reflect and rejoice (two years later...)

Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο να αλλάξει οριστικά κάτι από την καθημερινότητά του? Ακούω συνεχώς κατά καιρούς από φίλους "έκοψα τον καφέ", "ξεκίνησα γυμναστήριο", "έκοψα το τσιγάρο", "ξεκίνησα διατροφή" και πόσα άλλα τέτοια, όμως πάντα με ημερομηνία λήξης. Γιατί?! Αφού ξέρεις ότι σου κάνει καλό και ακριβώς για αυτόν τον λόγο έκανες την αλλαγή, γιατί λοιπόν τη διακόπτεις ή παραδίνεσαι με την πρώτη/δεύτερη αφορμή?

Δε θυμάμαι ακριβώς χρονιά και μέρα, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο, από τη στιγμή που συνειδητοποίησα σαν έφηβος πόσο δύσκολο είναι για έναν μέσο άνθρωπο να δεσμευτεί απέναντι στις ίδιες του τις επιλογές και να αφοσιωθεί σ' αυτό που είπε ότι θα κάνει, δεν έπαψα να το παρατηρώ και να μου κάνει εντύπωση. Η πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση είναι δύο πολύ σπουδαίες αρετές που δύσκολα τις βρίσκεις σε ουσιαστικό βαθμό στους ανθρώπους, στις μέρες μας. Ή τουλάχιστον στις κοινωνίες μας και στους λαούς της δυτικής κουλτούρας.

Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω μ' αυτές τις αρχές και η συνειδητή και συστηματική καλλιέργειά τους όλα αυτά τα χρόνια, έχει πάει τη δυναμική μου σ' αυτό το επίπεδο σε άλλη κατηγορία. Από πολύ νέος ένιωθα ότι μπορώ να ξεκινήσω ή να διακόψω κάτι, μια συνήθεια, και να διατηρήσω αυτήν τη στάση για πάρα πολλά χρόνια, χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή προσωπική καταπίεση. Δεν είναι ότι συγκρατώ τον εαυτό μου κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με μια πίτσα ή ένα γλύκισμα, απλώς έχω ήδη ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου πως "we don't do that anymore". Έχει μεγάλη διαφορά το να σε συγκρατείς σε ένα δίλημμα από τη λάθος επιλογή, από το να μη σου δίνεις καν την επιλογή. Εξαλείφεις την πιθανότητα διλήμματος πριν καν αυτή δημιουργηθεί μέσα σου.

Πόσο σημαντικό είναι, όμως, να έχει κανείς τη δύναμη για κάτι τέτοιο? Πόσο σημαντική είναι μια τέτοια -αν θέλεις- υπερδύναμη? Με τα σωστά κίνητρα, πολύ. Το κίνητρο είναι αυτό που μπορεί να σε βοηθήσει να πας κάτι από το "για πάρα πολύ καιρό/πολλά χρόνια" στο "οριστικά/μέχρι να ολοκληρώσει τον σκοπό του". Και μ' αυτόν τον συνδυασμό μπορείς να αλλάξεις ουσιαστικά· τις συνήθειές σου, την καθημερινότητά σου, τον εαυτό σου και την ενέργειά σου.

Ο αγώνας είναι σταθερός. Μην περιμένεις να τελειώσει και προπαντός μη βιάζεσαι να τελειώσει. Το κλειδί είναι να εστιάσεις στη διαδικασία που κάνεις, να απολαμβάνεις και να εκτιμάς τη δύναμη που έχεις να προσπαθείς και να συνεχίζεις· αδιάκοπα.

Συνεχίζοντας, λοιπόν, τον δικό μου αγώνα έφτασα ως εδώ...

Τρία χρόνια που:

• έχω κόψει "μαχαίρι" την επιπρόσθετη ζάχαρη στο οτιδήποτε και αποφεύγω όσο μπορώ τα προϊόντα με ζάχαρη.
• δεν τρώω γλυκά παντός είδους (ναι, ούτε τούρτες σε γενέθλια!), εκτός από σκέτη μαύρη σοκολάτα με πάνω από 70% κακάο (κι αυτή με μέτρο).
• δεν τρώω μπισκότα, γαριδάκια/πατατάκια ή άλλες λιχουδιές που συνοδεύουν ροφήματα, και γενικά οποιαδήποτε μη-υγιεινή σαχλαμάρα από σούπερ/μίνι μάρκετ.
• δεν τρώω junk/fast food -ακόμα και αν η παρέα παραγγείλει..!- και γενικά, προσπαθώ να μην τρώω απ' έξω, βγαίνοντας πάντα φαγωμένος ή κουβαλώντας μαζί μου υγιεινά σνακ.
• δεν τρώω τηγανιτά, αλλαντικά, κέτσαπ/μαγιονέζα ή οποιαδήποτε σως.
• αποφεύγω το χοιρινό κρέας (αν έμενα μόνος θα το έκανα και σε απόλυτο βαθμό), το βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο και τις υπέρδιπλες μερίδες το μεσημέρι.
• μέσα στη μέρα μου πίνω μόνο νερό -κυρίως εμφιαλωμένο ή φίλτρου και ποτέ κρύο- και πλην του καλοκαιριού, πίνω και ένα τσάι με μέλι το πρωί. Σπανιότερα πίνω καμιά σόδα με λεμόνι, γάλα αμυγδάλου (με μέτρο) ή όταν "βγω για καφέ" πίνω καφέ, αλλά ποτέ τις πρώτες 2-3 πρωινές ώρες ή μετά τις 7μμ.
• δεν πίνω αλκοόλ, χυμούς τού εμπορίου, γάλα, αναψυκτικά ή οποιοδήποτε άλλο ρόφημα με ζάχαρη και χημεία. Συνδυαστικά με αυτά έχω κόψει τις βραδινές εξόδους και τα ξενύχτια.
• τρώω αρκετά φρούτα, goji berries, βραστά αυγά, ταχίνι ολικής άλεσης και επιλεγμένο φιστικοβούτυρο χωρίς ζάχαρη σε καθημερινή βάση.
• τρώω βιολογικά δημητριακά, συγκεκριμένες μπάρες δημητριακών με φιστίκι-μέλι, ρυζογκοφρέτες, ωμούς ξηρούς καρπούς (κυρίως καρύδια και αμύγδαλα, ιδανικά αποφλοιωμένα) και διάφορους super-food σπόρους, επίσης σε καθημερινή βάση.
• τρώω μπόλικα καρότα, ντομάτες, κόκκινες πιπεριές, μπρόκολο, μαρούλι, και μόνο μαύρο ψωμί (και αυτό με μέτρο).
• χρησιμοποιώ στη μαγειρική μου συστηματικά κουρκουμά, μαύρο πιπέρι, κανέλα και ρίγανη.
• τρώω κατσικίσιο τυρί, φέτα, gouda και cottage cheese στο πρώτο μισό της ημέρας, και στραγγιστό γιαούρτι τα βράδια.
• μαθαίνω συνεχώς για καλούς συνδυασμούς των παραπάνω τροφών που πολλαπλασιάζουν τα οφέλη και προσπαθώ να τους εφαρμόζω.

