Odd Habits..

Έχω παρατηρήσει ότι το κούνημα των οχημάτων σε συνδυασμό με τον ήχο της μηχανής με νανουρίζουν. Στα αστικά λεωφορεία δε, αν στηρίξω το κεφάλι μου σε κάνα τζάμι, πάει.. Κοιμήθηκα ακόμη και ξεκούραστος να 'μαι! Και μιλάω για όρθιος ε, καθιστός δεν το συζητάμε, βλέπω και όνειρο αν είναι μεγάλη η διαδρομή.. 'Ντάξει, δε με πιάνει και ο βαθύς ο ύπνος, μην υπερβάλω, αλλά σίγουρα θα μου 'ρθει μια μικρή νύστα και θα κλείσουν ελαφρός τα μάτια μου.. ^^' Και φυσικά μιλάμε για ήρεμες διαδρομές με κάπως σταθερό κούνημα, γιατί στις λακκούβες και σ' αυτά δυστυχώς επιστρέφω άμεσα στην πραγματικότητα.. :P

Το μόνο καλό είναι ότι (σχεδόν) πάντα ξυπνάω εκεί που πρέπει η έστω λίγο πριν..

Υπολογίζω ότι έχω έλλειψη μητρικού νανουρίσματος η αντιθέτως υπερβολική δόση αυτού με αποτέλεσμα να έχω κακομάθει λίγο.. ^^'
Είναι κανείς που να του τυχαίνει αυτό η τίποτα σχετικό περίεργο?

Μήπως ν' ανησυχήσω δηλαδή, όχι τίποτα.. xD

Sabotage! (...and Merry X-mas)

 Απογοήτευση, είπαν με μια γεύση ειρωνείας κάποιοι..

Ανακούφιση, η μάλλον αδιαφορία εκδήλωσε η μάζα..

(Πως τα λέω έτσι? Νιώθω σαν ν' ανοίγω το πρώτο θέμα στις ειδήσεις του Σταρ! Έλεος δηλαδή, ας με απολύσει κάποιος σας παρακαλώ!..)

Όπως και να 'χει, τελικά ο κόσμος δεν καταστράφηκε (περισσότερο), οπότε καιρός να γιορτάσουμε Χριστούγεννα λοιπόν! :D Πόσο λατρεύω αυτές τις μέρες.. Κάθε χρόνο τώρα τελευταία νιώθω πως έχω ανάγκη όλο και πιο πολύ αυτές τις γιορτές, αυτό το κλίμα ζεστασιάς και αγάπης ας πούμε.. Όμως μη ρωτάς γιατί.. Θα σου πω δε ξέρω. (Τώρα αν θες χάψ' το..) Πάντως σίγουρα ξέρω ότι αγαπάω απίστευτα τα λαμπάκια!! Στο δέντρο, στους τοίχους, στα ταβάνια, στους δρόμους (αυτά που αναβοσβήνουν κατά βάση), και ιδιαίτερα τα πολύχρωμα!! ^^ Εσύ?

Και κάπου εδώ λέω να ευχηθώ και εγώ σε όλους τα σημαντικότερα..

Υγεία και χαρά παρέα με ανθρώπους που αγαπάτε! :)

Τώρα ανάλογα την τσέπη...να περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα!

Merry Christmas!.. :D

Εγώ λέω κάποιος να καλέσει τον Άγιο Bill νωρίτερα φέτος γιατί δε νομίζω ότι έχει ειδοποιηθεί και η αντίστροφη μέτρηση για την ημερομηνία τέλους, έχει ήδη αρχίσει!

Break!

Έχει κανείς να μου δανείσει λίγο χρόνο?

Μερικές ώρες μόνο τη μέρα για κάνα δυο βδομαδούλες!

Ελεήστε το φτωχό σας παρακαλώ! ΔΕ μου φτάνουν τα 1440'! Είναι επείγον σας λέω!

Ουφ.. Ορίστε κάτι όμορφο για την απουσία μου τόσες μέρες

(και για τις μέρες που θ' απουσιάζω..)

Pentatonix - Somebody That I used To Know

...μέχρι κάποιος να βρεθεί να μου χωρέσει τον κόσμο σε 24 ώρες,

σας χαιρετώ! Καληνύχτες σας. 

