσι τα πράγματα, σύμφωνοι.
Μπορείς να πάρεις τον χρόνο σου, αλλά όχι και τον δικό μου", της απάντησε κλείνοντας.
Ανέβηκε στη μηχανή και έφυγε μέσα στη βροχή, παρά το αλκοόλ και την κούραση της βραδιάς.
Πώς κατάφερε να συγκεντρώσει τη θολή του σκέψη και να επιστρέψει για δουλειά μετά από όλο αυτό, άγνωστο...

...Butterfly Wings

The sun was shining so brightly outside and through the curtains, a thin beam of light was entering the room, and like a spotlight shedding light to the lead actor during a speech, it was pointing directly at her.

She was staring at the mirror, smiling and rapidly blinking to herself.

I stopped and had a direct eye contact with her for a couple seconds. I could tell she was surprised right before she carefully made a small step back and turned.

"Have you ever focused on the flicker of the butterfly wings while it sits somewhere peacefully, getting ready to fly back again", I asked. "A blink like this one, which is fast & sparky but without a stable blink-tempo, reminds me of that effect; no offense".

"Non taken! I love the description!", she answered and laughed, probably out of awkwardness.

Her friends were close by, right out of the store. "Come on, it's time to go already!", they shouted with a hint of warning. We shared another, rushed eye contact and she headed for the checkout.

I was still standing, staring silently at that mirror.

Το δίλημμα και ένα "πρέπει".

Έχεις νιώσει ποτέ ότι πρέπει να κάνεις κάτι που είναι λάθος?

Κάτι που το αισθάνεσαι λάθος, για να είμαι πιο ακριβής. Γιατί μπορεί και να μην είναι στην τελική. Και για να το κάνω πιο περίπλοκο, ο λόγος που πρέπει να το κάνεις είναι γιατί "ξέρεις" ότι το αποτέλεσμα θα βοηθήσει κάποιον άλλον ή άλλους· άτομο/άτομα που υπολογίζεις στη ζωή σου, τέλος πάντων.

Αλλά πώς να επιλέξεις ποιο είναι το σωστό όταν δεν έχεις κανένα δεδομένο? Ίσως είναι λάθος, ίσως έτσι απλά νομίζω και τελικά κάνω το σωστό. Ίσως πάλι βοηθήσω τους άλλους με την πράξη μου και αυτό μετά να με βοηθήσει πίσω με τον τρόπο του, οπότε αξίζει να το κάνω μία η άλλη· σωστό ή λάθος. Αλλά αν πάλι δε βοηθήσει και είναι και λάθος για μένα και με μπλέξω σε κάτι που δεν υπήρχε λόγος εξαρχής? Αφού έχω την επιλογή να μην το κάνω, αν θέλω.

Δεν το κάνω και ό,τι θέλει ας συμβεί· είναι και αυτό μια λογική. Στο κάτω κάτω, ποιος είμαι εγώ για να βγάλω εσένα ή και τον άλλον από τη δύσκολη θέση, ποιος είμαι για να προσπαθήσω να βγάλω το φίδι απ' την τρύπα? Δε θυμάμαι να δήλωσα ποτέ ότι θέλω την ευθύνη ενός "ήρωα"... Ο καθένας έχει τα προβλήματά του, λένε, και είναι υπεύθυνος για την επίλυσή τους. Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς, που λέει και ο παππούς μου.

Όμως μήπως και αυτή η σκέψη παρα-είναι εγωιστική? Θέλω να πω, σε μια κοινωνία ζούμε, δε γίνεται να μην υπολογίζουμε καθόλου και τους άλλους γύρω μας, ιδιαίτερα όταν είναι άνθρωποι που νοιαζόμαστε. Οκ, σύμφωνοι, μόνοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, αλλά ζούμε παρέα. Και το θέμα τώρα είναι ότι αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις, γιατί μέσα σου ξέρεις ότι δεν είναι καθαρά πρόβλημα του άλλου· αυτό το "λάθος" που πρέπει να γίνει. Έχει να κάνει και μ' εσένα, αλλά πιο έμμεσα. Ίσως το βρεις μπροστά σου αργότερα και τότε να είναι αργά...

