Ένα τέλος, μια αρχή.

Κάθε που τελειώνει, κοιτάζω λίγο πίσω στην αρχή του, ζυγίζω και αναπολώ.
Και, αναπόφευκτα, απορώ.
Έφυγαν τόσο γρήγορα όλες αυτές οι μέρες που ήτανε να 'ρθούνε..
Όλα εκείνα που είπαμε θα κάνουμε, ήρθανε, μα έμειναν μισά..
Ελάχιστα προλάβαμε και λίγο τα χαρήκαμε, μα τι να κάνεις, έτσι πάνε πλέον αυτά..
Είναι που η ζωή, ο χρόνος, έχει την τάση να μικραίνει σαν πυραμίδα.
Απ' αυτές που θες δε θες τη σκαρφαλώνεις.
Μα τουλάχιστον νιώθω ευγνώμων που, για μια φορά ακόμη, έχω τη δυνατότητα να φιλτράρω στο μυαλό μου όλες αυτές τις αναμνήσεις· καλές και κακές, ωραίες και δύσκολες...
Νιώθω ευγνώμων που έφτασα κι εγώ σ' ένα ακόμη τέλος· που έχω τη δυνατότητα ν' αφήσω τις ευχές μου για μια νέα αρχή.
Για όλα αυτά που ελάχιστα προλάβαμε, γι' αυτά που χάρηκα, μα ήταν για λίγο,
για όλα εκείνα που είπαμε θα κάνουμε, μα κάπως έμειναν μισά,
για όλα όσα θα έρθουν να σκεπάσουν τα παλιά,
υγεία· και καλή χρονιά.

A board game evening with: Secrets

   Last weekend, five of my friends and I were in a mood for a party game with secret roles. Instead of playing one of our classics, we thought about trying a new one; and that’s how I ended up reading Secrets’ rulebook... Now, Secrets is a 4-8 players, fast and simple-bluff game with a lot of “push your luck”, “deduction” and “take that” elements. The general idea is that most of the information is hidden and what you’re basically trying to do is to understand the players’ identities in order to give the right cards to the right ones.
   At the beginning of the game, players are assigned a hidden identity token from either the CIA or the KGB team and they’re trying to collect as many points as they can, via cards that they offer to each other. Additionally, one player assumes the role of an anti-establishment Hippie who is working for himself and his goal is to have the fewest points when the game ends. Of course, no one knows who their teammates are or who the Hippie might be and here’s where the fun starts! Let me explain a little more.
   On your turn, you randomly draw 2 agent cards and you choose 1 to offer face-down to another player. These cards are worth +/- points and have varying good or bad abilities, which ultimately give information to the players about what’s going on... The player who receives the card can either accept/flip it, in which case they score it, or refuse it, in which case the card returns to you and you score it. The game ends when a player has collected 5 cards, after which the identities are revealed; the two teams sum up their scores and the highest one wins unless the Hippie has the single lowest score, in which case they win! Sounds fun, right? Well, after a couple of rounds we started losing our interest in the game.
   The game idea is fun indeed and the game components are of great quality, which is very positive for the whole experience! But on the other hand, the game's strategic part is so simple that, while this makes it easy to teach and accessible to casual gamers, it also feels like it lacks substance. There's no pro-play, super-clever move or best strategy. The game ends in 30-40’ or so and you can never know all the information you might want for planning your actions. So, in many turns, you end up doing random offers, having the illusion of an actual strategy. The bluffing part of the game is fun, but to us it seemed like there’s too much randomness, coming from the mix of luck and a lot of secrets.

Final thoughts:
   Fair enough for a light party game and a good introduction game to new gamers for the genre. Although, if you’re looking for something deeper strategically, more complex and engaging, then I guess you should look somewhere else.

   Have you ever played Secrets? I’d love to know your final thoughts about it and which game would you compare it with.

Written by: Yannis, Concept Artist at Odd Statue Games

Περί ορέξεως, κολοκυθοτυρόπιτα!

