Κανονικότητα

Μοιάζει με αδιάφορη και ακλόνητη έρημο.
Μια έρημο,
όπου ενώ περπατάς και νιώθεις τον εαυτό σου να κινείται,
να κάνει πρόοδο και να βρίσκεται τη μια στιγμή εδώ και την άλλη παρακάτω,
ενώ βλέπεις την ώρα να περνάει και από μέρα να γίνεται νύχτα,
όταν πια ξημερώσει,
νομίζεις πως είσαι πάλι εκεί,
στο ίδιο σημείο,
στην αόριστη αρχή ενός άπειρου,
μια μαύρη κουκκίδα μέσα στο μαύρο· η ίδια μαύρη κουκκίδα...

Μοιάζει με Κυριακή· ήσυχη κι ανούσια.
Μια Κυριακή που δεν ξημερώνει ποτέ Δευτέρα.
Όμως με κούρασε πια αυτή η αργία,
με κούρασαν οι διακοπές, χωρίς να κάνω διακοπές.
Θέλω Δευτέρα· θέλω Παρασκευή, για να δικαιολογήσω το ρεπό μου.

Κάνω υπομονή και συνεχίζω στην άτιμη αυτή έρημο,
μα ο αδίστακτός της ήλιος άρχισε να με λυγίζει...
Θέλω νερό, έστω σταγόνες δροσερές,
θέλω μια όαση στο φόντο!
Θέλω ένα πλαίσιο ξεκάθαρο και υπόσχομαι, θα συνεχίσω...
Μα δεν μπορώ άλλο αυτό το πάγωμα του χρόνου, ενώ όλα κινούνται.

Ξέρω, κανείς δε φταίει κι ας φαίνεται πως φταίνε όλα.
Αν υπήρχαν λύσεις κι απαντήσεις, σίγουρα, θα είχε αλλάξει το τοπίο.
Μα κάποιος ας με λυπηθεί, νιώθω, πλέον γονατίζω,
πόσο ακόμα να σαπίσω?

Για μια "Άσκοπη Ανάρτηση"

...Το πώς ο αναγνώστης θα εκλάβει την ανάρτηση είναι μέρος αυτού που είπα, δεν είναι, όμως, αυτό που είπα. Εγώ μίλησα για αλληλεπίδραση.
Πώς επιδρά, δηλαδή, το κείμενο στον αναγνώστη και ταυτόχρονα πώς επιδρά αυτός στο κείμενο.
Με το δεύτερο σκέλος, λοιπόν, εννοούσα αυτό που είπες στο τέλος, περί φωτός σε μια αγνοημένη πτυχή.. Έτσι, δίνεις την ευκαιρία στο κείμενο να διαβαστεί και ν' αποκτήσει σκοπιμότητα ύπαρξης αργότερα, ακόμη κι αν αρχικά ήταν φαινομενικά άσκοπο.. Αυτό που είπες λέω και εγώ ουσιαστικά, απλώς επισημαίνω πως τελικά η λέξη "άσκοπη" είναι αρκετά άδικη για ένα κείμενο που έρχεται στην επιφάνεια.
Τώρα ως αναφορά το πρώτο σκέλος, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι για αρχή. Η εξωτερίκευση σκέψεών μας δημόσια στο διαδίκτυο, αδιαμφισβήτητα προϋποθέτει την ανάγκη μας να διαβαστούμε, αλλιώς θα τα γράφαμε (όπως πολλοί) σε τετράδια, σημιωματάρια και ημερολόγια, στο ράφι τού δωματίου μας. Αυτό πάλι, δε σημαίνει απαραίτητα ότι ο αυτοσκοπός μας είναι 100% αυτός· να διαβαστούμε, δηλαδή, από πολλούς και να πάρουμε την επιβράβευση "μπράβο, τι ωραία που τα λες", αλλά απ' την άλλη δεν μπορούμε ν' αρνηθούμε και το ότι η ανάγνωση είναι μέρος τού σκοπού (σε διαφορετικό ποσοστό στον καθένα, δεν έχει σημασία). Η ουσία είναι πως, όπως και εκεί έξω θα βγεις μ' έναν φίλο σου να του μιλήσεις, γιατί ξέρεις πως θα σ' ακούσει, έτσι κι εδώ, λες κάποια πράγματα και πάντα, ίσως και υποσυνείδητα, υπάρχει η κρυφή ανάγκη -έστω και αν σε διαβάσει μόνο ένας- να 'ρθει σαν να σου ακουμπούσε ένας φίλος το χέρι στον ώμο και να σου πει "ναι ρε φίλε, πόσο δίκαιο έχεις!" ή "την ίδια σκέψη είχα και εγώ...έτσι ένιωσα και εγώ τότε". Δεν είναι η επιβράβευση που επιζητάς, όχι, αλλά ίσως μια κάποια κατανόηση, μέσω της ταύτισης του αναγνώστη. Και όταν συμβαίνει, δεν είναι κακό, παρά μόνο ωραίο.
Συν το ότι εδώ εξωτερικεύεσαι πιο άφοβα, διότι είναι πιο απρόσωπη η κατάσταση· τι μια μέρα είσαι εδώ την άλλη χάθηκες. Καμία ζημία, σωστά? Μα και αυτή η σκέψη ακόμα, προνοεί πως έχεις ήδη λάβει υπόψη σου το γεγονός ότι θα διαβαστείς...
Θέλω να πω, εγώ όλα αυτά δεν τα βλέπω καθόλου αρνητικά. Αν καθήσεις και το σκεφτείς θα δεις πως, πολλές φορές στη ζωή θα τύχει να πεις μια συμβουλή σε κάποιον (γνωστό, φίλο ή οτιδήποτε) και τελικά να τον βοηθήσεις σε κάποια κατάσταση, μέσω των επιλογών που θα κάνει, έχοντας πράξει τα όσα του είπες· ακόμα και αν εσύ δεν το έμαθες ποτέ. Έτσι και εδώ, λοιπόν. Εσύ λες, γράφεις και διαβάζεσαι. Ίσως τύχει για κάποιον τα λόγια σου να έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία απ' ό,τι έχουν ακόμα και για 'σένα τον ίδιο. Άρα, κάποιες φορές είναι πολύ σημαντικό το πώς θα επιδράσει το κείμενο στον αναγνώστη· ακόμα και αν εσύ δεν το μάθεις ποτέ.
Μέχρι, λοιπόν, να συμβούν (ή να μη συμβούν) όλα αυτά, η ανάρτηση, θεωρώ, άδικα τιτλοφορείται άσκοπη.

