Που λένε...

Άκου (τα μάτια μου)

να δεις (την ψυχή μου)

. . .

...και λίγο μουσική (part: 1)

Έχω μια ιδέα! :)
Έτσι για να πάρετε και μία γεύση απ' το τι κάνουμε στη σχολή (-> Μουσικολογία, Κέρκυρα για όσους δεν...), αποφάσισα να σας δείξω κάποιες απ' τις εργασίες που έκανα κατά καιρούς που έχουν και άμεση σχέση με τον εδώ χώρο... ^^

Στα πλαίσια του μαθήματος "Μελοποίηση Κειμένου" λοιπόν, έπρεπε να πάρουμε κάποια κείμενα/ποιήματα, δικά μας η μη, και να τα συμπληρώσουμε μουσικά δουλεύοντας κάθε φορά πάνω στην ανάλογη τεχνική μελοποίησης που απαιτούσε η κάθε εργασία.

Δεν είναι τόσο απλό όσο ίσως ακούγεται. Γιατί, η μουσική δεν έχει απαραίτητα την έννοια του τραγουδιού πάντα. Δεν είναι δηλαδή παίρνω ένα ποίημα, γράφω και ένα κομμάτι και τα παντρεύω και έκανα τραγουδάκι, όχι. Η μουσική εδώ έχει τη διάθεση να προσεγγίσει την υποκειμενική όψη του κειμένου και να συνυπάρχει μ' αυτό με σκοπό να δώσει στον ακροατή το συναίσθημα ότι το ένα έχει γραφτεί για το άλλο.

Αυτά τα λίγα περί του αντικειμένου και πάμε τώρα στο ψητό.. ^^

Πρώτη εργασία που θα ήθελα ν' ακούσετε είναι ασφαλώς η πρώτη πρώτη που είχα κάνει πάνω στο συγκεκριμένο μάθημα και αποτελείτε από μια αφήγηση η οποία συνοδεύεται από τη μουσική όπου λειτουργεί ως "χαλί" (όχι έντονες αλλαγές, υποστηρίζει χωρίς να τραβάει την προσοχή) στο background.. Το θέμα είναι ένα απόσπασμα από ένα κειμενάκι, μια ιστορία που είχα γράψει παλιά και ίσως κάποιοι από σας να έχετε ήδη διαβάσει. Αν όχι, ακούστε και διαβάστε. :) Είναι κάτι πολύ απλό, αλλά ελπίζω να σας αρέσει. Κλικ στον τίτλο και φύγαμε..

''The Beauty And The Singer''

Αυτή ήταν τόσο μικρή για τον κόσμο γύρω της και τα φτερά της τόσο αδύναμα για να πετάξει μακριά τους... Αυτός τόσο δυνατός στα μάτια των άλλων, αλλά και τόσο αδύναμος να τη βοηθήσει από εκεί κάτω χωρίς φτερά... Ήθελε, αλλά δε μπορούσε..

Και οι ελπίδες γερνούσαν καθώς ο χρόνος κυλούσε χωρίς ποτέ κανείς τους να μιλήσει.. Έτσι, αποδεχόμενος τη μοίρα τους, έμενε να την κοιτάζει κάθε πρωί και κάθε βράδυ να πετάει από λουλούδι σε λουλούδι με το πιο θλιμμένο τίναγμα φτερών που είχε γνωρίσει.. Τα χρώματά της σκόρπιζαν το μαύρο στον ανούσιο ουρανό του.. Και δάκρυζε η ψυχή του απ' την ανικανότητα της ύπαρξής του σε κάθε της βλέμμα.. Η θλίψη της, σαν δηλητήριο στη μικρή καρδιά του, του έτρωγε τη ζωή μέρα με τη μέρα και όμως εκείνη δεν ήξερε τίποτα.. Και αν υπήρχε κάτι να κάνει για να τη δει χαρούμενη θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.. Ήταν έτοιμος ακόμη και να πεθάνει οποιαδήποτε στιγμή αρκεί εκείνη να του το ζητούσε ως αντάλλαγμα της ευτυχίας της..

Κλικ στο βάτραχο για το υπόλοιπο κείμενο.

:)

Undiscovered Feelings

Και πως να εξηγήσω αυτό που νιώθω για κάποιον που ποτέ δεν είδα, δεν άκουσα, μα γνώρισα.. Το πως σκέφτεται, το πως αντιδρά σε κάποιες καταστάσεις, το πως προσπαθεί να μιλήσει και να δείξει το πως νιώθει.. Το πόσο θα ήθελε ίσως να με γνωρίσει.. Πως να βρω το θάρρος να ξεστομίσω κάποια λέξη προσπαθώντας να ερμηνεύσω την έννοια αυτού του τόσο περίεργου συναισθήματος, όταν έχω το φόβο πως όποια λέξη και αν βάλω στη θέση αυτή θα παρεξηγηθεί. Άλλες τόσο κοκαλιάρικες και άλλες τόσο παχύσαρκες, καμία ιδανική για να φορέσει το γοβάκι αυτού που νιώθω. Αυτού που νιώθω πως αν δεν καταφέρω να ορίσω, να το πω και να τ' ακούσω, θα πεθάνει μέσα μου, θα ξεχαστεί.. Και σιγά σιγά έρχεται, συμβαίνει.. Το παλεύω (νομίζω) μα εξασθενούν οι δυνάμεις μου. Λιγοστεύει ο στρατός μου και πλέον πέσαν οι πρώτες σημαίες μου..
Και πόσα πολλά ξέρω τελικά για ν' αξίζει τον κόπο να λέω "ξέρω"? Πόσα για ν' αξίζει τον κόπο να το παλεύω και να το ψάχνω τόσο? Πολλές ερωτήσεις για το λίγο που άνοιξα τα μάτια μου...

Ό,τι γράφω το πρωί ποτέ δεν είναι το ίδιο όμορφο τη νύχτα...

Και ό,τι γράφω στο σκοτάδι ποτέ δε μ' ολοκληρώνει όταν το φωτίσει ο ήλιος...