Το φαγητό. Τι να πω, γενικά όλες αυτές οι βιολογικές ανάγκες πάντα με κούραζαν και ίσως εγώ είμαι ο περίεργος, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, το ομολογώ. Μ' ενοχλεί και μ' εκνευρίζει μερικές φορές όταν βιάζομαι να φύγω, το ότι πρέπει να καθυστερήσω για να φάω ή το να πρέπει να λύσω το πρόβλημα της πείνας μου εκτός σπιτιού. Από πάντα αντιμετώπιζα το φαγητό πρώτα ως ανάγκη και ύστερα ως απόλαυση· ως πρόβλημα, παρά ως διαδικασία. Και αν δεν έχω διαφωνήσει γι' αυτό το θέμα...

Με τα χρόνια άρχισα να τα τρώω όλα ή σχεδόν όλα ας πούμε καλύτερα, καθότι ακρίδες, βατραχοπόδαρα και άλλες τέτοιες προκλητικές κουζίνες δεν έχω δοκιμάσει (ακόμα). Αλλά όλα τα πιθανά πιάτα ενός ελληνικού τραπεζιού τα τρώω. Κινέζικα, σούσια, μεξικάνικα, ινδικά, ανατολίτικα γενικά, τα τρώμε κι αυτά ευχάριστα, θα έλεγα. Προφανώς, όμως, δε μου αρέσουν όλα όσα τρώω. Έχω κι εγώ, όπως όλοι, τις προτιμήσεις μου. Βέβαια, προτιμώ ιδανικά ν΄αποφεύγω τις επιλογές, με σκοπό να διευκολύνω τους γύρω μου που θέλουν να τις έχουν, αλλά αν ντε και καλά έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δύο διαφορετικά φαγητά, φυσικά και θα επιλέξω το νοστιμότερο. Παρ' όλα αυτά, δε θεωρώ καθόλου ότι το ένα έχει να κάνει με το άλλο. Θα φάω ένα πιάτο φασολάδα μέχρι και το τελευταίο φασόλι, χωρίς καμία δυσανασχέτηση· γιατί πεινάω. Όμως, δε μου αρέσει καθόλου η φασολάδα και ούτε πρόκειται να τη ζητήσω ποτέ. Τόσο περίεργο είναι? Οι άλλοι δηλαδή που την τρώνε τι είναι, ικανότεροι? Αφού υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε ένα φαγητό το τρώω κι εγώ. Αν δεν το φάω επειδή δε μου αρέσει, καταρχάς, χάνω την ευκαιρία να πάρω όλες τις πιθανές θρεπτικές ουσίες του και κατά δεύτερον, μόνο πρόβλημα μου δημιουργώ, καθώς θα πρέπει εκείνη την ώρα να βρω κάτι άλλο να φάω. Στην καλύτερη δημιουργώ πρόβλημα στους γύρω μου που θα θελήσουν να με βγάλουν απ' τη δύσκολη θέση, ετοιμάζοντάς μου κάτι διαφορετικό. Ε όχι ρε φίλε, δεν το δέχομαι· μπορείς να φας εσύ μελιτζάνες, μπάμιες και σαλιγκάρια(?), μπορώ κι εγώ!
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου με τα χρόνια, πολλά από αυτά που απλά έτρωγα άρχισαν να μου αρέσουν κιόλας και κατάφερα να "απελευθερωθώ" απ' την ανθρώπινη διάθεσή μου να τρώω πράγματα που δεν κάνουν καλό, αλλά είναι απλά ωραία/γευστικά (γιατί προφανώς και τα πιο ωραία πράγματα δεν κάνουν καλό). Όχι, δε χρειάζομαι κάτι που είναι απλά ωραίο, όπως το/η κέτσαπ μαζί με τις πατάτες μου, τη ζάχαρη στον καφέ, τα αλλαντικά ή το μπόλικο αλάτι. Η ζάχαρη, το/η κέτσαπ και τα συναφή κοπήκανε μαχαίρι, τα αλλαντικά μειώθηκαν το κατά δύναμη και το αλάτι μπαίνει από ελάχιστο έως καθόλου αν είναι να μαγειρέψω εγώ (ένας κύβος maggi μου φτάνει και μου περισσεύει).

