Και αν δεν έχει ακόμη τον ίδιο αριθμό?
Θα με θυμάται άραγε? Θα είναι ακόμη αυτή που ήταν, αυτή που θυμάμαι?
Μήπως εγώ έμεινα ο ίδιος..
Και αν δε θέλει να μου μιλήσει πια? Αν δε θέλει να με θυμάται?
Θα είναι άραγε έτοιμη για ένα τέτοιο τηλεφώνημα? Θα είμαι?
Και αν τελικά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή?.. Και πότε θα είναι?
Και τι θα πει κατάλληλη στιγμή...μετά από τόσο καιρό?
Μετά από 4 χρόνια έχεις πια συνηθίσει στην αποχή, στη σκέψη ότι έτσι είναι πια, έτσι θα είναι.. Όμως ποτέ δεν ήταν έτσι, όχι από μεριάς μου.. Και δεν έφταιξα τόσο, απλώς οι συνθήκες, οι καταστάσεις, όλα ήρθαν τόσο...λες και έπρεπε να εξαφανιστώ, λες και έπρεπε να χαθείς απ' τη ζωή μου.. Και πως να το εξηγήσω τώρα... Ο αδερφός μου κάποτε μου είχε γράψει: "Don't worry that much about the people in your past... There is always a reason they didn't make it to your future..." και είχε δίκιο. Έχει δίκιο, αλλά όχι εδώ, όχι σ' αυτήν την περίπτωση. Αυτή είναι αλλιώς, αυτή είναι ξεχωριστή.. Ξεχωριστή περίπτωση, ξεχωριστή ιστορία.. Είναι μια ιστορία βγαλμένη από ταινία που ακόμη δεν έχει δοθεί τέλος. Μια ιστορία στην οποία έγιναν λάθη. Έκανα λάθη. Λάθη που μετά από 4 χρόνια ελπίζω να μην είναι αργά για να διορθώσω...
"...που είσαι και έχεις χαθεί?...Θα περιμένω...", μου είχες γράψει μετά από μήνες στο τελευταίο mail.. Και οι μήνες έγιναν χρόνια.. Θα το θυμάσαι ακόμη άραγε εκείνο το "θα περιμένω"?...
...4 months later
