Perfection.

Μια ζωή προσπαθούσα ό,τι κάνω να το κάνω τέλεια. Τέλεια. Καλύτερα να μη γίνεται. Και "ευτυχώς" γι' αυτόν το σκοπό, η υπομονή μου ήταν πάντα "απέραντη".. Δεν το 'βαζα κάτω, προσπαθούσα ξανά και ξανά, μηδένιζα και ξανα-άρχιζα απ' την αρχή.. Και όλα μ' ένα σκοπό. Να τα κάνω τέλεια και να μείνουν.. Μουσική, ζωγραφική, χειροτεχνίες με το οτιδήποτε, κείμενα, παιχνίδια.. Ό,τι έκανα.. Όταν ήξερα δε, ότι δε μπορώ να φτάσω το τέλειο, πολλές φορές παρατούσα την προσπάθεια, ενώ άλλες δε ξεκινούσα καν.. Και πάντα κατέληγα -μετά από αρκετές προσπάθειες- στο συμβιβασμό (με την προϋπόθεση πως έφτασα πολύ κοντά), η στο παραμύθιασμα του εαυτού μου πως, τελικά το πέτυχα... Και να σου πω κάτι, στο κάτω κάτω, αυτό δε μετράει? Να σε πείσεις πως ήταν τέλειο. Πως είναι τέλειο.. Να είσαι υπερευχαρηστημένος με το αποτέλεσμά σου.. Η ψευδαίσθηση, η παραπλάνηση που δημιουργεί την τέλεια ψυχολογία, το τέλειο συναίσθημα..την ολοκλήρωση. Την επιβεβαίωση της επιτυχίας..
Όμορφα ψέματα.. Ένας άδικος κόπος όλα... Την τέλεια για σένα προσπάθεια, αυτό είναι που πρέπει να κάνεις. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό και έπειτα να γνωρίζεις πως, εσύ, δυστυχώς, δε θα μπορούσες να το πας παραπέρα.. Και αυτό θα είναι ένας τέλειος επίλογος, να 'σαι σίγουρος.
Μου πήρε καιρό, μα κατάλαβα κι εγώ με τη σειρά μου πως, η τελειότητα δεν υπάρχει. Η τελειότητα είναι ιδέα. Είναι η απόδειξη και η επιβεβαίωση της ατελείωτης φαντασίας μας.. Είναι η ανάγκη μας να υπάρχει πάντα το κάτι καλύτερο, η ανάγκη μας για εξέλιξη... Αυτό -και μόνο- που υπάρχει είναι η διάθεσή μας να υπήρχε η τελειότητα. Ο πόθος μας να μπορούσαμε να τη φτάσουμε και να την κατακτήσουμε.. Αυτό και μόνο.
Η διάθεση αυτή λοιπόν, για το τέλειο, πρέπει να είναι κινητήρια δύναμη, πρέπει να είναι το επόμενο βήμα, το βήμα μπροστά.. Όχι το ανεξέλεγκτο μικρόβιο που σου θολώνει την πορεία.. Όχι η μανία που δεν εκπληρώνεται ποτέ.. Πρέπει να την έχεις και να την ελέγχεις.. Και να τη σταματάς εκεί που νιώθεις πως τερματίζουν τα "προσωρινά" σου όρια... Και πρέπει -έτσι- να υπάρχει. Γιατί αυτό είναι που θα σε πάει στο επόμενο σκαλοπάτι, που θα σε κάνει να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και θα σε κάνει καλύτερο, την κάθε επόμενη φορά.. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβεις. Διότι μόνο τότε θα δεις τι πραγματικά είναι τέλειο.. Μόνο τότε θα εκτιμήσεις τη μαγεία της αυθεντικής τελειότητας.. Της τελειότητας του να ξεπερνάς κάθε φορά τον εαυτό σου και να πετυχαίνεις/κάνεις κάτι τέλεια όντας (πολλές φορές εξ αρχής) ημιτελείς.. Γιατί τελικά, αυτή μοιάζει να είναι η τελειότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι?..
Τέλειος δεν είναι ο Huang Guofu -και άλλοι τόσοι όμοιοι του- που ζωγραφίζει (καλύτερα από πόσους άλλους), ενώ έχει χάσει και τα δυο του χέρια? Τέλειος δεν ήταν ο Ray Charles -και πόσοι ακόμα μουσικοί με αναπηρίες- που έπαιζε το πιάνο που έπαιζε, τυφλός απ' τα 7 του? Και πόσοι αθλητές και άλλοι... Ατελείωτοι, κι όμως, τέλειοι.