Ήμασταν λέει σε ένα δάσος.. Δε θυμάμαι χρώματα. Κάτω τσιμέντο, ίχνος γης! Και παντού δέντρα, μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι σου! Όλα μου φαινόντουσαν τόσο οικεία.. Τίποτα περίεργο. Το θρόισμα των φύλλων σε κάθε του ευκαιρία ξέσκιζε με μανία τη γαλήνη και την ησυχία που αγκάλιαζαν το δάσος με στοργή. Φύλλα δεν είδα πουθενά. Υποθέτω ότι θα ήταν ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί που τελειώναν τα δέντρα ίσως. Ούτε μια στιγμή δεν κοίταξα εκεί πάνω. Μόνο τους κορμούς έβλεπα, δεν είχα τη διάθεση, την περιέργεια να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά.. Όλα ήταν τόσο κανονικά. Κανονικά, και τι πάει να πει αυτό?
Μαζί μου ήταν δυο φίλοι μου, ο ένας από Κέρκυρα, "Corfu" που είναι και πιο της μόδας, και ο άλλος από Θεσσαλονίκη. Και είχαμε πράγματα μαζί λες και είχαμε έρθει για πικ-νικ! Είχαμε στρώση και την κουρελού και αράζαμε κάτω απ' το περίεργα φωτεινό φως του ήλιου. Ο ήλιος, υποθέτω, θα ήταν ψηλά... Αυτοί, κολλητάρια. Χαβαλέ, γέλια κακό, οι καλύτεροι φίλοι σου λέω! Μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό.. Κανονικά, ούτε που γνωρίζονται μεταξύ τους.. Κανονικά...
Και τότε ο ένας, πολύ καλός drummer με progressive metal ακούσματα, με ρώτησε πως πάνε οι στίχοι στην αρχή του ρεφραίν από το τραγούδι "Like Toy Soldiers" του Eminem! Και εγώ του αποκρίθηκα: "Ααχ! Εδώ το 'χω! Κάτσε, κάτσε, θα το βρω! Μισό." ...Και το 'ψαχνα! Ποιος ξέρει τι έψαχνα... Δεν θυμάμαι και ποτέ να το ήξερα.. Μετά από ώρα κατάφερα να "θυμηθώ" τους πρώτους πρώτους στίχους απ' το κουπλέ! Αυτός προσπάθησε να με μειώσει λέγοντάς μου: "Σιγά, αυτό το ήξερα και εγώ. Το ρεφραίν σου ζήτησα." Μα εγώ είχα ήδη σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο και έγειρα πίσω σαν να μην άκουσα ούτε λέξη απ' όσα είπε και ένιωσα τη λύτρωση να με γεμίζει μέσα μου, όπως όταν ψάχνεις να βρεις τον τίτλο από ένα τραγούδι, ή έναν ηθοποιό, ή από μια ταινία. Και τον ξέρεις. Και το ξέρεις ότι τον ξέρεις. Και νιώθεις περίεργα, άβολα, μια χωρίς λόγο εσωτερική πίεση. Και τελικά τον βρίσκεις. Και ηρεμείς.. Ένιωσα σαν να του είχα ήδη πει τη βλακεία που μου ζητούσε και αυτό μου έφτανε. Και όλα κανονικά...
Και ξαφνικά, ξέχασα τα πάντα που γύριζαν μεσ' στο κεφάλι μου, όταν είδα... ...ένα μισόλιτρο ποτήρι φρέσκια βαρελίσια μπύρα!! Υποθέτω θα 'ταν Amstel, αν και δε μ' αρέσει ιδιαίτερα.. Με κοιτούσε σαν να μου 'κλεινε το μάτι και μου 'γνεφε, έλα έλα.. Ξέρω ότι δε μπορείς ν' αντισταθείς. Γι' αυτό είμαι εδώ.. Και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη όρμισα. Την έπιασα σφιχτά, την κοίταξα καλά καλά, αναρωτήθηκα για λίγο ποιος θα μπορούσε να την είχε αφήσει εδώ στη μέση ενός τσιμεντένιου δάσους και χωρίς να καλύψω την ανάγκη της απάντησης πήγα στη δεύτερη σκέψη.. 'Ω ναι. Αυτόν τον καιρό είμαι άρρωστος και η θεραπεία απαιτεί μηδέν αλκοόλ. Το ήξερα καλά. Και τόσες μέρες τώρα το τηρούσα.. Όμως ήθελα!... Και αφού το σκέφτηκα λίγο ακόμα έκανα κίνηση.. Την ήπια. Και την ήπια με τέτοια λαχτάρα, τόσο αργά και προσεκτικά μη χάσω ούτε σταγόνα, λες και ήμουν ο τύπος στη διαφήμιση με τους χυμούς Amita Motion! Μετά κοίταξα γύρω μου. Ηρέμησα. Δε με είχε δει κανείς. Τα παιδιά ήταν ακόμη εκεί να ψαχουλεύουν με περιέργεια την πραμάτεια μας, από τσάντα σε τσάντα, σαν να έψαχναν την τάπα στα τυρογαριδάκια.. Και τότε, όπως κοίταζα καθησυχασμένος ότι όλα ήταν κανονικά γύρω μου, εμφανίστηκες εσύ... Σιγά μη δεν εμφανιζόσουν.
Ήσουν σε ένα δέντρο πιο 'κει, μόνη σου καθισμένη οκλαδόν μαζί με ένα ντουλαπάκι. Πολύ μικρό, χωρίς συρτάρι. Σε πλησίασα. Κάτι έκανες, πλέον δε θυμάμαι τι, και ήσουν γυρισμένη πλάτη. Αλλά με είχες ήδη καταλάβει. Γι' αυτό ήρθες άλλωστε. Και μόλις σε άγγιξα στον ώμο με ρώτησες πως περνάμε με τα παιδιά και μου είπες πως σε παραμελώ. Και τότε ένιωσα περίεργα.. Κάτι δεν πήγαινε καλά αισθάνθηκα. Μου μιλούσες τόσο γλυκά και ήρεμα. Σαν να ήμασταν μαζί και πριν λίγο. Σαν να ήμασταν... ...όπως παλιά. Και τότε κατάλαβα. Έκανα ένα μπουσούλημα πίσω και τράβηξα το χέρι μου. Ώ ναι. Τίποτα δεν ήταν κανονικά. Πλέον ήμουν σίγουρος. ...Και τι πάει να πει κανονικά?...
Μετά ξύπνησα.
24/9/12
