The Woman and her "Dog".

   Στεκόμουν ακίνητος σ' ένα μεγάλο φαρδύ, παραθαλάσσιο πεζόδρομο και τους παρατηρούσα.. Πρέπει να βρισκόμασταν κοντά σε λιμάνι. Ο σκύλος της ήταν πολύ περίεργος για σκύλος. Ήταν υπερβολικά χοντρός και γέρικος με μπεζ, πυκνή και σγουρή τρίχα, σαν ένα μεγαλόσωμο πρόβατο ας πούμε, με σκυλίσια μουσούδα και άκρα. Έμοιαζε επίσης να πάσχει από κάποια αρκετά ιδιαίτερη ασθένεια, καθώς ήταν πολύ υπερκινητικό, έχοντας ταυτόχρονα απότομες και στιγμιαίες διαφοροποιήσεις στις διαθέσεις του.. Πρώτη φορά έβλεπα ένα τόσο αλλοπρόσαλλο προβατόσκυλο! Αυτή, ήταν ψηλή και λεπτή, γύρω στα 45-50. Φορούσε ένα καπέλο -αν και δεν είχε ουσιαστικό ήλιο- και φαινόταν πολύ ανήσυχη, σαν να περίμενε να συμβεί κάτι από στιγμή σε στιγμή. Δεν πέρασε πολύ ώρα, όταν ξαφνικά το σκυλί σάλεψε και χωρίς φαινομενικά κάποιο λόγο, τράβηξε το λουρί απ' το χέρι της γυναίκας και άρχισε να τρέχει ίσια προς τη θάλασσα. Η γυναίκα τρόμαξε, δεν πρόλαβε να καταλάβει τι είχε γίνει, όταν ο σκύλος της με ένα σάλτο βρέθηκε μέσα στο νερό. Ο κόσμος εκεί γύρω ξαφνιάστηκε και οι πιο τολμηροί έσπευσαν αμέσως να βοηθήσουν. Μάταια.. Απ' ό,τι φάνηκε ήταν ήδη αργά. Αμέσως μετά, παρατήρησα έναν άντρα ο οποίος ήρθε και στάθηκε παραδίπλα της κοιτάζοντάς την. Ήταν περιποιημένος. Φορούσε ένα καφέ, ισιωμένο κουστούμι με γραβάτα και ένα ζευγάρι μικρά γυαλιά. Ήταν φαλακρός και ξυρισμένος κόντρα, με λίγο μαλλί στα πλάγια πάνω από τ' αυτιά και έμοιαζε λίγο πιο νέος απ' αυτήν, γύρω στα 35-40 θα έλεγε κανείς. Φαινόταν τόσο ήρεμος και απαθής στο γεγονός που μόλις συνέβη. Δεν είπε κουβέντα, απλώς την κοίταζε με ένα κάπως περιφρονητικό βλέμμα, απογοήτευσης και βαρεμάρας. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, αλλά πραγματικά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μου άφησε την εντύπωση πως αυτός ήταν ο σκύλος που έπεσε νωρίτερα στο νερό και τώρα επέστρεψε με την κανονική του μορφή πίσω στο "αφεντικό" του..