Οπότε, ακόμη πιο ακραία πλέον, γιατί με δέρνει και μια τεμπελίτιδα σε τέτοια θέματα, μπορώ μεν να απολαύσω και να ξεχωρίσω μια καλή, πλούσια σε γεύση μακαρονάδα με τα μανιταράκια της και τα λοιπά της, αλλά έτσι και πω να μαγειρέψω εγώ για μένα, δεν υπάρχει περίπτωση να βάλω τίποτα μέσα, παρά μόνο μία σκέτη σάλτσα με έναν κύβο. Θα ασχοληθώ περισσότερο με το να ετοιμάσω ποσότητα, έτσι ώστε να έχει και για το βράδυ... :)
Πιστεύω αν το φαγητό ήταν απλά απόλαυση στα πλαίσια διασκέδασης και δεν είχε καμία σχέση με την επιβίωση του ανθρώπου, θα το έκανα δυο-τρεις φορές τον χρόνο, όπως το να πάω σινεμά.
Θα κλείσω με τη γνωστή φράση "αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό κάτσε κι απόλαυσέ τον". Νομίζω καθρεφτίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη γενικότερη εικόνα μου απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα.
Αυτά περί φαγητού και ζητώ συγνώμη αν σας άνοιξα πρόωρα την όρεξη.

Board Game Development Tips (vol.2)

Ένα πολύ μεγάλο και αναπόφευκτο κομμάτι του σχεδιασμού ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, είναι το "playtesting". Προκύπτει η ιδέα, το στήνεις και το αναπτύσσεις όπως εσύ θεωρείς ιδανικά και μετά έρχεται η ώρα που πρέπει να το δοκιμάσεις. Πρέπει να βάλεις πέντε-δέκα ανθρώπους να το παίξουν και να σου πουν τη γνώμη τους. Και αυτό δεν είναι πάντα τόσο απλό.

Ακόμη κι αν οι playtesters σου είναι επιλεγμένα άτομα με μια γενικότερη εμπειρία πάνω στα επιτραπέζια ή ίσως και πιο συγκεκριμένα στο είδος του παιχνιδιού που έχεις ετοιμάσει, δεν είναι τόσο απλό να σε βοηθήσουν να το βελτιώσεις. Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να λάβεις υπόψη σου την κάθε γνώμη/κουβέντα που θα σου πουν.

Ένας παίκτης, καλός ή κακός, μπορεί εύκολα να σου πει αν του άρεσε ή όχι το παιχνίδι. Ένας έμπειρος παίκτης μπορεί να σου πει και με σαφήνεια τι δεν του άρεσε ακριβώς. Ένας παίκτης ο οποίος σχεδιάζει και αυτός επιτραπέζια (σπάνια περίπτωση playtester), πιθανότατα να σου τα περιγράψει όλα αυτά και με τις σωστές επιτραπεζιακές-ορολογίες, ώστε να σου το κάνει πιο ξεκάθαρο. Τις περισσότερες φορές, όμως, είναι δύσκολο να σου πει κάποιος ξεκάθαρα τι πρέπει να κάνεις, για να βελτιωθεί αυτό που δεν του άρεσε. Βέβαια, το πιθανότερο είναι, πολλοί από αυτούς να έχουν να σου προτείνουν κάποιες αλλαγές που νομίζουν πως ίσως στρώσουν τα θεματάκια του παιχνιδιού. Δυστυχώς όμως, αν δε μιλάμε για παίκτες που σχεδιάζουν εξίσου, τις περισσότερες φορές, τα πρώτα πράγματα που θ' ακούσεις είναι αλλαγές που έχεις δοκιμάσει ή σκεφτεί και εσύ ο ίδιος και γνωρίζεις (λόγω σχεδιαστικής εμπειρίας) ότι δε θα δουλέψουν... Και εκεί είναι που έρχεται η παγίδα-λάθος του σχεδιαστή όταν έχει να κάνει με τέτοιους playtesters.

