FOMO is fake

And so he walked by himself for some time, successfully getting away from all that spirited square noise. It's so hard for him to listen to his thoughts with so many distractions. Looking around he figured out that these dark narrow streets would be his salvation. Therefore he followed them.

"So, if there's no actual purpose...",
he thought,
"...if there's nothing we must understand or reach at some certain point,
then, I guess,
this means there are no fixed deadlines to meet;
no right or late paths to take.
There are no experiences we must live;
while at the same time every experience is welcome.
And if there are no experiences we must live, that means there are no experiences we must not lose."

Steps and thought process continues...

"Every choice leads to an experience and every experience inevitably creates a path.
And, if all these are correct, every path is equally fine.
FOMO is fake!", he realized and offered himself a wide laugh.

"There is no fear of missing anything out, once you understand there's nothing to miss.
We could only miss something if there were certain things we should experience.
If there are no pre-fixed, specific experiences to live, how could we ever miss them?"

He immediately turned around and started walking towards the square streetlights. Soon enough he saw his company right where he left them. He looked at the clear sky for a moment.

"I wonder if there's beer on the sun", he asked himself and continued his walk, cracking a smile of unexplainable relief.

Mistakes

Making mistakes in life is okay, they say. You learn how to make it right the next time, they say. You eventually become better and better through learning from your mistakes. And that seems to be pretty true. But I figured out there's more to it. The practical part of conquering the "how-to" is definitely there, but I realized there's more value to the "try-and-fail" process.

The moment you make a mistake your ego is challenged. You may feel weak, incapable, worse than the others.

You may feel small.

The moment you make a mistake there's your opportunity to understand that we all need help sometimes; we all need each other. Depending on the mistake, you might end up needing someone's knowledge, support, nursing, encouragement, wisdom, or many other things.

Like your 80-years old grandparent or your 5-years old child, you can't do everything by yourself and, at the same time, you can't know whose help you're going to need the next moment...

You see, a mistake has the power to make you feel humble while a success hides the risk of feeding your arrogance. Success is just the hallmark of you having passed through a series of mistakes and failures. Success is just the receipt of your hard work, and the approved ticket to move on to your next series of mistakes.

I don't say start seeking being mistaken over and over again. All I'm saying is, embrace your non-perfect nature. Nobody is born knowing. Observe, apply, evaluate, retry; that's the process, repeated as many times as needed, until we finally know.

Ιεραρχία Αναγκών

Τελικά, όλα μας τα "θέλω" και τα "χρειάζομαι" υπακούν σε μια ιεραρχία που η ίδια η φύση έχει ορίσει για εμάς. Μας έβγαλε απ' τον κόπο, αφήνοντάς μας χωρίς επιλογή· τα πράγματα απλά "έτσι είναι".

Όλοι έχουμε ανάγκη για κοινωνική ζωή· να κάνουμε φίλους, να φλερτάρουμε. Σε καμία περίπτωση, όμως, το μυαλό δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με αυτά, όταν η ανάγκη τής επιβίωσης είναι στο προσκήνιο. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις ότι έχεις να φας, ένα ασφαλές μέρος να κοιμηθείς και τέλος, δυο ρούχα να ντυθείς. Αν αυτά είναι εξασφαλισμένα, ξαφνικά έχεις την ανάγκη να ερωτευτείς, να παίξεις και να απολαύσεις τον κόσμο τριγύρω σου, να χαρείς και να εξερευνήσεις· τον κόσμο, τους ανθρώπους, εσένα... Και τότε έχεις την ανάγκη να φιλοσοφήσεις, να εκφραστείς μέσα από τις τέχνες και να δημιουργήσεις. Έχεις την ανάγκη να δώσεις εξήγηση για τα πάντα και να βάλεις παντού ταμπέλες. Και πάει λέγοντας...

Όσο καλύπτουμε τα βασικά πάμε παρακάτω. Και όσο καλύπτουμε περισσότερα από τα παρακάτω τόσο πιο πολύ προχωράμε σ' αυτήν τη σκάλα, η οποία μεταμορφώνεται από αποχρώσεις του "χρειάζομαι" σε φωτεινά χρώματα του "θέλω".

Όμως, κάπου στην πορεία αυτής της πανδαισίας χρωμάτων, φίλε άνθρωπε, ξέχασες εντελώς τι πραγματικά έχεις ανάγκη· σταμάτησες να εκτιμάς τα "χρειάζομαι", σαν να είναι κάτι αυτονόητο. Κάπου έγινε κάποιο λάθος και πλέον τα πιο δευτερεύοντα "θέλω" έχουν λάβει την πιο σημαντική θέση τής σκάλας. Και αν θυμάσαι ακόμα τι πάει να πει θέλω...

