Συνήθως

Συνήθως αποφεύγω ν' ανοίξω αυτή την συζήτηση, δεν λέω πολλά..
Ήδη απ' τις πρώτες κουβέντες εκπνέω αρκετή μαυρίλα και δεν θέλω να λασπώσω και την ψυχή του άλλου.
Η φράση "όλα καλά, ησυχία" μ' έχει γλιτώσει πολλές φορές απ' την προσπάθεια...
Όλα καλά, ησυχία. Όπως αυτή του χτυπημένου, νεκρού ζώου στην άκρη του δρόμου. Όπως αυτή του ταλαιπωρημένου άστεγου σ' ένα απόμερο παγκάκι μιας ξένης χώρας. Όπως αυτή, σε μια διάσταση ενός σταματημένου χρόνου..
Συνήθως αποφεύγω αυτή την συζήτηση γιατί δεν βοηθάει κανέναν. Γιατί είναι για γερά νεύρα, για γερά στομάχια και κάποια στιγμή φτάνει τον άλλο στο σημείο να θέλει να την αποφύγει αυτός πια.
Συνήθως αποφεύγω αυτή την συζήτηση, γιατί φοβάμαι μήπως αυτός ο άλλος καταλάβει. Μήπως καταλάβει πως έχω δίκιο, πως έτσι είναι..
Και τότε η "επιστροφή" είναι αμφιλεγόμενη έννοια..
Η συνειδητοποίηση είναι μια βαθιά πληγή στο σώμα και αφήνει ουλή για καιρό, ίσως και για πάντα, ποιος ξέρει...
Και εκεί που έψαχνες την έξοδο από τη σπηλιά για να βρεις το πολλά υποσχόμενο φως, ξαφνικά έχεις βρεθεί να θες να μπεις όλο και πιο μέσα, ψάχνοντας το σημείο όπου όλα θα είναι ήσυχα. Να βρεις την πιο σκοτεινή γωνιά και να κουρνιάσεις εκεί μέχρι ν' αποκοιμηθείς, αν και ο ύπνος προθυμοποιηθεί να σου κάνει την χάρη τότε..
Συνήθως αποφεύγω ν' ανοίξω αυτή την συζήτηση, ακόμη κι όταν είμαι μόνος. Γιατί, μετά βίας κλείνει..
Συνήθως όλα καλά..

45

Σινεμασκόπ

Δεν μας τα λέτε καλά κύριε Bogart. Ωραία τα είπατε, ωραία τα κάνατε αλλά λίγο αδύνατο αυτό που ζητάτε. Ε, πως? Συζητάμε τόση ώρα και τίποτα. Δεν νομίζω να καταλάβατε την κατάστασή μου, ούτε και την ερώτηση που σας έκανα. Ας είναι. // Πως? Χαχαχα, μα είσαι θεοπάλαβος μωρέ James! Ακούς εκεί! Τόσο απλό νομίζεις μωρέ ότι είναι? Ίσως ναι, ίσως για σένα να είναι. Θα μου πεις, δεν κώλωσες να το πεις σε κοτζαμάν Abra. Άντε, αυτό σου το δίνω. // Σε ακούω, μη φωνάζεις. Όχι, δεν θα το τραγουδήσω. Δεν το κάνει πιο εύκολο, ούτε πιο απλό, ούτε τίποτα. Άφησε το μικρόφωνο, βγάλε αυτά τα ηλίθια γυαλιά, έλα κάτσε δίπλα μου και σώπασε. // Σου – το – γραψαν – και – το – είπες! Μη μου το παίζεις εμένα ρομαντικός και αηδίες. Δεν περνάνε σε μένα αυτά, σε είδα και τις άλλες φορές! Σε φοβήθηκε το μάτι μου διάολε. Καλή ατάκα, δε λέω, αλλά δεν με βοηθάς. Θα ρωτήσω αλλού...

Απογοητεύομαι. Όλοι μου λέτε το ίδιο! Σας βαρέθηκα λιγάκι. Εσείς είχατε, κάμερες, φώτα, βοηθούς, σενάρια, έτοιμα λόγια και ότι μπορείς να φανταστείς. Και το σημαντικότερο. Αν δεν πήγαινε κάτι καλά, γυρνούσατε μαγικά τον χρόνο πίσω και το ξανά-προσπαθούσατε μέχρι να το πετύχετε. Μέχρι να βγει τέλειο. Εκεί την πάτησα. Σας πίστεψα τόσο πολύ, που συνήθισα στο τέλειο. Όμως εγώ δεν έχω κλακέτα, δεν έχω δεύτερη λήψη. Χμ, ας είναι. Δεν ξέρω γιατί άνοιξα αυτή τη συζήτηση, βλακεία μου. Συνεχίστε έτσι, σας αγαπώ...