:)

...Points Of View

And the tiny bat said to his loving bird:

"As it seems, the whole world looks different in my eyes.. I, um..I’m sorry, but I, I can’t understand you.. I just can’t. Can't hold on anymore."
. . .

The sky split in two as the lighting flashed the surrounding plains.

She opened her fragile wings carefully. Took a small step to the right, then a small step to the left. She was trying to copy his stance to no avail. She almost fell, but then again she wouldn’t give up so easily.. Her small mind could not accept it, not just like that. Nah... Deep inside, she strongly believed that there was a way.

Well, there should be.. Everything is possible when you truly want it, right?

Or, at least that’s what people say.

The little bird stayed there, looking at him silently with eyes full of wonder.

Well, he tried too.. But, with no progress at all. Unable to stand, unable to help..her, himself.. He stopped. Stood still for a moment. He looked into her eyes, knowing that this, was going to be their last time.. And then, then he flew up! He flew high and far to the unseen clouds. And then further than far. And even further than that. Until, until she lost him from her sight..

For the next couple of hours she stayed there, with all the other birds, staring at the tattered sky.. Maybe she had been waiting him, maybe not. Maybe she cried.. Or maybe this, was all she tried to hide..

Who knows, birds are not supposed to shed tears, so we, we wouldn't notice this at all, I guess..

By the morning the birds had already gone, and so did she. The tiny bat was never seen again, neither did she..

So, is this the way that all was meant to be?

Wasn't there any other way?

. . .

Είπε μια φίλη κάποτε...

"βλέμματα χιλιοειπωμένα"

...ξέρεις πιο είναι το κακό? Ότι όταν συνειδητοποιήσεις το "χιλιοειπωμένα", τα βλέμματα σε κουράζουν.. Πρέπει πάντα το βλέμμα να είναι πρωτόγνωρο. Να έχεις τη διάθεση να το αντικρίσεις όπως την πρώτη φορά που...
Πρέπει να σου αφήνει κάτι, λίγο κάπως, μη τελειωμένο.. Να σου αφήνει γεύση και όχι χώνεψη..
Δύσκολο, αλλά πετυχαίνεται όταν υπάρχει διάθεση, όρεξη για δημιουργία και καλλιέργεια συναισθημάτων, όταν υπάρχει όρεξη για ζωή. :)

Αλλιώς γίνεται χιλιοειπωμένο και ξεθωριάζουν τα χρώματα. Και χάνεται η μαγεία..

Αφιερωμένο στην έμπνευσή μου. ^^

Dog Award!

Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, τον τελευταίο καιρό έχω δουλέψει σκληρά (μιλάμε για πολύ δουλεία όμως) και ο World Wide Fund for Nature (WWF) με το Πάντα logo και τα MTV (Animal) Awards μου απένειμαν αυτό το υπεροχοτέλειο βραβείο τιμής ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τους κόπους μου! Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με στήριξαν, τους φίλους μου... Εε.. Στοπ!

Οκ, ψέματα λέω το παραδέχομαι δεν έγινε έτσι.

~:~:~ Rewind ~:~:~

Το βραβειάκι αυτό μου το χάρισε λοιπόν μια πολύ πολύ καλή νεράιδα και φίλη μου! Η Selena :D (..Αμέ, ξέρω και νεράιδες! Χα!) Βέβαια, το Dog Award αυτό πάει πακέτο με κάποιους κανόνες... Πρέπει λέει, ν' απαντήσω σε 4 ερωτήσεις και μετά να χαρίσω κ' εγώ με τη σειρά μου το βραβείο αυτό σε 10 άτομα της επιλογής μου.

Ερωτήσεις:
1) Ποια η αγαπημένη σου ράτσα σκύλου?
2) Σε ποιο ζώο έχεις ιδιαίτερη αδυναμία?
3) Έχεις κατοικίδια και αν ναι τι ζωάκια είναι?
4) Εσύ πως περνάς τ' απογεύματά σου με τους καλύτερους φίλους σου?

