τι κόκκινο, τι μπλε...

Πόσο γρήγορα έγιναν "όλα"?...
Και όμως τόσο αρκετά, τόσο δυνατά για να θυμίζουν ακόμα... Και για πόσο ακόμα?.. Και για όσο ακόμα.. Να θυμίζουν πως, δεν κάναμε κάτι, μα...δεν κάναμε και τίποτα.. Τόσο δυνατά όλα... Πάντα έτσι γινόταν "εδώ" γύρω.. Πάντα, αστεία λέξη (και αυτή) για το λίγο μας.. Με κούρασε πια το βάρος του όγκου της.. Αν ήμασταν μπαλόνια θα είχαμε ήδη σκάσει, μοιρασμένοι σε κομμάτια ξεχασμένα, εδώ και εκεί.. Κομμάτια που δεν πρόλαβαν να γευτούν το πως είναι να μην είσαι κομμάτια, το πως είναι να είσαι ένα... Αλλά όχι, όχι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μπαλόνια.. Αυτά είναι χαρούμενα, πάντα χαρούμενα. Ακόμη και σκασμένα υποδηλώνουν την ύπαρξη μιας κάποτε χαράς.. Γι' αυτό φτιάχνονται άλλωστε. Όχι, δεν θα μπορούσαμε.. Εμείς θα 'μασταν κεριά.. Από 'κείνα που φτιάχνονται για ν' ανάψουν και να δώσουν φως.. Από 'κείνα που φτιάχνονται για ν' ανάψουν, να καούν και να σβήσουν. Από 'κείνα που φτιάχνονται να ζήσουν.. Ναι, θα ήμασταν κεριά που φτιάχτηκαν μ' αυτόν το σκοπό, μα δεν άναψαν ποτέ.. Ξεχάστηκαν -η και όχι- σ' εκείνον τον πάγκο της πιο μικρής εκκλησίας, δίπλα στα καμμένα και τελικά πετάχτηκαν μαζί μ' αυτά.. Σίγουρα τέτοια θα 'μασταν.. Τόση φωτιά μέσα μας, μα το φιτίλι άθικτο.. Κάποιος είπε κρίμα, κάποιος μαλακία.. Άλλοι βλέπουν μα δεν λένε τίποτα.. Άλλοι πάλι δεν θα μάθουν ποτέ... Ούτε εμείς θα μάθουμε, παιδιά σαν είμαστε (ακόμα)..
Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή... Και που να ξέραμε εμείς που θα κατέληγε εκείνο το "...καλώς ήρθες λοιπόν!"?.. Και θυμάμαι και όλο τον υπόλοιπο διάλογο, επί λέξη. Τι περίεργο για μια τέτοια μνήμη.. Αστείες ειρωνείες, κουραστικές πια.. Δεν το μπορώ άλλο αυτό το χιούμορ, πόνεσαν τα μάγουλά μου.. Φτάνει. Άλλωστε, το γέλιο είναι για να το μοιράζεσαι, όχι?.. Και δεν λέω, τουλάχιστον αυτό το καταχραστήκαμε επάξια.. Και σ' ευχαριστώ γι' αυτό, το είχα ανάγκη.. Το είχαμε μάλλον και οι δυο μας.. Μα τίποτα δεν κρατάει για πάντα.. Και τώρα ήρθε ο καιρός να πούμε ψέματα με τη σιωπή μας.. Να λέμε, μέχρι αυτά να γίνουν η αλήθεια.. Ήρθε ο καιρός να γελάμε ψέματα, μέχρι να μας φανούν αστεία, μέχρι το μέχρι να γίνει σύντομα και συντομότερα επιτέλους..
Πόσο γρήγορα έγιναν "όλα", πόσο λάθος?..
Λάθος τόπος, λάθος τρόπος.. Λάθος εποχή, ίσως άργησα πολύ.. Μα που να 'ξερα ο καημένος, άνθρωπος και εγώ.. Και εκεί που νομίζεις ότι γλίτωσες, έστω για μια κλεφτή ανάσα, να 'τος πάλι μπροστά σου... Σου είχα πει κάποτε πως, είναι πολύ κρίμα, σαν έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς πως, κάποιους ανθρώπους τους γνώρισες στο τόσο λάθος μέρος, τον τόσο λάθος χρόνο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό.. Ο χρόνος...ούτε για μια κλεφτή ανάσα μακριά.. Και σ' είχα αφήσει με την απορία τότε, μα... Τουλάχιστον τώρα ξέρεις.. Τώρα ο χρόνος πέρασε.. Και σχεδόν το ζήσαμε, όπως και για όσο μας δόθηκε.. Και δεν κάναμε κάτι, μα δεν κάναμε και τίποτα.. Η γεύση ήταν αρκετή για να μοιάζει αληθινό, ήταν αρκετή για να ξέρουμε πως, ήταν αληθινή και ας μη μάθαμε ποτέ το πως είναι να είσαι ένα.. Πως είναι άραγε να νιώθεις την απώλεια αυτού που δεν είχες ποτέ?.. Νόμιζες δεν υπάρχει συναίσθημα γι' αυτό? Και εγώ έτσι νόμιζα.. Έκανα λάθος. Άργησα, μα τώρα κατάλαβα.. Είχες δίκιο τελικά. Κόκκινο ήτανε...τώρα έγινε μπλε.. :)
Μακάρι να ήμασταν μπαλόνια, από 'κείνα του λούνα παρκ, και να γλιστρούσαμε "κατά λάθος" απ' τα χέρια τους, απ' τους κανόνες τους, και να πετούσαμε ψηλά.. Ψηλά και μακριά, μέχρι να σκάσουμε παρέα και τα κομμάτια μας να χαθούν εδώ και εκεί στο κάπου, χαρούμενα..




Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός?..
Ήδη μια βδομάδα...