(Από ένα φίλο, τον Μπλε..)

Ακόμη και αν μείνεις ακίνητος,
η μέρα θα τελειώσει.
Ακόμη και αν δεν κοιμηθείς ούτε λεπτό,
η νύχτα θα ξημερώσει.

. . .

Ανάπνεε.

. . .

"Hurt - Rapture"

Παράλληλες Διαστάσεις

    Ήμασταν μόνο οι τρεις μας στο σπίτι. Ο αδερφός μου και εγώ ετοιμαζόμασταν για να φύγουμε. Κάπου για καφέ θα πηγαίναμε μάλλον, σε διαφορετικές τοποθεσίες, με διαφορετικούς ανθρώπους, ως συνήθως. Ο πατέρας μου ήταν και αυτός στη θέση του. Μπροστά στον υπολογιστή, απορροφημένος να παίζει κάποιο ήδη τερματισμένο παιχνίδι. Ήταν σήμερα. Παρόν, μια καθημερινή καλοκαιρινή μέρα με τον πατέρα μου σε άδεια και διακοπές στην Ελλάδα.

    Οι δυο μας, πηγαίναμε πάνω κάτω βιαστικά, προσπαθώντας να κάνουμε γρήγορα, να μην αργήσουμε κι άλλο. Ναι, είχαμε αργήσει ήδη, ως συνήθως. Κάποια στιγμή, οι πορείες μας συναντήθηκαν στο χολ, εκεί μπροστά στον μεγάλο, μακρόστενο καθρέφτη. Δίπλα δίπλα να περιποιούμαστε την πλούσια κόμη μας, ο Βασίλης, ο αδερφός μου στα δεξιά μου και εγώ στα αριστερά του. Δεν μιλούσαμε, όλα γινόντουσαν σιωπηλά. Τυπικές, μηχανικές διαδικασίες. Εκείνη τη στιγμή όμως, καθώς παρατηρούσα προσεκτικά τον εαυτό μου στον καθρέφτη, είδα κάτι ανεξήγητο με την περιφερειακή μου όραση. Δεξιά απ' τον Βασίλη, στεκόταν μια κοπέλα -κοινή γνωστή- και έφτιαχνε και αυτή τα μαλλιά της, τουλάχιστον αυτό κατάλαβα απ' ό,τι έλεγε ο καθρέφτης. Ξαφνιάστηκα και απότομα τα χέρια μου κοκάλωσαν. Ήμουν πολύ σίγουρος ότι ήμασταν μόνο οι τρεις μας στο σπίτι. Αμέσως κοίταξα δεξιά απ' τον αδερφό μου να δω αν όντως η Αγγελική βρισκόταν εκεί, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καταλάβω αν πραγματικά ήταν στο χώρο και αν την είχε δει κι αυτός, ή αν απλά ήταν όλα στα δικά μου μάτια, στο μυαλό μου. Και όμως η κοπέλα δεν βρισκόταν εκεί, δεν ήταν στο χολ, ούτε πουθενά. Όμως απ' την άλλη πλευρά, μέσα στον καθρέφτη, ήταν ακόμη εκεί, χαμογελαστή να πλέκει κοτσιδάκια σαν να είναι όλα μια τυπική, μηχανική διαδικασία. Και ο Βασίλης ετοιμαζόταν κανονικά, ασυγκίνητος και απαθέστατος.

    Ήμουν σίγουρος, δεν την έβλεπε. Στα επόμενα δευτερόλεπτα τον είδα να κάνει μερικά βήματα δεξιά, ουσιαστικά να πηγαίνει κατά πάνω της, χωρίς φυσικά να το ξέρει. Εκείνη, έκανε ένα βήμα μπροστά και πέρασε προσεκτικά αριστερά του δίχως να τον ακουμπήσει. Εγώ ήμουν ακόμη ακίνητος και καθηλωμένος, να παρακολουθώ στον καθρέφτη τα γεγονότα, σαν και έβλεπα μια πολύ καλή ταινία περιπέτειας, πάνω στην κορύφωσή της. Τότε ήταν που παρατήρησα και το αμυδρό, λευκό φως που φαινόταν να βγαίνει από μέσα της και να την περιβάλλει, λες και είχε καταπιεί κάποια ισχυρή λάμπα που το φως της έτεινε να διαπερνά τη σάρκα της. Τα βλέμματα και των δύο ήταν καρφωμένα ίσια μπροστά, κανένας δεν φαινόταν να είχε διάθεση να χαλάσει την ηρεμία και την ησυχία της στιγμής. Εκτός από μένα.

