Από πάντα το είχα απορία και το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές με διάφορους. Ο καθένας κάτι έχει να σου πει, κάποια άποψη να εκφέρει, όμως, κανείς δε μου έδωσε την εντύπωση να έχει σίγουρη, ξεκάθαρη απάντηση, πέρα από εκείνους που το προσεγγίζουν απόλυτα ρηχά και λογικά. Η ημέρα αλλάζει τα μεσάνυχτα, θα σου πουν· στις 00:00 ακριβώς έχει τελειώσει η προηγούμενη και ξεκινάει η επόμενη ημέρα.
Όμως, για εμάς ποτέ δεν ήταν τόσο απλό. Για εμάς, που τότε ακόμα 17, όταν τα βράδια με ύπνο ήταν μόλις τέσσερα στις εφτά νύχτες τής βδομάδας, τα πράγματα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο. Ήταν κάθε φορά το ίδιο περίεργο να επιστρέφεις σπίτι, να λες "καλημέρα" και να πέφτεις για ύπνο· το ίδιο περίεργο να νιώθεις Τετάρτη, μα να λες Πέμπτη. Υπήρχε και πρόβλημα συνεννόησης πολλές φορές, θυμάμαι, το οποίο περνούσε στην πλάκα με το κλασικό, πλέον, αστείο "με ποιανού ώρα, τη δικιά σου ή του υπόλοιπου κόσμου?". Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να το κωδικοποιήσουμε μεταξύ μας και να θέσουμε νέους κανόνες για την αλλαγή τής ημέρας· για το πότε ακριβώς αλλάζει και πλέον μπορεί να ξημερώσει η νέα. Ήταν τότε που ξεκίνησε να ισχύει το "η μέρα δεν αλλάζει αν δεν κοιμηθείς". Όχι τα μεσάνυχτα, όχι το ξημέρωμα, η αλλαγή συμβαίνει στον ύπνο σου! Οπότε για να καταλάβεις τι εννοεί ο άλλος με το "τα λέμε αύριο" αρκούσε να ξέρεις το αν έχει κοιμηθεί το βράδυ. Και σαν σύστημα δούλευε. Δούλεψε για χρόνια, μέχρι την προχωρημένη ηλικία τού πανεπιστημίου.
Ήταν κάπου εκεί μέσα στο 2014, θυμάμαι, τότε που το συζητήσαμε για τελευταία φορά πριν αλλάξω άποψη. Ξημέρωνε, μα δεν είχαμε γυρίσει στα σπίτια μας, για μία ακόμη φορά... Και πότε ακριβώς συμβαίνει η αλλαγή, πότε είναι η στιγμή που λες "οκ, άλλαξε", αν όχι κατά τη διάρκεια του ύπνου, ρώτησα και συνέχισα "και μη μου πεις στις δώδεκα, γιατί ένα λεπτό πριν και ένα λεπτό μετά δεν έχει καμία αισθητή διαφορά, ώστε να το δεχτώ έτσι απλά". Αν είσαι έξω στον δρόμο ή σε κάποιο μπαλκόνι μπορείς πολύ εύκολα να δεις και να διακρίνεις την εναλλαγή, μου είπε εκείνη απαντώντας. Η μέρα αλλάζει τις πρώτες ώρες τού ξημερώματος, τότε που έρχεται σιγά σιγά το φως τού ήλιου και σβήνουν τα φώτα στους δρόμους. Τότε που μαζί με το background αλλάζει και το ηχοτοπίο τής πόλης και οι αραιοί ήχοι των πρώτων, πρωινών πουλιών και των ξεχασμένων, αδέσποτων γατιών, δίνουν τη θέση τους σε ρόδες και θορύβους από μηχανήματα και ευχές για καλημέρες από τη μια μεριά τού δρόμου στην άλλη. Η μέρα αλλάζει τότε που ανοίγουν οι πρώτες κουρτίνες στα απέναντι κτίρια και οι δύο άνθρωποι στο πεζοδρόμιο γίνονται πέντε, με βήμα διπλάσιας ταχύτητας. Η μέρα αλλάζει τότε και, ακόμη κι αν είσαι ξύπνιος, θα το δεις να συμβαίνει, θα το νιώσεις.
Από τότε, όποτε τυχαίνει πια να είμαι έξω τέτοιες ώρες και να βλέπω να σβήνουν τα φώτα απ' τις πανύψηλες αυτές λάμπες, θυμάμαι και νιώθω ξεκάθαρα τη στιγμή τής εναλλαγής και, όπως ένα ερωτευμένο ζευγάρι αναμένει το ηλιοβασίλεμα, έτσι κι εγώ παρακολουθώ όλο το φαινόμενο με δέος, σαν μικρό παιδάκι· κάθε φορά το ίδιο εντυπωσιασμένος που κάτι, κάπως, πεθαίνει και κάτι αντίστοιχο γεννιέται.
