The Prince of Darkness

Πρέπει να ήταν γύρω στο 2013-2014, όταν ήμουν ακόμη στην Κέρκυρα ως φοιτητής. Ένα μεσοβδόμαδο απόγευμα είχαμε μαζευτεί διάφοροι σ' ένα σπίτι φίλου και είχε έρθει και ένα παιδί που πρώτη φορά τον γνώριζα. Κερκυραίος αυτός, γύρω στα 22-24, με όχι και τόσο μεγάλη εμπειρία στην ξενόφερτη μουσική...

Πάνω σε μια μουσική συζήτηση, λοιπόν, αναφέρω το όνομα Ozzy Osbourne, για κάποιον λόγο που δε θυμάμαι πλέον. Αυτός που θυμάμαι, όμως, χαρακτηριστικά είναι το παιδί να ρωτάω "ποιος είναι αυτός?". "Δεν ξέρεις τον Ozzy??!", του απάντησα έκπληκτος και συνέχισα "Πώς γίνεται αυτό?!". Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή.

Εντάξει, κι εγώ δεν υπήρξα ποτέ πραγματικός φαν του Ozzy ή πολύ περισσότερο των Black Sabbath, αλλά και να ήθελα, νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να αποφύγω τη γνωριμία έστω με το όνομα σε κάποια φάση της ζωής μου μέσα σε 20-25 χρόνια. Μουσικός επίσης και το παιδί, να τονίσω.

Είναι κάποιες προσωπικότητες που η συνεισφορά τους στον εκάστοτε κλάδο είναι τόσο τεράστια, που η επιρροή τους στην ανθρωπότητα ως αναφορά την εξέλιξη της μάζας φαντάζει αδύνατο να περάσει απαρατήρητη από κάποιον! Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον κλάδο της μουσικής, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κι έναν νέο που σπουδάζει μουσικολογία!

Ο Ozzy λοιπόν, ήταν για μένα ένας τέτοιος χαρακτήρας. Η σχέση μου με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ήταν πάντα αυτή: μια στάση σεβασμού και θαυμασμού ως προς την πορεία και την τοποθέτηση αυτής της προσωπικότητας απέναντι στη ζωή γενικότερα, χωρίς ταυτόχρονα να μου αρέσει σχεδόν τίποτα απ' ό,τι έχει κάνει στη μουσική του καριέρα!

Τα συναισθήματα ήταν πάντα πολύ ανάμεικτα όταν σε συζητήσεις έπρεπε να τοποθετηθώ για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά κάπως πάντα μέσα μου αναγνώριζα την αξία του. Με τα χρόνια αυτή η αναγνώριση αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη ισχύ και κατάλαβα ακόμη περισσότερα όταν τον είδα από κοντά στην Φλωρεντία το 2018. Η ενέργειά του πάνω στη σκηνή και η αδιαμφισβήτητη αγάπη του για αυτό που έκανε ήταν μεγάλες δυνάμεις που επιδρούσαν πάνω σου και χαρακτήριζαν την αυθεντικότητα αυτού του ανθρώπου. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μετράει.

Στις 22 Ιουλίου (2025), τα σοκαριστικά νέα πλημμύρισαν το διαδίκτυο: Ozzy Osbourne, the "Prince Of Darkness" and legendary frontman of Black Sabbath, had passed away at the age of 76. The announcement sent shockwaves through the music world and beyond. 

Τη στιγμή που το έμαθα ήμασταν με φίλους σε σπίτι, έτοιμοι να ξεκινήσουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Δε θα έλεγε κανείς ότι ήμουν και τόσο προετοιμασμένος για τα νέα που ακολούθησαν. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο τι θα ακολουθούσε και στο πόσα εκατομμύρια ανθρώπους θα άγγιζε αυτή η είδηση τις επόμενες ώρες/μέρες. Αμέσως μετά μοιράστηκα την πληροφορία με λίγους φίλους και άφησα το νέο να καθίσει καλά μέσα μου. Με άγγιξε πολύ περισσότερο απ' ό,τι περίμενα.

Λίγες μέρες αργότερα διάβασα και είδα αρκετά πράγματα για όλο το υπόβαθρο που δε γνώριζα... Ο Ozzy είχε διαγνωστεί με τη νόσο του Parkinson από το 2003 και είχε υποστεί αρκετές εγχειρήσεις μέχρι σήμερα... Ήταν ήδη στα πολύ τελευταία του όταν αποφάσισε να "κάνει κωλοδάχτυλο" στη ζωή και να ανέβει στη σκηνή να τραγουδήσει για τελευταία φορά, 17 μέρες πριν το θάνατό του. Τέτοια ήταν η αγάπη και η ενέργειά του!