Passing Through

Ένα κύμα είμαστε όλοι...
Και όταν σκάσει αυτό το κύμα,
το μόνο αξιομνημόνευτο που θα 'χει απομείνει
είναι το αποτύπωμά του πάνω στην άμμο.
Το μόνο άξιο συζήτησης πια θα είναι το
αν υπάρχει θάλασσα ακόμα ή όχι·
η μεγαλύτερη εικόνα.
Απόλαυσε τη διαδρομή, λοιπόν, και θυμήσου:
όταν σκάσεις πάνω στην άμμο, κοίτα να έχει λίγο αντίκτυπο,
έστω μέχρι το επόμενο.
Τα υπόλοιπα όλα μικρής σημασίας...
Ένα κύμα είμαστε όλοι.

Welcome

 

Try to get what you love,

but always remember to love what you get.

Ο Μουσικός

 

Και μετά από τόσα χρόνια γρατζουνώντας χορδές και σκαλίζοντας στιχάκια·

μετά από τόσα χρόνια μελετώντας ερμηνείες, σε μια προσπάθεια να εκφράσουμε ιδανικά, απόψεις και συναισθήματα·

μετά από χρόνια ατελείωτα δίπλα σε όλα αυτά τα τραγούδια που μας έκαναν παρέα τις επώδυνες εκείνες νύχτες·

μετά από όλα αυτά τα σημάδια του χρόνου να μας ενώνουν και να μας στιγματίζουν,

αναρωτιέμαι,

είμαι εγώ που παίζω μουσική ή η μουσική παίζει εμένα?

Άγχος vs Στρες

 

 

Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω τη διαφορά ανάμεσα στις δύο έννοιες, βλέποντας τους γύρω μου να χρησιμοποιούν τους όρους τυχαία, λες και είναι το ίδιο πράγμα. Spoiler alert, δεν είναι!

Το άγχος προκύπτει για κάτι συγκεκριμένο, έχει ξεκάθαρη πηγή που το τροφοδοτεί, έλεγα, ενώ το στρες είναι μια πιο γενική κατάσταση που βιώνεις, έχει μεγαλύτερη διάρκεια και πολλές φορές δεν μπορείς να διακρίνεις καν τι το προκαλεί.

"Αγχώνομαι μήπως δεν πάει καλά η συνέντευξη για τη δουλειά ή μια σημαντική ομιλία μου", θα πεις, και όχι "Στρεσάρομαι μήπως δεν πάει καλά η συνέντευξη". Αντίστοιχα, "αυτήν την περίοδο είμαι πολύ στρεσαρισμένος και δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ και να απολαύσω τα όσα συμβαίνουν μέσα στην καθημερινότητά μου", λέμε. Δεν ταιριάζει το ίδιο καλά αν η λέξη στρεσαρισμένος αντικατασταθεί από τη λέξη αγχωμένος.

Το συστηματικό άγχος μπορεί να φέρει στρες σε μία περίοδο της ζωής σου. Το συστηματικό στρες, όμως, δε θα φέρει άγχος· ίσως μερικά ψυχολογικά προβλήματα, αλλά όχι άγχος. Υπάρχουν μικρο-διαφορές ανάμεσα στις δύο έννοιες που μέσα από καθημερινά παραδείγματα γίνονται ευδιάκριτες και είναι ξεκάθαρη η διαφοροποίηση των δύο όρων, αλλά στη γενικότερη εικόνα κάπου τα μπερδεύουμε πάλι. Και αυτό γιατί βλέπουμε τις διαφορές, αλλά δεν μπορούμε να ορίσουμε τις πηγές τους το ίδιο εύκολα.

Μετά από αρκετά χρόνια, μέσα από συζητήσεις και αναλύσεις άλλων τοποθετήσεων επί του θέματος, κατάλαβα...

Ένα απ' τα πιο εύστοχα quotes που διάβασα λέει: "το άγχος προκύπτει από τη διάθεση και αδυναμία τού ανθρώπου να ελέγξει το μέλλον." Δεν είναι απλά η σκέψη για το μέλλον -ειδάλλως θα ήμασταν αγχωμένοι σε μόνιμη βάση-, αλλά η ανάγκη μας να ελέγξουμε μια συγκεκριμένη μελλοντική στιγμή που σκεφτόμαστε. Δε θα προέκυπτε κανένα άγχος, για παράδειγμα, αν μπορούσαμε κάπως μαγικά να εξασφαλίσουμε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάει κάτι στραβά σ' εκείνη τη συνέντευξη για τη δουλειά και ότι θα την πάρουμε σίγουρα... Θα θέλαμε να μην υπάρχει το ρίσκο, αλλά αδυνατούμε να το προεξοφλήσουμε, και έτσι έχουμε το άγχος.

