Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο να αλλάξει οριστικά κάτι από την καθημερινότητά του? Ακούω συνεχώς κατά καιρούς από φίλους "έκοψα τον καφέ", "ξεκίνησα γυμναστήριο", "έκοψα το τσιγάρο", "ξεκίνησα διατροφή" και πόσα άλλα τέτοια, όμως πάντα με ημερομηνία λήξης. Γιατί?! Αφού ξέρεις ότι σου κάνει καλό και ακριβώς για αυτόν τον λόγο έκανες την αλλαγή, γιατί λοιπόν τη διακόπτεις ή παραδίνεσαι με την πρώτη/δεύτερη αφορμή?
Δε θυμάμαι ακριβώς χρονιά και μέρα, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο, από τη στιγμή που συνειδητοποίησα σαν έφηβος πόσο δύσκολο είναι για έναν μέσο άνθρωπο να δεσμευτεί απέναντι στις ίδιες του τις επιλογές και να αφοσιωθεί σ' αυτό που είπε ότι θα κάνει, δεν έπαψα να το παρατηρώ και να μου κάνει εντύπωση. Η πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση είναι δύο πολύ σπουδαίες αρετές που δύσκολα τις βρίσκεις σε ουσιαστικό βαθμό στους ανθρώπους, στις μέρες μας. Ή τουλάχιστον στις κοινωνίες μας και στους λαούς της δυτικής κουλτούρας.
Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω μ' αυτές τις αρχές και η συνειδητή και συστηματική καλλιέργειά τους όλα αυτά τα χρόνια, έχει πάει τη δυναμική μου σ' αυτό το επίπεδο σε άλλη κατηγορία. Από πολύ νέος ένιωθα ότι μπορώ να ξεκινήσω ή να διακόψω κάτι, μια συνήθεια, και να διατηρήσω αυτήν τη στάση για πάρα πολλά χρόνια, χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή προσωπική καταπίεση. Δεν είναι ότι συγκρατώ τον εαυτό μου κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με μια πίτσα ή ένα γλύκισμα, απλώς έχω ήδη ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου πως "we don't do that anymore". Έχει μεγάλη διαφορά το να σε συγκρατείς σε ένα δίλημμα από τη λάθος επιλογή, από το να μη σου δίνεις καν την επιλογή. Εξαλείφεις την πιθανότητα διλήμματος πριν καν αυτή δημιουργηθεί μέσα σου.
Πόσο σημαντικό είναι, όμως, να έχει κανείς τη δύναμη για κάτι τέτοιο? Πόσο σημαντική είναι μια τέτοια -αν θέλεις- υπερδύναμη? Με τα σωστά κίνητρα, πολύ. Το κίνητρο είναι αυτό που μπορεί να σε βοηθήσει να πας κάτι από το "για πάρα πολύ καιρό/πολλά χρόνια" στο "οριστικά/μέχρι να ολοκληρώσει τον σκοπό του". Και μ' αυτόν τον συνδυασμό μπορείς να αλλάξεις ουσιαστικά· τις συνήθειές σου, την καθημερινότητά σου, τον εαυτό σου και την ενέργειά σου.
Ο αγώνας είναι σταθερός. Μην περιμένεις να τελειώσει και προπαντός μη βιάζεσαι να τελειώσει. Το κλειδί είναι να εστιάσεις στη διαδικασία που κάνεις, να απολαμβάνεις και να εκτιμάς τη δύναμη που έχεις να προσπαθείς και να συνεχίζεις· αδιάκοπα.
Συνεχίζοντας, λοιπόν, τον δικό μου αγώνα έφτασα ως εδώ...
Τρία χρόνια που:
• έχω κόψει "μαχαίρι" την επιπρόσθετη ζάχαρη στο οτιδήποτε και αποφεύγω όσο μπορώ τα προϊόντα με ζάχαρη.
• δεν τρώω γλυκά παντός είδους (ναι, ούτε τούρτες σε γενέθλια!), εκτός από σκέτη μαύρη σοκολάτα με πάνω από 70% κακάο (κι αυτή με μέτρο).
• δεν τρώω μπισκότα, γαριδάκια/πατατάκια ή άλλες λιχουδιές που
συνοδεύουν ροφήματα, και γενικά οποιαδήποτε μη-υγιεινή σαχλαμάρα από
σούπερ/μίνι μάρκετ.
• δεν τρώω junk/fast food -ακόμα και αν η παρέα παραγγείλει..!- και γενικά, προσπαθώ να μην τρώω απ' έξω, βγαίνοντας
πάντα φαγωμένος ή κουβαλώντας μαζί μου υγιεινά σνακ.
• δεν τρώω τηγανιτά, αλλαντικά, κέτσαπ/μαγιονέζα ή οποιαδήποτε σως.
•
αποφεύγω το χοιρινό κρέας (αν έμενα μόνος θα το έκανα και σε απόλυτο
βαθμό), το βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο και τις υπέρδιπλες μερίδες το
μεσημέρι.
• μέσα στη μέρα μου πίνω μόνο νερό -κυρίως εμφιαλωμένο ή φίλτρου και ποτέ κρύο- και πλην του καλοκαιριού, πίνω και ένα τσάι με μέλι το πρωί. Σπανιότερα πίνω καμιά σόδα με λεμόνι, γάλα αμυγδάλου (με μέτρο) ή όταν "βγω για καφέ" πίνω καφέ, αλλά ποτέ τις πρώτες 2-3 πρωινές ώρες ή μετά τις 7μμ.