"On July 5 a historic moment unfolded in Aston, Birmingham, as the original members of Black Sabbath reunited for what would become their final show performance together. The event, titled 'Back to the Beginning', was not just another concert; it was a strategic closure, a powerful tribute to the city where it all started and the final curtain call for one of the most influential bands in music history. The godfathers of heavy metal... More than 45.000 fans filled the stadium, while another 5.8 million viewers joined via global livestream. No one in the crowd suspected that this would be his final goodbye."

"I would rather go out singing Birmingham than watching from a hospital bed." Ozzy

Απ' ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων η συγκεκριμένη συναυλία ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμα συναυλία. Ο Ozzy φαίνεται να γνώριζε πολύ καλά τι ερχόταν και ήθελε να "κλείσει τον κύκλο" με τους δικούς του όρους. Και όπως φαίνεται το κατάφερε. Τα social media χαρακτηριστικά αναφέρουν: That night, "Back to the Beginning" became more than a title. It was a full-circle moment, a tribute, a farewell, and the last roar of heavy metal's original kings. The event was also a force for good, with almost 140 million euros being raised through ticket sales, merchandise, and global streaming donations. The funds were dedicated to Cure Parkinson's, a charity close to Ozzy's heart, and Birmingham Children's Hospital, honoring the band's working-class roots and commitment to their hometown. 

Το νέο του θανάτου του άγγιξε πάρα πολλούς καλλιτέχνες από διάφορα είδη μουσικής, νέους αλλά και παλαιότερους, φυσικά. Ο καθένας με τον τρόπο του απέδωσε φόρο τιμής στη σπουδαία αυτή προσωπικότητα και τα μηνύματα που ακόμη πλημμυρίζουν το διαδίκτυο είναι πραγματικά συγκινητικά. Αφήνω εδώ τυχαία μερικά από αυτά που έπεσαν πρώτα στα μάτια μου:

"It's hard to believe Ozzy is gone. Just days before his death, he was alive, electric, and owning the stage at Villa Park. Unreal... The weight of it didn't fully sink in until next morning. I woke up and it hit me like a ton of bricks. It's just such heartbreaking news that I can't really find the words. There won't ever be another one like him. Geezer, Bill, and myself have lost our brother." Tony Iommi

"Ozzy was chaos and compassion in one soul. We'll never see another like him." Elton John

"No matter the situation, Ozzy was always earnest and gracious every time we spoke." Kory Grow

"I think what Ozzy did with Back to the Beginning was beautiful, a true act of defiance, where his eternal soul told his current 76-year-old body to 'fuck off' so as he could do what he needed to do so badly." Metallica

"This man gave me my first break. I owe him everything." Mike Inez (Alice In Chains)

"This is devastating news. A one of a kind singer, artist, personality and larger than life performer. I had the privilege of playing a solo on his "Undercover" album 20 years ago. I will always consider that as one of the great honors of my life. Rest in Peace." Joe Bonamassa

"Goodbye my dear teacher; a father to all of us; my friend. I love you Ozzy Osbourne and I will miss you terribly." David Draiman (Disturbed)

"Farewell Ozzy... What a journey. Sail on up there, finally at peace. You truly changed the planet of rock!" Robert Plant

Και πόσα άλλα ατελείωτα μηνύματα από θαυμαστές του σε κάθε άκρη του κόσμου... Οι τελευταίες κουβέντες του στο νοσοκομείο προς την οικογένειά του λέγεται ότι ήταν: "Tell 'em I loved doing it until the end. Thank you all from the bottom of my heart." Ozzy Osbourne

In 2011, Osbourne told the Times what he hoped for from his funeral. He didn’t care about the music, he said. "But I want to make sure it’s a celebration, not a mope-fest." Και σίγουρα θα είναι.

Well done and R.I.P mr. Prince of Darkness,
you surely did not die an ordinary man and you will be missed.

Μια "Άλλη Ζωή"

Το πιο δύσκολο πάντα είναι η αρχή, λένε. Η πρώτη γραμμή στον λευκό πίνακα, οι πρώτες νότες στην απόλυτη ησυχία· μετά κυλάει κάπως.. Θέλεις να τοποθετηθείς ιδανικά, να γράψεις κάτι αντάξιο των γεγονότων, αλλά καμία πρόταση δε φαντάζει σπουδαία· ούτε και το αντίθετο, ωστόσο. Ας τοποθετηθώ απλά λοιπόν, ανθρώπινα, χωρίς πολλή πολλή κριτική..

Από όταν ήμουν σχετικά τελειόφοιτος ακόμα, θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει "πρέπει σιγά σιγά να αρχίσετε να σκέφτεστε τι θα κάνετε μετά, να στρώσετε κάπως τη ζωή σας. Αυτοί δε θα είναι για πάντα εδώ." Καλά τα έλεγε -και συμφωνούσα, φυσικά-, αλλά τέτοιες αλήθειες φάνταζαν τόσο μακρινές τότε. Τόσο που οριακά νόμιζες πως δε θα έρθουν ποτέ! Και να που ήρθε αυτή η μέρα. Τόσα χρόνια μετά αλλά και τόσο γρήγορα. Τόσο ξαφνικά αλλά ταυτόχρονα όχι απρόσμενα.

