Μια στιγμή.

Τέσσερις και τριάντα τρία και κάτι δευτερόλεπτα.. Δεν τους έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα.. Ακόμα και η βαρετή ταινία που είχαν βάλει να παίζει μήπως και τους νυστάξει, είχε πια τελειώσει και το μόνο που είχε απομείνει να γεμίζει το χώρο εκτός απ' τα δύο άγρυπνα, σιωπηλά σώματά τους, ήταν η μουσική των τίτλων πριν κλείσει πια τελείως και το player.. Έξω έβρεχε ασταμάτητα από ώρα, από μέρες, αλλά εκείνη τη νύχτα ο κεντρικός δεν άδειαζε από κίνηση.. Σαν να μην κοιμόταν μαζί τους ολόκληρη η πόλη από συμπαράσταση... Έμειναν για λίγο έτσι χωρίς να πουν λέξη. Ξαπλωμένοι, με κλειστά μάτια και μισοσκεπασμένοι, απολαμβάνοντας τη νανουριστική μελωδία της άρπας και του φλάουτου, σαν μια ιερή στιγμή εξαγνισμού ψυχής.. Σαν μια στιγμή πνευματικής γαλήνης, έστω και σε μια τόσο περασμένη ώρα.. Το είχαν τόσο ανάγκη και οι δύο.. Πόσο μάλλον μετά από μια τέτοια μέρα... Ύστερα από λίγο οι λέξεις έσπασαν ξαφνικά τη σχεδόν απόλυτη ησυχία.. "Άκου τη μουσική", είπε. "Ε?", ρώτησε η άλλη φωνή. "Άκου τη μουσική προσεκτικά", επανέλαβε και συνέχισε.. "Αν κλείσεις τα μάτια και συγκεντρωθείς στη μουσική τότε θα δεις πως ο ήχος των αυτοκινήτων μοιάζει με θάλασσα..". Ένα απρόσμενο χαμόγελο έκλεισε τη σύντομη κουβέντα και επανέφερε και πάλι τη σχεδόν απόλυτη ησυχία, μέχρι που τελικά έπαψε κι αυτή να είναι σχεδόν...