Απαντήσεις:

1) Ωχ.. Πρώτη ερώτηση και κατευθείαν στα δύσκολα.. Λοιπόν, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα αδικώντας κάποιες ράτσες αναγκαστικά και θα βάλω 1o το Cocker Spaniel με πολύ μικρή διαφορά φυσικά από τα παρακάτω (σε τυχαία σειρά):
Beagle (αυτά πολύ ζορίστηκα να μην τα βάλω πρώτα.. :P),
Dalmatian (γιατί ο Πόνγκο & η Περντίτα αφήσανε γλυκά παιδικά τραύματα..),
Shetland Sheepdog (γιατί και η Lassie.. για ανάλογους λόγους ^^),
Eskimo Dog (νομίζω τα μικρά λίγο περισσότερο),
Golden Retriever (μοιάζει, αλλά δεν είναι Labrador),
Field Spaniel και Labrador Retriever (αυτά τα δύο είναι μετά από τα υπόλοιπα).

2) Οι κουκουβάγιες έρχονται με μικρή διαφορά μπροστά απ' τα άλογα.. (Αν και κανονικά δε θα 'πρεπε να συγκρίνονται, αλλά άντε..)

3) Είχα κατά καιρούς απ' όλα (τα κλασσικά), εκτός από πτηνά. Τώρα πλέον δεν έχω κανένα για οικονομικούς, αλλά και ψυχολογικούς λόγους (δεν είναι και πολύ εύκολες οι απώλειες ξέρετε..).

4) Εε.. Γιατί μόνο τ' απογεύματα? xD
4a: Στα 12-14 μου θυμάμαι έλιωνα να παίζω στο σπίτι με τις γάτες μου. Γρατζουνιές να θες!.. Και φυσικά, επειδή ήταν και πολύ μοντέλα, πόζαραν συνέχεια στο φακό... :P
4b: Αργότερα θυμάμαι, με το Chihuahua που είχαμε (στο άλλο το σπίτι), τρέεεεχαμε με τις ώρες και κάναμε γύρους από δωμάτιο σε δωμάτιο. Το αναθεματισμένο δεν κουραζόταν ποτέ! Βόλευε και η διαρρύθμιση του σπιτιού, οπότε οι "φαύλοι κύκλοι" ήταν η καθημερινή μας ασχολία.. :P

Τώρα βέβαια, για να μη χαλάμε και την παράδοση, σιγά μην υπάκουα στους κανόνες ως έχουν.. Θα τροποποιήσω λίγο τα πράγματα λοιπόν (κλασσικά) και θα δώσω το Dog Award σε 5 άτομα μόνο, χωρίς ελπίζω κανείς να μου κρατήσει κακία...
Και έχουμε και λέμε (με τυχαία σειρά):

Στον Liani γιατί ξέρω ότι του αρέσουν τέτοια παιχνιδοερωτηματολόγια! :D
Στην Katerina... γιατί της χρωστάω και εγώ ένα βραβειάκι! (ήθελα να στο δώσω τέλος πάντων! xD)
Στην ΝέΜεΣις γιατί θέλω να μάθω το πόσο αγαπάει τα ζώα! (για το ότι τ' αγαπάς είμαι σίγουρος! ^^)
Στην Sweet Truth! για να για να μας πει την γλυκιά της αλήθεια περί των σκύλων και των ζώων γενικά! :)
Στην Γλύκα γιατί πιστεύω ότι αγαπάει σκυλιά και θέλω να το εξακριβώσω! :P

W.O.M. Award!

Επιπλέον, (φυσικά θα υπήρχε και επιπλέον), για να μην ξεχνιόμαστε,

σας χαρίζω κ' αυτό με αγάπη απ' όλες μου τις κουκουβάγιες.. :)

Μη μας ξεχνάτε, ακόμη κι αν χάνεστε..

Deep Dive..

Έχει φεγγάρι εδώ γύρω και σήκωσε γλυκά κύματα μέσα μου..

Πόσο θα ήθελα να κάνω βουτιά στα μάτια σου απόψε, να κολυμπήσω στις σκέψεις σου μέχρι τις πρώτες πρωινές ακτίνες του ήλιου..

Αϋπνία: (Αδιέξοδες Σκέψεις)

Είχε φορέσει τα καλά του, αυτήν τη φορά θα τα κατάφερνε...

Αυτός πήγαινε μπροστά. Εκείνη από πίσω. Είχε σκυμμένο το κεφάλι, στιγμή δεν κοίταξε, όμως ήξερε... Την ένιωθε. Το είχαν ήδη ξεκαθαρίσει προ πολλού όμως αυτή εκεί.. Και αυτός? Όχι, αυτός δεν θα έλεγε τίποτα τώρα, απλά προχωρούσε με σταθερά, όλο και πιο κουρασμένα βήματα σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια υπομονής..

