Μια Άγνωστη Ταυτότητα, ένας Φίλος και ό,τι Δεν Πρόλαβαν Ποτέ...

Καναδάς 1833.
Κεμπέκ, Μόντρεαλ.
Χειμώνας.



    Ήταν μαζί απ' τα 20 μ' έναν ανεξίτηλο έρωτα να τους περιβάλει την κάθε μέρα που ξημέρωνε.. Πλέον είχαν μετακομίσει στο σοφό βουνό, όπως το έλεγαν, σε μια μικρή καλύβα, μερικά χιλιόμετρα έξω απ' το χωριό στο οποίο είχε μεγαλώσει εκείνη.. Ολομόναχοι. Ήταν φιλήσυχοι και απλοϊκοί άνθρωποι, δε θα άντεχαν τα τόσα βλέμματα και την περιέργεια των ανθρώπων αν έμεναν παραπάνω εκεί.. Η φυγή τους στο γαλήνιο αυτό βουνό ήταν προσχεδιασμένη απ' τις μέρες της γνωριμίας τους.. Αυτός δεν είχε παρελθόν εδώ και πολλά χρόνια.. Η μνήμη του τον είχε εγκαταλείψει από τη μέρα του ατυχήματος... Οι πραγματικοί του γονείς και οι ρίζες του παρέμεναν ένα δεδομένο πια μυστήριο.. Ποτέ του όμως δε θα μπορούσε να ξεχάσει εκείνο το ατίθασο μαύρο άλογο και την αφέλεια της νεανικής του ηλικίας...
    Εκεί, ο Τακκ όπως τον φώναζαν, εργαζόταν ως ξυλοκόπος πουλώντας ξύλα στα χωριά τριγύρω και στην πόλη, ενώ η Βιολέτα αγαπούσε πολύ τα φυτά και ασχολιόταν με τις καλλιέργειες σπάνιων λουλουδιών και άλλων, ανακαλύπτοντας και δημιουργώντας κατά καιρούς διάφορα φυτικά βότανα.. Μια χειμωνιάτικη μέρα, καθώς συμμάζευε την αυλή περιμένοντάς τον να επιστρέψει, τον είδε από μακριά να πλησιάζει κρατώντας με το ένα του χέρι το καρότσι με τα ξύλα και με το άλλο να έχει στην αγκαλιά του μια ιδιαίτερη παρέα.. Έμοιαζε με κουτάβι, μόνο που τελικά δεν ήταν απλά ένας σκύλος. Όταν πλησίασε κι άλλο σιγουρεύτηκε.. Δεν ήταν παρά ένα μικρό, παιχνιδιάρικο λυκάκι!..
    "Το βρήκα στο δάσος, δηλαδή αυτό με βρήκε, καθώς έκανα ένα διάλειμμα για να ξεκουραστώ, καθισμένος κάτω από ένα δέντρο", είπε. "Πράγμα περίεργο για λύκο, διότι ήταν ολομόναχο και οι λύκοι κινούνται σε αγέλες, δεν τις συνηθίζουν τέτοιες μοναχικές βόλτες, ειδικά σ' αυτές τις ηλικίες", συμπλήρωσε. Πράγματι, ήταν πολύ μικρό.. Πώς κατάφερε άραγε να χαθεί και να ξεμείνει έτσι μόνο του το καημένο, σκέφτηκε η Βιολέτα, καθώς το χάιδευε στοργικά στο κεφαλάκι του. "Θέλω να το κρατήσουμε, να μεγαλώσει μαζί μας", είπε με σοβαρό ύφος ο Τακκ.. Εκείνη τέντωσε τα μάτια της ξαφνιασμένη. "Μα, μα πώς, είναι λύκος· δεν είναι τόσο απλό, θα είναι επικίνδυνο", είπε σαστισμένη. "Μη φοβάσαι γι' αυτό, θα το φροντίσω εγώ και θα μεγαλώσει μια χαρά", της είπε εκείνος προσπαθώντας να την καθησυχάσει.. Και έτσι και έγινε..
