Κοίταξε μια φορά το κινητό του μπας και είχε καμιά κλήση, αλλά τίποτα.. Το ήξερε πως δε θα έχει.. Έπειτα κοίταξε την ώρα, έτσι για να πείσει τον εαυτό του πως δεν το έβγαλε απ' την τσέπη άσκοπα.. Άδικος κόπος, μετά από λίγο είχε ξεχάσει κιόλας τους αριθμούς που είδε.. Συνέχισε να κοιτάζει την υπέροχη θέα πέρα από τη θάλασσα "μέσα" από 'κείνο το περίεργο κτήριο, προσπαθώντας ταυτόχρονα ν' ακούσει μέσα του το πιο ταιριαστό για εκείνη τη στιγμή κομμάτι.. Μάταια, δεν το 'βρισκε· απέτυχε και σ' αυτό.. Σταμάτησε και άφησε τον εαυτό του ελεύθερο να σκεφτεί αυτό που ήθελε.. Αυτήν που ήθελε...
Το είχε κανονίσει από καιρό αυτό με τους εαυτούς του.. Δε θα προσπαθούσε ν' αποφύγει τίποτα ποτέ πια. Θα ζούσε ό,τι είχε ανάγκη να ζήσει, όπως είχε ανάγκη να το ζήσει.. Και αν δεν είχε διάθεση, δε θα προσπαθούσε να του τη φτιάξει, θα σκεφτόταν αυτό που τον έτρωγε, μέχρι να μη θέλει πια να το σκέφτεται, μέχρι η ίδια η σκέψη να βαρεθεί να τον τρώει και να τον αφήσει.. Και έτσι και γινόταν· έτσι έγινε και τότε.. Μα ήταν μια χαρά πλέον, τον βοηθούσε αυτός ο τρόπος.. Και μ' αυτόν τον τρόπο είχε καταφέρει να την ξεπεράσει.. Όμως ώρες ώρες, ώρες όπως αυτήν, είχε την ανάγκη να κοιτάζει πίσω, είχε την ανάγκη να ρωτάει γιατί.. Χωρίς όμως να επιζητά κάποια απάντηση.. Η απάντηση θα του στερούσε το λόγο για να σκεφτεί...το αν, το ίσως, το μάλλον.. Όχι, εκείνη τη στιγμή ήθελε μόνο το "γιατί".. Για να είναι ελεύθερος να θέσει οποιαδήποτε απάντηση του ταίριαζε, ακόμη και αν δεν ήταν αληθής, ακόμη και αν δεν τον κάλυπτε απόλυτα.. Το ήξερε πως δε θα τον κάλυπτε. Μα έτσι θα μπορούσε την επόμενη φορά, αν χρειαζόταν, να δώσει άλλη απάντηση... Ώρες ώρες, είχε την ανάγκη να κοιτάζει πίσω.. Να θυμάται.. Να νοσταλγεί.. Να επιβεβαιώνει πόσο όμορφη ήταν/είναι η ζωή του.. Γιατί ήξερε, ξέρει, πως μέσα σ' όλη αυτήν την ομορφιά κρύβονται και όλα αυτά τα αναπάντητα "γιατί" που αφέθηκαν ελεύθερα να πλέουν ξεχασμένα -ή μη- για το υπόλοιπο της θύμησής τους, στους ωκεανούς της ασήμαντης για όλους τους άλλους αυτής μνήμης... Σταμάτησε και άφησε τον εαυτό του ελεύθερο να σκεφτεί αυτό που ήθελε.. Αυτήν που ήθελε... Θυμήθηκε όλες τις όμορφες στιγμές τους, όλη εκείνη τη μαγεία στον αέρα, όλη τη γοητεία του απαγορευμένου φλερτ, όλη την αστάθεια των συναισθημάτων τους.. Όλα αυτά τα τόσα πολλά μέσα στον τόσο λίγο χρόνο που είχαν, που έζησαν..
Ο ήλιος είχε πια πέσει και είχε βγάλει ψύχρα.. Ξανά-κοίταξε το κινητό του και πάλι, αυτήν τη φορά για την ώρα.. Έπειτα έβαλε τη ζακέτα του και λίγο μετά έφυγε από 'κει συνεχίζοντας τη βόλτα του... Αυτά μας είπε μόνο όταν τον ρωτήσαμε την επόμενη μέρα..