(...από μία συζήτηση)

(Μη) Βαρετές Σκέψεις

Δε βαριέμαι, γενικά.
Βαριέμαι τη ζωή, μερικές φορές.
Αλλά όταν δεν τη βαριέμαι, δε βαριέμαι καθόλου.
Όχι, δεν κατάλαβες. 

Δηλαδή, θέλω να πω, 

δε βαριέμαι γενικά. Έχω τόσα πολλά που θέλω/πρέπει να προλάβω -πάντα- να κάνω, που δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Δεν προλαβαίνω να φτάσω στη στιγμή που κάθεσαι στ' αυγά σου και λες, ωραία, νωρίς ακόμα για ύπνο· και τώρα τι κάνω?

Απλά κάποιες μέρες ξυπνάω και δε θέλω να κάνω τίποτα απ' όλα αυτά, δε βρίσκω νόημα σε κανένα απ' όλα αυτά· και όχι επειδή θέλω να κάνω άλλα. Απλά επειδή δε θέλω. Τίποτα. 

Λες και δεν είμαι εγώ, λες και ξυπνάει ένα άλλο εγώ, αυτό το πιο βαρετό, που βαριέται που είμαι εγώ. Αυτό που δε θα 'θελε να είμαι εγώ, αλλά ούτε και τίποτα άλλο. Απλά, δε θα 'θελε. Μάλλον από βαρεμάρα. 

Ή πάλι, ίσως, από ζήλια. Από ζήλια στο άλλο εγώ, σ' αυτό που θέλει και κάνει τόσα πολλά και ποτέ δεν τα προλαβαίνει όλα. Σ' αυτό που δεν προλαβαίνει να βαρεθεί, παρά μόνο απογοητεύεται που κάνει κάθε φορά μόνο τόσα· όσα όχι-όλα-όσα-θα-ήθελε-να-είχε-προλάβει. 

Μερικές φορές βαριέμαι τη ζωή· μερικές φορές παλεύω. 

Δε βαριέμαι, γενικά. 

Βαριέμαι αυτήν τη μάχη. 