    Ο καιρός πέρασε και ο Λόουν, όπως τον ονόμασαν, μεγάλωσε παρέα με την αγάπη τους, χωρίς ποτέ του να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Σαν ένας πιστός, καλός φίλος δίπλα στον Τακκ, όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε.. Σαν το παιδί που ποτέ δεν είχαν... Μια μέρα όμως, όπως όλες τις άλλες, όπου οι δυο τους είχαν πάει στο δάσος, ένα απρόσμενο τηλεφώνημα ήρθε στο σπίτι. Ήταν από τους γονείς της Βιολέτας, οι οποίοι ήθελαν να τους ενημερώσουν πως είχαν λάβει ένα περίεργο γράμμα εκείνο το πρωινό από μία άγνωστη γυναίκα που ισχυριζόταν πως είναι η πραγματική μητέρα του Τακκ, αιτιολογώντας στο γράμμα τους λόγους για τους οποίους είχε εξαφανιστεί όλο αυτό το διάστημα και παρακαλώντας τους να επικοινωνήσουν και να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, ώστε να λυθεί επιτέλους αυτό το μυστήριο.. Η Βιολέτα ξαφνιάστηκε, σίγουρα δεν περίμενε μια τέτοια είδηση, μα χάρηκε κιόλας ταυτόχρονα, διότι γνώριζε πως αν όντως ήταν αλήθεια κάτι τέτοιο, θα χαροποιούσε ιδιαίτερα τον αγαπημένο της..
    Καθώς λοιπόν τους περίμενε να γυρίσουν για να μοιραστεί μαζί του τα ελπιδοφόρα νέα, παρατήρησε κάτι ανησυχητικό.. Είχαν περάσει ώρες από τη στιγμή που θα έπρεπε να είχαν επιστρέψει κανονικά και είχε πια αρχίσει να νυχτώνει. "Μα τι στο καλό κάνουν τόσες ώρες? Απ' το πρωί είναι έξω, δε μπορεί ακόμη να κόβουν ξύλα!", σκέφτηκε. Έξω φυσούσε αρκετά και από μέρες χιόνιζε ασταμάτητα.. Ο νους της πήγε αμέσως στο κακό... Ντύθηκε πρόχειρα με ό,τι πιο ζεστό βρήκε και βγήκε έξω τρέχοντας, κλείνοντας απότομα την πόρτα πίσω της. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να περιπλανηθεί για ώρα, ο αγαπημένος της ήταν κοντά.. Μα το ένστικτό της, δυστυχώς, δεν την πρόδωσε. Μόλις τον είδε πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο βγάζοντας μια πνιχτή κραυγή, έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάματα. Ήταν μόνος του. Το μπουφάν του και ο σκούφος του ήταν ξεσκισμένα σε κομμάτια, πεταμένα αριστερά και δεξιά βαμμένα στο κόκκινο και καλυμμένα από λευκό.. Αυτός, στο έδαφος, αναίσθητος και άσχημα τραυματισμένος, γεμάτος από λυσσασμένες δαγκωνιές.. Αμέσως, έτρεξε κοντά του να τον βοηθήσει, ουρλιάζοντας, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματά της, με το πρόσωπό της ζωγραφισμένο από ατελείωτα δάκρυα, που διέσχιζαν άτακτα τα μαγουλά της και έπεφταν παγωμένα στο χιονισμένο έδαφος..
    Μέσα στην επόμενη ώρα βρισκόντουσαν ήδη στο νοσοκομείο του κοντινότερου χωριού, απ' όπου και είχε καλέσει βοήθεια νωρίτερα η Βιολέτα. Πράγματι, ήταν πληγές από δαγκωνιές λύκου, όπως επιβεβαίωσαν και οι γιατροί. "Η κατάστασή του είναι πολύ κρίσιμη. Παλεύει για τη ζωή του με νύχια και με δόντια, όπως και εμείς άλλωστε, μα τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα", είπε ο υπεύθυνος της ομάδας.. Τον είχαν μέσα στο δωμάτιο της εντατικής και αυτή εκεί, στον χώρο αναμονής να πηγαίνει πάνω κάτω φουρτουνιασμένη, μη μπορώντας να ηρεμήσει και κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι.. Οι χτύποι του λεπτοδείκτη..οργισμένες σφυριές στ' αυτιά της.. Κάθε λεπτό που περνούσε έμοιαζε αιώνας για αυτήν.. Κάθε δευτερόλεπτο..χίλιες σκέψεις.. Μα δε μπορούσε παρά να περιμένει, να ελπίζει. Οι ώρες πέρασαν χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς καμία βελτίωση. Η νύχτα είχε πλέον σκεπάσει για τα καλά το χωριό και τ' άστρα είχαν βγει για τη βραδινή τους βόλτα.. Πως θα μπορούσε να το κάνει ποτέ αυτό ο Λόουν μετά από τόσα χρόνια, μετά από ό,τι έζησαν μαζί? Πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα τώρα αν δεν είχε αφήσει τότε τον Τακκ να κρατήσουνε αυτόν το λύκο, σκέφτηκε.. "Είχα δίκιο, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, έτσι και ο Λόουν. Οι λύκοι είναι λύκοι και οι άνθρωποι άνθρωποι", είπε στον εαυτό της και έσφιξε τα δόντια της από θυμό και απογοήτευση..