Ήδη από το καλοκαίρι είχε φανεί η αλλαγή... Δύσκολα θα βγει ο χειμώνας φέτος, είχα πει στον αδερφό μου επιστρέφοντας στην πόλη. Και όντως, η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη από τα μέσα του Οκτώβρη και μετά. Πέρασαν δύο πολύ ζόρικοι και ατελείωτοι μήνες, μέχρι να βγει η χρονιά. Και ήταν για όλη την οικογένεια έτσι. Ο καθένας το ζούσε με τον τρόπο του και έπαιζε τον ρόλο του, αλλά όλοι προσπαθούσαμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον· κυρίως οι δυνατοί αυτούς που το είχαν λίγο περισσότερο ανάγκη. Ήταν μια καλή ευκαιρία για "team bonding", που λένε και στον εργασιακό τομέα. Και πραγματικά, όλο αυτό μας έφερε πιο κοντά σαν οικογένεια. Ήταν μια εμπειρία με σπουδαία μαθήματα και σ' αυτά θέλω να μείνω γράφοντας.

1. Όλα είναι δανεικά.

Μαζεύεις, συμμαζεύεις, ορίζεις, ξεχωρίζεις... Μια ζωή "τα ρούχα και πράγματά σου", "οι συλλογές σου", "ο χώρος σου", "το σπίτι σου", "οι οικονομίες σου" για το μέλλον, "η προκαταβολική άρνησή σου" σε νέες εμπειρίες/ευκαιρίες/ανθρώπους, "οι κριτικές σου", "οι βαθμολογήσεις σου" στα πάντα, "οι προσδοκίες σου" απ' τους άλλους, "οι εχθροί σου", "οι άνθρωποί σου", "η/ο γυναίκα/άντρας σου", "το σώμα σου", όλα... Όλα τα αφήνεις πίσω φεύγοντας. Μόνο ό,τι γεννήθηκε μέσα στο κεφάλι σου κρατάς, κι αυτό αν υπάρχει κάπου να το πας.

..."Θα σ' αφήσω. Φεύγω εγώ.", της έλεγε εκείνες τις μέρες. Τον θυμάμαι μέχρι και τελευταία στιγμή να μετράει τα κουτάκια με τα κέρματά του και να ξεχωρίζει τα μονόευρα από τα δίευρα, ενώ ταυτόχρονα έλεγε να μαζέψουνε ό,τι λεφτά είχανε για να μου πάρουν αυτοκίνητο και να ξεχρεώσουν κάτι τελευταίες εκκρεμότητες του πατέρα μου... Μια άλλη μέρα είχε καθίσει στο μπαλκόνι και κοιτούσε σκεπτικός, μα με απάθεια, στο βάθος τον δρόμο. Εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να φανταστώ τι μπορεί να σκέφτεται, όμως το μόνο σίγουρο ήταν ότι τίποτα απ' όλα αυτά που έτρεχαν γύρω του δεν είχε νόημα πια. Το έβλεπα στο βλέμμα του.

2. Ο χαρακτήρας είναι μέχρι το τέλος εκεί.

Μπορεί το μυαλό να είχε ξεκουρδιστεί αισθητά και το σώμα να είχε χάσει τη δυναμική του, αλλά παρατηρώντας τις λεπτομέρειες, έβλεπες ότι κάποιες σταθερές παρέμεναν ακλόνητες... Οι συνήθειές σου, οι διαθέσεις σου, οι φόβοι σου, οι πεποιθήσεις σου, η στάση σου απέναντι στη ζωή εν τέλει, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, είναι όλα εκεί. Ο εγκέφαλος έχει κι αυτός το δικό του "muscle memory", με άλλα λόγια. Εκπαιδεύεται με τα χρόνια πάνω σ' έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και οι συνήθειες που αποκτούν οι νευρώνες λειτουργούν με τον ίδιο γνώριμο τρόπο ακόμη κι όταν δεν μπορείς πλέον εσύ σαν άτομο να λειτουργήσεις σε απόλυτα συνειδητό επίπεδο. Κατά συνέπεια, ένα ανέκαθεν αγχώδες άτομο που πλέον χάνει τα λογικά του, αρχίζει να δημιουργεί φανταστικά σενάρια, ώστε να έχει λόγους να αγχώνεται.