Αλλά όταν δεν τη βαριέμαι, δε βαριέμαι καθόλου.

An adventure for the curious.

To be honest, I don't really remember how we got here. It's been a while now since we've been wandering in this forest, which I think was part of a high mountain; considering that most of it was set on a big slope. It had so many trees, you couldn't see anything else around but them. I couldn't even understand if it was day or night! And they were notably tall, like as if we were in a rainforest. Oh, also the ground was covered with leaves! Big and small, endless leaves in all the shades of green laying everywhere; except the path. The path was so clear of leaves, as if the forest, somehow, wanted to honor its guests.. Everything felt so alive in this place. Alive and aware of us being there...
Anyway, we were there for exploring and we were so excited that we wouldn't let anything scare us away that easily. Although, there were two strange things about this forest. First, there were some pretty dark entrance holes in the slope, which were all connected with each other by a weird, wooden labyrinth built underground; or that's what I thought, at least. The labyrinth's paths were probably not human-size made, considering the holes. Actually, they were so small, that you should stoop to walk inside there; if you were brave enough to enter. Now, the second strange thing about this place was that it had some giant spiders hidden in it. Big in the size of a cat, skulking underneath the leaves, behild trees and inside the labyrinth. Strangely, they were not moving around. Every spider had its own spot, waiting for you to come close enough so they could attack you. We were lucky to espy and detect most of them, before anything not-so-funny happen.
So doc, that was the basic data of the dream and all that we were doing there was just wandering and exploring, trying to spot the spiders, figure out all of the labyrinth's exits and how they connect with each other... Curiosity, you see; our mortal weakness... Well, at least that was my point of view as I was leading our way. My girlfriend was also enjoying the labyrinth puzzle-solving part, but she wasn't feeling that comfortable in that forest, as she's really afraid of spiders, let alone the giant ones. To conclude, the dream ended when I found out all these things I just mentioned, right at the time I was explaining them to her.
So, does anything interesting coming out of this story for you, doc? Is there any hidden message that I should be aware of?



20/2/16

Ψάχνοντας

Έψαξε αρκετά για να τον βρει. Έψαξε στα τηλέφωνα, στα ιντερνέτ, στις αναμνήσεις τους· τίποτα. Έψαχνε ανεπιτυχώς για καιρό και μετά από καιρό, έψαξε πάλι για καιρό... Έψαχνε, όμως, άτακτα, πολλές φορές ανώνυμα.. Έψαχνε σωστά και λάθος, χωρίς οργανωμένη σκέψη, απλά με διάθεση να τον βρει. Έψαχνε απλά και ανθρώπινα· όπως θα ήθελε και αυτός να τον ψάξει... Όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβε ποτέ, πότε ακριβώς το έχασε.. Η αλήθεια είναι, ότι όταν το συνειδητοποίησε ήξερε ήδη ότι μπορεί πλέον να είναι αργά, για να τον βρει και πάλι. Όμως, η διάθεση αυτή δεν τον άφηνε να σταματήσει. Η διάθεση να ξεσκονίσει τη σχέση τους ήταν μεγάλη δύναμη μέσα του.

Πάλι, μετά από καιρό, τον έκανε κουβέντα με κάτι κοινούς φίλους.. Είπε μετά να προσπαθήσει για άλλη μια φορά, μα τώρα με βοήθεια. Προς έκπληξή του, βρήκανε πράγματα· βρήκανε μάλλον αρκετά, θα έλεγε. Σαν να ζωντάνεψε και πάλι μέσα του, σαν να τον βρήκε για λίγο! Μα ήταν τόσο λίγο, όσο τα χρονιά που σταματούσαν οι πληροφορίες... Και ύστερα πέρασε ο καιρός, πέρασαν οι μήνες, ίσως περάσαν χρόνια. Ω ναι, σίγουρα αν τον ρωτούσες, γι' αυτόν περάσαν χρόνια..