Ώρες είχαν περάσει μέσα σ' αυτό το φρικιαστικά σιωπηλό, γεμάτο υγρασία, αφιλόξενο υπόνομο και όμως, δεν το έβαζε κάτω. Ούτε και αυτή. Φως ελάχιστο, όλο και λιγότερο. Στροφές δεξιά, στροφές αριστερά, όλα έμοιαζαν ίδια, πάντα ίδια. Λασπόνερα, σωλήνες παντού και μερικά ποντίκια, ψόφια ενίοτε. Αυτή ήταν η θέα που είχε να του προσφέρει αυτός ο χαοτικός λαβύρινθος σε κάθε του στροφή, σε κάθε του προσπάθεια για αλλαγή.. Ήθελε. Έψαχνε. Τρόπο, λύση, διαφυγή.. Κάτι, κάτι.. Ένα δείγμα εξόδου, μια καθησυχαστική σκέψη, ένα νόημα στην παράνοιά του..

Είχε κουραστεί πλέον. Το ένιωθε στο ασήκωτο βήμα, το άκουγε στην ανάσα του, το έβλεπε στις σταγόνες απ' το μέτωπό του, που έκαναν η μία μετά την άλλη ελεύθερη πτώση μέσα στα βρόμικα νερά του ατελείωτου αυτού υπονόμου. Το έβλεπε, το έβλεπε.. Το έβλεπε και αυτή.. Η υπομονή του είχε από ώρα πάρει αντίθετη κατεύθυνση.. Και η ελπίδα επίσης. Ήταν ήδη πολύ μακριά για να κάνει κάτι..

Ξαφνικά σταμάτησε. Το ίδιο και εκείνη. Αυτό ήταν. Λύγισε. Γονάτισε και στήριξε τα χέρια του στα γόνατά του σε μια κίνηση απελπισίας. Παρέμεινε σιωπηλός, ούτε ανάσα. Μετά από λίγο ξανασηκώθηκε. Δεν άντεξε άλλο, γύρισε. Την κοίταξε κατάματα αγανακτισμένος.

Αυτή, έμοιαζε τόσο γαλήνια. Έλαμπε από παντού. Μ' ένα περίεργο φως όμως, απ' αυτά που δε φωτίζουν τα πάντα, μόνο γύρω τους.. Σαν να είχε καταπιεί έναν μικρό ήλιο σε μέγεθος μπάλας του τένις και ίσα ίσα που ξεχώριζες το φως του έξω απ' το δέρμα της. Ήταν ντυμένη στα λευκά μ' ένα μεταξένιο φουστανάκι, πανέμορφη όπως πάντα και τον κοίταζε και αυτή χωρίς να πει κουβέντα μ' ένα βλέμμα απορίας και μια δόση απάθειας.. Αιωρούνταν φυσικά, όπως κάθε σωστό πνεύμα και περίμενε..

"Εξαφανίσου!", πρόσταξε. "Σταμάτα να μ' ακολουθείς! Θέλω επιτέλους να ησυχάσω, να μπορέσω να κοιμηθώ"... Και έπειτα αυτή χάθηκε. Σε δευτερόλεπτα χάθηκαν όλα, ο υπόνομος, τα ποντίκια, οι μυρωδιές, οι σωλήνες, τα νερά, όλα. Κοίταξε το ταβάνι του δωματίου του. Ξεφύσηξε και πήρε μια βαθιά ανάσα..

Ήθελε. Έψαχνε. Ένα δείγμα εξόδου, μια καθησυχαστική σκέψη, ένα νόημα στην παράνοιά του, ένα νόημα στις πράξεις της.. Δεν τα κατάφερε ούτε αυτήν τη φορά...

<- Exit

Εργαλεία εξόδου...

Ένα κανονικό όνειρο.

Χθες βράδυ.