..."Πάνε κοίταξε το πορτοφόλι, σίγουρα πήρε λεφτά.", μου έλεγε για την κόρη του. "Θέλουν να μας φάνε το σπίτι στο χωριό.", μουρμούριζε άλλες φορές στα πλαίσια θεωριών συνωμοσίας. Και πάντα μας έκανε κρυφά νοήματα για να μην ακούσει τάχα μου ο άμεσα εμπλεκόμενος. Όλους μας μπέρδευε -άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο-, αλλά πάντα κάποιος έπρεπε να παίζει τον ρόλο τού καλού και κάποιος τον ρόλο τού κακού... Τον τελευταίο μήνα η δύναμή του είχε περιοριστεί πλέον στο να στέκεται οριακά όρθιος, ωστόσο η διάθεσή του για να κάνει κουμάντο και να επιβληθεί στο γυναικείο φύλο ήταν ακόμη πολύ ισχυρή... Ο φόβος για τον θάνατο και όλα τα σχετικά ερωτήματα που πιθανότατα δε βρήκαν ποτέ καθησυχαστική απάντηση σε προσωπικό επίπεδο· αυτά κι αν ήταν ακόμη εκεί!... Όλα λειτουργούσαν με διαφορετικό τρόπο, λόγω του εκφυλισμού των εγκεφαλικών κυττάρων, αλλά όλα ήταν απλά μια διαφορετική προσέγγιση του ίδιου χαρακτήρα.

3. Ό,τι κρατάς μέσα σου θα έρθει να σε βρει.

Επειδή το έχεις κρύψει καλά βαθιά μέσα σου και πέρασαν τα χρόνια, ξεγελιέσαι ότι το ξεπέρασες κιόλας, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κατάφερες είναι να το κρύψεις απ' τους άλλους. Όταν πια ο εγκέφαλος αρχίσει να χάνει τη συνοχή του, κάθε πικρία που δεν εκδηλώθηκε, κάθε τύψη που δε λυτρώθηκε, είναι εκεί, έτοιμη να βγει απ' την κρυψώνα της και να σε στοιχειώσει πάλι απ' την αρχή.

..."Έλα κάτσε εδώ λίγο. Θέλω να κάνουμε μια κουβέντα οι δυο μας.", είπε στον πατέρα μου σαν ήρθε από τη Γερμανία, νομίζοντας πως είναι ο αδερφός του. "Ευκαιρία να μονοιάσουμε.", έλεγε. Είχε πολλή πικρία μέσα του για τον αδερφό του, ο οποίος απ' ό,τι φαίνεται του φέρθηκε άσχημα σε διάφορες φάσεις τής ζωής τους και δεν τον στήριξε ποτέ. Ωστόσο, εκείνος ένιωθε τύψεις, γιατί θυμόταν αυτήν τη μία φορά που σήκωσε χέρι πάνω του και το θεωρούσε μεγάλη ντροπή σαν γεγονός μεταξύ αδερφών. Και όλα αυτά, παρότι πριν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αρνήθηκε να πάει στην κηδεία του, λέγοντας χαρακτηριστικά στη γυναίκα του πως "Ούτε μ' ένοιαξε που πέθανε.". Τον εαυτό μας, όμως, δεν το ξεγελάμε εύκολα.

Σε προσωπικό επίπεδο, μέσα σ' αυτούς τους δύο μήνες που ήρθαμε πιο κοντά και είχαμε πραγματική επαφή, έμαθα ίσως και περισσότερα πράγματα για το μακρινό παρελθόν του, την οικογένειά του, και τη στάση του απέναντι σε καταστάσεις, απ' όσα γνώριζα τα τελευταία είκοσι χρόνια που μέναμε μαζί. Μέσα σ' όλα, λοιπόν, μπορώ να πω ότι νιώθω και τυχερός που είχα αυτήν την ευκαιρία να γνωρίσω τον πραγματικό άνθρωπο, πίσω από την "καθώς πρέπει" εικόνα.

4. Η υγεία μου πάνω απ' όλα.

Ένα πράγμα που ίσως δε λαμβάνεις εξαρχής υπόψη σου σε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις όπως αυτήν, είναι το πόση ενέργεια και διάθεση έχει ο καθένας (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου) να αφιερωθεί στο πρόβλημα και να βοηθήσει με προσωπικό κόστος. Όλοι κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά δεν ήμασταν και σε θέση να κάνουμε τα πάντα... Και πολλές φορές το "ό,τι μπορείς" δεν είναι αρκετό. Φυσικά, δε μ' ενδιαφέρει να κρίνω ή να συγκρίνω κανέναν, αλλά μέσα απ' αυτήν την εμπειρία θεώρησα σημαντική τη διαπίστωση ότι υπάρχει ένα εντελώς υποκειμενικό όριο για το τι σημαίνει "ό,τι μπορώ" για τον καθένα. Και αυτό το όριο, συνήθως, έχει να κάνει με την υγεία σου (σε κάθε επίπεδο). Έχει να κάνει με το σημείο που θεωρείς ότι σε φθείρει επικίνδυνα· με το σημείο που νιώθεις ότι τρελαίνεσαι και αρρωσταίνεις κι εσύ ο ίδιος. Σε περίπτωση που εργάζεσαι δε, και η φροντίδα που χρειάζεται να προσφέρεις δεν έχει ωράριο, προκύπτουν και άλλα προβλήματα από ένα σημείο και μετά, τα οποία, φυσικά, λειτουργούν ως επιπλέον εμπόδια. Αλλά μιας και αυτά είναι εξαρχής προβλεπόμενα, δε θα ήθελα να τα συμπεριλάβω στην "εξίσωση".

