Κάποια στιγμή, όμως, έπρεπε να ξεδιαλύνει το τοπίο· κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή.
Στην αρχή σκέφτηκε να μην πιέσει, να δώσει χώρο.
Μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα καλύτερα, δεν άντεξε άλλο.
Άνοιξε τα χαρτιά του και άφησε ανοιχτά όλα τα σενάρια· "ήμουν ξεκάθαρος", της είπε.
Τουλάχιστον να ξέρουν και οι δύο τι γίνεται· το ξέρανε όλοι οι άλλοι πλέον, άλλωστε...
Πέρασαν κοντά δύο μήνες, με τη δουλειά και το τρέξιμο, ούτε κατάλαβαν πώς έφυγε ο χρόνος.
"Μπορώ και δεν μπορώ", είπε αυτή. Θέλω και δε θέλω, έδειχνε...
"Μου είναι δύσκολο να διαχειριστώ αυτήν την κατάσταση έτσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα", συμπλήρωσε, όντας σε απόσταση μικρότερη των 20 εκατοστών.
"Κατάλαβα", είπε αυτός, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τίποτα.
Οι πράξεις και τα λόγια δεν έβγαζαν νόημα μαζί· πώς γίνεται να θέλεις κάτι αλλά και να μην ξέρεις τι θέλεις γενικότερα?
Της έδωσε κι άλλο χώρο, κι άλλο χρόνο... Έκλεισαν δυο μήνες πια· έτσι.
Μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα καλύτερα, δεν άντεξε άλλο.
Άνοιξε τα χαρτιά του, αλλά πλέον τα σενάρια ήταν μονάχα δύο.
"Αφού είναι έτσι τα πράγματα, σύμφωνοι.
Μπορείς να πάρεις τον χρόνο σου, αλλά όχι και τον δικό μου", της απάντησε κλείνοντας.
Ανέβηκε στη μηχανή και έφυγε μέσα στη βροχή, παρά το αλκοόλ και την κούραση της βραδιάς.
Πώς κατάφερε να συγκεντρώσει τη θολή του σκέψη και να επιστρέψει για δουλειά μετά από όλο αυτό, άγνωστο...