   Την επόμενη στιγμή, το μοναδικό πράγμα που μου βγήκε να κάνω ως αντανακλαστική αντίδραση, ήταν ν' απλώσω το χέρι μου και να χτυπήσω τον καθρέφτη ακριβώς εκεί που βρισκόταν το πρόσωπό της, λες και προσπαθούσα ευκαιριακά να σκοτώσω κάποιο εκνευριστικό κουνούπι που δεν έλεγε να καταλάβει ότι παραβιάζει ιδιωτικό χώρο. Με το που ακούστηκε ο ενοχλητικός θόρυβος από την επαφή και οι δύο είχαν την ίδια αντίδραση. Πετάχτηκαν πάνω τρομάζοντας απ' την απρόσμενη κίνηση και στη συνέχεια είδα τα βλέμματά τους στο τζάμι να με καρφώνουν. Ο Βασίλης, δεν είπε κουβέντα και αδιαφορώντας γύρισε και έφυγε προς το σαλόνι, όπου βρισκόταν και ο πατέρας μας. Αυτή, έμεινε ακίνητη και μπλοκαρισμένη για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι που την έχασα απ' τα μάτια μου ακολουθώντας τον αδερφό μου σαστισμένος.

    Το είδες αυτό, τον ρώτησα απότομα. Ποιο, απάντησε και συνέχισε αυτό που έκανε βιαστικός. Στον καθρέφτη, είπα κάνοντας μερικά βήματα προς τα πίσω και κοιτώντας κλεφτά προς το χολ. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα έναν μικρό ηλεκτρισμό να διαπερνά ολόκληρο το σώμα μου και τα πάντα αναβόσβησαν στιγμιαία, όπως όταν κόβεται για ένα δευτερόλεπτο το ρεύμα και τυχαίνει να είναι βράδυ. Μόλις ξανάνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Τα πόδια μου δεν με βαστούσαν, ζαλίστηκα και ήθελα απλά να αφεθώ στις δυνάμεις της βαρύτητας. Το μόνο που προσπαθούσα να κάνω -χωρίς ιδιαίτερο λόγο- ήταν να μην αφήσω κάτι ρούχα που κρατούσα στο χέρι μου να πέσουν κάτω. Παραπάτησα, γύρισα 180 μοίρες και έπεσα πίσω, πάνω στη ντουλάπα με την πλάτη. Η φασαρία τράβηξε την προσοχή του πατέρα μου.

    Είσαι καλά, με ρώτησε στρίβοντας μόνο το κεφάλι. Έγινε κάτι πολύ περίεργο, είπα. Κοίταξα γύρω μου λες και βρισκόμουν πρώτη φορά σ' αυτό το σαλόνι. Τότε συνειδητοποίησα πως πριν το ξαφνικό φλας, όλα τα χρώματα είχαν μια περίεργη απόχρωση. Λες και τα έβλεπα όλα μέσα από φίλτρο "σέπια". Δεν το είχα καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή, που πλέον όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Ήταν όνειρο, σκέφτηκα. Αλλά πώς, αφού βρισκόμουν όρθιος με τα ρούχα στο χέρι, ο αδερφός μου όντως ετοιμαζόταν και αυτός και ο πατέρας μου ήταν μπροστά στον υπολογιστή, όπως και πριν. Καμία άλλη αλλαγή, καμία διαφορετική αίσθηση. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, μόλις συνήλθα πλήρως, απευθύνθηκα στον πατέρα μου προσπαθώντας να του εξηγήσω τι συνέβη. Η κουβέντα τράβηξε και το ενδιαφέρον του αδερφού μου, που παρότι βιαστικός, σταμάτησε ν' ακούσει τις παραλογίες μου. Πότε έγινε αυτό, ρώτησε. Πριν, εδώ δίπλα σου, στον καθρέφτη στο χολ, του απάντησα δείχνοντας και πηγαίνοντας προς τα εκεί, με σκοπό να του αναλύσω ακριβώς τα γεγονότα και τις κινήσεις. Και τότε ήταν που κάθε λογική που προσπαθούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή να διακιολογήσει τα γεγονότα, εκτροχιάστηκε παντελώς.