5. Είμαστε μια ανάμνηση.

Είναι απίστευτο καμιά φορά το πόσο διαφορετικοί μπορεί να είμαστε οι άνθρωποι στον πυρήνα μας από αυτό που δείχνουμε στους γύρω μας. Εγώ από πάντα τον θυμάμαι σοβαρό τον παππού μου, χωρίς ουσιαστικό χιούμορ ή στιγμές αυθόρμητου γέλιου.. Δεν έλεγε ποτέ συγγνώμη, σ' αγαπώ, ή όλες αυτές τις λέξεις που χαρακτηρίζουν έναν "αδύναμο και μη-καθώς-πρέπει" άντρα τής εποχής του. Τους τελευταίους δύο μήνες τού 2024, λοιπόν, γνώρισα έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Τον είδα να γελάει με την ψυχή του, να κάνει αστεία, να λέει όλες τις "απαγορευμένες" λέξεις σε όλους μας ξεχωριστά, καθώς και να απολαμβάνει μια ηλιόλουστη μέρα στο μπαλκόνι. Τον είδα, επίσης, επιθετικό, αγενή και άδικο. Ο εκφυλισμός των εγκεφαλικών κυττάρων σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να είναι μονόπλευρος. Λειτουργεί συνολικά και ο άνθρωπος καταλήγει να απενεργοποιεί όλα τα φίλτρα που είχε θέσει σε συνειδητό επίπεδο για τον εαυτό του.

Και ήταν τότε που, λίγες μέρες πριν φύγει για το νοσοκομείο, πάνω σ' αυτήν τη διαπίστωση των "νέων στάνταρ" σε συνδυασμό με την όλη αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του, είχα τη σκέψη πως, αν δεν ήταν το σώμα μπροστά μου ως αδιαμφισβήτητη απόδειξη, δε θα πίστευα ότι είναι ο παππούς μου. Ήταν πολύ ξένο όλο αυτό, σε σχέση με όλα όσα γνώριζα μέχρι τότε... Στην πραγματικότητα, η παγίδα είναι ότι κάπου κάπου έχεις την εντύπωση πως ο εγκέφαλος δουλεύει κανονικά, αλλά πέρα από αυτά είχα μια γενικότερη συνειδητοποίηση την οποία κράτησα.

Ο άνθρωπος που ορίζεις μέσα στο μυαλό σου ως πατέρα, μητέρα, παππού κ.λπ. είναι στην ουσία ένα συνονθύλευμα από χαρακτηριστικά και ταμπέλες που αποδίδεις σε μια εικόνα, στην οποία, στη συνέχεια, επενδύεις συναισθηματικά αναλόγως. Και αυτή η εικόνα υπάρχει μέσα στο κεφάλι σου· και μόνο εκεί. Εάν χάσεις όλες αυτές τις πληροφορίες, ας υποθέσουμε από μία ολική αμνησία, τότε αυτομάτως χάνεται και η όποια σύνδεση με το άτομο. Κατά συνέπεια, όσο διατηρείς την ανάμνηση αυτής της εικόνας μέσα σου, τόσο παραμένει το συγκεκριμένο άτομο στη ζωή σου. Όπως όταν ένα αγαπημένο μας πρόσωπο φεύγει μόνιμα σε άλλη χώρα και καταλήγουμε να το βλέπουμε μια στα τόσα χρόνια, αλλά κατά τα άλλα είναι "ζωντανό" στη ζωή μας καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των χρόνων. Η μόνη διαφορά με κάποιον που φεύγει οριστικά είναι ότι δεν έχεις πλέον την επιλογή να ξαναδείς την εικόνα μπροστά σου εν ζωή. Όμως τελικά, δεν είναι αυτό που κρατάει -ή όχι- το άτομο ζωντανό στη δική μας ζωή.

6. Η ζωή συνεχίζεται.

Όλα στη ζωή είναι "χαρισμένες εμπειρίες". Κανείς δε μας χρωστάει καμία από αυτές και το μόνο σίγουρο είναι ότι ήρθαμε με "άδειες τσέπες", οπότε ό,τι κι αν συμβαίνει βρισκόμαστε στην πλευρά τού κερδισμένου. Παρά τη στεναχώρια, η οποία, φυσικά, προκύπτει από εγωιστικά συναισθήματα, για μένα ήταν μία πολύ σπουδαία εμπειρία ζωής το τελευταίο δίμηνο της περασμένης χρονιάς, την οποία δε θα αντάλλαζα ούτε και θα ξεχάσω εύκολα. Νιώθω πολύ περήφανος για τον παππού που είχα -συγγνώμη, έχω-, καθώς και για όλα τα μαθήματα που μου έδωσε, ακόμη και στις τελευταίες μέρες του.

