Περί ορέξεως, κολοκυθοτυρόπιτα!

Το φαγητό. Τι να πω, γενικά όλες αυτές οι βιολογικές ανάγκες πάντα με κούραζαν και ίσως εγώ είμαι ο περίεργος, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, το ομολογώ. Μ' ενοχλεί και μ' εκνευρίζει μερικές φορές όταν βιάζομαι να φύγω, το ότι πρέπει να καθυστερήσω για να φάω ή το να πρέπει να λύσω το πρόβλημα της πείνας μου εκτός σπιτιού. Από πάντα αντιμετώπιζα το φαγητό πρώτα ως ανάγκη και ύστερα ως απόλαυση· ως πρόβλημα, παρά ως διαδικασία. Και αν δεν έχω διαφωνήσει γι' αυτό το θέμα...

Με τα χρόνια άρχισα να τα τρώω όλα ή σχεδόν όλα ας πούμε καλύτερα, καθότι ακρίδες, βατραχοπόδαρα και άλλες τέτοιες προκλητικές κουζίνες δεν έχω δοκιμάσει (ακόμα). Αλλά όλα τα πιθανά πιάτα ενός ελληνικού τραπεζιού τα τρώω. Κινέζικα, σούσια, μεξικάνικα, ινδικά, ανατολίτικα γενικά, τα τρώμε κι αυτά ευχάριστα, θα έλεγα. Προφανώς, όμως, δε μου αρέσουν όλα όσα τρώω. Έχω κι εγώ, όπως όλοι, τις προτιμήσεις μου. Βέβαια, προτιμώ ιδανικά ν΄αποφεύγω τις επιλογές, με σκοπό να διευκολύνω τους γύρω μου που θέλουν να τις έχουν, αλλά αν ντε και καλά έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δύο διαφορετικά φαγητά, φυσικά και θα επιλέξω το νοστιμότερο. Παρ' όλα αυτά, δε θεωρώ καθόλου ότι το ένα έχει να κάνει με το άλλο. Θα φάω ένα πιάτο φασολάδα μέχρι και το τελευταίο φασόλι, χωρίς καμία δυσανασχέτηση· γιατί πεινάω. Όμως, δε μου αρέσει καθόλου η φασολάδα και ούτε πρόκειται να τη ζητήσω ποτέ. Τόσο περίεργο είναι? Οι άλλοι δηλαδή που την τρώνε τι είναι, ικανότεροι? Αφού υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε ένα φαγητό το τρώω κι εγώ. Αν δεν το φάω επειδή δε μου αρέσει, καταρχάς, χάνω την ευκαιρία να πάρω όλες τις πιθανές θρεπτικές ουσίες του και κατά δεύτερον, μόνο πρόβλημα μου δημιουργώ, καθώς θα πρέπει εκείνη την ώρα να βρω κάτι άλλο να φάω. Στην καλύτερη δημιουργώ πρόβλημα στους γύρω μου που θα θελήσουν να με βγάλουν απ' τη δύσκολη θέση, ετοιμάζοντάς μου κάτι διαφορετικό. Ε όχι ρε φίλε, δεν το δέχομαι· μπορείς να φας εσύ μελιτζάνες, μπάμιες και σαλιγκάρια(?), μπορώ κι εγώ!
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου με τα χρόνια, πολλά από αυτά που απλά έτρωγα άρχισαν να μου αρέσουν κιόλας και κατάφερα να "απελευθερωθώ" απ' την ανθρώπινη διάθεσή μου να τρώω πράγματα που δεν κάνουν καλό, αλλά είναι απλά ωραία/γευστικά (γιατί προφανώς και τα πιο ωραία πράγματα δεν κάνουν καλό). Όχι, δε χρειάζομαι κάτι που είναι απλά ωραίο, όπως το/η κέτσαπ μαζί με τις πατάτες μου, τη ζάχαρη στον καφέ, τα αλλαντικά ή το μπόλικο αλάτι. Η ζάχαρη, το/η κέτσαπ και τα συναφή κοπήκανε μαχαίρι, τα αλλαντικά μειώθηκαν το κατά δύναμη και το αλάτι μπαίνει από ελάχιστο έως καθόλου αν είναι να μαγειρέψω εγώ (ένας κύβος maggi μου φτάνει και μου περισσεύει).

Οπότε, ακόμη πιο ακραία πλέον, γιατί με δέρνει και μια τεμπελίτιδα σε τέτοια θέματα, μπορώ μεν να απολαύσω και να ξεχωρίσω μια καλή, πλούσια σε γεύση μακαρονάδα με τα μανιταράκια της και τα λοιπά της, αλλά έτσι και πω να μαγειρέψω εγώ για μένα, δεν υπάρχει περίπτωση να βάλω τίποτα μέσα, παρά μόνο μία σκέτη σάλτσα με έναν κύβο. Θα ασχοληθώ περισσότερο με το να ετοιμάσω ποσότητα, έτσι ώστε να έχει και για το βράδυ... :)
Πιστεύω αν το φαγητό ήταν απλά απόλαυση στα πλαίσια διασκέδασης και δεν είχε καμία σχέση με την επιβίωση του ανθρώπου, θα το έκανα δυο-τρεις φορές τον χρόνο, όπως το να πάω σινεμά.
Θα κλείσω με τη γνωστή φράση "αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό κάτσε κι απόλαυσέ τον". Νομίζω καθρεφτίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη γενικότερη εικόνα μου απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα.
Αυτά περί φαγητού και ζητώ συγνώμη αν σας άνοιξα πρόωρα την όρεξη.