Κι όμως, ανέλπιστα μια μέρα, ήρθε μια άλλη μέρα. Εκεί που πήγαινε χαμένος στο μυαλό του, τον βρήκε στον δρόμο! Σε λάθος δρόμο, στη λάθος πόλη. "Ωπ! Τι κάνεις εσύ εδώ?!", του φώναξε. "Εγώ τι κάνω εδώ?! Εσύ τι κάνεις εδώ?", απάντησε γελώντας εκείνος. Έτρεξε, τον αγκάλιασα, ήπιανε και καφέ στο πόδι· τόσο να πουν τα νέα τους.. Όσα νέα τους έβγαιναν· τι να πρώτο-πεις μετά από τόσα χρόνια?. Μα ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην ξέχασε μια μέρα... Και όταν πια σοβάρεψε η κουβέντα "Γιατί χάθηκες από παντού, γιατί εξαφανίστηκες?", τον ρώτησε με θάρρος. "Συγχώρεσέ με φίλε μου", του αποκρίθηκε χαμηλώνοντας το βλέμμα του. Και είπε κι άλλα, είπε πολλά, προσπάθησε να εξηγήσει. Και τελείωσε τον μονόλογό του με αυτό: "...δεν είναι ότι θέλω να πεθάνω, απλά πλέον δεν ξέρω πώς να ζήσω".

Την περίμενε αυτήν την απάντηση. Βαθιά μέσα του ήξερε, αλλά όλο το αρνιόταν... Επανέλαβε αυτήν την τελευταία φράση στο μυαλό του και έπειτα ένας κρότος τής πλατείας τον επανέφερε στο παγκάκι του. Η ζέστη τού έκαιγε το αριστερό μπατζάκι, το παγωτό στο χέρι είχε αρχίσει να λιώνει.. "Συγνώμη, μπορώ να καθίσω κι εγώ εδώ?", τον ρώτησε ευγενικά μια περιποιημένη κυρία με ωραίο άρωμα. "Βεβαίως", της απάντησε στα χαμένα και έκανε λίγο πιο πέρα για να της δώσει χώρο.

Το Επίκαιρο

Μιας που έγινε της μόδας να καθόμαστε περισσότερες ώρες μπροστά στους υπολογιστές μας τελευταία, ορίστε και κάτι που διάβασα από μία άλλη οπτική και σκέφτηκα να μοιραστώ. Όχι ότι συμφωνώ με όλα, βρίσκω μερικές υπερβολές σε κάποιες τοποθετήσεις, αλλά γενικά έχει ενδιαφέρον η σκοπιά που παρουσιάζεται το όλο ζήτημα και σίγουρα αξίζει μια παραπάνω σκέψη και αμφισβήτηση..

Ο Θανάσης Δρίτσας εξηγεί με αφορμή τη διαχείριση του κορωναϊού, γιατί οι πανδημίες είναι μεγάλο τεστ ανθρωπιάς. Ο τίτλος του άρθρου: "Οι ιογενείς επιδημίες και το τέλος της ιδέας του ελεύθερου ανθρώπου".