18 May 1940 – 12 January 2025

The Pulse of the Band.

Πίσω στο 2018, είχαμε πάει στη Φλωρεντία για ένα τετραήμερο φεστιβάλ μουσικής. Από τα 4 μεγάλα ονόματα, εμείς είχαμε εισιτήρια για τα 3: Guns N' Roses, Iron Maiden, Ozzy Osbourne. Λόγω οικονομικών, έπρεπε να αφήσουμε μία μέρα εκτός και επιλέξαμε να είναι η πρώτη, αυτή των Foo Fighters... Ήθελα τόσο πολύ να τους δω live, αλλά συμφωνήσαμε με την παρέα πως θα τους βλέπαμε άλλη χρονιά. Τα υπόλοιπα συγκροτήματα, κυρίως λόγω ηλικίας, δεν ξέραμε αν θα είχαμε το ίδιο εύκολα μια δεύτερη ευκαιρία.. Τι ειρωνεία, με όλα αυτά που συνέβησαν από τότε, να που μας πρόλαβε ο χρόνος και τελικά δεν υπήρξε άλλη ευκαιρία για τους Foo Fighters, οι οποίοι, πλέον, δε θα είναι ποτέ οι ίδιοι.

Στις 25 Μαρτίου, τα τραγικά νέα έφτασαν στις οθόνες μας. Ο πρώην ντράμερ των Foo Fighters βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που διέμενε. Άγνωστα τα αίτια θανάτου, είπαν, αλλά μέσα στις επόμενες μέρες, οι αρχές ανακοίνωσαν πως βρέθηκαν πολύ περισσότερες από αρκετές ναρκωτικές ουσίες στον οργανισμό του εκείνο το βράδυ...

"Colombian authorities on Saturday said Foo Fighters drummer Taylor Hawkins had 10 substances in his system when he was found dead in Bogotá on Friday."

Τι να πρωτο-γράψω για αυτήν την μπάντα? Ένα απ' τα συγκροτήματα με τα οποία μεγαλώσαμε και ένας άνθρωπος με τρομερό ταλέντο και σίγουρα η πιο χαρακτηριστική φιγούρα στο σχήμα, μετά τον Dave Grohl. Πολύ κρίμα. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα μείνει αξέχαστος στις καρδιές μας μέσα απ' τη μουσική τους.

17 February 1972 – 25 March 2022

Hawkins was inducted into the Rock and Roll Hall of Fame in 2021 as a member of Foo Fighters. He was voted "Best Rock Drummer" in 2005 by the British drumming magazine Rhythm.

On the night of his death, Hawkins was scheduled to perform with the Foo Fighters at the Estéreo Picnic Festival in Bogotá as part of their ongoing South American tour. The festival stage was turned into a candlelight vigil for Hawkins.

Miley Cyrus, who had worked with Hawkins on her 2020 album Plastic Hearts, dedicated her Lollapalooza performance to him. During Liam Gallagher's concert in London he dedicated "Live Forever" to Hawkins. Elton John, who had worked with Hawkins recently on his album The Lockdown Sessions, dedicated a performance of "Don't Let the Sun Go Down on Me" to him. Chris Martin of Coldplay dedicated a performance of "Everglow" to Hawkins during a concert in Monterrey. Jill Biden, the first lady of the United States, mourned Hawkins through a tweet. Tributes were paid to Hawkins, through social media, by many celebrities and fellow musicians including Ringo Starr, Tony Iommi, Tom Morello, Stevie Nicks, Conan O'Brien, David Letterman, Questlove, Axl Rose, Ozzy Osbourne, Lenny Kravitz, John Stamos, Mick Jagger, Steven Tyler, Brian May, Joe Perry, Slash, Jerry Cantrell, Zakk Wylde, and many others.

R.I.P Taylor Hawkins,
You will be missed.

...been sent to outer space, find another race

Ήμασταν γυμνάσιο ακόμα όταν πρωτοείδα και άκουσα το "Firestarter" στην τηλεόραση, σ' εκείνο το κανάλι που έπαιζε μόνο μουσική, το "b". Ήταν η βασικότερη πηγή για ανακάλυψη νέας μουσικής αυτό το κανάλι. Αλλά αυτό το κομμάτι, αυτό το βιντεοκλίπ ήταν πολύ προκλητικό για τα μέχρι τότε δεδομένα μου. Οι τύποι έμοιαζαν δαιμονισμένοι θα έλεγες, αλλά η μουσική τους ήταν εθιστική! Ήθελες να το ξανακούσεις, να το χορέψεις· και αυτό, όπως και όλες τις υπόλοιπες επιτυχίες τους εκείνης της εποχής...