Ήμασταν λέει σε ένα δάσος.. Δε θυμάμαι χρώματα. Κάτω τσιμέντο, ίχνος γης! Και παντού δέντρα, μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι σου! Όλα μου φαινόντουσαν τόσο οικεία.. Τίποτα περίεργο. Το θρόισμα των φύλλων σε κάθε του ευκαιρία ξέσκιζε με μανία τη γαλήνη και την ησυχία που αγκάλιαζαν το δάσος με στοργή. Φύλλα δεν είδα πουθενά. Υποθέτω ότι θα ήταν ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί που τελειώναν τα δέντρα ίσως. Ούτε μια στιγμή δεν κοίταξα εκεί πάνω. Μόνο τους κορμούς έβλεπα, δεν είχα τη διάθεση, την περιέργεια να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά.. Όλα ήταν τόσο κανονικά. Κανονικά, και τι πάει να πει αυτό?
Μαζί μου ήταν δυο φίλοι μου, ο ένας από Κέρκυρα, "Corfu" που είναι και πιο της μόδας, και ο άλλος από Θεσσαλονίκη. Και είχαμε πράγματα μαζί λες και είχαμε έρθει για πικ-νικ! Είχαμε στρώση και την κουρελού και αράζαμε κάτω απ' το περίεργα φωτεινό φως του ήλιου. Ο ήλιος, υποθέτω, θα ήταν ψηλά... Αυτοί, κολλητάρια. Χαβαλέ, γέλια κακό, οι καλύτεροι φίλοι σου λέω! Μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό.. Κανονικά, ούτε που γνωρίζονται μεταξύ τους.. Κανονικά...
Και τότε ο ένας, πολύ καλός drummer με progressive metal ακούσματα, με ρώτησε πως πάνε οι στίχοι στην αρχή του ρεφραίν από το τραγούδι "Like Toy Soldiers" του Eminem! Και εγώ του αποκρίθηκα: "Ααχ! Εδώ το 'χω! Κάτσε, κάτσε, θα το βρω! Μισό." ...Και το 'ψαχνα! Ποιος ξέρει τι έψαχνα... Δεν θυμάμαι και ποτέ να το ήξερα.. Μετά από ώρα κατάφερα να "θυμηθώ" τους πρώτους πρώτους στίχους απ' το κουπλέ! Αυτός προσπάθησε να με μειώσει λέγοντάς μου: "Σιγά, αυτό το ήξερα και εγώ. Το ρεφραίν σου ζήτησα." Μα εγώ είχα ήδη σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο και έγειρα πίσω σαν να μην άκουσα ούτε λέξη απ' όσα είπε και ένιωσα τη λύτρωση να με γεμίζει μέσα μου, όπως όταν ψάχνεις να βρεις τον τίτλο από ένα τραγούδι, ή έναν ηθοποιό, ή από μια ταινία. Και τον ξέρεις. Και το ξέρεις ότι τον ξέρεις. Και νιώθεις περίεργα, άβολα, μια χωρίς λόγο εσωτερική πίεση. Και τελικά τον βρίσκεις. Και ηρεμείς.. Ένιωσα σαν να του είχα ήδη πει τη βλακεία που μου ζητούσε και αυτό μου έφτανε. Και όλα κανονικά...
Και ξαφνικά, ξέχασα τα πάντα που γύριζαν μεσ' στο κεφάλι μου, όταν είδα... ...ένα μισόλιτρο ποτήρι φρέσκια βαρελίσια μπύρα!! Υποθέτω θα 'ταν Amstel, αν και δε μ' αρέσει ιδιαίτερα.. Με κοιτούσε σαν να μου 'κλεινε το μάτι και μου 'γνεφε, έλα έλα.. Ξέρω ότι δε μπορείς ν' αντισταθείς. Γι' αυτό είμαι εδώ.. Και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη όρμισα. Την έπιασα σφιχτά, την κοίταξα καλά καλά, αναρωτήθηκα για λίγο ποιος θα μπορούσε να την είχε αφήσει εδώ στη μέση ενός τσιμεντένιου δάσους και χωρίς να καλύψω την ανάγκη της απάντησης πήγα στη δεύτερη σκέψη.. 'Ω ναι. Αυτόν τον καιρό είμαι άρρωστος και η θεραπεία απαιτεί μηδέν αλκοόλ. Το ήξερα καλά. Και τόσες μέρες τώρα το τηρούσα.. Όμως ήθελα!... Και αφού το σκέφτηκα λίγο ακόμα έκανα κίνηση.. Την ήπια. Και την ήπια με τέτοια λαχτάρα, τόσο αργά και προσεκτικά μη χάσω ούτε σταγόνα, λες και ήμουν ο τύπος στη διαφήμιση με τους χυμούς Amita Motion! Μετά κοίταξα γύρω μου. Ηρέμησα. Δε με είχε δει κανείς. Τα παιδιά ήταν ακόμη εκεί να ψαχουλεύουν με περιέργεια την πραμάτεια μας, από τσάντα σε τσάντα, σαν να έψαχναν την τάπα στα τυρογαριδάκια.. Και τότε, όπως κοίταζα καθησυχασμένος ότι όλα ήταν κανονικά γύρω μου, εμφανίστηκες εσύ... Σιγά μη δεν εμφανιζόσουν. 
Ήσουν σε ένα δέντρο πιο 'κει, μόνη σου καθισμένη οκλαδόν μαζί με ένα ντουλαπάκι. Πολύ μικρό, χωρίς συρτάρι. Σε πλησίασα. Κάτι έκανες, πλέον δε θυμάμαι τι, και ήσουν γυρισμένη πλάτη. Αλλά με είχες ήδη καταλάβει. Γι' αυτό ήρθες άλλωστε. Και μόλις σε άγγιξα στον ώμο με ρώτησες πως περνάμε με τα παιδιά και μου είπες πως σε παραμελώ. Και τότε ένιωσα περίεργα.. Κάτι δεν πήγαινε καλά αισθάνθηκα. Μου μιλούσες τόσο γλυκά και ήρεμα. Σαν να ήμασταν μαζί και πριν λίγο. Σαν να ήμασταν... ...όπως παλιά. Και τότε κατάλαβα. Έκανα ένα μπουσούλημα πίσω και τράβηξα το χέρι μου. Ώ ναι. Τίποτα δεν ήταν κανονικά. Πλέον ήμουν σίγουρος. ...Και τι πάει να πει κανονικά?...

