Gentle (Almost) Thoughts

Να, να ήσουν εδώ, να ερχόσουν τυχαία να καθόσουν δίπλα μου εκεί που τυχαία θα καθόμουν μόνος μου και θα κοίταζα το πιο υπέροχο τοπίο με τα πόδια μου να κρέμονται και σχεδόν ν' αγγίζουν το νερό. Έτσι λίγο, σχεδόν να τα λέγαμε, καθώς πλέον μαζί θα κοιτούσαμε το τέλειο τίποτα. Και συνάμα, τυχαία, θα φυσούσε όπως πρέπει. Όπως στις ταινίες που ο φωτισμός και ο αέρας έρχονται πάντα από τις τέλειες γωνίες. Να έτσι, να σ' ακούσω να με ρωτάς τ' αυτονόητα και μετά να πήγαινες πάλι στην τύχη απ' όπου ήρθες χωρίς να πούμε αντίο και γιατί..
Και σχεδόν ήρθες.
Μια φορά να σ' έπαιρνα, καταλάθος πάντα, τηλέφωνο και εκεί που (δε) θα το περίμενα να το σήκωνες και τυχαία να ήθελες και εσύ εκείνη την ώρα να με πάρεις. Και μετά ν' ανοίγαμε κουβέντα. Και στην τελική ας μη λέγαμε πολλά, ας κρατούσαμε απλά το ακουστικό κολλημένο στο αυτί με λαχτάρα, έτσι σαν να θα θέλαμε να λέγαμε πολλά. Και σχεδόν θα μιλούσαμε, όπως και να 'χει, και ας ερχόταν γρήγορα η ώρα για να κλείσεις. Γιατί δε μπορείς να κλείσεις ένα τέτοιο τηλεφώνημα επειδή απλά έκλεισες το τηλέφωνο.. Και σχεδόν θα είχες μάθει τα νέα μου ακόμη και αν δεν είχα προλάβει να στα πω. Και μετά από ώρα θα έκλεινε πια ουσιαστικά το τηλέφωνο. Θα είχαμε πολλά άλλα να κάνουμε ο καθένας μας οπότε δε θα ξανά μιλούσαμε για κάμποσο, για όσο, δεν πειράζει, έτσι θα έπρεπε.
Και σε σχεδόν σου τηλεφώνησα.
Και άμα πάλι είχες κι άλλο κουράγιο πέρα απ' αυτό που σου εξάντλησα, ας ανέβαινες στην ταράτσα και ας φώναζες με όλη σου τη δύναμη πόσο πολύ θα ήθελες να γυρίσω και ας με ρωτούσες αν ήθελα και εγώ. Η μάλλον ας φώναζες πιο δυνατά ακόμα, με τη ψυχή σου την ίδια. Και τότε να 'σαι σίγουρη, θα σ' άκουγαν οι γείτονες όλοι και θα το λέγαν στους γείτονές τους. Θα σ' άκουγαν οι διπλανές πολυκατοικίες και θα το 'λεγαν στις διπλανές τους. Θα σ' άκουγε η γειτονιά ολόκληρη και θα το μάθαιναν και οι γειτονιές της. Και από τουρίστα σε τουρίστα, από πλανόδιο σε ταξιδιώτη, θα το μάθαινε η πόλη ολόκληρη και οι γειτονικές της. Μα θα 'πρεπε να συνεχίζεις να φωνάζεις εσύ, για να ταξιδεύει η φωνή ακούραστη, για ν' αντέξει η θέληση στο χρόνο.. Και από πόλη σε πόλη, από τούνελ σε λίμνες και ποτάμια, να 'σαι σίγουρη, θα 'φτανε τελικά η φωνή σου ως τ' αυτιά μου. Θα 'φτανε καθώς και εγώ, τελείως πάντα τυχαία, θα φώναζα όλο αυτό το διάστημα το ίδιο. Απ' τη δική μου ταράτσα. Και είμαι σίγουρος, θα 'φτανε η φωνή μου ως εκεί.
Και σχεδόν σε άκουσα να θες..

Όχι ότι δε μ' αρέσει ο καλός καιρός, αλλά να, άμα είναι να βρέχει ας βρέχει σωστά και όχι μια σχεδόν βροχή που σταματάει πριν καλά καλά ξεκινήσει! Όχι πότε πότε βροχή και πότε πότε ήλιο, όχι βροχή μέσ' στη λιακάδα και ήλιο εκεί που βρέχει.. Το ημερολόγιο ξεφυλλίζει το Σεπτέμβρη μέρες τώρα, αλλά το καλοκαίρι ακόμη σχεδόν για να τελειώσει.. (Το ίδιο και οι καλοκαιρινές μου αλλεργίες, το ίδιο και εσύ.)..