"It didn't really have anything to do with starting fires.", K.Flint told the BBC in 1996. "It was when you're in front of 5.000 people and you can go out there - and just with the aid of the music and a visual performance, you can stir all them people up into a frenzy and that's almost like starting a massive fire, or a riot.".

Οι Prodigy ήταν αδιαμφισβήτητα κάτι ξεχωριστό και δεν περνούσαν απαρατήρητοι ακόμα και για όσους από εμάς δεν ήμασταν (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) φανατικοί του είδους. Από χθες, όμως, οι Prodigy δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιοι. Στις 4 Μαρτίου ανακοινώθηκε στο διαδίκτυο πως ο Keith Flint βρέθηκε νεκρός σε ηλικία 49 ετών, στο σπίτι του. Αργότερα επιβεβαιώθηκαν και τα αίτια θανάτου: αυτοκτονία.

"I got bang into coke, weed, drinking a lot. This made me reclusive, boring and shallow.", he told The Times. "I'd line up rows of pills and just take them and take them, and I'd lose track of how many, until I passed out.". Admitting he thought about killing himself, he added, "But you need a lot of balls to kill yourself. I was a coward.".

Γεννήθηκε στο Redbridge του ανατολικού Λονδίνου. Παρατώντας το σχολείο, μετακόμισε στο Braintree του Essex, όπου και γνωρίστηκε με τον συνιδρυτή των Prodigy, Liam Howlett, σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης της πόλης· και έτσι έγινε η αρχή... Ήταν αρχές του 1990. Αρχικά ήταν χορευτής στο γκρουπ, αλλά το 1996 δοκίμασε -με μεγάλη επιτυχία- να κάνει τα φωνητικά στο νέο τους single "Firestarter". Έκτοτε, καθιερώθηκε ως ο βασικός τραγουδιστής του σχήματος.

Τον Μάιο του 2019 οι Prodigy θα ξεκινούσαν μεγάλη περιοδεία στις ΗΠΑ, αλλά τα σχέδια έμειναν στο "θα"...

R.I.P Keith Flint,
You will be missed.

farewell to farewell to farewell...

 

Well, in the end the whole life becomes an act of letting go.

But what always hurts the most is not talking a moment to say goodbye.

(...10 days already...)

In your head, in your head...

Πάνε δυο μήνες και κάτι. Δεν ξέρω γιατί άργησα τόσο να το μάθω. Κανένας φίλος, καμία τυχαία είδηση, κανείς να πει κάτι.. Κι όμως απ' ό,τι αποδείχθηκε τελικά, όλοι γνώριζαν, όλοι έμαθαν εκτός από μένα...

Στις 15 Ιανουαρίου μία αγαπημένη τραγουδίστρια και καλλιτέχνις, και σίγουρα η ωραιότερη γυναικεία χροιά που έχω ακούσει, μας άφησε έτσι ξαφνικά και απροσδόκητα. Ο λόγος για την 46χρονη Dolores O' Riordan των The Cranberries, οι οποίοι άφησαν αξέχαστες μουσικές αναμνήσεις, πίσω στη δεκαετία του '90 και φυσικά προσωπικές αναμνήσεις, στα σημαντικότερα εφηβικά μου/μας χρόνια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα πρωινά που ξεκινούσαν με καφέ-μέλι-κανέλα, φτιαγμένο από τις χερούκλες του φίλου Πασχάλη στο Joy, και το "Linger" ή το "Ode to my Family" στην playlist να παίζει και να μας χτίζει τη διάθεση, συνδυαστικά με τον κατάλληλο πάντα ήλιο!

Πριν από μερικές μέρες έπεσα τυχαία πάνω σ' ένα βίντεο με τίτλο "Zombie" στο YouTube και  από περιέργεια το κλίκαρα γιατί μου φάνηκε απ' την πρώτη εικόνα πώς θα ήταν κάποιο parody-cover, ή κάτι αντίστοιχο.. Δυστυχώς, ήταν εντελώς σοβαρό το βίντεο και αληθή τα όσα είχε να μου πει..

Bad Wolves - Zombie

Παρακάτω είναι μερικές δηλώσεις και πληροφορίες που διέρρευσαν στο διαδίκτυο μετά την τελευταία εκπνοή της Dolores, αν και τα ουσιαστικά αίτια θανάτου της δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ μέχρι και σήμερα...

Two years ago, music icon Dolores O’Riordan said she would use music, dancing and performing to improve her mental health.

The Cranberries star, who was diagnosed with bipolar disorder, spoke openly about how she had struggled with her mental health throughout her life.

In February 2016, she was ordered to pay €6,000 to charity following an air rage incident.

The singer had previously admitted three assaults and obstructing a garda after being taken off an Aer Lingus flight from New York’s JFK on November 10, 2014.

Medical reports produced for the trial at Ennis District Court revealed she had been suffering from mania, mental illness and severely impaired judgment at the time of the incident, and that she remembered nothing about it.