    Μια εξίσου απρόσμενη, απρόσκλητη, αλλά και γνώριμη φυσιογνωμία, βρισκόταν πλέον στη θέση που άφησα τελευταία φορά την Αγγελική, μόνο που τώρα δεν ήταν απλά μια φιγούρα στον καθρέφτη. Ένας φίλος του αδερφού μου, ο Γκάμη, ήταν εκεί, στο χολ, πατώντας πάνω στο χαλί -με σάρκα και οστά που θα 'λεγε κανείς-, έχοντας και αυτός αυτή την περίεργη λάμψη από μέσα του, λες και ήταν κάτι ανεξήγητο ανάμεσα σε άνθρωπο και πνεύμα. Και τα περίεργα δεν τελείωναν εκεί! Ήταν ολόγυμνος, φορώντας μόνο το εσώρουχό του και έδειχνε πολύ χαρούμενος για κάποιο άγνωστο λόγο. Ήταν χαμογελαστός και γελούσε ήσυχα, δειλά και πονηρά, σαν να είχε να κρύψει κάτι.
    Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ έτσι ρε, του φώναξα αστειευόμενος, προσπαθώντας να δείξω ότι δεν τρέχει τίποτα. Με κοίταξε, αλλά δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να γελάει σκύβοντας πάλι το κεφάλι προς τα κάτω. Αμέσως γύρισα να φωνάξω στον Βασίλη να ρθει να δει και μόνος του τι συμβαίνει. Ήταν όμως ήδη αργά. Το στιγμιαίο φλας επέστρεψε για άλλη μία φορά για να μ' επαναφέρει στην "πραγματικότητα". Αυτή τη φορά δεν ζαλίστηκα, όμως η αλλαγή του φίλτρου χρωμάτων από σέπια σε κανονικό, ήταν ξεκάθαρη. Δεν είχα προλάβει να καταλάβω πότε κύλησα ξανά σ' αυτό το ιδιόμορφο όνειρο, αλλά σίγουρα κάτι, κάπου με ξεγέλασε για άλλη μια φορά.

    Ο Γκάμη δεν ήταν πουθενά, το ίδιο και η Αγγελική. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να μου αιτιολογήσει με λογική τα δεδομένα, υποθέτοντας και εξηγώντας μου πως ίσως υπάρχουν κάποιες σπάνιες περιπτώσεις όπου ο εγκέφαλος μπορεί ενώ βρίσκεται σε συνειδητό επίπεδο, να χάσει στιγμιαία επαφή με το περιβάλλον και την ίδια στιγμή να ανακαλέσει εικόνες από τη μνήμη και το υποσυνείδητο, συνδέοντάς τες με την άμεση πραγματικότητα, λίγο πριν επανέλθει. Μάταια όμως. Κάποια πράγματα δεν εξηγούνται με λογική. Εγώ ετοιμαζόμουν να φύγω και είχα ήδη αργήσει, το ίδιο και ο αδερφός μου. Όμως παρά τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, εγώ ήξερα καλά τι είχα δει και τι είχα νιώσει, σε δύο καταστάσεις που έμοιαζαν παράλληλες, αλλά και ταυτόχρονα εξίσου αληθινές.
    Τελικά, μετά από όλα αυτά, τα σάλια στο μαξιλάρι του κρεβατιού μου επιβεβαίωναν την κούραση και την αχόρταγη όρεξη μου για ύπνο, ενώ ταυτόχρονα έδωσαν αμέσως μια αδιαμφισβήτητη και λογική απάντηση σε όλα τα παραπάνω περίεργα δρόμενα που συνέβησαν. Χωρίς αυτό να αλλάζει το γεγονός ότι, κάποια πράγματα δεν εξηγούνται με λογική...