Inspired by a great life I met...

Η αλήθεια του συναισθήματος κρύβεται στην ανάμνηση του γεγονότος...
Πολλοί νομίζουν ότι πολλά συμβαίνουν στην πραγματικότητα και για πολλά πράγματα θα έβαζαν και το χέρι τους στη φωτιά πως είναι αλήθεια.. Αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που κανείς δε μπορεί να υπολογίσει για τον εαυτό του. Και αυτό γιατί απέναντι του έχει τον μεγαλύτερο εχθρό, το υποσυνείδητο. Και εκεί είναι που η λογική χάνει τη μάχη και παραμυθιασμένη πλέον πορεύεται με λάθος δεδομένα.. Ο μόνος τρόπος για να δεις τι ήταν αληθινό είναι να κοιτάξεις πίσω. Πίσω στο χρόνο αφού έχουν όλα τελειώσει και μαλακώσει.. Τότε μόνο τα μάτια είναι ελεύθερα να δουν πέρα από κάθε εμπόδιο όπως η ζήλια, τα νεύρα, το μίσος, η πίεση... Κοιτάς λοιπόν και κρίνεις. Τι ένιωθες? Η μάλλον, τι έλεγες πως νιώθεις? Πόσο πολύ σ' ένοιαζε?.. Αν στην ανάμνηση των γεγονότων νιώσεις ένα κενό μέσα σου, κάτι να σου λείπει, τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.. Η τουλάχιστον ξέρεις ποια είναι η αλήθεια ακόμη κι αν δεν κάνεις τίποτα.. Γιατί αν μετά απ' όλα αυτά δε νιώσεις τίποτα παρά μια γενικότερη λύπη, τότε μπορείς να ηρεμήσεις και ν' αφήσεις το χρόνο να σε βοηθήσει χωρίς να φοβάσαι μήπως έχασες κάτι σημαντικό.. Και μην ξεχάσεις να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου για λίγο και να πεις και ένα ευχαριστώ για τις καλές στιγμές για όποιον ή για ό,τι σου χάρισε αυτές τις αναμνήσεις που τώρα αναπολείς, όσο κι αν έτυχε να πληγωθείς ή να θυμώσεις στο τέλος, γιατί όλα στη ζωή είναι δανεικά, κανείς δε μας χρωστάει τα όμορφα πράγματα ακόμη κι αν τ' αξίζουμε..
Βέβαια, ίσως μερικές φορές υπάρχουν και κάποιες άλλες λεπτομέρειες που βοηθούν στο να ξεχωρίσεις την αλήθεια και αλλάζουν κάποια δεδομένα, αλλά αυτές είναι για τον καθένα ξεχωριστές οπότε είναι καθαρά θέμα αντίληψης και του πόσο μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια πράγματα ανάλογα με τη ζωή γύρω σου... Σόρρυ, αλλά περί αυτού δεν έχω tips! Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όπως σε κάθε θέμα άλλωστε, αλλά είναι σπάνιες και δύσκολο να τις ξεχωρίσεις και ακόμη πιο δύσκολο να τις πιστέψεις σ' αυτόν που έχεις απέναντι σου. Με λίγα λόγια, άδικος κόπος να ελπίζεις σ' αυτές.. Γιατί μη ξεχνάς, το υποσυνείδητο παραμυθιάζει... Και μερικές φορές σε κάνει να νιώθεις τόσο σίγουρος για τα συναισθήματά σου που αν σε ρωτούσαν θα 'λεγες πως θ' αυτοκτωνούσες κιόλας για το κάτι που αγαπάς.. Αλλά αγαπάς?... Όχι, μην κάνεις το λάθος να το ρωτήσεις αυτό στους άλλους, κανείς δε θα σου πει όχι εκείνη τη στιγμή. Και μην κατηγορήσεις κανέναν, όλοι αλήθεια θα σου λένε γιατί όλοι θα νομίζουν πως είναι αλήθεια. Κανείς δε μπορεί να σου πει αυτό που ούτε ο ίδιος ξέρει για τον εαυτό του.. Οπότε στην ουσία κανείς δε φταίει. Ίσως λίγο εσύ που το 'χαψες... Απλά βρες τη δύναμη να το δεις λίγο αντικειμενικά αφού τελειώσουν όλα. Γιατί με το πέρασμα του χρόνου όλα θα ξεκαθαρίσουν στην εικόνα της ανάμνησης που θα δημιουργηθεί...
Η αλήθεια των συναισθημάτων κρύβεται στην ανάμνηση των γεγονότων...

January 2011