inevitable

...και όταν το γκρίζο εκείνο σύννεφο,

άπρακτο, αποσύρθηκε απ' τη σκηνή,

ο ήλιος έλαμψε και πάλι

στα χαμογελαστά πλέον πρόσωπα, απρόσωπων ανθρώπων.

Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε,

τι απέγινε εκείνη η βροχή που ήταν κάποτε να βρέξει...

Keep The Faith

Πόσο κόπο μπορεί να έχουν κάνει αυτά τα παιδιά άραγε..

Όταν τους γνώρισα, να 'ναι καλά ο αδερφός μου, μόλις που είχαν βγάλει τη διασκευή απ' το κομμάτι του Gotye καθισμένοι πέντε άτομα πάνω από μια κιθάρα.. ^^ Και από τότε τους παρακολουθούσα, την τόσο σύντομη-εντυπωσιακή, ανοδική τους πορεία και τη μέχρι σήμερα εξέλιξή τους...

Και ποιος τους ήξερε μέχρι τότε? Γιατί μήπως η μουσική τους, η τα βίντεό τους, δεν άξιζαν εκείνον τον καιρό? Ο κόπος τους ήταν λιγότερος πριν? Ίσα ίσα, ίσως και να ήταν διπλάσιος.. Και όμως για να φτάσουν σ' αυτό το βίντεο εδώ σήμερα (και σ' όλα τα υπόλοιπα βίντεο-τραγούδια τους των τελευταίων μηνών) έχουν ρίξει τόση δουλειά, κάθε μέρα εκεί, στα στούντιο, πάνω απ' τους υπολογιστές και τα όργανα. Δε θα γινόταν αλλιώς, δε γίνεται αλλιώς..

Και γιατί τα λέω όλα αυτά? Όχι, δεν πληρώνομαι για να κάνω διαφήμιση. Απλώς να, κάτι τέτοιες καταστάσεις μου δίνουν κουράγιο και ελπίδα να πιστεύω πως ό,τι αξίζει, ό,τι κάνεις με κόπο και ιδρώτα, θ' ανταμειφθεί αναλόγως μια μέρα. Και παρ' όλη την αδικία που βασιλεύει στον κόσμο μας, το μόνο πράγμα για το οποίο θ' αδικηθείς είναι ότι ίσως τίποτα δε θ' αναγνωριστεί στην ώρα του, αλλά θ' αναγνωριστεί. Και δε μιλάω για τη μουσική μόνο, μιλάω για ό,τι (δημιουργικού χαρακτήρα πράγματα) κάνει ο καθένας μας. Αρκεί αυτό που κάνεις να το αγαπάς. Να κάθεσαι εκεί και να λιώνεις πάνω σ' αυτό, να μην υπολογίζεις τον κόπο σου σαν κόπο, να περνάει η ώρα και να μην το παίρνεις καν χαμπάρι, να μπαίνεις μέσα του και να μη σε νοιάζει τίποτε άλλο για εκείνη την ώρα, όλος ο κόσμος να βγάζει νόημα πάνω σ' αυτό που κάνεις και μόνο.

Να είσαι εκεί.

Και τότε, μια μέρα θα δεις... Το πιστεύω.

Me, Myself or I? (part: 1)

Κάποιοι είπαν ότι άλλαξα... Και μετά πάλι. Και συντομότερα από σύντομα ξανάλλαξα, πήγα πίσω.. Και ύστερα πάλι μπροστά και πάλι πίσω.. Σαν τα ρούχα μιας (πλούσιας) γυναικείας ντουλάπας..
Κάποτε ένιωσα άσχημα. Και ποιος είμαι τελικά? Ο κανένας? Μια μάσκα πίσω από μια μάσκα? Μάσκες επιλογής ανά περίσταση? Να είσαι ο εαυτός σου, λένε, και σε όποιον αρέσεις. Κανείς όμως δε σου δίνει την απάντηση στην ερώτηση, "ποιος είσαι?"..
...Είμαι κ' αυτός, κ' εκείνος, κ' ο άλλος. Για τον καθένα είμαι αυτά που του δείχνω, γιατί απλά, (μόνο) αυτά θέλω να ξέρει. Σ' άλλον δείχνω άλλα κ' είμαι άλλος. Ο καθένας τους σου φέρεται και αντιδρά στις κινήσεις σου ανάλογα με το πως σε "ξέρει" και το τι του 'χεις δώσει. Και γι' αυτούς αυτό είναι η πραγματικότητα ως προς το πρόσωπό σου.
Οπότε δε μπορείς να πεις ότι δεν είσαι "εσύ", απλά είσαι ένα ακόμη "εσύ". Και ποιος τελικά είσαι? Η απάντηση κρύβεται σ' όλα τα "εσύ"... Όλα μαζί σ' ένα τσουβάλι μαζεμένα. Είσαι όλοι τους μαζί, τα πάντα γύρω σου. Του καθενός η γνώμη για το άτομό σου είναι τα κομμάτια του παζλ που κρύβεις μέσα σου.

??/??/2010