   Την επόμενη στιγμή βρισκόμουν κιόλας σε μια παραλία, σε μια αμμουδιά με πολύ κόσμο. Ήμουν στη Χαλκιδική, κάπου λίγο πιο πέρα απ' το εξοχικό της γιαγιάς μου ένιωθα. Περιφερόμουν μόνος αριστερά-δεξιά, περιμένοντας μια φίλη, τη Μη, και ταυτόχρονα παρατηρούσα τον κόσμο που διασκέδαζε ανέμελος και απολάμβανε ξένοιαστα τον καυτό ήλιο και την καλοκαιρινή θάλασσα. Όλοι έμοιαζαν τόσο ευτυχισμένοι, λες και ήταν η μοναδική στιγμή της ζωής.. Λίγο μετά, καθώς περπατούσα κατά μήκος της παραλίας, έπεσα πάνω σ' έναν άλλο πολύ καλό μου φίλο, τον Γάμα, ή αλλιώς "ψηλό", όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε.. Αυτός ήταν εκεί με παρέα, όμως οι δικοί του ήταν όλοι μέσ' στο νερό, αυτός άραζε στις ξαπλώστρες μόνος και λιαζόταν. Ξαφνιασμός, χαρές, αγκαλιές και χαμόγελα, λες και είχαμε να ιδωθούμε χρόνια. Όλα ήταν όπως πάντα, τα ίδια, χαλαρά και σαν να μην πέρασε μια μέρα, αμέσως μόλις μου είπε τα δικά του νέα, εγώ άρχισα να του εξιστορώ το γεγονός που μόλις πριν λίγο είχα ζήσει.. Δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα θα έλεγα, εκτός απ' την ξαφνική αντίδραση-βουτιά του σκύλου στη θάλασσα, απορώντας τελικά γενικότερα με το τι μπορεί να συμβαίνει μέσ' στο κεφάλι των ζώων.. Πάνω στην κουβέντα ένιωσα το κινητό μου να δονείται και τη συζήτηση τώρα ήρθε να διακόψει ένα τηλεφώνημα από κάποιον που είχα να μιλήσω μήνες μαζί του. Ήταν ο Δέλτα, ένας παλιός, καλός φίλος απ' το δημοτικό, ο οποίος έτυχε εκείνες τις μέρες να βρίσκεται Χαλκιδική. Ανταλλάξαμε μερικές βιαστικές κουβέντες και συνεννοηθήκαμε να βρεθούμε σε λίγη ώρα εκεί κοντά, σ' ένα χωμάτινο σταυροδρόμι, κομβικό σημείο της περιοχής.. Η Μη δε θυμάμαι τι απέγινε...

   Την επόμενη στιγμή τα δεδομένα είχαν πάλι αλλάξει τελείως. Φτάνοντας στο σταυροδρόμι είχα ακόμη ένα τηλέφωνο, αυτή τη φορά από την Πι, μια πολύ παλιά γνωστή, πρώην ενός φίλου.. Ούτε που θα περίμενα πως θα είχε ακόμη τον αριθμό μου.. Ήταν σοβαρό, είπε. Έπρεπε όλοι να μαζευτούμε στη βάση της και θα μας εξηγούσε εκεί.. Σύντομα, κατέληξα σ' ένα κτήριο μαζί με διάφορους άλλους που είχαν έρθει από διάφορα μέρη ο καθένας τους, όλοι φυσικά για τον ίδιο σκοπό. Εγώ πήρα το περίεργο ασανσέρ μόνος και τελευταίος απ' όλους, το οποίο σε ανέβαζε υποχρεωτικά πάνω πάνω στον τελευταίο όροφο και μετά εσύ έπρεπε να κατέβεις όπου ήθελες να πας με τα πόδια. Μπαίνοντας μέσα συνάντησα την Πι, σοβαρή και οργανωμένη, να αναλύει στους υπόλοιπους που είχαν μαζευτεί το πως θα πρέπει να κινηθούμε. Πρέπει να ήταν ντετέκτιβ και ήταν αυτή η οποία είχε οριστεί υπεύθυνη για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Σκοπός μας ήταν η παρακολούθηση ενός τύπου, ο οποίος προς έκπληξή μου, αργότερα έμαθα πως ήταν αυτός που είχα δει στον πεζόδρομο.. Ήταν ο ίδιος χοντρός και η τύπισσα που είχε επικοινωνήσει με την Πι προς παρακολούθησή του ήταν εκείνη η ψηλή, λεπτή κακόμοιρη κυριούλα που έχασε το σκύλο της.. Τι περίεργο σενάριο να συμβαίνει πίσω απ' αυτούς τους δύο, σκέφτηκα. Η Πι δεν είπε τίποτα παραπάνω και αμέσως κατέβηκα και πάλι κάτω..