    Τελικά η πόρτα άνοιξε, ο γιατρός βγήκε με αργά, φοβισμένα θα έλεγες, βήματα και την κοίταξε κατάματα.. "Λυπάμαι", είπε, "δυστυχώς είχε χάσει πολύ αίμα, δεν τα καταφέραμε. Λυπάμαι πολύ"... Η Βιολέτα έμεινε ακίνητη. Ένιωσε στιγμιαία τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια της. Πριν προλάβει να εκδηλώσει κάποια αντίδραση βρέθηκε στο έδαφος λιπόθυμη.. Αυτό ήταν. Όταν πια άνοιξε τα μάτια της ήταν πλέον στο σπίτι των δικών της, πίσω στο χωριό, μαζί με άλλους συγγενείς και φίλους.. "Πείτε μου πως ήταν όνειρο παρακαλώ! Πείτε μου πως δεν είναι αλήθεια!", εκλιπαρούσε τους πάντες γύρω της, μα δεν έπαιρνε απάντηση από κανέναν.. Όλοι κοιτούσαν σιωπηλοί. Δεν υπήρχαν πια λέξεις...
    Οι μέρες πέρασαν, η Βιολέτα γύρισε πλέον πίσω στο πατρικό της, μη έχοντας άλλη επιλογή και όλα εξελίχθηκαν όπως ήταν αναμενόμενο. Οι καλλιέργειες δεν είχαν πια νόημα για αυτήν.. Σαν τελευταία κίνηση, ως ένδειξη της αγάπης της, δεν έχασε άλλο χρόνο και αμέσως πήγε και βρήκε εκείνη την άγνωστη γυναίκα να την ενημερώσει για την τραγωδία του Τακκ και για να μάθει περισσότερα για αυτήν.. Μέσα στις επόμενες ημέρες έσπευσε να κάνει εκείνες τις εξετάσεις DNA του αγαπημένου της, μιας και γνώριζε πως αυτό θα ήθελε και εκείνος. Παράλληλα δε, πήγε και για μία ακόμα εξέταση... Όταν τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα πήγαν μαζί να τα παραλάβουν. Η αγωνία τους δεν περιγραφόταν. Ο γιατρός μόλις τις είδε τις αναγνώρισε και αμέσως πήγε να φέρει το φάκελο.. Επιστρέφοντας, κοντοστάθηκε λίγο, τις κοίταξε και χαμογέλασε.. Δεν ήταν ψέματα. Η γυναίκα δάκρυσε από συγκίνηση.. Τα πάντα ήταν αλήθεια, ήταν όντως η μητέρα του! Μια μητέρα που οι ατυχίες της ζωής δεν την άφησαν ποτέ να γνωρίσει το γιο της και τώρα που όλα πια είχαν ξεκαθαρίσει αυτός δεν ήταν εκεί να μοιραστεί τη χαρά μαζί της.. Όσο για το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του άτυχου Τακκ, αυθεντικό Ινδιάνικο. Και όπως επιβεβαιώθηκε εκ των υστέρων, της φυλής των Μόχοκ.
    Λίγο αργότερα, μαζί με αυτά τα νέα, ήρθαν και τα αποτελέσματα της δεύτερης εξέτασης.. Διπλή η συγκίνηση. Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα πρόσωπά των δύο γυναικών συνοδευόμενα στη συνέχεια από αγκαλιές και χαμόγελα. Τα αποτελέσματα βγήκαν θετικά, οι πόνοι επαληθεύτηκαν.. Μια μικρή ινδιάνικη καρδιά χτυπούσε πλέον στην κοιλιά της Βιολέτας... Τώρα πια θα είχε ένα νέο στήριγμά σ' αυτήν τη ζωή, δε θα ήταν μόνη της. Και παρά τα όσα συνέβησαν θα είχε έναν λόγο να ξανά-χαμογελάσει. Δυστυχώς, ο Τακκ δεν πρόλαβε ποτέ να μάθει... Όπως και η Βιολέτα, άλλωστε, δεν πρόλαβε ποτέ ν' ακούσει για τη μάταια προσπάθεια του Λόουν να προστατέψει τον Τακκ με αντάλλαγμα ακόμα και τη ζωή του, τη στιγμή που εμφανίστηκε εκείνη η δολοφονική αγέλη των τεσσάρων λύκων...
    Ο Τακκ μπορεί να έφυγε πλέον για εκείνη, μόνος και αβοήθητος..μα ο ίδιος ήξερε πως, εκεί που πήγε θα είχε ακόμη παρέα έναν παντοτινό φίλο...