Ο οδηγός γρύλισε νευριασμένος. «Δεύτερη φορά που το πατάτε κυρία μου! Επίτηδες το κάνετε;»
Η καημένη η γριούλα έδειχνε μπερδεμένη. Χωρίς να το
καταλάβει, ξαναπατάει για τρίτη φορά το stop με αποτέλεσμα να εξοργίσει ακόμα περισσότερο
τον οδηγό του λεωφορείου.
«Αυτό ήταν!» φώναξε, «Θέλετε να σταματήσω; Με κοροϊδεύετε μπροστά στα
μούτρα μου; Ορίστε!». Με ένα θαυμάσιο τετ-α-κε το λεωφορείο βγήκε στην άκρη του
δρόμου και σταμάτησε απότομα. «Εγώ τον ανεμιστήρα ήθελα...» ψέλλισε η γιαγιά.
Αφού έβρισε για κάνα 5λεπτο τη δύστυχη
γιαγιά,
χρησιμοποιώντας όλο του το (περιορισμένο κατά τ’ άλλα) λεξιλόγιο, ο οδηγός ξαναέβαλε μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησε. «Ε, τον πούστη, τον
αλήτη», ψιθύρισε ένας γεράκος που καθότανε δίπλα μου. «Έ, τον πούστη»,
επανέλαβε. Εγώ τον κοίταξα, ένας μαραζωμένος κύριος με τρεμάμενα χέρια, πάνω από ογδόντα με ένα
πρόσωπο που είχε γίνει κατακόκκινο από τα νεύρα. Έγνεψα δείχνοντας ότι συμφωνώ
με τα λεγόμενά του.
Συμφωνούσα, η αλήθεια να λέγεται. Δεν είχε περάσει ένα
λεπτό και ο ήχος του stop ξανακούστηκε μέσα στο λεωφορείο. Αυτή τη φορά συνεχόμενος. «Stop ρε αλήτη γαμώ το
Χριστό σου, stop!», ούρλιαξε ο γεράκος.
Ακολούθησε ένας
φοβερός καυγάς. Ο οδηγός απειλούσε ότι θα μας γαμήσει και θα μας δείρει όλους,
όχι μόνο τον παππού, ενώ τον κράτησαν δύο άτομα για να μη χειροδικήσει
απέναντι στον απροστάτευτο γέροντα. Εγώ, στη θέση μου, έκπληκτος να παρακολουθώ
δίχως να αντιδρώ. Τελικά ο παππούς κατέβηκε εκεί, στη μέση του δρόμου, μόνος
του. Προσπαθούσα να θυμηθώ τι μου είχε ψιθυρίσει προτού πατήσει το κουμπί.
«Έτσι αρχίζει η επανάσταση γιε μου», θυμήθηκα. Κοίταξα το κουμπί του stop. Τέντωσα το χέρι μου
και ακούμπησα εκεί το δάχτυλό μου.
Δεν το πάτησα.
Είχαμε αργήσει μωρέ. Δε θα φτάναμε ποτέ με τον κάθε περίεργο, σκέφτηκα και
κάθισα αναπαυτικά στη θέση μου.
(Από ένα φίλο, τον Μπλε..)