Και μετά πάλι σκέφτομαι, αν ο άλλος ήταν στη θέση μου, θα έπαιρνε το ίδιο ρίσκο για μένα? Θα έκανε τις ίδιες σκέψεις ή θα επέλεγε τον "safe" δρόμο? Γιατί, μήπως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να το ζυγίσεις, θα έλεγε κάποιος άλλος. Μήπως και αυτή η σκέψη παρα-είναι εγωιστική?

Σωστό ή λάθος σε αντικειμενικό επίπεδο, πόσο πιο εύκολο είναι ν' αποφασίσεις για κάτι τέτοιο όταν το μυαλό και το ένστικτό σου βρίσκονται σε κοινή τροχιά! Πόσο θα ήθελα να ήταν έτσι και τώρα...

Μία βδομάδα πέρασε ήδη. Την προηγούμενη Δευτέρα τσιμπήθηκα κι εγώ, πρώτη δόση, και αύριο μπαίνει ο Ιούνιος... Καλό μας καλοκαίρι, με όλα τα σωστά και λάθη του, και πραγματικά εύχομαι να μη χρειαστεί να μπείτε σε θέση που εμπεριέχει δύσκολα διλήμματα..

Το Γέλιο τους

Ποτέ δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί επιστρέφουν. Συμβαίνει τόσο συχνά, αλλά κάθε φορά το ίδιο ανεξήγητα. Κάποιες φορές τους βλέπεις μέσα στη μέρα, άλλες πολύ αργά τη νύχτα· άλλες φορές με ντάλα ήλιο και άλλες με συννεφιά. Και είναι πάντα ολόκληρο παρεάκι!

Και να πεις ότι ζούμε δίπλα στη θάλασσα, να το δικαιολογήσω κάπως· είναι περαστικοί θα έλεγα, κάνουν βόλτα και επιστρέφουν σπίτι τους. Όμως όχι, είμαστε αρκετά χιλιόμετρα από την παραλία και αρκετά μέσα στην πόλη για να πεις ότι απλά τυχαίνει. Όχι, είναι ξεκάθαρα επιδρομές με άγνωστο, για εμάς, σκοπό.. Κάποια στιγμή μου εξήγησε ένας φίλος γιατί μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί, δηλαδή, μπορεί οι γλάροι να αφήνουν για λίγο το σπίτι τους και να βγαίνουν τσάρκα στον πολιτισμό. Έχει να κάνει με τον καιρό, με τη βροχή, μου είχε πει και εγώ του έγνεψα καταφατικά, σαν να είχε αυτονόητα δίκιο. Όμως με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε συμβαίνει (μόνο) τότε, αλλά τακτικά, σε άτακτες περιόδους. Άλλοι πετάνε μπροστά απ' τα μπαλκόνια μας, άλλοι πετάνε χαμηλά και παράλληλα με τ' αυτοκίνητα και άλλοι ελέγχουν από ψηλά, κάνοντας κύκλους τοπικά.