Δεν έχει σημασία μόνο το τι έχει να σου προτείνει ο παίκτης ως διορθωτική αλλαγή και το αν αυτό που λέει είναι σωστό ή όχι. Είναι λογικό εν τέλη να μη σου έχει τη λύση στο πιάτο, μιας και ο ίδιος δεν έχει την απαραίτητη εμπειρία και γνώση πάνω στο αντικείμενο, όπως εσύ. Έχει περισσότερη σημασία, να μπορέσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό που τον ενοχλεί στο παιχνίδι και φτάνει στο σημείο να σου προτείνει αυτό που σκέφτηκε ως λύση εκείνη τη στιγμή. Ακόμη κι αν δεν μπορεί να σου περιγράψει τη δυσαρέσκειά του με ακρίβεια, σίγουρα μπορεί να σου πει ότι υπάρχει κάτι που του ξίνισε, του άφησε μια πιο χλιαρή αίσθηση ή ανάμεικτα συναισθήματα. Εσύ λοιπόν, οφείλεις να λάβεις υπόψη σου τα όσα έχει να πει και να εντοπίσεις την ουσία πίσω απ' την απειρία του. Οφείλεις να διαπιστώσεις τι δεν τον διασκεδάζει όσο θα έπρεπε/μπορούσε και γιατί. Και μόνο τότε θα καταφέρεις να κερδίσεις τα όσα έχει να σου δώσει ο συγκεκριμένος playtester και να αξιοποιήσεις τη γνώμη του, βελτιώνοντας το παιχνίδι σου.

Συνοψίζοντας:
1. Ο καθένας μπορεί να γίνει χρήσιμος playtester, αρκεί να ξέρεις πώς να φιλτράρεις τα λόγια του· δεν είναι μόνο οι σχεδιαστές παιχνιδιών που θα σου δώσουν αξιόλογο feedback.
2. Πρέπει να μπορείς να κατηγοριοποιείς τους playtesters σου· το κάθε feedback έχει άλλη βαρύτητα, ανάλογα με το ποιος το δίνει.
3. Ο παίκτης-playtester είναι εκεί για να σου δείξει πού υπάρχει πρόβλημα. Μην περιμένεις να σου δώσει και τη λύση· αυτό θα είναι δική σου δουλειά συνήθως.
4. Μην ξεχνάς σε ποια κατηγορία παικτών απευθύνεται το παιχνίδι σου· αυτοί είναι που πρέπει πρώτα απ' όλους να το βρίσκουν διασκεδαστικό, σε όλα του τα σημεία. Μην περιμένεις ν' αρέσει σε όλους τους playtesters το ίδιο.
5. Μη διστάζεις ν' αφιερώνεις μπόλικο χρόνο στο playtesting. Όσο περισσότερες δοκιμές και όσο περισσότεροι οι playtesters, τόσο το καλύτερο για τη βελτίωση του παιχνιδιού σου.

Εκτροχιασμός

Μα με τρομάζουν οι μέρες που έρχονται

κι ακροβατώ μ' αυτούς που νοσταλγούνε.

Πλέον αυτοί οι άνθρωποι,

ανθρώπους, δε γεννούνε.

-

Και είναι αλλοπρόσαλλο κι ατίθασο

του σήμερα τ' ωραίο τέρας.

Είναι αχόρταγο, είναι αδίστακτο·
είναι από μάνα σκάρτο.

-

Τι κι αν φαντάζει για χρυσό,

μέσα κρύβει άψυχη κοτρόνα.

Μια προικισμένη, τέλεια μηχανή,

πρώτη σε ανούσιο αγώνα.

-

Πόσοι που αδίκως έσβησαν

κι άλλοι ακόμα νομίζουν πως μπορούνε...

Κρίμα στις μέρες που έφυγαν,

κρίμα στις μέρες που θα 'ρθούνε.