   Στην ομάδα μας μαζί με τους άλλους ήταν και ο Γιώτα, πανεπιστημιακός συμφοιτητής και φίλος, με τον οποίο όμως βάση των παραπάνω δεν είχαμε και ιδιαίτερο χρόνο να ανταλλάξουμε και πολλές κουβέντες. Ο χώρος εκτός κτηρίου ήταν πολύ ιδιαίτερος. Ήταν μια πανέμορφη, ευρωπαϊκή γειτονιά, που παρότι θύμιζε Ιταλία, είχα την εντύπωση πως βρισκόμασταν στη Γαλλία. Τα πάντα γύρω μας ήταν στολισμένα με κάθε λεπτομέρεια και οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν ντυμένοι με ρούχα αναγεννησιακής εποχής.. Είχε νυχτώσει πια και ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, καθώς παντού έβλεπες να λάμπουν τ' αστέρια αριστερά και δεξιά. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο για να το απολαύσουμε όλο αυτό. Η παρακολούθηση ξεκίνησε απότομα, όταν πολύ σύντομα είδαμε τον μυστήριο τύπο να προχωράει αμέριμνος στο δρόμο, πηγαίνοντας βόλτα μαζί με τη γνωστή γυναίκα... Αυτή, όλως περιέργως κρατούσε ένα δερμάτινο, λεπτό λουρί με το οποίο τον είχε δεμένο απ' το χέρι, λες και ήταν κάποιος κρατούμενος. Λίγο μετά, αφού είχαμε πια πλησιάσει αρκετά, ο άντρας μας αντιλήφθηκε και άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα τραβολογώντας μαζί του και τη γυναίκα, η οποία φυσικά το έπαιζε ανήξερη.. Τα βήματα όλων επιταχύνθηκαν και πολύ σύντομα ξεκίνησε η δράση.. Ο χοντρός τράβηξε βίαια το λουρί απ' τα χέρια της γυναίκας που μάταια προσπαθούσε να τον καθυστερήσει και αμέσως άρχισε να τρέχει στα στενά της πόλης. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ακολουθήσαμε και εμείς από πίσω.. Τον κυνηγούσαμε για ώρα, όταν σε κάποια φάση είχαμε μείνει οι δυο μας, καθώς οι υπόλοιποι είχαν ξεμείνει αρκετά πιο πίσω. Προσπαθώντας να με σταματήσει με κάθε κόστος, άρχισε να μου πετάει διάφορα κλεμμένα μαχαίρια που κουβαλούσε πάνω του. Για καλή μου τύχη τα απέφυγα χωρίς κάποιο τραυματισμό, όμως πλέον φοβόμουν να πλησιάσω περισσότερο. Δεν ήξερα το τι άλλο θα ήταν ικανός να κάνει στη συνέχεια.. Λίγο παρακάτω συναντήσαμε κάτι σκαλιά και εκεί βρήκα την ευκαιρία μου.. Καθώς αυτός τα κατέβαινε βιαστικά ένα ένα, εγώ με μια βουτιά τον κλότσησα από πίσω στα πόδια ρίχνοντάς τον κάτω.. Ο ήχος από τα υπολειπόμενα μαχαίρια του που σκόρπισαν εδώ κι εκεί στο τσιμέντο, ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα πριν τον χάσω τελείως απ' τα μάτια μου.. Όταν σηκώθηκα είχε πια εξαφανιστεί. Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει ήταν τα ρούχα του πάνω σε κάτι κάγκελα, δίπλα στο τοιχάκι στο οποίο είχε καταλήξει πέφτοντας.. Εκείνη τη στιγμή κατέφθασαν και οι υπόλοιποι. Τους εξήγησα πολύ βιαστικά τι είχε συμβεί και αμέσως όλοι μαζί αρχίσαμε να ψάχνουμε.. Τότε ήταν που πλησίασα προσεκτικά στο τοιχάκι και άρχισα να σκαλίζω σχολαστικά το χώμα που υπήρχε τριγύρω στο έδαφος. "Έχω την εντύπωση πως συρρικνώθηκε", είπα τραβώντας την προσοχή όλων. "Πρέπει να συρρικνώθηκε για να τον χάσουμε, γι' αυτό και ξέμειναν τα ρούχα του εδώ", συνέχισα.

   Η παρακολούθηση είχε λάβει τέλος. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τον βρήκαμε και άπρακτοι επιστρέψαμε και πάλι στο κτήριο-βάση της Πι. Εγώ, μπήκα και πάλι τελευταίος στο ασανσέρ, εκτελώντας την ίδια διαδικασία. Κατεβαίνοντας στον 3ο, μπήκα στο διαμέρισμα όπου όλοι ήταν σκεπτικοί και απασχολημένοι στους υπολογιστές τους. Πληκτρολογούσαν, διάβαζαν, έψαχναν.. Τι κάνουμε όλοι εμείς ακόμα εδώ, αναρωτήθηκα. Έπρεπε να το πάρουμε απόφαση, ο μυστηριώδης χοντρός είχε πια εξαφανιστεί για τα καλά και δε θα τον ξανα-βλέπαμε ποτέ.



18/3/15