Μετά ξύπνησα.

24/9/12

Nevah azit seems!

Τίποτα δεν είναι απαραίτητα όπως φαίνεται.

Εξέτασε και μάθε...

Ναι εξέτασε. Κάθε φορά.

Σταμάτα να μιλάς για δεδομένα.

Απλά, βγάλε τη ΄λέξη απ' το λεξιλόγιό σου.

Δεδομένα -> Πιπέρι!
^^

Usual Sickness (part: 1)

Άμα είσαι χαζός...

Είσαι.

Αντίδοτο?

...no clue.

"GaMeZ"

Δεν πρόκειται ποτέ να χάσεις
όταν ο απώτερος σκοπός σου δεν είναι η νίκη.

Forevah Young!

Ποια είναι η πιο "καλή" ηλικία? Η πιο κατάλληλη για να ζεις?...

Υπάρχουν πολλοί αριθμοί για την ηλικία, 10, 20, 50, 80,
αλλά μόνο 2 ειδών κατηγορίες. Οι ηλικίες που σ' αρέσουν
και οι ηλικίες που δε σ' αρέσουν. Η αλλιώς, οι ηλικίες που
αποδέχεσαι και οι ηλικίες που δεν αποδέχεσαι.

Όσο θέλεις κάτι άλλο απ' αυτό που είσαι ποτέ δε θα νιώθεις

πλήρης, ποτέ δε θα σου φτάνει. Άρα κάθε ηλικία (πέρα απ'
τα χρόνια της νιότης...) θα είναι μη ιδανική για σένα. Όταν

συνειδητοποιήσεις ποια είναι η ηλικία σου ακριβώς, τότε

μόνο θα δεις τα καλά της και θα θέλεις πραγματικά αυτό

που είσαι. Και θα σ' αρέσει. Γιατί τότε είναι που την αποδέχεσαι

και βρίσκεσαι στην κατάλληλη ηλικία.

Μόνο όταν είσαι αυτό που θέλεις μένεις για πάντα νέος.

Οπότε μάθε να θέλεις/γνωρίζεις αυτό που είσαι! Σταμάτα

ν' αναπολείς το πριν. Ζήσε το τώρα.

Κάθε ηλικία είναι "καλή" αρκεί να ξέρεις πόσο χρονών είσαι.

Go,go team! Solo. :)

Έχεις παίξει ποτέ σκάκι μόνος σου?