Θεμιτός Ψυχαναγκασμός

...χαχαχαχα αλήθεια σ' ενόχλησε? Καταρχάς κάποια είναι υπερβολικά χωρίς λόγο· δε θα τα έκανε ποτέ κανείς στην καθημερινότητα. Εγώ πάλι, μάλλον είμαι μια ιδιαίτερη κατηγορία, διότι ενώ δε με πειράζει κανένα απ' αυτά να το βλέπω τώρα στο βίντεο ή να το κάνει άλλος μπροστά μου (εκτός απ' το πιρούνι ανάμεσα στα κουτάλια -αυτό θα το διόρθωνα- αλλά πιστεύω ότι είναι για πρακτικούς λόγους και όχι θέμα ψυχαναγκασμού απαραίτητα), σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις εγώ δε θα το έκανα ποτέ "στραβά" -όπως το να διπλώσω χαρτί στα 4 έτσι-, ενώ σε άλλες τα κάνω ήδη έτσι -όπως το να κόψω το χαρτί απ' το ρολό ή το να μπλέξω σε ένα μπολ διαφορετικά φαγώσιμα-.
Γενικά, νομίζω, είμαι πιο πολύ υπέρ της λογικής του κάτι να γίνεται "σωστά" και πως σχεδόν πάντα υπάρχει η "σωστότερη" λύση για κάτι. Δηλαδή, δε θα κόψω ποτέ την τούρτα έτσι αν θέλω να μοιράσω σε άτομα, γιατί δε βολεύει στη δίκαιη μοιρασιά, ενώ αντιθέτως αν ήταν να φάω μόνος μου μια ολόκληρη τούρτα, μπορεί άνετα να την έκοβα σε random-στραβά κομμάτια ένα-ένα καθώς τα τρώω -όχι τελείως άκυρες κοψιές απλά για να κόψω, δεν είμαι ηλίθιος, είπαμε-, μιας και δε θα έπαιζε καθόλου ρόλο τελικά, αφού θα κατέληγε ολόκληρη στον ίδιο χώρο...

Σε λίγα πράγματα μου δημιουργείται ψυχαναγκασμός, νομίζω· κυρίως σε θέματα συμμαζέματος και τάξης/τακτοποίησης. Και πάλι, ίσως είναι για πρακτικούς λόγους και αυτό, γιατί θέλω όλα να έχουν "τη θέση τους", ώστε όταν χρειαστώ κάτι να ξέρω πάντα ακριβώς πού είναι και πού θα το βάζω συμμαζεύοντάς το. Οπότε θέλω να είναι εκεί όπως το τοποθέτησα και όχι παραδίπλα random-στραβά βαλμένο, πιάνοντας περισσότερο χώρο πχ. ή ενοχλώντας τη θέση κάποιου άλλου πράγματος... Και εννοείται ότι άμα κάποια στιγμή δεν είναι εκεί που πρέπει να είναι, η πρώτη μου σκέψη είναι "πάει, το έχασα", γιατί δεν πρόκειται να πιστέψω ότι το άφησα κάπου άλλου έτσι απλά. Και συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχω ιδέα μετά πού να ψάξω, αφού τίποτα δε φαντάζει λογικό.. :P

Α!, μ' ενοχλούν επίσης πράγματα που υπάρχουν για να ομορφαίνουν κάτι, αλλά τελικά δεν πετυχαίνουν το σκοπό τους. Όπως πχ. ένας πίνακας στον τοίχο έχει μπει για να τον ομορφαίνει, οπότε άμα είναι στραβός, ξεκάθαρα δεν κάνει τη δουλειά του. Ναι, θα το παρατηρήσω 100%, όμως δε θα μπω στη διαδικασία να το στρώσω συνήθως, γιατί δε θα μ' ενοχλήσει τόσο πια. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, αν μου ζητήσεις εγώ να σου βάλω κάδρο στον τοίχο, να είσαι σίγουρη, δεν πρόκειται να μπει στραβά. Αντίθετα, άμα μου ζητήσεις να στήσω τραπέζι, επειδή τα μαχαιροπίρουνα δε θα μπουν για να ομορφύνουν το τραπέζι, αλλά για να τα χρησιμοποιήσει ο κόσμος που θα φάει, δεν πρόκειται ν' ασχοληθώ με την τοποθέτησή τους. Το ίδιο ισχύει και για το φαΐ στο πιάτο αντίστοιχα.

