Παλιότερα βγαίναμε και συζητούσαμε με τις ώρες. Δεν είχε σημασία αν θα 'μασταν για καφέ ή αραχτοί στον Λευκό Πύργο, αν θα 'ταν 6 το απόγευμα ή 3 τα ξημερώματα. Σημασία είχε που είχαμε την όρεξη.. Την όρεξη να μάθουμε τη ζωή, τους ανθρώπους, τις αντιδράσεις τους και τα όριά μας.. Την όρεξη ν' αναλύσουμε τους πάντες και τα πάντα. Απ' τον Θεό, μέχρι τα μυρμήγκια· απ' τους νεανικούς έρωτες και τις πρώτες γνωριμίες, μέχρι τους νόμους και τα θαύματα της φύσης..
Παλιότερα ήταν ωραία. Βγαίναμε και συζητούσαμε με τις μέρες.. Θυμάμαι πολλές φορές οι πρώτες πρώτες ακτίνες του ήλιου ήταν αυτές που μας σκουντούσαν φιλικά στον ώμο υπενθυμίζοντάς μας πως, φτάνει, ήρθε η ώρα για ύπνο.. Δεν είχε σημασία αν ήταν ένα απλό Σάββατο ή μέσα Ιουλίου, αν ήμασταν κομμάτια ή αν είχαμε σχολείο την επόμενη.. Ε και(?), θα κοιμόμασταν τις πρώτες 2 ώρες και θα μας έφτανε.. Μετά θα συνεχίζαμε πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες στα διαλείμματα..
Και τώρα?
Και τώρα συζητάμε, δε λέω.. Μόνο τώρα κοιτάμε να βολεύει. Τους πάντες και τα πάντα. Κοιτάμε να 'μαστε ξεκούραστοι για να μη φύγει η όρεξη. Κοιτάμε τι μέρα είναι αύριο και τι λέει το "πρόγραμμα".. Κυνηγάμε τις μέρες, ή καλύτερα, τις ώρες που υπάρχει διάθεση από κοινού. Πλέον ζυγίζουμε τις κουβέντες μας και το πως αυτά που λέμε θα φανούν.. Τώρα δεν αναλύουμε τα αυτονόητα, δεν υπάρχει λόγος. Γιατί μαζί τα χτίσαμε και πλέον είναι και θα είναι εκεί. Κάθε φορά. Να μας σκουντάνε επιδεικτικά στον ώμο και να μας υπενθυμίζουν πως, ναι, μεγαλώσαμε, οριμάσαμε!..
Παλιότερα ήταν ωραία. Βγαίναμε και συζητούσαμε με τις μέρες.. Θυμάμαι πολλές φορές οι πρώτες πρώτες ακτίνες του ήλιου ήταν αυτές που μας σκουντούσαν φιλικά στον ώμο υπενθυμίζοντάς μας πως, φτάνει, ήρθε η ώρα για ύπνο.. Δεν είχε σημασία αν ήταν ένα απλό Σάββατο ή μέσα Ιουλίου, αν ήμασταν κομμάτια ή αν είχαμε σχολείο την επόμενη.. Ε και(?), θα κοιμόμασταν τις πρώτες 2 ώρες και θα μας έφτανε.. Μετά θα συνεχίζαμε πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες στα διαλείμματα..
Και τώρα?
Και τώρα συζητάμε, δε λέω.. Μόνο τώρα κοιτάμε να βολεύει. Τους πάντες και τα πάντα. Κοιτάμε να 'μαστε ξεκούραστοι για να μη φύγει η όρεξη. Κοιτάμε τι μέρα είναι αύριο και τι λέει το "πρόγραμμα".. Κυνηγάμε τις μέρες, ή καλύτερα, τις ώρες που υπάρχει διάθεση από κοινού. Πλέον ζυγίζουμε τις κουβέντες μας και το πως αυτά που λέμε θα φανούν.. Τώρα δεν αναλύουμε τα αυτονόητα, δεν υπάρχει λόγος. Γιατί μαζί τα χτίσαμε και πλέον είναι και θα είναι εκεί. Κάθε φορά. Να μας σκουντάνε επιδεικτικά στον ώμο και να μας υπενθυμίζουν πως, ναι, μεγαλώσαμε, οριμάσαμε!..
Και τώρα βγαίνουμε και συζητάμε, δε λέω.. Μόνο που τώρα ξέρουμε, νομίζουμε.. Τι πάει να πει Θεός και έρωτας.. Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι και οι νόμοι της φύσης.. Τώρα δεν αναλύουμε τα αυτονόητα, δεν υπάρχει λόγος. Τώρα πια συζητάμε το πώς γίναμε, το πώς γίνανε.. Το πώς άλλαξα, το πώς άλλαξες.. Συζητάμε τις περίεργες, καινούργιες παραξενιές του· τις παραξενιές της.. Αναλύουμε το γιατί πλέον δεν μπορεί αυτό και δεν αντέχει το άλλο. Πλέον συζητάμε από νωρίς το τι θα κάνουμε μέσ' στον επόμενο Ιούλιο -που δεν μπορούμε να κάνουμε ένα απλό Σάββατο- για να καταφέρουμε να το οργανώσουμε έτσι ώστε να μας γεμίσει, ώστε να 'ναι τέλειο. Για να νιώσουμε πως, επιστρέψαμε για λίγο σ' εκείνα τα τόσο απλά και αξέχαστα Σάββατα.. Πλέον μας στενεύουν τα ρούχα του αυθορμητισμού, αλλά "ευτυχώς", οριμάσαμε!..
Τουλάχιστον ακόμη βγαίνουμε και συζητάμε, μας έμεινε μια όρεξη ακούραστη, κάτι είναι κι αυτό, δε νομίζεις?
Τουλάχιστον ακόμη βγαίνουμε και συζητάμε, μας έμεινε μια όρεξη ακούραστη, κάτι είναι κι αυτό, δε νομίζεις?