Και γιατί να παίξεις ένα παιχνίδι για δύο μόνος σου? Χαζός είσαι?
Είναι δύσκολο να κάνεις μια κίνηση και μετά ν' αλλάζεις καρέκλα, οπτική γωνία, σκεπτικό, βλέψεις... Να πρέπει να ξεχάσεις τι σκεφτόσουν και πως ο κίνδυνος ήταν λευκός και να μισήσεις πλέον το μαύρο. Μέχρι την επόμενη κίνηση, που πάλι όλα αλλάζουν. Και ο εχθρός γίνεται και πάλι λευκός, η τακτική και οι πονηριά σου λειτουργούν εις βάρος του. Και μετά? Μετά πρέπει να ξεχάσεις. Να πεις ψέματα στον εαυτό σου έστω μέχρι όντως να ξεχάσεις. Μέχρι να μάθεις να ξεχνάς γρήγορα. Και κάθε κίνησή σου να οδεύει προς τη νίκη. Είτε στην από 'δω καρέκλα, είτε στην από 'κει. Σ' ένα παιχνίδι που ένας μόνο θα κερδίσει τελικά...

Σβήστο.
...

Οκ, έχεις δίκιο, αλλά τι σε πειράζει? Αφού δε σ' ενοχλεί πια..

...

Σβήστο τελείως! Όχι μόνο αυτό. Και το άλλο...

...

Εντάξει, να κάνεις μια νέα αρχή, αλλά γιατί να το διαγράψεις?

...

Δεν ασχολείσαι άρα δεν σου χρειάζεται. Άρα διέγραψέ το! Γιατί να υπάρχει?

...

Μα δε σου μου κάνει κακό. Άστο να βρίσκεται. Γιατί να μην υπάρχει?

...

Γιατί να βρίσκεται όταν δε χρησιμεύει σε κάτι?

...

Επειδή δε σε πειράζει! Οπότε που το πρόβλημα?

Μπορεί κάαααποια στιγμή ν' αλλάξει κάτι και να χρειαστεί για καλό.

...

Όχι,

μπορεί κάποια στιγμή ν' αλλάξει κάτι και να "χρειαστεί" για κακό.

...

Μα ακόμη και αν δεν αλλάξει κάτι δε θα ενοχλήσει κανέναν θαρρώ..

Οπότε δε χάνεις τίποτα να τ' αφήσεις.

...

Για "καλό" είναι όπως έμειναν τα πράγματα τώρα...

Οπότε ΑΝ αλλάξει κάτι θα είναι για κακό.

Σβήστο.

...

Κρίμα πάντως, θα χάσεις την ελπίδα μόνο και μόνο για πέντε σκέψεις.

Για να προνοήσεις, για να προβλέψεις, για να προλάβεις το ίσως κακό..

...

Ελπίδα...

Και για να 'χουμε καλό ερώτημα, γιατί να μη χάσεις την ελπίδα?

Να έχεις ελπίδα για ποιο(ν)?

...

Τίποτα, έτσι απλά να υπάρχει, δε ξέρεις καμιά φορά..

...

Ξέρεις. Αυτή η ελπίδα και μόνο σιγοτρέφει το κακό. Και το ξέρεις.

...

Δεν είναι έτσι. Δε θα ήμουν εδώ αν ήξερα..

Απλά πρέπει να το πεις.

Να φωνάξεις σ' εσένα, στο τίποτα εκεί που κάθεσαι να σ' ακούσεις. Μη φοβάσαι την αλήθεια.

Μη φοβάσαι τον εαυτό σου. Κάτσε σκέψου, ανέλυσε, βρες την πηγή του προβλήματος και delete.

Δεν είναι δύσκολο να το δεις, το δύσκολο είναι να καθίσεις και να μιλήσεις στον εαυτό σου, μόνος σου, χωρίς ψέματα. Να συζητήσεις. Πράγμα που οι περισσότεροι δεν το κάνουν καν και απλώς αφήνουν τα πράγματα να κυλάνε.. Και αν τους ρωτήσεις δε θα σου πουν δεν το 'χω σκεφτεί, θα σου πουν, απλά κάνω ό,τι νιώθω κάθε φορά.. Bullshit.

Μη φοβάσαι να παίξεις μόνος σου. Μπορεί η συζήτηση να είναι παιχνίδι για δύο, όμως είτε λευκά είτε μαύρα, θα δεις ότι πάντα στο τέλος εσύ κερδίζεις.

This is not my face...