Το πιο περίεργο κι εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι το άγνωστο αυτό κίνητρό τους, αλλά οι αντιδράσεις τους. Έχεις ακούσει ποτέ πώς κάνει ο γλάρος?... Δε θα ξεχάσω τα πρώτα βράδια που συνειδητοποίησα ότι η γλαρο-συμμορία βρισκόταν στη γειτονιά μας, τότε που ξαπλώναμε στο κρεβάτι μέσα στο κατακαλόκαιρο, με όλα τα παράθυρα ανοιχτά, ελπίζοντας σε κάποιο αφύσικο, δροσερό αεράκι να μας επιτρέψει να κοιμηθούμε. Κοιμόμασταν στα πίσω δωμάτια, όχι στον κεντρικό μπροστά, γιατί τη μέρα ο ήλιος τα έβλεπε λιγότερο και όντως, τη νύχτα ήταν λίγο πιο δροσερά. Οι ήχοι τής πόλης, λοιπόν, ερχόντουσαν πάντα μέσα από τα στενά, στα κλεφτά κι απρόσκλητα. Την πρώτη φορά δεν είχα δώσει τόση σημασία, μιας και είχα πειστεί πώς είναι παρέα νέων που κάνουν φασαρία γελώντας, κάπου σε κάποιο τετράγωνο παραπέρα. Κι όμως, ήταν γλάροι. Και ήταν τη δεύτερη (ή ίσως τρίτη) φορά που συνέβη και το διαπίστωσα, γιατί πραγματικά μ' έκαναν να σηκωθώ απ' το κρεβάτι και να βγω έξω στο μπροστινό μπαλκόνι! Ήταν ένα τόσο αξιοπερίεργο και πρωτόγνωρο για μένα φαινόμενο. Γελούσαν ανθρώπινα, δυνατά και κοφτά, σαν το υστερικό γέλιο του τζόκερ στην ταινία, σαν ένας μανιακός δολοφόνος που μόλις είχε ολοκληρώσει τον σκοπό του. Κοίταζα για ώρα στον ουρανό, προσπαθώντας να διακρίνω συγκεκριμένα ποιοι "γελούσαν" έτσι. Έμοιαζαν να μας κοροϊδεύουν, κοιτώντας τη συνολική κατάντια μας από ψηλά και σχολιάζοντας ειρωνικά στα γλαρικά.

Έχεις ακούσει ποτέ πώς κάνει ο γλάρος? Έχει ένα ανατριχιαστικό γέλιο που, όμως, σίγουρα θα θες να ξανακούσεις· είναι τόσο μαγικά παράξενο! Έχουν καιρό να φανούν τελευταία στη γειτονιά, ίσως μπήκαν κι αυτοί σε καραντίνα. Παρ' όλα αυτά, εγώ θα περιμένω.

-

Η στιγμή της εναλλαγής.

Από πάντα το είχα απορία και το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές με διάφορους. Ο καθένας κάτι έχει να σου πει, κάποια άποψη να εκφέρει, όμως, κανείς δε μου έδωσε την εντύπωση να έχει σίγουρη, ξεκάθαρη απάντηση, πέρα από εκείνους που το προσεγγίζουν απόλυτα ρηχά και λογικά. Η ημέρα αλλάζει τα μεσάνυχτα, θα σου πουν· στις 00:00 ακριβώς έχει τελειώσει η προηγούμενη και ξεκινάει η επόμενη ημέρα.

Όμως, για εμάς ποτέ δεν ήταν τόσο απλό. Για εμάς, που τότε ακόμα 17, όταν τα βράδια με ύπνο ήταν μόλις τέσσερα στις εφτά νύχτες τής βδομάδας, τα πράγματα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο. Ήταν κάθε φορά το ίδιο περίεργο να επιστρέφεις σπίτι, να λες "καλημέρα" και να πέφτεις για ύπνο· το ίδιο περίεργο να νιώθεις Τετάρτη, μα να λες Πέμπτη. Υπήρχε και πρόβλημα συνεννόησης πολλές φορές, θυμάμαι, το οποίο περνούσε στην πλάκα με το κλασικό, πλέον, αστείο "με ποιανού ώρα, τη δικιά σου ή του υπόλοιπου κόσμου?". Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να το κωδικοποιήσουμε μεταξύ μας και να θέσουμε νέους κανόνες για την αλλαγή τής ημέρας· για το πότε ακριβώς αλλάζει και πλέον μπορεί να ξημερώσει η νέα. Ήταν τότε που ξεκίνησε να ισχύει το "η μέρα δεν αλλάζει αν δεν κοιμηθείς". Όχι τα μεσάνυχτα, όχι το ξημέρωμα, η αλλαγή συμβαίνει στον ύπνο σου! Οπότε για να καταλάβεις τι εννοεί ο άλλος με το "τα λέμε αύριο" αρκούσε να ξέρεις το αν έχει κοιμηθεί το βράδυ. Και σαν σύστημα δούλευε. Δούλεψε για χρόνια, μέχρι την προχωρημένη ηλικία τού πανεπιστημίου.