Κατάλαβες? Ή παρά είμαι λογικός, θέτοντας στα πάντα συγκεκριμένα πλαίσια και οριοθετώντας τα σε κουτάκια ή είμαι ψυχαναγκαστικός ειδικής κατηγορίας!

Νομίζω πάντως, ότι το συγκεκριμένο με το χαρτί είναι ψυχαναγκασμός, γιατί ούτε θέμα ομορφιάς τίθεται -δε χρειάζεται να διπλωθεί "ωραία"- ούτε είναι δυσλειτουργικό αν διπλωθεί λίγο στραβά. Αλλά απ' την άλλη, όντως, είναι τόσο απλή διαδικασία που δεν είναι καν ουσιαστικός κόπος να το διπλώσεις στη μέση, απλά το κάνεις. Και έτσι καταλήγεις με ένα όμορφα διπλωμένο χαρτί, έστω κι αν δε του χρειάζεται!
Πάντως εγώ πιστεύω ότι λέει και για τον ίδιο κάποια πράγματα αυτό. Πχ. όταν ο άλλος είναι να μου φέρει ένα χαρτί και το έχει διπλώσει ψιλοτυχαία, "τσαπατσούλικα", σίγουρα θα μου δώσει την εντύπωση ότι γενικά είναι αυτού του τσαπατσούλικου στυλ και σε άλλα καθημερινά πράγματα. Ενώ ένας άλλο που θα το φέρει τσίλικο, θα μου αφήσει την εντύπωση ότι μπορεί να φέρει πιο ακριβές και προσεκτικό αποτέλεσμα σε μια άλλη δουλειά που μπορεί στο μέλλον να του αναθέσω ή να τον χρειαστώ τέλος πάντων.
Ίσως κακώς, ίσως είναι λάθος προκατάληψη, αλλά δε μ' έχει διαψεύσει ακόμα αυτή η λογική γενικότερα.. Πιστεύω ότι είναι θέμα που κάποιος διαβασμένος του κλάδου της ψυχολογίας θα μπορούσε να δώσει απάντηση και να το επιβεβαιώσει ή όχι.

...

...συζητώντας 15.4.19

...been sent to outer space, find another race

Ήμασταν γυμνάσιο ακόμα όταν πρωτοείδα και άκουσα το "Firestarter" στην τηλεόραση, σ' εκείνο το κανάλι που έπαιζε μόνο μουσική, το "b". Ήταν η βασικότερη πηγή για ανακάλυψη νέας μουσικής αυτό το κανάλι. Αλλά αυτό το κομμάτι, αυτό το βιντεοκλίπ ήταν πολύ προκλητικό για τα μέχρι τότε δεδομένα μου. Οι τύποι έμοιαζαν δαιμονισμένοι θα έλεγες, αλλά η μουσική τους ήταν εθιστική! Ήθελες να το ξανακούσεις, να το χορέψεις· και αυτό, όπως και όλες τις υπόλοιπες επιτυχίες τους εκείνης της εποχής...

"It didn't really have anything to do with starting fires.", K.Flint told the BBC in 1996. "It was when you're in front of 5.000 people and you can go out there - and just with the aid of the music and a visual performance, you can stir all them people up into a frenzy and that's almost like starting a massive fire, or a riot.".