    Όποιες δημόσιες απαγορεύσεις εισάγονται, υποτίθεται πάντα με σοβαρή δικαιολογία, συνήθως δεν αποσύρονται ποτέ μετά την αποκατάσταση του προβλήματος που τις γέννησε. Θυμάμαι ότι στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σε πολλούς μεγάλους δρόμους και λεωφόρους είχε απαγορευτεί η αριστερή στροφή σε κάθετους δρόμους. Αυτό ήταν ένα σχέδιο που (υποτίθεται ότι) θα προσέθετε μεγαλύτερη ασφάλεια όσον αφορά τον περιορισμό πιθανών τρομοκρατικών επιθέσεων. Οι Ολυμπιακοί αγώνες (2004) τελείωσαν δοξαστικά τότε, οι τρομοκρατικές επιθέσεις ευτυχώς δεν έγιναν, οι απαγορεύσεις της κίνησης αριστερά παρέμειναν όμως μέχρι σήμερα. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα συμβεί με τους περιορισμούς που θα επιβληθούν στην κοινωνία μας στα πλαίσια της τρέχουσας (αποκαλούμενης) πανδημίας του κορωναϊού (Covid-19).
    Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ζητήματος της αποκαλούμενης πανδημίας Covid-19 εκφράστηκε από τον συγγραφέα-δημοσιογράφο Raul Zibechi με τίτλο "Ο ιός και η στρατιωτικοποίηση της κρίσης". Πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή του ναζισμού και του σταλινισμού, πριν από περίπου έναν αιώνα, για να βρούμε παραδείγματα τόσο εκτεταμένου ελέγχου του πληθυσμού όσο εκείνα που λαμβάνουν χώρα σήμερα στην Κίνα με την επιδημία του κορωναϊού. Οι εικόνες της καθημερινής ζωής που μας φθάνουν από μεγάλες περιοχές της Κίνας, όχι μόνο από την πόλη του Γουχάν και την επαρχία Χουμπέι, όπου ζουν 60 εκατομμύρια άνθρωποι, δίνουν την εντύπωση ενός τεράστιου υπαίθριου στρατοπέδου συγκέντρωσης εξαιτίας της επιβολής καραντίνας για όλους τους κατοίκους. Ερημωμένες πόλεις από όπου διέρχεται μόνο το προσωπικό ασφαλείας και υγείας. Μετράται η θερμοκρασία για κάθε άτομο που εισέρχεται σε ένα σούπερ μάρκετ, στα εμπορικά κέντρα και τα οικιστικά συγκροτήματα. Εάν υπάρχουν μέλη μιας οικογένειας σε καραντίνα, μόνο ένας από αυτούς έχει το δικαίωμα να βγαίνει κάθε δύο ημέρες για να αγοράσει τρόφιμα. Σε ορισμένες πόλεις, όσοι δε χρησιμοποιούν μάσκες μπορεί να καταλήξουν στη φυλακή. Συνιστάται η χρήση γαντιών μίας χρήσης και μολύβια για την πίεση των κουμπιών του ανελκυστήρα. Οι πόλεις της Κίνας μοιάζουν με πόλεις-φαντάσματα, μέχρι που, σχεδόν, δε συναντάς ανθρώπους στο δρόμο στην πόλη Γουχάν. Η συνηθισμένη πρακτική στην ιστορία είναι να απομονώνονται οι μολυσμένοι άνθρωποι, ποτέ δεν έχουν απομονωθεί τόσα εκατομμύρια υγιείς άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο. Το Δελτίο 142 του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Πολιτικής Πρόβλεψης (LEAP) έκανε αυτήν την παρατήρηση: «Η Κίνα εξαπέλυσε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, πρωτόγνωρου μεγέθους, μετά από μόλις 40 θανάτους σε πληθυσμό ενός δισεκατομμυρίου και 200 χιλιάδων ανθρώπων, γνωρίζοντας ότι η γρίπη σκοτώνει 3.000 άτομα στη Γαλλία κάθε χρόνο». Το 2019, η γρίπη σκότωσε 40.000 ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιλαρά σκοτώνει 100.000 ανθρώπους το χρόνο παγκοσμίως και επηρεάζει μισό εκατομμύριο. Φαίνεται ότι αντιμετωπίζουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο διαχείρισης των κρίσεων, το οποίο μπορεί να υπολογίζει στη συγκατάθεση της Δύσης. Η Ιταλία ακολούθησε αυτό το μονοπάτι απομονώνοντας δέκα περιοχές με 50.000 κατοίκους, όταν υπήρχαν μόνο μερικές δεκάδες άνθρωποι που είχαν πληγεί από τον ιό. Η Κίνα ασκεί έναν εξελιγμένο έλεγχο του πληθυσμού, από την βίντεο-παρακολούθηση με 400 εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους μέχρι το σύστημα "σημείων κοινωνικής πίστης", με τα οποία ρυθμίζει τη συμπεριφορά των πολιτών. Ο έλεγχος τώρα πολλαπλασιάζεται, συμπεριλαμβανομένης της επί τόπου επιτήρησης με ταξιαρχίες των "εθελοντών" πολιτών σε κάθε γειτονιά.