4/8/17

A last walk through the Park

Dear Chris,

I dreamt about the Beatles last night. I woke up with Rocky Raccoon playing in my head and a concerned look on my wife’s face. She told me my friend has just passed away. Thoughts of you flooded my mind and I wept.
I’m still weeping, with sadness, as well as gratitude for having shared some very special moments with you and your beautiful family. You have inspired me in many ways you could never have known. Your talent was pure and unrivaled. Your voice was joy and pain, anger and forgiveness, love and heartache all wrapped up into one. I suppose that’s what we all are. You helped me understand that.
I just watched a video of you singing "A day in the life" by the Beatles and thought of my dream. I’d like to think you were saying goodbye in your own way.
I can’t imagine a world without you in it. I pray you find peace in the next life. I send my love to your wife and children, friends and family. Thank you for allowing me to be a part of your life.

With all of my love.

Your friend,
Chester Bennington

Κάποια πράγματα ίσως είναι όντως αδύνατο να τα ξεπεράσεις. Φυτεύονται και ριζόνουν μέσα σου, μέχρι που σε τρώνε, σαπίζεις και τελειώνεις. Κάποια πράγματα ίσως είναι όντως αδύνατο να τα ξεριζώσεις από μέσα σου, από το μυαλό και την ψυχή σου. Ίσως συνέβη όντως και κάτι αντίστοιχο στην περίπτωση του Chester Charles Bennington...

Την Πέμπτη, στις 20 Ιουλίου τα τραγικά νέα πλυμμήρισαν το διαδίκτυο. "Linkin Park singer Chester Bennington died by hanging, the Los Angeles County coroner has confirmed. The 41-year-old was found by an employee on Thursday in the bedroom of his house and while a note has not been found, the death is being treated as a suspected suicide. An autopsy is pending." Ένας ακόμη μεγάλος καλλιτέχνης ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι που χάραξε ο Chris Cornell, δύο μήνες μετά. Δύο μήνες. Τόσο άντεξε απ' ό,τι φαίνεται το βάρος του θανάτου ενός πολύ καλού φίλου, ή τόσο περίμενε -όπως είπαν πολλοί- μιας και καθόλου τυχαία δεν φαντάζει η ημερομηνία που διάλεξε να φύγει. Εκείνη την Πέμπτη, θα ήταν η μέρα των γενεθλίων του Cornell.
Τα νέα της επόμενης ημέρας κατέγραψαν: Bennington had spoken about his struggles with drug and alcohol addiction, as well as depression. “My whole life, I’ve just felt a little off,” he said in an interview earlier this year with Music Choice. “I find myself getting into these patterns of behaviour or thought – especially when I’m stuck up here [in my head]; I like to say that, this is like a bad neighbourhood, and I should not go walking alone.”
The singer had been close friends with Chris Cornell, who killed himself earlier this year; Thursday would have marked his 53rd birthday. Bennington performed at his funeral singing Leonard Cohen's song "Hallelujah" and honored him via a post on social media after his death, saying that he “can’t imagine a world” without him in it. Mike Shinoda noted that Bennington was very aggrieved when the band performed "One More Light" in his honor, where he could not finish singing the song, be it in rehearsal or in a live performance setting. Cornell’s widow, Vicky Cornell, tweeted yesterday: “Just when I thought my heart couldn’t break any more.....I love you.”
Το wikipedia συμπληρώνει: Chester was also the godfather of Cornell's son Christopher..

Οι Linkin Park ήταν η πρώτη μπάντα (μαζί με τους H.I.M.) της οποίας έγινα πολύ γρήγορα fan και αγόρασα το πρώτο μου cd. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Crawling, απλά έπρεπε να μάθω ποιο είναι το κομμάτι και ποιοι το λένε.. Μετά ξεκίνησαν όλα. Αφίσες, μπλούζες, αυθεντικά cd... Ακόμη θυμάμαι την περίοδο που όλοι είχαν στα κινητά τους τη μελωδία του Numb -που μόλις είχε κυκλοφορήσει- σε 16bit για ήχο κλήσεις.

The news of Chester Bennington‘s tragic suicide has shocked the world of rock fans and musicians alike. As the loss of the Linkin Park singer sinks in, artists have been reflecting on the life and career of their friend and Disturbed‘s David Draiman has written a lengthy, heartfelt note, in remembrance of when he first met Chester and the band while Linkin Park opened for Disturbed around the time Hybrid Theory was released.
Recalling how the bands were on tour when “One Step Closer” was dominating the radio, Draiman described, “I remember sitting in our dressing room and hearing that song start during their set. It drew me out of the dressing room and I stood side stage and watched, in awe of his ferocity, precision and power. I walked back to the dressing room and said to the guys, ‘Uh oh…we’d better step up our game tonight, these guys are GOOD!'” Offering a humorous anecdote, the Disturbed frontman remembered a red-faced moment where he changed the opening lyrics to “Crawling,” singing, “I don’t know why I have to sing like such a p–sy…it hurts me…my p–sy,” to himself as a joke, unaware that Bennington was standing directly behind him. “I turned around and noticed he was there and turned white,” stated Draiman. “Um…sorry brother! I didn’t mean anything by it! I have mad respect for you! Just playing around!!”, he said. Bennington dished out a quick-witted response, saying, “Well at least I actually sing, not just make noises like ‘Oooh wah ah ah ah’ and ‘Ugh, ugh!!! [laughing].” Admitting defeat, Draimain told him, “You got me brother… [laughs] much love.” Having met Bennington’s family, Draiman also added that the singer was a “loving father” and adored his children.