Οι Prodigy ήταν αδιαμφισβήτητα κάτι ξεχωριστό και δεν περνούσαν απαρατήρητοι ακόμα και για όσους από εμάς δεν ήμασταν (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) φανατικοί του είδους. Από χθες, όμως, οι Prodigy δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιοι. Στις 4 Μαρτίου ανακοινώθηκε στο διαδίκτυο πως ο Keith Flint βρέθηκε νεκρός σε ηλικία 49 ετών, στο σπίτι του. Αργότερα επιβεβαιώθηκαν και τα αίτια θανάτου: αυτοκτονία.

"I got bang into coke, weed, drinking a lot. This made me reclusive, boring and shallow.", he told The Times. "I'd line up rows of pills and just take them and take them, and I'd lose track of how many, until I passed out.". Admitting he thought about killing himself, he added, "But you need a lot of balls to kill yourself. I was a coward.".

Γεννήθηκε στο Redbridge του ανατολικού Λονδίνου. Παρατώντας το σχολείο, μετακόμισε στο Braintree του Essex, όπου και γνωρίστηκε με τον συνιδρυτή των Prodigy, Liam Howlett, σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης της πόλης· και έτσι έγινε η αρχή... Ήταν αρχές του 1990. Αρχικά ήταν χορευτής στο γκρουπ, αλλά το 1996 δοκίμασε -με μεγάλη επιτυχία- να κάνει τα φωνητικά στο νέο τους single "Firestarter". Έκτοτε, καθιερώθηκε ως ο βασικός τραγουδιστής του σχήματος.

Τον Μάιο του 2019 οι Prodigy θα ξεκινούσαν μεγάλη περιοδεία στις ΗΠΑ, αλλά τα σχέδια έμειναν στο "θα"...

R.I.P Keith Flint,
You will be missed.

Η Φωτιά

Υπάρχουν κάποιες αλήθειες που, απλά, περισσεύουν...

Ήθελε να τον πάρει τηλέφωνο, να του στείλει ένα μήνυμα έστω για να του πει...

-Τι τον θες τώρα, δε χρειάζεται να τον ξεσηκώσεις νυχτιάτικα.
-Θέλω απλά να του εξηγήσω για να καταλάβει· να μη νομίζει ότι εγώ της είπα...
-Και τι θα κερδίσεις μ' αυτό? Ίσα ίσα, το αμέσως επόμενο πράγμα που θα κάνει, θα είναι να πάει απ' το σπίτι και να ζητήσει τα ρέστα απ' τη μάνα σας· τον ξέρεις αφού.
-Ε μπορεί και να μην πάει, ανάλογα πώς θα το πάρει.
-Ξέρεις πώς θα το πάρει. Ή τουλάχιστον μπορείς να το σκεφτείς αυτό πριν του τηλεφωνήσεις τώρα και να κρίνεις αναλόγως.
-Όπως και να 'χει, καλύτερα να ξέρει ότι δεν έγιναν έτσι όπως τα νομίζει τα πράγματα.
-Μα ποιος ο λόγος? Τώρα που διευθετήθηκε το ζήτημα και βρέθηκε μια λύση, θα γίνει όπως το κανονίσαμε και όλα εντάξει.
-Ναι, όμως άλλο κατάλαβε αυτός...
-Εσένα δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει και το ξέρεις αυτό. Τι πειράζει πλέον το τι κατάλαβε?
-Εντάξει, ναι, δεν είναι γι' αυτό. Απλά να ξεκαθαρίσει το θέμα.
-Απλά θα τον ξεσηκώσεις και θα τον βάλεις στη διαδικασία να το σκεφτεί όλο απ' την αρχή και μετά πάμε πάλι, ξανά-μανά...
-Ε, εντάξει, τώρα υπερβάλλεις. Τέλος πάντων, θα του στείλω ένα μήνυμα έστω.
-Μια φωτιά αν δεν είναι για να σε ζεστάνει, μην την ανάβεις...

...heal, yet never mend.

Ξεχνιέμαι, ξέρεις, αλλά δεν ξεχνάω...

farewell to farewell to farewell...

 

Well, in the end the whole life becomes an act of letting go.

But what always hurts the most is not talking a moment to say goodbye.

(...10 days already...)