    Επειδή, πιθανά, η Κίνα θα γίνει ο μελλοντικός παγκόσμιος ηγεμόνας οι πρακτικές του κράτους της απέναντι στον πληθυσμό αποκαλύπτουν και τον τύπο της κοινωνίας που κάθε μελλοντική εξουσία επιθυμεί να οικοδομήσει. Οι μορφές ελέγχου που εφαρμόζει η Κίνα αποδεικνύονται στην πράξη εξαιρετικά αποδοτικά μοντέλα δράσης για τις κυρίαρχες τάξεις ολόκληρου του πλανήτη, προκειμένου να καταστείλουν αντίθετες απόψεις, διαμαρτυρίες, επαναστάσεις και ανθρώπινα δικαιώματα. Ιδιαίτερα στην οικονομικά παρακμάζουσα (δημοκρατική) Ευρώπη τα κινέζικα απολυταρχικά μοντέλα καταστολής, θεωρητικά, θα αποβούν στο μέλλον χρήσιμα εργαλεία αποστέρησης δικαιωμάτων και εργασιακών κεκτημένων. Είναι ενδιαφέρον ότι ενώ αρχικά η Κίνα παρουσιάστηκε (από τα παγκόσμια ΜΜΕ) ως ο αυτουργός της πανδημίας κορωναϊού λόγω των ανοιχτών αγορών ελεύθερης κατανάλωσης μικρών ζώων, στη συνέχεια επαινέθηκε η ανάλγητη πολιτική ελέγχου-καταστολής του πληθυσμού της, ως η πλέον ιδανική για την προστασία της δημόσιας υγείας ολόκληρης της ανθρωπότητας.
    Πιθανά η «χρυσή μέθοδος της Κίνας» να αποτελεί προάγγελο για το τι ακριβώς θα εφαρμοστεί σε μελλοντικές κρίσιμες καταστάσεις όπως οι φυσικές καταστροφές. Και βέβαια η χρυσή μέθοδος της Κίνας μπορεί θεωρητικά να εφαρμοστεί απέναντι σε μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις οι οποίες (δυνητικά) μπορούν να προκαλέσουν μεγάλα προβλήματα σε κάθε μορφής πολιτική εξουσία.
Σε πολύ πρόσφατο άρθρο (28 Φεβρουαρίου 2020) της συντακτικής ομάδας του κορυφαίου επιστημονικού περιοδικού New England Journal of Medicine, με τίτλο "Covid-19: Navigating the Uncharted", επαινείται με έμφαση η λήψη δραστικών μέτρων που πήρε η Κίνα μαζί με τις ΗΠΑ και η αποτελεσματικότητα της κοινωνικής απομόνωσης ως κύριο μέτρο εναντίον της περίφημης πανδημίας Covid-19. Παραθέτω το ακριβές απόσπασμα από το άρθρο: «Community spread in the United States could require a shift from containment to mitigation strategies such as SOCIAL DISTANCING in order to reduce transmission. Such strategies could include isolating ill persons (including voluntary isolation at home), school closures and telecommuting where possible».
    Η απομόνωση αποτελεί πιθανά αποτελεσματικό μέτρο δράσης σε περιπτώσεις μεταδιδόμενων νοσημάτων. Αποτελεί ένα ακραίο αναγκαστικό μέτρο ιδιαίτερα όταν δεν γνωρίζουμε καλά τους τρόπους και την ταχύτητα μετάδοσης μιας λοίμωξης (σε νέους ιούς όπως ο Covid-19). Είναι βέβαιο, όμως, ότι αυτό το μότο της κοινωνικής απομόνωσης (social distancing) θα μείνει ακόμη και μετά το τέλος της πανδημίας Covid-19, ως υποτιθέμενος εγγυητής ασφάλειας της δημόσιας υγείας επί παντός επιστητού. Είναι επίσης βέβαιο ότι η αποκαλούμενη πανδημία του κορωναϊού θα τελειώσει αργά ή γρήγορα και τότε οι περισσότεροι από μας μάλλον θα έχουμε παραμείνει ζωντανοί, όσον αφορά τον Covid-19 ως αιτία θανάτου. Όλα όμως τα προληπτικά, απαγορευτικά και επείγοντα μέτρα θα παραμείνουν σίγουρα μαζί μας προκειμένου να διατηρηθεί μια εικονική αίσθηση ασφαλείας η οποία θα μας καθιστά, άπαντες, όντα υπό χρόνιο περιορισμό και καταστολή. Θα είμαστε πλέον τόσο ζωντανοί όσο (απλά) ζωντανοί είναι οι πρωτόγονης δομής στοιχειώδεις βιολογικοί οργανισμοί βλ. οι αμοιβάδες. Θα έχουμε τότε απολέσει την ιδιότητα του ανθρώπου και το χαρακτηριστικό της ανθρωπιάς, θα ζούμε όπως οι αμοιβάδες.
    Μεγάλο τεστ ανθρωπιάς είναι τελικά οι πανδημίες, ιδιαίτερα στην εποχή των social media που οι πανδημίες του φόβου διαδίδονται πολύ πιο γρήγορα από τους ιούς ή τα μικρόβια. Βλέπω ήδη γύρω μας μεγάλο κανιβαλισμό, μια κοινωνία έτοιμη να σκοτώσει, να εκκαθαρίσει, να διώξει, να απομονώσει, να αρπάξει κομμάτι για τον εαυτό της, να αφανίσει τα μολυσμένα μιάσματα. Ο Εαυτός πάνω από όλα, η αποθέωση του αδηφάγου ατομικισμού. Μια τέτοια κοινωνία ανθρωποφαγίας καθίσταται αυτόματα μια ελεγχόμενη κοινωνία δούλων. Μόνη της έχει αναθέσει στην κάθε εξουσία την καθοδήγηση και διαχείριση της τύχης της. Επειδή ακριβώς αντάλλαξε την ελευθερία σκέψης και βούλησης της με μιαν αμφίβολη έννοια ασφαλείας, με μια ουσιαστικά ανύπαρκτη ασφάλεια. Και αν υποθέσουμε ότι μια τέτοια κοινωνία επιβιώνει βιολογικά μέσα από μια πανδημία τότε τι θα πάρει στη συνέχεια μαζί της, τι θα μείνει χωρίς να έχει κρατήσει μαζί της τον Άνθρωπο; Τίποτε, μόνον σκοτάδι, πάγος, το τέλος της κοινωνίας. Το απόλυτο μηδέν χτισμένο πάνω σε ένα ψέμα...