Πάντως, πέρα από όλα αυτά τα "απαγορεύεται" και τα "πρέπει", ένα σπουδαίο εξελικτικό βήμα που κατάφερα να κάνω μέσα σ' αυτά τα χρόνια είναι να πάψω να είμαι απόλυτος με όλες αυτές τις αλλαγές, με όλους αυτούς τους αυστηρούς κανόνες. Και είμαι πολύ περήφανος για αυτό το δύσκολα για μένα βήμα.

Σε ό,τι έκανα γενικότερα, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβόμουν ότι κάνοντας μια εξαίρεση εδώ κι εκεί θα είναι σαν να προδίδω τον εαυτό μου. Σαν να προδίδω την προσπάθεια που με τόσο κόπο έφτασα κάπου... Θα είναι σαν να αποδέχομαι πως είμαι αδύναμος. Κατά συνέπεια, βόλευε συνήθως να δουλεύω σε λογική "άσπρο-μαύρο". Ωστόσο, η λογική αυτή κάποια στιγμή θα σε βάλει κάτω, θα κουράσει. Και πλέον μετά από πολλές προσπάθειες το λέω με σιγουριά. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε σε απόλυτους ρυθμούς, σαν ιδανικά ρομποτάκια. Το μέτρο είναι απαραίτητο, αλλά και πολύ δύσκολο να διατηρηθεί για μια ολόκληρη ζωή, όταν δεν είσαι εσωτερικά πραγματικά σταθερός, ακλόνητος.

Όταν έχεις πιάσει μια άκρη για (πάρα) πολύ καιρό είναι αναγκαίο κακό να υπερβάλλεις, σημαδεύοντας για σεβαστό διάστημα την αντίθετη άκρη. Όμως, όταν η υπερβολή αυτή γίνεται από συνειδητή επιλογή, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο... Το διάστημα αυτό μπορεί να διαφέρει στον καθένα και σίγουρα θα είναι αρκετό, αλλά αν δώσεις την απαραίτητη προσοχή στο σώμα και το μυαλό σου, θα καταλάβεις πότε είναι πια καιρός να σταματήσει αυτή η υπερβολή· που στα μάτια τρίτων πιθανότατα να έχει αρχίσει να μοιάζει και εμμονική! Θα είναι καιρός να σταματήσει όχι γιατί κούρασε, όχι γιατί δεν μπορείς άλλο, αλλά γιατί η αλλαγή θα έχει ριζώσει πλέον μέσα σου και θα νιώθεις αυτήν την εσωτερική σταθερότητα. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν είναι πια το ίδιο εύκολο να ξανακυλήσεις πίσω, πέφτοντας στους ίδιους φαύλους κύκλους. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν την έχεις πλέον ανάγκη αυτήν την υπερβολή· είσαι ελεύθερος να απολαύσεις τις νέες ισορροπίες σου.

Όλο αυτό το ταξίδι θέλει συνειδητή προσπάθεια και εσωτερική δύναμη. Θέλει υπομονή και επιμονή, και πάνω απ' όλα να σου υπενθυμίζεις συχνά ότι δεν είναι ένα ταξίδι με προορισμό· δε φτάνεις κάπου, δεν τερματίζεις και απολαμβάνεις. Είναι ένα ταξίδι που όσο πηγαίνεις πού και πού κοιτάζεις πίσω, το εκτιμάς και το απολαμβάνεις ταυτόχρονα.

Μία προσωπική ανασκόπηση και ταυτόχρονα ο πήχης ψηλότερα για τα χρόνια που έρχονται.

Involvement

 

 

Until you understand the joy of involvement,

you won't be able achieve anything significant.

Now. The ever-present.

...Θυμάσαι ποια ήταν η καλύτερη περίοδος τής ζωής σου, τον ρώτησε. Τα καλύτερά σου χρόνια, που λέμε. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα, θυμάσαι ποια ήταν η καλύτερη μέρα τη ζωής σου?

Θυμάμαι. Θυμάμαι και τα δύο, αποκρίθηκε αυτός μ' ένα χαμόγελο.

Η καλύτερη περίοδος τής ζωής μου είναι αυτή που διανύω τώρα. Και η καλύτερη μέρα τής ζωής μου είναι αυτή που ξημερώνει.

Μετά από μια σύντομη παύση συμπλήρωσε: και είναι κάθε φορά αυτή η απάντηση, κατάλαβες? Του χαμογέλασε ξανά, με περίσσια σιγουριά αυτήν τη φορά και έφυγε βιαστικά, όπως είχε έρθει.

To listen

Να έχεις άποψη,
αλλά όταν ακούς, να ακούς σαν να μην έχεις.

You are unique but not special.

Το να μαζέψεις τα λεφτά απ' το μηδέν για να αγοράσεις ένα ακριβό όχημα, όντας ένας χαμηλόμισθος μεσοαστός, εμπεριέχει αρκετές θυσίες και είναι σίγουρα ένα αξιέπαινο επίτευγμα. Το να καταφέρεις, όμως, να ολοκληρώσεις έναν κύκλο και να κάνεις αυτό που είπες στον εαυτό σου ότι θα κάνεις, είναι ανεκτίμητης αξίας προσωπική επιβράβευση...