• δεν πίνω αλκοόλ, χυμούς τού εμπορίου, γάλα, αναψυκτικά ή οποιοδήποτε άλλο ρόφημα με ζάχαρη και χημεία. Συνδυαστικά με αυτά έχω κόψει τις βραδινές εξόδους και τα ξενύχτια.
• τρώω αρκετά φρούτα, goji berries, βραστά αυγά, ταχίνι ολικής άλεσης και επιλεγμένο φιστικοβούτυρο χωρίς ζάχαρη σε καθημερινή βάση.
• τρώω βιολογικά δημητριακά, συγκεκριμένες μπάρες δημητριακών με φιστίκι-μέλι, ρυζογκοφρέτες, ωμούς ξηρούς καρπούς (κυρίως καρύδια και αμύγδαλα, ιδανικά αποφλοιωμένα) και διάφορους super-food σπόρους, επίσης σε καθημερινή βάση.
• τρώω μπόλικα καρότα, ντομάτες, κόκκινες πιπεριές, μπρόκολο, μαρούλι, και μόνο μαύρο ψωμί (και αυτό με μέτρο).
• χρησιμοποιώ στη μαγειρική μου συστηματικά κουρκουμά, μαύρο πιπέρι, κανέλα και ρίγανη.
• τρώω κατσικίσιο τυρί, φέτα, gouda και cottage cheese στο πρώτο μισό της ημέρας, και στραγγιστό γιαούρτι τα βράδια.
• μαθαίνω συνεχώς για καλούς συνδυασμούς των παραπάνω τροφών που πολλαπλασιάζουν τα οφέλη και προσπαθώ να τους εφαρμόζω.
Πάντως, πέρα από όλα αυτά τα "απαγορεύεται" και τα "πρέπει", ένα σπουδαίο εξελικτικό βήμα που κατάφερα να κάνω μέσα σ' αυτά τα χρόνια είναι να πάψω να είμαι απόλυτος με όλες αυτές τις αλλαγές, με όλους αυτούς τους αυστηρούς κανόνες. Και είμαι πολύ περήφανος για αυτό το δύσκολα για μένα βήμα.
Σε ό,τι έκανα γενικότερα, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβόμουν ότι κάνοντας μια εξαίρεση εδώ κι εκεί θα είναι σαν να προδίδω τον εαυτό μου. Σαν να προδίδω την προσπάθεια που με τόσο κόπο έφτασα κάπου... Θα είναι σαν να αποδέχομαι πως είμαι αδύναμος. Κατά συνέπεια, βόλευε συνήθως να δουλεύω σε λογική "άσπρο-μαύρο". Ωστόσο, η λογική αυτή κάποια στιγμή θα σε βάλει κάτω, θα κουράσει. Και πλέον μετά από πολλές προσπάθειες το λέω με σιγουριά. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε σε απόλυτους ρυθμούς, σαν ιδανικά ρομποτάκια. Το μέτρο είναι απαραίτητο, αλλά και πολύ δύσκολο να διατηρηθεί για μια ολόκληρη ζωή, όταν δεν είσαι εσωτερικά πραγματικά σταθερός, ακλόνητος.
Όταν έχεις πιάσει μια άκρη για (πάρα) πολύ καιρό είναι αναγκαίο κακό να υπερβάλλεις, σημαδεύοντας για σεβαστό διάστημα την αντίθετη άκρη. Όμως, όταν η υπερβολή αυτή γίνεται από συνειδητή επιλογή, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο... Το διάστημα αυτό μπορεί να διαφέρει στον καθένα και σίγουρα θα είναι αρκετό, αλλά αν δώσεις την απαραίτητη προσοχή στο σώμα και το μυαλό σου, θα καταλάβεις πότε είναι πια καιρός να σταματήσει αυτή η υπερβολή· που στα μάτια τρίτων πιθανότατα να έχει αρχίσει να μοιάζει και εμμονική! Θα είναι καιρός να σταματήσει όχι γιατί κούρασε, όχι γιατί δεν μπορείς άλλο, αλλά γιατί η αλλαγή θα έχει ριζώσει πλέον μέσα σου και θα νιώθεις αυτήν την εσωτερική σταθερότητα. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν είναι πια το ίδιο εύκολο να ξανακυλήσεις πίσω, πέφτοντας στους ίδιους φαύλους κύκλους. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν την έχεις πλέον ανάγκη αυτήν την υπερβολή· είσαι ελεύθερος να απολαύσεις τις νέες ισορροπίες σου.
Όλο αυτό το ταξίδι θέλει συνειδητή προσπάθεια και εσωτερική δύναμη. Θέλει υπομονή και επιμονή, και πάνω απ' όλα να σου υπενθυμίζεις συχνά ότι δεν είναι ένα ταξίδι με προορισμό· δε φτάνεις κάπου, δεν τερματίζεις και απολαμβάνεις. Είναι ένα ταξίδι που όσο πηγαίνεις πού και πού κοιτάζεις πίσω, το εκτιμάς και το απολαμβάνεις ταυτόχρονα.
Μία προσωπική ανασκόπηση και ταυτόχρονα ο πήχης ψηλότερα για τα χρόνια που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου