Τρέχω, τρέχω να προλάβω.. Όλο τρέχω..
Κοιμάμαι λίγο,
λίγο λιγότερο απ' όσο χρειάζομαι
και άλλες φορές λίγο λιγότερο και απ' αυτό.
Τρώω γρήγορα, λίγο γρηγορότερα απ' το γρήγορα
και άλλες φορές γρηγορότερα και απ' αυτό.
Όλα -ότερα..
Και πάντα για να προλάβω,για να φτάσω, να νικήσω.
Τον ανίκητο, τον υπέρτατο, τον πάντα για λίγο πιο γρήγορο..
Από 'μένα, από 'σένα, απ' όλους μας..
Αυτόν με τον οποίο αδίκως(?) μάχομαι καθημερινά και παλεύω και τα δίνω όλα.
Και χάνω. Και ξαναχάνω. Σηκώνομαι και ξαναπροσπαθώ και πάλι πέφτω. Και όλο χάνω.
Και να με πάλι εδώ να μιλάω βιαστικά για την ανωτερότητα της ταχύτητας του. Βιαστικά, για να προλάβω και όλα τα υπόλοιπα που (σίγουρα) δε θα προλάβω.
Και μετά κοιτάζεις πίσω.. Κοιτάζω και εγώ...
Πότε πρόλαβαν και έφυγαν όλα αυτά?
Όλα αυτά που πάντα έτρεχες να προλάβεις..
Και τελικά, τι ειρωνεία, δεν πρόλαβες να χαρείς ούτε αυτά που στην πορεία πρόλαβες..
Και δεν προλαβαίνεις καλά καλά να το συνειδητοποιήσεις ούτε αυτό γιατί πρέπει να τρέξεις, να προλάβεις, τα άλλα, τα υπόλοιπα..
Και ακόμη τρέχεις,
ακόμη τρέχω...