Ladies and Gentlemen,
i would like to remind you a warning.
For all the internet addicted users and those who have any kind of e-relationship with someone...
Remember:

to separate real things from unreal,

known from things you think as known,

decisions from gambling,

life from games.

ReacTable (20th century musical instruments)

Κοίτα εδώ τι βρήκα!!

Αναλύσαμε την κατασκευή του στη σχολή, στο μάθημα Μουσική Τεχνολογία (η κάπως έτσι xD) μιλώντας για το πως μεταδίδεται ο ήχος κλπ. κλπ. και εντυπωσιάστηκα!!

...κοίτα να δεις που ίσως σε μερικές δεκάδες χρόνια ο άνθρωπος θα μαθαίνει πρώτα να παίζει με τέτοια (όργανα-τέρατα) και μετά θα πιάνει κιθάρα στα χέρια του... ο_Ο

Καλό μήνα - Καλό καλοκαίρι

:)

Remember Being Human..

Είναι ωραίο κάπου κάπου να θυμόμαστε ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι...
Και ακόμη πιο ωραίο να το θυμόμαστε μέσα από κάτι τέτοια μικροπράγματα..!

 "free hugs"

:)

Magic

Πολύ λυπάμαι που σκότωσες τη μαγεία μέσα μου. Τη μαγεία γύρω μας.. Κι όμως, ακόμη και τότε πρόσεξα, δε σε παράτησα.. Σε άφησα την ώρα που κατάλαβα ότι είσαι πλέον έτοιμη να μ' αφήσεις, την ώρα που κατάλαβα ότι είσαι πλέον έτοιμη να σταθείς στα πόδια σου, ολομόναχη, όπως ακριβώς θα ήθελες.. Αφού τα τακτοποίησα όλα λοιπόν σαν καλός νοικοκύρης τώρα μπορώ και εγώ να πάω πίσω στο δάσος μου να βρω τη μαγεία που (ξ)έχασα.. Πόσο χαίρομαι που όλα βρήκαν τη θέση τους και έλαβαν καλό τέλος.! :)
Πόσο λυπάμαι που σκότωσες τη μαγεία γύρω μας..
Πόσο χαίρομαι που όλα βρήκαν τη θέση τους και έλαβαν καλό τέλος..
Πόσο λυπάμαι που σκότωσες τη μαγεία μέσα μου..
Πόσο χαίρομαι που όλα βρήκαν τη θέση τους και έλαβαν καλό τέλος..
Πόσο λυπάμαι που σκότωσες τη μαγεία γύρω μας..
Πόσο χαίρομαι που...
Πόσο...που όλα...τη θέση τους... ...τη θέση τους? ...καλό τέλος?
Πόσο λυπάμαι...σκότωσες...
Πόσο χαίρομαι...τη μαγεία μέσα μου...
Πόσο... ...τη μαγεία μέσα μου (ακόμη) ...έχω.. ΈΧΩ! :)

..I got the magic in me.. :)

Fairy-tail...

HearAndRead

-Βιάσου!! Έλα τώρα η ποτέ! ΤΏΡΑ Η ΠΟΤΈ!
-Είσαι σίγουρος?
-Ναι σου λέω! Ανέβα.
-Εντάξει εδώ?
-Πιο ψηλά.
-Πιο ψηλά? Θα πέσουμε..
-Ας πέσουμε. Θα μας πιάσουν.
-Ποιοι?
-Αυτές.
-E?
-Να! Κοίτα εκεί.
-...
-Πιο πάνω κοίτα. Να, εκεί είναι.
-Ποιες? Δε βλέπω τίποτα...
-Έλα πιο ψηλά να δεις καλύτερα.
-Μα...
-Είναι χιλιάδες! Το ομαδικό, ρυθμικό τους πέταγμα είναι σαν να δημιουργεί μια τεράστια φωτεινή ουρά αλεπούς που κυματίζει στο τίποτα χαϊδεύοντας τον αέρα της νύχτας. Είναι χρυσή, τη βλέπεις?
-Συγγνώμη, δε βλέπω τίποτα...
-Κλείσε τα μάτια, ήρθε η ώρα.
-Ορίστε?
-Αφέσου. Κλείσε τα μάτια και αφέσου... Πιστεύεις?
-Δεν καταλαβαίνω τίποτα..
-Βιάσου. Πέφτουμε.   :)