Κόπος (εκούσιος).

Ο κόπος δεν εξατμίζεται ποτέ.
Και τι είναι ο εκούσιος κόπος αν όχι μια "ιδανική" ζυγαριά σε μια προσπάθεια να ζυγιστεί το πιο ασαφές και αδιευκρίνιστο συναίσθημα? Και λέω ιδανική, γιατί, πως αλλιώς να υπολογίσεις την αγάπη? Στα λόγια?.. Τι είναι ο κόπος λοιπόν αν όχι ο "σωστότερος" τρόπος ν' αναλογιστείς το παρελθόν και "δίκαια" να κρίνεις? Πόσο αγαπάς, ή καλύτερα, πόσο πολύ ή λίγο προσπάθησες ν' αγαπήσεις...πράγματα, ανθρώπους, πόσο προσπάθησαν άλλοι εσένα...
Ο κόπος δεν εξατμίζεται ποτέ. Ίσα ίσα είναι πάντα εκεί για να θυμίζει τη σημαντικότητά του ακόμη και αν στο τέλος (η προσπάθεια) απέτυχε.. Ο κόπος είναι τα τούβλα που χτίζουν το κάτι.. Αυτό το κάτι που είναι παραπάνω από έρωτας, αυτό το κάτι που τείνει να γίνει αγάπη.. Ο κόπος είναι που δείχνει ότι έχεις/είχες τη διάθεση να χτίσεις αυτό το κάτι.
Και ξέρω, κάποιοι λένε, μα αυτό δεν είναι κόπος, δεν μετριέται σαν κόπος.. Όταν αγαπάς κάτι ξεπερνάς τα πλαίσια του κόπου στις πράξεις σου.. Και θα συμφωνούσα, θέλοντας να μην παρεξηγηθώ, γιατί ο κόπος εξαρχής θα έλεγε κανείς, προδιαθέτει αρνητικής φύσεως ενέργεια.. Μα είναι λέξη από μόνη της παρεξηγημένη...
Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που συχνά "ξεχνάμε".. Ο κόπος, όπως είπαμε, δηλώνει κάποια ενέργεια, πράξεις. Διορθώνω λοιπόν. Δεν αγαπάμε και κάνουμε πράξεις. Κάνουμε πράξεις και μαθαίνουμε ν' αγαπάμε. Γιατί η αγάπη δεν αγοράζεται, χτίζεται.. Κάνουμε πράξεις ντυμένες με υπομονή σε μια αξιέπαινη προσπάθεια στο χρόνο.. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος, οι πράξεις έχουν το τίμημα τους.. Μα και αυτό το τίμημα ακόμα, δίνει ακόμη περισσότερη ουσία στον κόπο.. Πόσο εξίσου όμορφο θα ήταν αντί για σ' αγαπώ να λέγαμε, "θέλω να ξοδέψω όλο το χρόνο μου μαζί σου"..
Ο κόπος δεν εξατμίζεται ποτέ. Ακούραστος, αγέραστος, γράφει κάθε φορά την ιστορία της αγάπης απ' την αρχή, ακόμη και αν τελικά τα βιβλία μένουν ημιτελή.. Είναι πάντα εκεί, να θυμίζει καταστάσεις, εμπειρίες, γεγονότα και στιγμές (όχι απαραίτητα χαρούμενες).. Κάνουμε πράξεις και μαθαίνουμε ν' αγαπάμε. Και αν λες πως αγαπάς (και το εννοείς), τότε σίγουρα, έχεις ήδη κάνει κάμποσο κόπο.. :)

If you were...

Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω, φοβάμαι να το μαρτυρήσω, μα αναπόφευκτα το νιώθω.. Δεν είσαι καλά. Αν ήσουν θα μου τηλεφωνούσες, θα με θυμόσουν.. Θα μ' έπαιρνες πρωί πρωί και ας ξέρεις ότι κοιμάμαι συνήθως τα πρωινά.. Θα ήθελες να μ' ακούσεις, να με δεις.. Θα ήθελες να πάμε μια βόλτα και ας μην είχαμε χρόνο.. Και θα πηγαίναμε. Και θα είχε σίγουρα καλή μέρα.. Ο ήλιος θα ήταν εκεί, θα μας περίμενε ακόμη και αν όλοι οι άλλοι έβλεπαν σύννεφα.. Ακόμη και αν όλοι κρατούσαν ομπρέλες, εμείς θα βιώναμε τον ήλιο μας.. Ναι, θα είχε σίγουρα καλή μέρα, ό,τι μέρα...
Αν ήσουν καλά θα χαμογελούσες χρώματα και όχι εκείνο το βεβιασμένο χαμόγελο που ξεπροβάλει άθελά σου σε κάθε του ευκαιρία, σε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια να μην εκραγούν τα μέσα σου.. Και αν χαμογελούσες θα το ένιωθα, και ας μη σε έβλεπα.. Αν ήσουν καλά δεν θα ένιωθα αυτόν τον ανεξήγητο ηλεκτρισμό που επιμένει μέσα μου μέρες τώρα.. Αυτό το περίεργο κάτι που μου σφίγγει επιδεικτικά το στομάχι και συγχρόνως έχει τη δύναμη να συρρικνώνει τόσο πολύ τα πάντα γύρω μου.. Και δεν χωράω ούτε στο χαρτί πια...
Αν ήσουν καλά θα ήσουν εδώ, θα ήμουν εκεί, θα ήξερα πότε να είμαι... Και τότε οι ώρες, οι μέρες θα περνούσαν τόσο γρήγορα.. Τότε δεν θα κυνηγούσα το χρόνο στη σκιά σου και στις υποχρεώσεις μου.. Τότε οι προτάσεις μου δεν θα ακροβατούσαν σαν ανήσυχες, καταφατικές υποθέσεις, θα είχαν σταθερό χαρακτήρα, ολοκληρωμένο και απόλυτο. Δεν θα είχαν διπλές τελείες, δεν θα έκρυβαν ευχές και κωδικοποιημένα, ελλιπή μηνύματα..
Αν ήσουν καλά θα είχες φτερά πανέμορφα.. Φτερά σαν της πεταλούδας μα πιο μεγάλα και πιο μαγευτικά.. Και θα πετούσες πάντα και μόνο, όπως άλλοτε.. Θα είχες φτερά πανέμορφα και ας μην το 'βλεπε κανείς τους.. Δεν θα σ' ένοιαζε.. Αν ήσουν...θα είχα και εγώ και ας μην πετούσαμε μαζί...
Αν ήσουν καλά θα είχα μια εξήγηση για τα πάντα, να είσαι σίγουρη.. Και αν ήταν στο χέρι μου δεν θα σε άφηνα να μαραίνεσαι έτσι σιωπηρά, παραδομένη στις σκέψεις, όπως καιρό τώρα κάνεις.. Αν/Να ήξερες πόσο με πληγώνει αυτή σου η σιωπή.. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω, ακόμη και αν μοιραία (ξέρω πως) η βοήθεια μου (θα) έβλαπτε...εμένα.
Το νιώθω πια. Το νιώθω τόσο που νιώθω την ανάγκη να το γράψω.. Δεν είσαι καλά. Αν ήσουν θα μου τηλεφωνούσες.. Θα μου τηλεφωνούσες?.. Θα με θυμόσουν. Εξάλλου μόνο τότε με θυμάσαι.. Να ήσουν καλά μόνο και ας είναι...