Ήταν αρχές του 2023 όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω πια να περιμένω την ιδανική περίοδο ή τη μέρα που θα το έχω πραγματικά ανάγκη, και να πάω να βγάλω δίπλωμα για μηχανή. Καθώς επέστρεψα στο πατρικό μου το 2016, με θυμάμαι συνεχώς να λέω στον εαυτό μου πως θα πάω να το ξεκινήσω σύντομα. Μία γυαλιστερή Harley Davidson ήταν κάτι που ονειρευόμουν από έφηβος, άλλωστε. "Με το που ανοίξει ο καιρός", "μετά το καλοκαίρι", "μετά τις γιορτές", "απ' το νέο έτος", "μετά την καραντίνα", και φτου κι απ' την αρχή... Η ζωή τρέχει ασταμάτητα και δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, όταν πραγματικά δε θέλεις. Οι ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν παρά μόνο στις ταινίες, και η "κατάλληλη στιγμή" εμφανίζεται μπροστά σου μόνο όταν πάρεις την απόφαση να κάνεις όντως το πρώτο βήμα· το πρώτο μόνο αρκεί. Σαν ξεκινήσεις την κίνηση, τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. "Απλά πάρε το σώμα σου και μπες σε μια σχολή οδηγών, είναι τόσο απλό.", μου είπε ένας φίλος κατά λέξη, τότε. Μπορεί για άλλους να ήταν κάτι τόσο απλό, όμως για έναν συστηματικά αναβλητικό άνθρωπο, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο, συνυπολογίζοντας και το ότι δεν υπήρχε άμεση ανάγκη.

Παρ' όλα αυτά, λίγο πριν τελειώσει το 2022, ένα δυνατό καμπανάκι άρχισε να χτυπάει ενοχλητικά μέσα μου και μ' έκανε να συλλάβω μία σκέψη που μ' απελευθέρωσε ακαριαία απ' όλες τις υπόλοιπες που με κρατούσαν σε αδράνεια όλα αυτά τα χρόνια: δεν υπάρχει αντικειμενική ουσία σε τίποτα από αυτά που κάνεις. Αφήνοντας για λίγο έξω την ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων, στα πλαίσια του κύκλου τής ζωής, ό,τι στόχο κι αν βάλεις, ό,τι απόφαση κι αν πάρεις, από αντικειμενική σκοπιά (δηλαδή έξω από εσένα), δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Η ζωή θα συνεχίσει να συμβαίνει με την ίδια επιτυχία ακόμη κι αν δεν πάρεις εκείνο το πτυχίο/αυτοκίνητο/σπίτι, ακόμη κι αν δεν κάνεις εκείνο το ταξίδι ή όλες αυτές τις εμπειρίες που σου υποσχέθηκες, ακόμη κι αν δεν την απολαύσεις ευτυχισμένος, ακόμη κι αν πάψεις να υπάρχεις αύριο ή αν δεν υπήρχες ποτέ! Ακόμη κι αν έχεις τα καλύτερα ταλέντα τού κόσμου ή ένα σπουδαίο μυαλό να προσφέρεις στην εξέλιξη της επιστήμης, στην πραγματικότητα δεν πειράζει κι αν δεν το κάνεις, διότι τίποτα δεν είναι αντικειμενικά απαραίτητο να συμβεί. Για να το θέσω και αλλιώς, η ζωή θα συνέχιζε να κάνει τον κύκλο της με την ίδια επιτυχία ακόμη κι αν δε μας μοιραζόταν ποτέ ο Αϊνστάιν τις σκέψεις του, ακόμη κι αν δεν ανακαλύπταμε ποτέ τον ηλεκτρισμό, το ίντερνετ, τη θεραπεία ασθενειών ή αν δεν πατούσαμε στο φεγγάρι. Πιθανότατα με πολύ διαφορετικά δεδομένα σε κάθε επίπεδο, αλλά σίγουρα θα συνέβαινε (η ζωή) με απόλυτη επιτυχία.

Αυτή η πιο σφαιρική συνειδητοποίηση, λοιπόν, μ' έκανε με τη σειρά της να νιώσω μια λυτρωτική ανακούφιση, αναγνωρίζοντας πλέον πως δεν υπάρχει λάθος επιλογή ή λόγος βιασύνης στη ζωή, και μ' έφερε στην εξής διαπίστωση: εφόσον η αντικειμενική ουσία αυτών που κάνεις είναι μηδενική, η υποκειμενική τους ουσία γίνεται αυτομάτως τεράστια, αρκεί εσύ να το πιστεύεις. Με άλλα λόγια, όλοι σου οι στόχοι είναι εξίσου σημαντικοί, ακόμα και οι πιο μικροί, και, από τη στιγμή που θα τους επιλέξεις, είναι πολύ σημαντικό να ολοκληρωθούν...

Έτσι, μπήκα στο 2023 αποφασισμένος να κυνηγήσω όλα εκείνα τα εφηβικά όνειρα που κάπου στην πορεία (ξ)έχασαν την αξία τους, χωρίς να ψάχνω κάποιον σπουδαίο λόγο -έξω από μένα- να τους προσδώσω. Εφόσον το θέλω ακόμα, σκέφτηκα, είναι αρκετά σπουδαίος λόγος από μόνος του για: να πάρω εκείνη τη μηχανή, να κάνω εκείνο το τακτού, να ηχογραφήσω εκείνο το άλμπουμ, να βάψω το μαλλί, ή να πάω εκείνο το ταξίδι...