Turning to more recent memories, David recalled being humbled by Bennington’s high praise of Disturbed’s "The Sound of Silence" performance on Conan, exclaiming, “Dude! That was f–king amazing!!! I had no idea you could sing like that!!! Why don’t you sing that way more often???!!”
Returning the favor, Draiman spoke to Bennington about Linkin Park’s divisive new album, One More Light, telling the singer, “It took great courage to break new ground stylistically for the band and that the song "Heavy" was a HUGE HOOK and to pay no mind to the idiots out there who didn’t get it.”
Draiman learned of Bennington’s apparent suicide while his wife and son were swimming outside. “I remember feeling the hot stinging tears streaming down my face as I watched my wife and son playing, with a greater appreciation for them, and my life, than ever…SHOCKED and in disbelief of what I had just been told,” he detailed. In closing, the Disturbed singer said, “I remember Chester Charles Bennington …I cherished and admired him… and for all the reasons I listed above, and many more… I will never forget him.”

Η προσωπική μου άποψη πάντως, είναι πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και ποια στιγμή το έκανε. Η απουσία του Chris Cornell ήταν όντως κάτι αβάσταχτο για αυτόν. Όντας ένας αρκετά ευάλωτος χαρακτήρας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχασε απλά ένα φίλο, αλλά και ένα στήριγμα για την ίδια του τη ζωή, (μιας και συνέπασχε των προβλημάτων του). Όταν έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα και κάποιος σημαντικός για σένα άνθρωπος δίπλα σου παλεύει και αυτός κάτι ανάλογο, σου δίνει κουράγιο. Σου δίνει την εντύπωση ίσως ότι το παλεύεται μαζί, κατά μία έννοια. Όταν όμως αυτός ο κάποιος "χάσει" τον αγώνα, τότε αμέσως νιώθεις και εσύ να χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι της δύναμής σου. Όταν δε μιλάμε για φίλο, τότε χάνεις και τη διάθεση να συνεχίσεις να το παλεύεις.
Με όλο το σεβασμό, την εκτίμηση και την αγάπη που είχε στο πρόσωπό του, είναι πολύ πιθανό απλώς να έπρεξε κατ' αυτόν το αναπόφευκτο. Και η ημερομηνία, ήταν ένα ακόμη σημάδι για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω συναισθήματα και να δώσει εκεί έξω μία πληροφορία που θα ήθελε ο ίδιος, ο κόσμος να θυμάται... Ήξερε πολύ καλά πως διαπράτοντας τέτοιου τύπου αυτοκτονία ο κόσμος θα το συνδύαζε με τον θάνατο του Cornell και έτσι θα ερχόταν στην επιφάνεια και η σύνδεση της συγκεκριμένης ημερομηνίας, τονίζοντας έτσι λίγο ακόμα τη σημαντικότητα αυτού του ανθρώπου.. Όλοι ξέρουμε πως ο Chris Cornell πέθανε στις 18 Μαΐου, αλλά πλέον δύσκολα θα ξεχάσει κανείς πως γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου.
Ίσως πάλι το σκέφτομαι πολύ, ενώ αντιθέτως ο ίδιος του έπραξε με βάση τη στιγμή και τα συναισθήματα των δύο τελευταίων μηνών, χωρίς να θέλει να περάσει κάποιο έξτρα μήνυμα, χωρίς βαθύτερες σκέψεις. Απλώς όχι, ο νους μου δεν το χωράει.. Όπως και να έχει, μικρή η σημασία τέτοιων πραγμάτων όταν μιλάμε για την οριστική έλλειψη προσώπων..

R.I.P Chester Bennington,
You will be missed.