Ήταν κάπου εκεί μέσα στο 2014, θυμάμαι, τότε που το συζητήσαμε για τελευταία φορά πριν αλλάξω άποψη. Ξημέρωνε, μα δεν είχαμε γυρίσει στα σπίτια μας, για μία ακόμη φορά... Και πότε ακριβώς συμβαίνει η αλλαγή, πότε είναι η στιγμή που λες "οκ, άλλαξε", αν όχι κατά τη διάρκεια του ύπνου, ρώτησα και συνέχισα "και μη μου πεις στις δώδεκα, γιατί ένα λεπτό πριν και ένα λεπτό μετά δεν έχει καμία αισθητή διαφορά, ώστε να το δεχτώ έτσι απλά". Αν είσαι έξω στον δρόμο ή σε κάποιο μπαλκόνι μπορείς πολύ εύκολα να δεις και να διακρίνεις την εναλλαγή, μου είπε εκείνη απαντώντας. Η μέρα αλλάζει τις πρώτες ώρες τού ξημερώματος, τότε που έρχεται σιγά σιγά το φως τού ήλιου και σβήνουν τα φώτα στους δρόμους. Τότε που μαζί με το background αλλάζει και το ηχοτοπίο τής πόλης και οι αραιοί ήχοι των πρώτων, πρωινών πουλιών και των ξεχασμένων, αδέσποτων γατιών, δίνουν τη θέση τους σε ρόδες και θορύβους από μηχανήματα και ευχές για καλημέρες από τη μια μεριά τού δρόμου στην άλλη. Η μέρα αλλάζει τότε που ανοίγουν οι πρώτες κουρτίνες στα απέναντι κτίρια και οι δύο άνθρωποι στο πεζοδρόμιο γίνονται πέντε, με βήμα διπλάσιας ταχύτητας. Η μέρα αλλάζει τότε και, ακόμη κι αν είσαι ξύπνιος, θα το δεις να συμβαίνει, θα το νιώσεις.

Από τότε, όποτε τυχαίνει πια να είμαι έξω τέτοιες ώρες και να βλέπω να σβήνουν τα φώτα απ' τις πανύψηλες αυτές λάμπες, θυμάμαι και νιώθω ξεκάθαρα τη στιγμή τής εναλλαγής και, όπως ένα ερωτευμένο ζευγάρι αναμένει το ηλιοβασίλεμα, έτσι κι εγώ παρακολουθώ όλο το φαινόμενο με δέος, σαν μικρό παιδάκι· κάθε φορά το ίδιο εντυπωσιασμένος που κάτι, κάπως, πεθαίνει και κάτι αντίστοιχο γεννιέται.

Learning from Others' Mistakes

Σήμερα λέω να σας μιλήσω λίγο για μία εμπειρία μου με το kickstarter. Τι είναι αυτό? Αυτό είναι μία πλατφόρμα (του 2009) μέσω της οποίας χρηματοδοτούμενα πρότζεκτ από απλό κόσμο "έρχονται στη ζωή". Αν πιάσει το ποσό που ζητάει ο δημιουργός μέσα σε ένα συγκεκριμένο διάστημα και αφού ολοκληρωθεί η παραγωγή τού πρότζεκτ, οι χρηματοδότες παίρνουν πίσω "δωράκια" ως ευχαριστώ για τη συνεισφορά τους. Όπως καταλαβαίνετε, το επιτραπέζιο μέσω αυτής της πλατφόρμας πήρε τρομερές διαστάσεις τα τελευταία 5-6 χρόνια και η συγκεκριμένη αγορά βρίσκεται στην κορύφωσή της πλέον. Ε, σαν καλό παιδί κι εγώ, πήρα και ένα και δύο παιχνιδάκι μέσω αυτής της διαδικασίας και όντως αξίζει τον κόπο και την αναμονή· τις περισσότερες φορές...