Στο τέλος τής Άνοιξης πήρα πρώτα το δίπλωμα του αυτοκινήτου (γιατί αν δεν ξεκινούσα με αυτό δε θα το έπαιρνα ποτέ!) και μετά τις καλοκαιρινές διακοπές ξεκίνησα και τα μαθήματα της μηχανής. Στο μεταξύ, είχα ήδη μαζέψει ένα σεβαστό ποσό για μια μεταχειρισμένη Harley, αλλά ένα απόγευμα άλλαξαν τα δεδομένα... Τελειώνοντας από ένα απ' τα μαθήματα, συναντηθήκαμε με δυο φίλους για καφέ. Συζητώντας τα επίκαιρα κάτω από τον ήλιο, με ρωτάει ο ένας "Και τελικά, ποια μηχανή θέλεις να πάρεις, ξέρεις?". "Ε, όχι αλλά σίγουρα θα βρω μια όμορφη chopper, τόσες έχει!", του απάντησα ανοίγοντας το κινητό για να σκαλίσω την αγορά στα γρήγορα. Σύντομα πέσαμε πάνω στη Honda Rebel του 2020. "Να ορίστε, αυτή μάλιστα!", τους είπα και συνέχισα "Αυτή θα πάρω.". Όλοι μαζί γελάσαμε με την τυχαιότητα της επιλογής μου, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα καν ποιο μοντέλο ή ποιας εταιρίας είναι, ούτε φυσικά αν θα με βολεύει το μέγεθός της. Ψάχνοντας τις προδιαγραφές της στη συνέχεια, ανακαλύψαμε ότι με υπερκαλύπτει και πως είναι απ' τις καλύτερες επιλογές για αρχάριους. "Έλα, μια χαρά θα είναι και το ύψος της, δεν υπάρχει περίπτωση. Ίσως και καλύτερα που είναι Honda. Αυτή θα πάρω!", είπα με ενθουσιασμό και κλείδωσα τον στόχο μου. Αργότερα το έψαξα περαιτέρω και λίγο καιρό μετά, την ημέρα που πέρασα τις εξετάσεις, πήρα το αστικό και πήγα κατευθείαν στην αντιπροσωπεία τής Honda... Τον περσινό Φεβρουάριο πήγαμε μαζί με έναν από αυτούς τους δύο φίλους για να παραλάβω τη (special edition) Rebel του 2024· τη μηχανή των παραπάνω φωτογραφιών... Έκτοτε, έχει περάσει ένας χρόνος και κάθε φορά που πάω να την ξεκλειδώσω έχω τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια χαρά, για την επιλογή και το μικρό επίτευγμά μου.

Το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που είπες στον εαυτό σου ότι θα κάνεις, είναι ανεκτίμητης αξίας προσωπική επιβράβευση· κι ας μην έχει καμία αντικειμενική ουσία. Τα συναισθήματα της αυτοεπιβεβαίωσης, αυτοεκτίμησης, και πληρότητας που προκύπτουν είναι απερίγραπτα. Όχι για τη μηχανή, όχι για το αντικείμενο, αλλά για το επίτευγμα. Για τη σκέψη ότι είπα στον εαυτό μου "Εγώ αυτό μια μέρα θα το οδηγάω." και κατάφερα να δημιουργήσω τις συνθήκες υλοποίησης. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να πιστεύεις για τον εαυτό σου ότι μπορείς να πετύχεις το οτιδήποτε, αρκεί να το βάλεις πραγματικά στόχο. Και το συναίσθημα αυτό της αυτοπεποίθησης προκύπτει και καλλιεργείται μέσα από τέτοιες μικρές, αλλά μεγάλες για τη ζωή σου νίκες.

Και κάτι τελευταίο. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε μοναδικοί, αλλά κανείς μας ξεχωριστός. Και όσο ξεχωριστός κι αν νιώθεις, αν πιστεύεις ότι έχεις κάτι να κάνεις ή να μοιραστείς σ' αυτόν τον κόσμο, κάν' το ή μην το κάνεις, όσο έχεις τη δυνατότητα της επιλογής. Έτσι κι αλλιώς αντικειμενικά -για τη ζωή- δε θα παίξει και μεγάλο ρόλο. Ωστόσο, έχε κατά νου ότι υποκειμενικά -για σένα ή για κάποιους δίπλα σου- μπορεί να σημαίνει τη ζωή ολόκληρη... Κάνε πράξεις, λοιπόν, ή έστω κάνε χώρο για άλλες πράξεις. Καλή και η θεωρία, μα η ζωή (σου) είναι μικρή.

Your Reality

"Listen carefully", said the spirit to the boy.

"Life is neither good nor bad.
The way you experience life is just a reflection of your mindset."

Mistakes

Making mistakes in life is okay, they say. You learn how to make it right the next time, they say. You eventually become better and better through learning from your mistakes. And that seems to be pretty true. But I figured out there's more to it. The practical part of conquering the "how-to" is definitely there, but I realized there's more value to the "try-and-fail" process.

The moment you make a mistake your ego is challenged. You may feel weak, incapable, worse than the others.

You may feel small.

The moment you make a mistake there's your opportunity to understand that we all need help sometimes; we all need each other. Depending on the mistake, you might end up needing someone's knowledge, support, nursing, encouragement, wisdom, or many other things.

Like your 80-years old grandparent or your 5-years old child, you can't do everything by yourself and, at the same time, you can't know whose help you're going to need the next moment...

You see, a mistake has the power to make you feel humble while a success hides the risk of feeding your arrogance. Success is just the hallmark of you having passed through a series of mistakes and failures. Success is just the receipt of your hard work, and the approved ticket to move on to your next series of mistakes.

I don't say start seeking being mistaken over and over again. All I'm saying is, embrace your non-perfect nature. Nobody is born knowing. Observe, apply, evaluate, retry; that's the process, repeated as many times as needed, until we finally know.

Ιεραρχία Αναγκών

Τελικά, όλα μας τα "θέλω" και τα "χρειάζομαι" υπακούν σε μια ιεραρχία που η ίδια η φύση έχει ορίσει για εμάς. Μας έβγαλε απ' τον κόπο, αφήνοντάς μας χωρίς επιλογή· τα πράγματα απλά "έτσι είναι".

Όλοι έχουμε ανάγκη για κοινωνική ζωή· να κάνουμε φίλους, να φλερτάρουμε. Σε καμία περίπτωση, όμως, το μυαλό δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με αυτά, όταν η ανάγκη τής επιβίωσης είναι στο προσκήνιο. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις ότι έχεις να φας, ένα ασφαλές μέρος να κοιμηθείς και τέλος, δυο ρούχα να ντυθείς. Αν αυτά είναι εξασφαλισμένα, ξαφνικά έχεις την ανάγκη να ερωτευτείς, να παίξεις και να απολαύσεις τον κόσμο τριγύρω σου, να χαρείς και να εξερευνήσεις· τον κόσμο, τους ανθρώπους, εσένα... Και τότε έχεις την ανάγκη να φιλοσοφήσεις, να εκφραστείς μέσα από τις τέχνες και να δημιουργήσεις. Έχεις την ανάγκη να δώσεις εξήγηση για τα πάντα και να βάλεις παντού ταμπέλες. Και πάει λέγοντας...