A Black Hole Sun's Sunset

Περισσότερο από ένας μήνας έχει περάσει από το βράδυ που ο Chris Cornell, ο τραγουδιστής των Soundgarden/Audioslave, τραγούδησε για τελευταία φορά και μας άφησε με την απορία.. Γιατί? Γιατί έτσι και τόσο ξαφνικά?

Στις 18 Μαΐου, οι αμερικανικές εφημερίδες και το διαδίκτυο έγραψαν: "Christopher John Boyle, or mostly known as Chris Cornell, was found dead in his hotel room on May 18 after performing in Detroit, Michigan. The cause of death has been determined as suicide by hanging. He was aged 52."

Η αυτοψία έδειξε ότι εκείνο το βράδυ βρισκόταν υπό την επήρεια 7 διαφορετικών ναρκοτικών, όμως οι δόσεις δεν θεωρήθηκαν τέτοιες, ώστε να προκαλέσουν την αιτία του θανάτου του. Παρ' όλα αυτά, η οικογένειά του, όπως και πολλοί άλλοι, αρνούνται να πιστέψουν τα τραγικά γεγονότα... Σε κάποιο άρθρο αναφέρθηκε επίσης: "A police spokesman told two Detroit newspapers the singer was found hanged — just an hour after finishing his final haunting song. According to the set list, which was posted online by fans, the final song of the performance was the 1991 classic Slaves And Bulldozers. But the live version contained a refrain from the death-obsessed gospel song In My Time Of Dying, which was famously covered by Led Zeppelin." Δυστυχώς, ό,τι και αν συνέβη εκείνη τη νύχτα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο Chris Cornell δεν είναι πια κοντά μας και πλέον μας έχει αφήσει την ιστορία και τα τραγούδια του να μας "κρατούν παρέα" και να μας τον θυμίζουν.

Προσωπικά, ήταν μία απ' τις αγαπημένες μου φωνές και πηγή έμπνευσης για τη μουσική μου. Το ταξίδι της ζωής όμως έχει για όλους ένα τέλος, ακόμη και για τους πιο κορυφαίους. Το wikipedia αναφέρει χαρακτηριστικά: He was voted "Rock's Greatest Singer" by readers of Guitar World, ranked 4th in the list of "Heavy Metal's All-Time Top 100 Vocalists" by Hit Parader, 9th in the list of "Best Lead Singers of All Time" by Rolling Stone, and 12th in MTV's "22 Greatest Voices in Music".

Σχετικοί σύνδεσμοι για όποιον ενδιαφέρεται περαιτέρω: The Sun, Rolling Stone, News.

R.I.P Chris Cornell,
You will be missed.

The Game.

    Το καλό παιχνίδι, εκτός απ' το να είναι καλό, πρέπει και να φαίνεται καλό. Πρέπει ν' αφήνει τη σωστή εντύπωση, ήδη από την πρώτη κιόλας παρτίδα. Όχι από τη δεύτερη, όχι αφού το καταλάβεις και το εκτιμήσεις.. Πρέπει από την πρώτη, να σου αφήνει την αίσθηση ότι είναι όντως καλό και φταις εσύ που έχασες, γιατί κάτι δεν κατάλαβες, κάτι δεν έκανες καλά. Πρέπει να σου δίνει τη δυνατότητα να διακρίνεις ότι όντως είναι καλό, ακόμη κι αν εσένα δεν σου άρεσε.

    Πρέπει οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- οι παίκτες που συμμετέχουν, να θέλουν όντως να παίξουν, να κατανοήσουν τους κανόνες και να κινούνται βάση αυτών, έχοντας ως απώτερο σκοπό την πρώτη θέση, τη θέση του νικητή. Πρέπει, θα επαναλάβω, όλοι να θέλουν να κερδίσουν, τίμια και δίκαια, γιατί μόνο έτσι θα λειτουργήσει ο υγιείς ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός, το βασικότερο στοιχείο ανάδειξης των δυνατοτήτων και του τι πραγματικά έχει να προσφέρει το παιχνίδι.

