Δεν μας τα λέτε καλά κύριε Bogart. Ωραία τα είπατε, ωραία τα κάνατε αλλά λίγο αδύνατο αυτό που ζητάτε. Ε, πως? Συζητάμε τόση ώρα και τίποτα. Δεν νομίζω να καταλάβατε την κατάστασή μου, ούτε και την ερώτηση που σας έκανα. Ας είναι. // Πως? Χαχαχα, μα είσαι θεοπάλαβος μωρέ James! Ακούς εκεί! Τόσο απλό νομίζεις μωρέ ότι είναι? Ίσως ναι, ίσως για σένα να είναι. Θα μου πεις, δεν κώλωσες να το πεις σε κοτζαμάν Abra. Άντε, αυτό σου το δίνω. // Σε ακούω, μη φωνάζεις. Όχι, δεν θα το τραγουδήσω. Δεν το κάνει πιο εύκολο, ούτε πιο απλό, ούτε τίποτα. Άφησε το μικρόφωνο, βγάλε αυτά τα ηλίθια γυαλιά, έλα κάτσε δίπλα μου και σώπασε. // Σου – το – γραψαν – και – το – είπες! Μη μου το παίζεις εμένα ρομαντικός και αηδίες. Δεν περνάνε σε μένα αυτά, σε είδα και τις άλλες φορές! Σε φοβήθηκε το μάτι μου διάολε. Καλή ατάκα, δε λέω, αλλά δεν με βοηθάς. Θα ρωτήσω αλλού...
Απογοητεύομαι. Όλοι μου λέτε το ίδιο! Σας βαρέθηκα λιγάκι. Εσείς είχατε, κάμερες, φώτα, βοηθούς, σενάρια, έτοιμα λόγια και ότι μπορείς να φανταστείς. Και το σημαντικότερο. Αν δεν πήγαινε κάτι καλά, γυρνούσατε μαγικά τον χρόνο πίσω και το ξανά-προσπαθούσατε μέχρι να το πετύχετε. Μέχρι να βγει τέλειο. Εκεί την πάτησα. Σας πίστεψα τόσο πολύ, που συνήθισα στο τέλειο. Όμως εγώ δεν έχω κλακέτα, δεν έχω δεύτερη λήψη. Χμ, ας είναι. Δεν ξέρω γιατί άνοιξα αυτή τη συζήτηση, βλακεία μου. Συνεχίστε έτσι, σας αγαπώ...
(Από ένα φίλο, τον Μπλε..)