Όσο καλύπτουμε τα βασικά πάμε παρακάτω. Και όσο καλύπτουμε περισσότερα από τα παρακάτω τόσο πιο πολύ προχωράμε σ' αυτήν τη σκάλα, η οποία μεταμορφώνεται από αποχρώσεις του "χρειάζομαι" σε φωτεινά χρώματα του "θέλω".

Όμως, κάπου στην πορεία αυτής της πανδαισίας χρωμάτων, φίλε άνθρωπε, ξέχασες εντελώς τι πραγματικά έχεις ανάγκη· σταμάτησες να εκτιμάς τα "χρειάζομαι", σαν να είναι κάτι αυτονόητο. Κάπου έγινε κάποιο λάθος και πλέον τα πιο δευτερεύοντα "θέλω" έχουν λάβει την πιο σημαντική θέση τής σκάλας. Και αν θυμάσαι ακόμα τι πάει να πει θέλω...

Welcome

 

Try to get what you love,

but always remember to love what you get.

Άγχος vs Στρες

 

 

Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω τη διαφορά ανάμεσα στις δύο έννοιες, βλέποντας τους γύρω μου να χρησιμοποιούν τους όρους τυχαία, λες και είναι το ίδιο πράγμα. Spoiler alert, δεν είναι!

Το άγχος προκύπτει για κάτι συγκεκριμένο, έχει ξεκάθαρη πηγή που το τροφοδοτεί, έλεγα, ενώ το στρες είναι μια πιο γενική κατάσταση που βιώνεις, έχει μεγαλύτερη διάρκεια και πολλές φορές δεν μπορείς να διακρίνεις καν τι το προκαλεί.

"Αγχώνομαι μήπως δεν πάει καλά η συνέντευξη για τη δουλειά ή μια σημαντική ομιλία μου", θα πεις, και όχι "Στρεσάρομαι μήπως δεν πάει καλά η συνέντευξη". Αντίστοιχα, "αυτήν την περίοδο είμαι πολύ στρεσαρισμένος και δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ και να απολαύσω τα όσα συμβαίνουν μέσα στην καθημερινότητά μου", λέμε. Δεν ταιριάζει το ίδιο καλά αν η λέξη στρεσαρισμένος αντικατασταθεί από τη λέξη αγχωμένος.

Το συστηματικό άγχος μπορεί να φέρει στρες σε μία περίοδο της ζωής σου. Το συστηματικό στρες, όμως, δε θα φέρει άγχος· ίσως μερικά ψυχολογικά προβλήματα, αλλά όχι άγχος. Υπάρχουν μικρο-διαφορές ανάμεσα στις δύο έννοιες που μέσα από καθημερινά παραδείγματα γίνονται ευδιάκριτες και είναι ξεκάθαρη η διαφοροποίηση των δύο όρων, αλλά στη γενικότερη εικόνα κάπου τα μπερδεύουμε πάλι. Και αυτό γιατί βλέπουμε τις διαφορές, αλλά δεν μπορούμε να ορίσουμε τις πηγές τους το ίδιο εύκολα.

Μετά από αρκετά χρόνια, μέσα από συζητήσεις και αναλύσεις άλλων τοποθετήσεων επί του θέματος, κατάλαβα...

Ένα απ' τα πιο εύστοχα quotes που διάβασα λέει: "το άγχος προκύπτει από τη διάθεση και αδυναμία τού ανθρώπου να ελέγξει το μέλλον." Δεν είναι απλά η σκέψη για το μέλλον -ειδάλλως θα ήμασταν αγχωμένοι σε μόνιμη βάση-, αλλά η ανάγκη μας να ελέγξουμε μια συγκεκριμένη μελλοντική στιγμή που σκεφτόμαστε. Δε θα προέκυπτε κανένα άγχος, για παράδειγμα, αν μπορούσαμε κάπως μαγικά να εξασφαλίσουμε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάει κάτι στραβά σ' εκείνη τη συνέντευξη για τη δουλειά και ότι θα την πάρουμε σίγουρα... Θα θέλαμε να μην υπάρχει το ρίσκο, αλλά αδυνατούμε να το προεξοφλήσουμε, και έτσι έχουμε το άγχος.

Αντιθέτως, λοιπόν, το στρες προκύπτει από την αδυναμία τού ανθρώπου να ελέγξει τον ίδιο του τον εαυτό· τα παρορμητικά συναισθήματα που του δημιουργούνται. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που πολλές φορές δεν είναι το ίδιο εύκολο να διακρίνουμε από τι προκαλείται το στρες. Διότι, δεν είναι εξωγενείς οι παράγοντες, δεν είναι μια συνέντευξη ή μια δημόσια έκθεση του εαυτού μας, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Είναι η αδυναμία μας να διαχειριστούμε με τον ιδανικό τρόπο τη σκέψη και τα συναισθήματά μας. Πράγματα που προκύπτουν από εμάς σε εμάς, αλλά άθελά μας, με άλλα λόγια. Κατά συνέπεια, τα ανεξέλεγκτα νεύρα και οι τσακωμοί, το άγχος, ή το να αφήνεις τις σκέψεις να σε καταβάλουν, είναι πράγματα που μας δημιουργούν στρες.

Ίσως λοιπόν, η συμφιλίωση με την ιδέα ότι, πέρα από τον εαυτό μας, τίποτα δεν είναι πραγματικά στο χέρι μας, και η καλλιέργεια μιας προδιάθεσης να καλωσορίζουμε ό,τι έρχεται όπως έρχεται, να είναι κάποιες καλές μέθοδοι εξάλειψης του άγχους, ενώ ως αναφορά το στρες, οι καλύτερες τεχνικές πιθανότατα είναι ο διαλογισμός και η εξάσκηση της πειθαρχίας.

Περίεργο πράγμα ο χρόνος...

Αν μη τι άλλο, είναι αδύνατο να ορίσεις σε ποια στιγμή ζεις. Αν σκεφτείς ότι το παρελθόν έχει ήδη χαθεί (δεν υπάρχει), το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα (δεν υπάρχει), και το παρόν είναι μια μελλοντική στιγμή που ακαριαία γίνεται παρελθοντική, αμέσως ο χρόνος γίνεται μια φιλοσοφική ιδέα και μόνο.