Αντιθέτως, λοιπόν, το στρες προκύπτει από την αδυναμία τού ανθρώπου να ελέγξει τον ίδιο του τον εαυτό· τα παρορμητικά συναισθήματα που του δημιουργούνται. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που πολλές φορές δεν είναι το ίδιο εύκολο να διακρίνουμε από τι προκαλείται το στρες. Διότι, δεν είναι εξωγενείς οι παράγοντες, δεν είναι μια συνέντευξη ή μια δημόσια έκθεση του εαυτού μας, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Είναι η αδυναμία μας να διαχειριστούμε με τον ιδανικό τρόπο τη σκέψη και τα συναισθήματά μας. Πράγματα που προκύπτουν από εμάς σε εμάς, αλλά άθελά μας, με άλλα λόγια. Κατά συνέπεια, τα ανεξέλεγκτα νεύρα και οι τσακωμοί, το άγχος, ή το να αφήνεις τις σκέψεις να σε καταβάλουν, είναι πράγματα που μας δημιουργούν στρες.

Ίσως λοιπόν, η συμφιλίωση με την ιδέα ότι, πέρα από τον εαυτό μας, τίποτα δεν είναι πραγματικά στο χέρι μας, και η καλλιέργεια μιας προδιάθεσης να καλωσορίζουμε ό,τι έρχεται όπως έρχεται, να είναι κάποιες καλές μέθοδοι εξάλειψης του άγχους, ενώ ως αναφορά το στρες, οι καλύτερες τεχνικές πιθανότατα είναι ο διαλογισμός και η εξάσκηση της πειθαρχίας.

Περίεργο πράγμα ο χρόνος...

Αν μη τι άλλο, είναι αδύνατο να ορίσεις σε ποια στιγμή ζεις. Αν σκεφτείς ότι το παρελθόν έχει ήδη χαθεί (δεν υπάρχει), το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα (δεν υπάρχει), και το παρόν είναι μια μελλοντική στιγμή που ακαριαία γίνεται παρελθοντική, αμέσως ο χρόνος γίνεται μια φιλοσοφική ιδέα και μόνο.

(...από μία συζήτηση)

Θυμάσαι Τότε

Θυμάσαι τότε? Τότε που ήμασταν μικροί και θέταμε εμείς τους κανόνες. Τότε που δεν υπήρχε κάποιος να μας πει πώς θα παίζαμε "σωστά" μ' ένα παιχνίδι. Τότε που η ευτυχία ήταν αυτονόητη και η χαρά περίσσια...

Εμένα τα παιχνίδια μου, πολλές φορές, είχαν ευχές. Ευχές απλές, που μπορούσε εύκολα να τις εκπληρώσει ένα τζίνι, όπως εγώ..! Και χαιρόμουν τόσο πολύ να βοηθάω τα παιχνίδια μου να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα!

Να ορίστε, για παράδειγμα, αυτός εδώ ο πιγκουίνος ήθελε από πάντα -απ' ό,τι μου ανέφερε σε κάποια φάση- να μπορεί να πετάει. Γιατί, πώς γίνεται να είναι πουλί αλλά με "φτερά" που δεν είναι φτερά· με σχεδόν-πτερύγια που δεν είναι ακριβώς πτερύγια, αλλά ούτε χέρια ή πόδια!? Άδικη η ζωή του πιγκουίνου και μπερδεμένη η ταυτότητά του, θεωρούσε. Γι' αυτό κι εγώ του βρήκα τη λύση! :)

Θυμάσαι τότε? Τότε που η φαντασία δεν είχε όριο και η λογική δε χρειαζόταν να πάρει θέση. Η ζωή είχε τα δικά μας χρώματα και αυτό ήταν αρκετό... Και ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αφού δούλευε τόσο σωστά γιατί το αλλάξαμε? Σε ποια φάση χάθηκε η μπάλα?

Μερικές φορές νιώθω ότι,
κάνοντας παιδιά,
καλό θα ήταν να προσπαθούσαμε να μάθουμε και κάτι απ' αυτά,
αντί να επιμένουμε να τους τα μάθουμε όλα εμείς...

Communication Tips

Argue, but only in the name of progress, not in the name of victory. Attacking or judging someone will not help you influence them. Communicate to the other person inarguable facts to get to your true point.

Share your sensations: what did this made you feel and where in your body; be precise.

Share your emotions: how did this really made you feel, sad? Mad? Angry? Maybe even glad or relieved about something? Again, be specific.

And lastly, share your "why": what do you want from them (or maybe even from yourself), what's your endpoint? What would you like to see changed and what do you think this change would accomplish?

A zombie, a puppet, an educated person; you name it.

 

 

Being afraid of death? Why should I? When the right time comes I'm sure I'm gonna have a very successful death. I will die as much as anybody else did before me, and for those who will hear the news, I'm pretty sure they will have no doubt I died 100%.

What I am really afraid of is to not live, while I'm alive. That is a definitely not a certain thing and a very scary one.