Θανάσης Δρίτσας, καρδιολόγος, αναπληρωτής διευθυντής, Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, συνθέτης και συγγραφέας.

- food for thought.

Top 5 board games for Valentine's Day!

Valentine’s Day is almost here! Are you thinking of a special dinner followed by a movie with the one you love or maybe a board game evening for two or even both? So, if you’re planning on staying inside for the next few days and spending some quality time with your couple, then here are the top 5 board games you should definitely put on the table!

1. Patchwork (2014)
In Patchwork, 2 players are competing for the most aesthetic patchwork quilt! Each player has their personal board which they’re trying to fill with tetris-style patch pieces, before their time marker reaches the last space on the time track. On a turn, a player can buy a patch for the cost of buttons and time; and here’s the strategic part. Will you go for the bigger patches, filling your quilt faster or will you go for the smaller ones which may pay you better when the “button income” time comes? Do you want to buy a button-low-cost piece, saving some for later buys or a time-low-cost one, so you can let your game last longer?...

https://boardgamegeek.com/boardgame/163412/patchwork

2. Fog Of Love (2017)
Two people meet and fall in love; but sometimes it takes more to make things work… Fog of Love is a thematic game, a romantic journey of an unusual relationship of two fictional characters that you and your partner will be creating throughout the game. It has a lot of role playing and storytelling elements and each game is a different love story to be unfolded. Each player will have to make tough choices individually or maybe difficult compromises, but maintaining the right balance will be the key to a successful relationship.

https://boardgamegeek.com/boardgame/175324/fog-love

3. Codenames Duet (2017)
To those who are not familiar with Codenames, it is a very popular party game, where 2 teams are trying to solve a word puzzle as fast as they can. The board is made of a 5x5 grid of cards, where each one shows a unique word. The team’s leader gives a one-word clue, trying to point to multiple words on the board. Then their teammates must guess the correct words, while avoiding those that belong to the opposing team. Now, Codenames Duet uses just the same core mechanism, but has a totally different feel, because it’s a game for 2 players only and this time they’re working together! It’s a simple and fun game that plays in less than thirty minutes.

https://boardgamegeek.com/boardgame/224037/codenames-duet

4. Jaipur (2009)
In this fast-paced, trading game, each player is buying, exchanging, and selling goods in the city of Jaipur, competing for the recognition of the best trader! Your turn is simple; you can either take goods or camels from the market or you can sell goods for getting chips (victory points). The trick here is that the chips' values decrease as the game progresses, so you have to sell fast, but on the other hand, you receive increasingly high rewards for selling multiple cards of the same good at a time. If you manage to balance these then you may have a chance for the trader’s title!

https://boardgamegeek.com/boardgame/54043/jaipur

5. Pagoda (2014)
This game takes us back to old times of East Asia, where 2 players compete to build ancient pagodas! Players must use their cards wisely in order to construct pillars, floors and roofs for each pagoda, scoring the most points out of it. Each round is very simple, there’s an excellent balance between strategy & luck and it has beautiful game-growth as the game progresses. Highly recommended!

https://boardgamegeek.com/boardgame/154003/pagoda