(...από μία συζήτηση)

Communication Tips

Argue, but only in the name of progress, not in the name of victory. Attacking or judging someone will not help you influence them. Communicate to the other person inarguable facts to get to your true point.

Share your sensations: what did this made you feel and where in your body; be precise.

Share your emotions: how did this really made you feel, sad? Mad? Angry? Maybe even glad or relieved about something? Again, be specific.

And lastly, share your "why": what do you want from them (or maybe even from yourself), what's your endpoint? What would you like to see changed and what do you think this change would accomplish?

A zombie, a puppet, an educated person; you name it.

 

 

Being afraid of death? Why should I? When the right time comes I'm sure I'm gonna have a very successful death. I will die as much as anybody else did before me, and for those who will hear the news, I'm pretty sure they will have no doubt I died 100%.

What I am really afraid of is to not live, while I'm alive. That is a definitely not a certain thing and a very scary one.

Commitment, Dedication, Consistency

Είχε καταστρέψει σχεδόν όλα τα νύχια της μέσα σε μια νύχτα και πλέον την πλήρωναν οι τρίχες και τα χείλη της. Ήταν ξεκάθαρα περίοδος μπόλικου στρες και εκείνος το γνώριζε καλά. Δεν ήθελε να την πιέσει κι άλλο, αλλά κάπως έπρεπε να την ταρακουνήσει. Πηγαίνεις με τέτοια φόρα που δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς και να διαχειριστείς τίποτα στο πέρασμά σου, της είπε, ανοίγοντας την κουβέντα με αφορμή μία ακόμη ανησυχία της... Κάτσε λίγο πίσω, πάρε μια ανάσα και δες γύρω σου, συνέχισε. Αφουγκράσου το σώμα σου, βρες τους χρόνους που δουλεύουν καλύτερα για σένα και ακολούθα αυτούς. Δες, ακόμη και τα ζώα γύρω μας ζουν σε διαφορετικούς ρυθμούς κι όμως, είναι όλα επιτυχημένες ζωές, με την έννοια ότι καταφέρνουν να είναι αυτόνομα, να αυτοσυντηρούνται και να επιβιώνουν. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, εξάλλου, τι είναι? Επιπλέον, δες τι έχεις καταφέρει ως τώρα και δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο για ευγνωμοσύνη, τον χρόνο να εκτιμήσεις την εξέλιξη και τον κόπο σου. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τίποτα ανούσιο. Θυμήσου τον περσινό σου εαυτό, της είπε κλείνοντας. Έχεις κάνει ήδη μεγάλη πρόοδο και σίγουρα με επιμονή μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε· ο καθένας μας.

Δε μετράει η ταχύτητα,
δεν ωφελεί η σύγκριση.
Βήματα αργά.
Αρκεί να οδεύεις σταθερά
και
-να είσαι σίγουρη-
θα φτάσεις συντομότερα
απ' ό,τι πίστευες.
;)

Redefine Focus

Σταμάτα να θες να νιώσεις κι άλλα, να θες να νιώσεις διαφορετικά. Βάλε λίγο φρένο σ' αυτήν τη λαιμαργία, σ' αυτήν την συναισθηματική απληστία. Νιώθεις ήδη αρκετά. Μάλιστα, τόσα που δεν προλαβαίνεις πραγματικά να τα επεξεργαστείς και να τα απορροφήσεις, να τα αφομοιώσεις.

Αντ' αυτού, καθάρισε το μυαλό σου. Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που πιστεύεις ότι θα βοηθήσουν τον τρόπο σκέψης σου, τον τρόπο κρίσης σου· πράγματα που θα σου επιφέρουν διαύγεια. Οτιδήποτε θα σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι και να ανταποκρίνεσαι καλύτερα σ' αυτά που ήδη συμβαίνουν και νιώθεις είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αυτό είναι που χρειάζεσαι πραγματικά για να ωριμάσεις και να επέλθει η πληρότητα μέσα σου. Όχι όλες αυτές τις νέες, συναισθηματικές εμπειρίες που λαχταράς σαν λυτρωτικό καταφύγιο· που έχεις την ψευδαίσθηση πως θα σε ολοκληρώσουν, απλά με το που θα συμβούν.

Σταμάτα να κυνηγάς και μάθε να εκτιμάς· έχεις ήδη πολλά.

Μεταμεσονύχτιες Κουβέντες

Α: "...ε, δεν μπορείς να το υποστηρίξεις αυτό, τι να κάνουμε τώρα(?)!"
Β: "Να, αυτά δεν μπορώ: τα "δεν...". Μου τη δίνει τώρα..!"
Α: Γελάει, καθώς απομακρύνεται από το μπαρ.
Γ: "Να είσαι δυνατή. Δε χρειάζεται να φορτώνεις με το παραμικρό. Αν μπορεί ο άλλος να σε φέρει σε αυτήν τη θέση με μια απλή πρόταση, μπορεί και να κατευθύνει την αντίδρασή σου στη συνέχεια... Η διατήρηση της ψυχραιμίας είναι δύναμη· αν μη τι άλλο, είναι ελευθερία. Στο κάτω κάτω, δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε όλα τα στυλ ταυτόχρονα. Και είναι υποχρεωτικά έτσι· επίτηδες, απ' τη φύση μας. Είναι που είσαι πολύ καλή σε κάτι άλλο, δες το έτσι. Όσο πιο καλός είναι κανείς σε κάτι, τόσο απομακρύνεται απ' το να είναι καλός στο αντίθετό του. Αν προτιμάς να είσαι μέτρια σε όλα, μπορείς και αυτό. Αρκεί πάντα να κάνεις αυτά που θέλεις από επιλογή, με καθαρό μυαλό. Και όχι επειδή κάποιος σου είπε ότι δεν μπορείς και θέλεις να του αποδείξεις το αντίθετο. Γιατί πρόσεξε, αυτό είναι και παγίδα: ποτέ δε θα νιώσεις αρκετή, προσπαθώντας να αποδεικνύεις στους άλλους ότι είσαι αρκετή."
Β: "Ναι..."
Γ: "Εσένα να έχεις αντίπαλο. Άσε τους άλλους να τρέχουν τη δική τους κόντρα. Μόνοι μας είμαστε στον συγκεκριμένο αγώνα."
Β: Ξεφυσάει και σβήνει νευρικά το τσιγάρο της στο διπλανό, καθαρό τασάκι.