    Διότι αν σε μια παρτίδα σκάκι, ο ένας εκ των δύο παίξει απερίσκεπτα και βιαστικά, χωρίς ιδιαίτερο πάθος για τη νίκη, τότε χάνοντας, θα έχει μείνει να αιωρείται μια κακή εντύπωση και στους δύο αντιπάλους. Ο ένας, δεν θα έχει μείνει ευχαριστημένος γιατί ουσιαστικά δεν έπαιξε, ή για να το θέσω ορθότερα, δεν άφησε μια παρτίδα σκάκι να εξελιχθεί και να τελειώσει. Ο άλλος, δεν θα έχει μείνει ικανοποιημένος, καθώς θα έχει διαπιστώσει πως η αξιοποίηση των γνώσεων του και η στρατηγική του, δεν ήταν απαραίτητα και σίγουρα δεν ήταν αυτά που τον έφτασαν στη νίκη. Αποτέλεσμα, μοιραία αργά ή γρήγορα να χάσουν και οι δύο το ενδιαφέρον τους για το παιχνίδι (αν δεν αλλάξει κάτι στις συνθήκες λειτουργίας του). Και μπορεί στο σκάκι το πρόβλημα να είναι πιο εμφανές και ξεκάθαρο, όμως σε πολλές περιπτώσεις -αν όχι στις περισσότερες- αυτός που πληρώνει το τίμημα της κακής εντύπωσης, είναι το ίδιο το παιχνίδι.

    Το παιχνίδι είναι που θα φανεί κακό, μη ισορροπημένο, ημιτελές και εν τέλη αδιάφορο. Το παιχνίδι θα χρεωθεί το φάουλ και όχι η διαφορετική οπτική του κάθε παίκτη για το πώς παίζεται αυτό. Γιατί δυστυχώς, ο ανταγωνισμός είναι συλλογικό στοιχείο, δεν προκύπτει απ' τη μονάδα και είναι απαραίτητος για την ανάδειξη της ποιότητας του παιχνιδιού. Για το πόσο καλό ή μη παιχνίδι είναι, ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας προτιμήσεις.

    Στην πραγματικότητα, ο καθένας μπορεί να παίξει όπως θέλει, μπορεί να διασκεδάσει ακόμη και αν δεν διατηρήσει όλες αυτές τις προϋποθέσεις ή τους κανόνες που απαρτίζουν το παιχνίδι. Δύο άτομα μπορούν να πάρουν τη σκακιέρα, να στήσουν τα πιόνια και μετά με τη σειρά να πετάνε ένα, ένα τα πιόνια τους ο ένας στον άλλο, προσπαθώντας να ρίξουν τον αντίπαλο βασιλιά. Ή μπορεί να το κάνει μόνο ο ένας, ενώ ο άλλος κινείται βάση κανόνων. Μπορεί τελικά να το διασκεδάσουν και να τους φανεί καλό παιχνίδι το σκάκι. Κανείς δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει αυτό. Στην τελική, η διασκέδαση δεν είναι και ο σκοπός της δημιουργίας των παιχνιδιών? Όμως παρ' όλα αυτά, κανείς δεν θα πρέπει να μπορεί ν' αρνηθεί, ότι τελικά αυτοί οι δύο δεν έπαιξαν σκάκι.

    Το κάθε παιχνίδι είναι αυτό που είναι και δουλεύει βάση των κανόνων και των μηχανισμών του και η αντικειμενική αξιολόγησή του, θα πρέπει πάντα να προκύπτει εφόσον τηρούνται τα παραπάνω και υπάρχει ισχυρός -αλλά και υγιείς ταυτόχρονα- ανταγωνισμός, απ' όλους τους παίκτες. Αν όλα αυτά ισχύουν και ο παίκτης (σε προσωπικό επίπεδο) απολαμβάνει το συγκεκριμένο παιχνίδι, τότε σίγουρα θα προκύπτει κάθε φορά και η διασκέδαση, ανεξαρτήτως νίκης-ήττας.

Θα έλεγε κανείς απλούστερα πως,

είναι ο ίδιος ο ανταγωνισμός (για τη νίκη) που αποφέρει τη διασκέδαση και την εντύπωση του καλού παιχνιδιού,

όχι η τελική νίκη ή η ήττα του άλλου.

Don Blackbeard - The Show

Ορίστε και κάτι απ' τα παλιά, κάτι που ποτέ δεν θυμήθηκα ν' ανεβάσω..

Εδώ είναι και το πρόγραμμα που είχαμε ετοιμάσει.
Μπορεί πλέον όλοι να πήραμε τα πτυχία μας, αλλά κάποιες στιγμές θα μένουν αξέχαστες...

Ελπίζω να σας αρέσει. :)

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά,
καλή χρονιά σε όλους εύχομαι.