Τις προάλλες μέσα στον Ιανουάριο παρέλαβα αυτό· την deluxe version. Kickstarter καμπάνια από τον χειμώνα τού 2019 (το πότε έφτασε λόγω covid-19, ασχολίαστο...).

Λοιπόν, το στήσαμε να παίξουμε προχθές, πρώτη φορά. Το παιχνίδι έχει απίστευτη παραγωγή· μινιατούρες, ποιότητες χαρτονιών κλπ, είναι όλα όσο όμορφα φαίνονται και στις φωτογραφίες και μια χαρά ως εδώ.

Σημαντικότατο κομμάτι τού παιχνιδιού, όπως ίσως κάποιοι καταλαβαίνετε και από τις εικόνες, είναι η εξερεύνηση σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, καθώς το ταμπλό είναι ένα πλέγμα από κλειστά, μεγάλα πλακίδια τα οποία είναι κρυφά (γυρισμένα ανάποδα), διότι οι παίκτες ψάχνουν να βρουν συγκεκριμένες περιοχές σε κάθε παρτίδα. Οπότε, πολύ σωστά, όπως φαίνεται στη σελίδα τους στο kickstarter αλλά και στο rulebook (βιβλίο κανόνων) που έχω στα χέρια μου, έχουν σχεδιάσει τις πίσω όψεις αυτών των πλακιδίω όλες ίδιες. Όμως(!), στην πράξη τελικά, τα μισά -σχεδόν- πλακίδια έχουν την εικόνα τής πίσω όψης εκτυπωμένη mirrored (τεχνικά -100% width). Είναι η σωστή εικόνα, φυσικά, αλλά εφόσον είναι καθρέφτης σε πολλά, μετά από 2-3 παρτίδες θα είναι ξεκάθαρο το πού να βρεις/ψάξεις τι και ως εκ τούτου unplayable... Και δεν είναι καν κάρτες να πεις, πάει στο διάολο, θα βάλω sleeves (προστατευτικά) με διάφανη μόνο την μπροστινή όψη. Χθες ανακάλυψα, φυσικά, ότι παρότι δεν το σχολιάζουν πουθενά ξεκάθαρα στις ανακοινώσεις τους, σε μία από τις πιο πρόσφατες γράφουν για "replacement parts" και πώς να επικοινωνήσεις μαζί τους και να στα στείλουν, αν χρειαστεί. Μία τόσο μικρή λεπτομέρεια που τους ξέφυγε (πιθανότατα λάθος τής εταιρίας παραγωγής στο πώς έβαλε την εικόνα να εκτυπωθεί στο χαρτόνι σε κάποιες από τις παλέτες τους - μιας και δεν είναι όλα ανάποδα) που δημιουργεί ένα τόσο τεράστιο πρόβλημα στο παιχνίδι...

Να πω εδώ ότι το παιχνίδι ήταν μεγάλη επιτυχία (και από gameplay φοβερό) και πούλησε 5.000+ κόπιες.. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη σε όλες, αλλά φανταστείτε λίγο τη χασούρα τους με όλα τα πιθανά replacings...

Ηθικό δίδαγμα: μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες πάντα· κάνουν τη διαφορά!

Και του χρόνου

Ευτυχώς που ο καιρός είναι καλός. Τόσο καλός, που ακόμη έχουμε μύγες στο σπίτι και μπορούμε να εννοούμε και κυριολεκτικά την ατάκα "βαράμε μύγες" τελευταία...

Εντάξει, πλάκα κάνω κατά βάση. Να είναι καλά οι υπολογιστές μας -δουλειές, διασκέδαση, υποχρεώσεις-, πλέον όλα γίνονται (θέλοντας και μη) από εκεί μέσα, οπότε κάπως περνάει ο χρόνος..

Και κάπως έτσι πέρασε και ο χρόνος, ελπίζοντας πλέον σε ένα καλύτερο και δημιουργικότερο έτος. Καλή χρονιά σε όλους· με υγεία.