reflect and rejoice

Μ' αυτά και μ' εκείνα, πάει ένας χρόνος από τις ημέρες των αυστηρών αλλαγών, διατροφικά αλλά και γενικότερα· απλά δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για το γενικότερα, όχι ακόμα. Πάει ένας χρόνος από κάποιες σιωπηλές αποφάσεις, τόσο ηχηρές μέσα μου που, ενώ δεν είχα ιδέα πώς θα καταφέρω να τις κάνω πράξεις και πραγματικότητα, ταυτόχρονα γνώριζα πως δεν υπάρχει η επιλογή να μην τα καταφέρω. Και δεν έφτασα ως εκεί, αλλά έφτασα ως εδώ. Γι' αυτό "μ' ευχαριστώ" και συνεχίζω...

Ένας χρόνος χωρίς:

αλκοόλ και εξευτελιστικά ξενύχτια,
junk food -ακόμα και σε συναθροίσεις με παρέα!-,
τηγανιτά,
γλυκά παντός είδους (ναι, και τούρτες) και επιπρόσθετη ζάχαρη στο οτιδήποτε,
αναψυκτικά ή άλλα ροφήματα με ζάχαρη και χημεία,
κέτσαπ, μαγιονέζα και οποιαδήποτε σως,
μερέντα-νουτέλα ή άλλο βασιλιά τής ζάχαρης,
αλλαντικά πέρα από γαλοπούλα,
πατατάκια ή άλλες λιχουδιές που συνοδεύουν ροφήματα,
μπισκότα και σοκολάτες (εξαιρείται η μαύρη σοκολάτα),
βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο και υπέρδιπλες μερίδες το μεσημέρι,
οποιαδήποτε μη-υγιεινή σαχλαμάρα από σούπερ/μίνι μάρκετ,
χυμούς τού εμπορίου και γάλα πέρα από αμυγδάλου.

Ένας χρόνος με:

4-5 γεύματα τη μέρα και σε -όσο το δυνατόν- σταθερές ώρες,
μπόλικο νερό και κυρίως εμφιαλωμένο,
ωμούς ξηρούς καρπούς (κυρίως καρύδια και αμύγδαλα),
ταχίνι ολικής άλεσης και επιλεγμένο φιστικοβούτυρο χωρίς ζάχαρη,
φρούτα σε καθημερινή βάση,
αυγά και κόκκινες πιπεριές στο πρωινό,
κατσικίσιο τυρί και γιαουρτάκια με επιπλέον πρωτεΐνες,
βιολογικά δημητριακά και μπάρες χωρίς ζάχαρη,
ρυζογκοφρέτες και μόνο μαύρο ψωμί (και αυτό με μέτρο),
μπόλικα καρότα και μπρόκολο,
περισσότερο κοτόπουλο και λιγότερο χοιρινό,
τσάι με μέλι και σόδες με λεμόνι.

Ναι, είναι μία λίγο πιο προσωπική ανάρτηση η συγκεκριμένη, αλλά να με συγχωρείτε, τη θεώρησα αναγκαία. Είναι μία ανασκόπηση και ταυτόχρονα ένα μέτρο σύγκρισης για τη χρονιά που έρχεται. Να το κάνετε και εσείς πού και πού, βοηθάει. Το συνιστώ. ;)

Gratitude

You've been riding tirelessly for sometime... Now you may need to cool off that engine for a moment and look back on this long highway. Value your efforts; the choices that brought you here. Don't take those for small or granted things.

Every once in a while, take that little moment of gratitude, give some credit to yourself; you deserve that. :)

A kind reminder for those who need it.
And I hope you enjoy the rest of your road trip!

φορές πολλές

Μην κρίνεις μόνο το αποτέλεσμα μιας πράξης.
Δες τι την προκάλεσε και ζύγισε το βάρος τής ρίζας αυτής.

Πολλές φορές, θα ακούσεις κουβέντες βαριές, λόγια ψυχρά και απίστευτα από ανθρώπους που δε θα το περίμενες. Θα δεις να συμβαίνουν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους σου. Και ύστερα όλα να ακολουθούνται από συμπεριφορές αλλοπρόσαλλες, κινήσεις αδικαιολόγητες· ή τουλάχιστον έτσι να φαίνονται.

Τίποτα δεν είναι αδικαιολόγητο, πάντα υπάρχει μια αιτία, ακόμα κι αν βρίσκεται καλά κρυμμένη στις σκιές... Πολλές φορές, οι άνθρωποι θέλουν απλά να βρουν ένα πρόχειρο καταφύγιο, να γλιτώσουν για λίγο από τον ίδιο τους τον εαυτό, με οποιοδήποτε κόστος. Δε θέλουν το κακό σου, δεν εννοούν αυτά που λένε ή που κάνουν· κουράστηκαν πολύ, απλά. Κουράστηκαν από τις μάχες. Κουράστηκαν από την πίεση και την υπομονή σε ό,τι τους φθείρει για καιρό. Πολλές φορές, οι άνθρωποι δεν ξέρουν πού να βρουν τη λύση, πώς να αντιδράσουν σοφά και συμπεριφέρονται άτσαλα και απότομα, πληγώνοντας στο πέρασμά τους...

Μη βιαστείς να κατακρίνεις, μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. Πολλές φορές, κι αυτοί -όπως κι εσύ- αξίζουν τη συγχώρεση. Και όχι αυτήν που τυφλά ανοίγει τα χέρια της για να δώσει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες· όχι αυτήν που ελπίζει σε ριζικές αλλαγές απ' τη μια στιγμή στην άλλη, ξεχνώντας τα όσα έγιναν. Μιλώ για τη συγχώρεση που προκύπτει μέσα σου, στο πρόσωπο του άλλου, όταν πια καταλάβεις πως ο καθένας μας παλεύει τον αγώνα του και πολλές φορές, άθελά του, σε τραυματίζει για να προστατέψει τον εαυτό του.

Δυστυχώς, δεν μπορείς να βοηθήσεις ή να σώσεις κανέναν με τη δική σου θέληση και μόνο. Προστάτεψε τον εαυτό σου αντίστοιχα, λοιπόν, και απομακρύνσου από ό,τι δεν μπορείς να βοηθήσεις και τείνει επικίνδυνο για σένα. Όμως, μόλις νιώσεις ασφαλής και πάρεις μια ανάσα, κατανόησε την κατάσταση και συγχώρεσε. Βρες τη δύναμη και συγχώρεσέ τους. Αν μπορέσεις και το κάνεις, θα δεις, πρώτα εσένα απελευθερώνεις...

Η "Λάθος" Ρουτίνα

 

Ρουτίνα: μια απ' αυτές τις λέξεις με αρνητικό πρόσημο· οριακά επικίνδυνη, θα έλεγε κανείς, για κάποιους που δεν είναι προετοιμασμένοι για τη διαχείρισή της... Ωστόσο, βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη, πιο σφαιρική σκοπιά, η ρουτίνα δε θα έπρεπε να έχει αρνητική έννοια στη ζωή ενός ανθρώπου, σαν κάτι που πρέπει να αντέξεις· να προσαρμοστείς ή να συμβιβαστείς. Αποδεδειγμένα, το σώμα μας, βιολογικά, λειτουργεί πολύ καλύτερα σε πλαίσια ρουτίνας και, σε όλα γύρω μας στη φύση, αν παρατηρήσεις, υπάρχουν μοτίβα και ρουτίνες. Εφόσον, λοιπόν, το σώμα μας το βρίσκει "σωστό", θα έπρεπε να βιώνεται εύκολα και αβίαστα μια τέτοια συνθήκη/καθημερινότητα. Κατά συνέπεια, γνωρίζοντας καλά πως δε συμβαίνει αυτό (στις περισσότερες των περιπτώσεων), δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η ρουτίνα το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχουμε στήσει και ζούμε την ίδια τη ζωή.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο άνθρωπος, λόγω των ταχυτήτων στις οποίες έχει μάθει ότι πρέπει να τρέχει, μπαίνει στον "αυτόματο" για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Δυστυχώς, σαν όντα, δεν είμαστε προγραμματισμένοι για να βιώνουμε τη ζωή σε αυτούς τους ρυθμούς· προλαβαίνουμε να κάνουμε, αλλά όχι να επεξεργαστούμε και να φιλτράρουμε τα γεγονότα και τα δεδομένα στην ίδια συχνότητα. Για να μεταφέρω το φαινόμενο σε ένα απλό παράδειγμα, σκεφτείτε έναν χώρο εστίασης όπου, ρεαλιστικά, χωράει 30 τραπέζια. Το αφεντικό, βάσει αυτού, δε βλέπει τον λόγο να μην τοποθετήσει τον συγκεκριμένο αριθμό τραπεζιών στο κατάστημά του, οπότε επιλέγει να το κάνει. Στην πραγματικότητα, όμως, ο πελάτης δε χρειάζεται απλώς να καθίσει, αλλά και να έχει κάποια άνεση χώρου, ώστε να απολαύσει ιδανικά την παρουσία του εκεί. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κατάστημα θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει μόνο τα μισά τραπέζια, καθώς στην ουσία "δε χωράει" περισσότερα. Η σκέψη και η στάση αυτή, όμως, δεν είναι ποτέ αυτονόητη, όταν το θέμα μας είναι η ζωή και η καθημερινότητα. Το αφεντικό, που αντιπροσωπεύει την απληστία του ανθρώπου σε πλαίσια, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πλαίσια εξέλιξης, αύξησης δυνατοτήτων, ανέσεων, ή οτιδήποτε άλλο, είναι η ίδια η κοινωνία, που μας μαθαίνει από πρώτο χέρι πόσα πολλά "τραπέζια" μπορεί να χωρέσει αυτό το "δωμάτιο", αυτός ο χώρος που λέγεται εγκέφαλος.

Αυτός ο "αυτόματος", λοιπόν, είναι που αλλοιώνει την ποιότητα των εμπειριών που λαμβάνουμε και δημιουργεί μία καθημερινότητα "ζόμπι". Κάπου εδώ, δεν μπορούμε παρά να αποδώσουμε τα απαραίτητα εύσημα στη μεγάλη Dolores και τη διαχρονική μουσική της. Ο χρόνος κυλάει, αλλά η στιγμή δεν εκτιμάται. Νομίζεις ότι επειδή προλαβαίνεις -αν προλαβαίνεις- καθημερινά να κάνεις όλα όσα έχεις βάλει στη σειρά να γίνουν, τα πράγματα κυλούν όπως πρέπει  και τα αποτελέσματα θα είναι τα επιθυμητά. Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, σε έχουν πείσει ότι όσο πιο πολλά τραπέζια κατορθώσεις να χωρέσεις στο κατάστημά σου, τόσο περισσότεροι πελάτες θα μπορέσουν να έρθουν και να καθίσουν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κέρδη για όλους. Όταν όμως, εξαντληθείς τόσο ψυχολογικά, ώστε να συνειδητοποιήσεις το ότι το σύστημα δε δουλεύει ιδανικά, ότι το πλάνο από κάπου μπάζει, τότε κοιτάζεις πίσω και αναλογίζεσαι τι έπραξες και τι κατάφερες. Ζυγίζεις την ποιότητα της ζωής σου σε σχέση με τα αποτελέσματα· υπολογίζεις το καθαρό κέρδος από τον τζίρο. Και εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή όπου η έννοια της ρουτίνας παρεξηγείται. Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να δεις τίποτε άλλο στις μέρες σου από μια σειρά επαναλαμβανόμενων διαδικασιών χωρίς ουσία· χωρίς κάτι που να χαρίζει την παραμικρή ομορφιά στις εμπειρίες της καθημερινότητάς σου. Δεν είναι, όμως, η ρουτίνα αυτή που ασχημαίνει το κάθε τι που κάνεις, δεν είναι η επανάληψή του· είναι που δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις να ζήσεις αυτό που κάνεις τη στιγμή που συμβαίνει.