Speaking to Barry Egan of the ‘Sunday Independent’ in 2014, the Limerick star said she was not drunk on the flight but that she was dealing with “demons”.

She revealed that she had been diagnosed with bipolar disorder.

Medicating:

The former ‘Voice of Ireland’ judge told how much of her difficulty started after she moved to New York, following her split from husband Don Burton in August.

“I didn’t sleep for four months. I was self-medicating. I was taking over-the-counter sleeping tablets. I felt cut off”, she said.

The mother-of-three said she felt glad that people did not rush to judge her after the ordeal.

“I know I am not 100% there yet, but I am happy. I will need to keep on my meds to sleep and to be somewhat normal in a mad world”, she said at the time.

The death of her father in 2011 also had a profound affect on the Irish singer.

Speaking on the Billboard’s ‘Soul Sisters’ podcast, she said: “I felt when he passed away he didn’t actually leave this world fully. I felt him around me a lot for a while. I could feel him trying to protect me and communicate with me. And there was a lot of weird little coincidences and stuff that made me think that maybe he was somewhere in between, not necessarily crossed over properly. And we all wonder about death, where people go and what happens. But certainly, they cross over from this dimension to another one.”

While chatting about her love of trawling stores in New York for stage outfits, she also revealed she had a “manic” episode a few years previously.

“When I was manic I dressed really weird for a while”, she said.

“I was manic for four months and I was wearing all kinds of metal things and masks and all kinds of weird stuff. That was two years ago.”

In 2013, the Cranberries singer was praised by a rape crisis support group for her “tremendous courage” in speaking out about the childhood sexual abuse she suffered.

She said the molestation took place for four years, between the age of 8 and 12, and that her abuser was in a position of trust in her home county of Limerick.

The musician said that it took years of counselling to recover.

“It is something that I carried forever”, O’Riordan said.

“There is a great sense of a great burden off my shoulders. I feel it is going to help me by opening up and just confessing to all of those people who bought my albums and that love me”, she added.

R.I.P Dolores O' Riordan,
You will be missed.

A last walk through the Park

Dear Chris,

I dreamt about the Beatles last night. I woke up with Rocky Raccoon playing in my head and a concerned look on my wife’s face. She told me my friend has just passed away. Thoughts of you flooded my mind and I wept.
I’m still weeping, with sadness, as well as gratitude for having shared some very special moments with you and your beautiful family. You have inspired me in many ways you could never have known. Your talent was pure and unrivaled. Your voice was joy and pain, anger and forgiveness, love and heartache all wrapped up into one. I suppose that’s what we all are. You helped me understand that.
I just watched a video of you singing "A day in the life" by the Beatles and thought of my dream. I’d like to think you were saying goodbye in your own way.
I can’t imagine a world without you in it. I pray you find peace in the next life. I send my love to your wife and children, friends and family. Thank you for allowing me to be a part of your life.

With all of my love.

Your friend,
Chester Bennington

Κάποια πράγματα ίσως είναι όντως αδύνατο να τα ξεπεράσεις. Φυτεύονται και ριζόνουν μέσα σου, μέχρι που σε τρώνε, σαπίζεις και τελειώνεις. Κάποια πράγματα ίσως είναι όντως αδύνατο να τα ξεριζώσεις από μέσα σου, από το μυαλό και την ψυχή σου. Ίσως συνέβη όντως και κάτι αντίστοιχο στην περίπτωση του Chester Charles Bennington...

Την Πέμπτη, στις 20 Ιουλίου τα τραγικά νέα πλυμμήρισαν το διαδίκτυο. "Linkin Park singer Chester Bennington died by hanging, the Los Angeles County coroner has confirmed. The 41-year-old was found by an employee on Thursday in the bedroom of his house and while a note has not been found, the death is being treated as a suspected suicide. An autopsy is pending." Ένας ακόμη μεγάλος καλλιτέχνης ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι που χάραξε ο Chris Cornell, δύο μήνες μετά. Δύο μήνες. Τόσο άντεξε απ' ό,τι φαίνεται το βάρος του θανάτου ενός πολύ καλού φίλου, ή τόσο περίμενε -όπως είπαν πολλοί- μιας και καθόλου τυχαία δεν φαντάζει η ημερομηνία που διάλεξε να φύγει. Εκείνη την Πέμπτη, θα ήταν η μέρα των γενεθλίων του Cornell.
Τα νέα της επόμενης ημέρας κατέγραψαν: Bennington had spoken about his struggles with drug and alcohol addiction, as well as depression. “My whole life, I’ve just felt a little off,” he said in an interview earlier this year with Music Choice. “I find myself getting into these patterns of behaviour or thought – especially when I’m stuck up here [in my head]; I like to say that, this is like a bad neighbourhood, and I should not go walking alone.”
The singer had been close friends with Chris Cornell, who killed himself earlier this year; Thursday would have marked his 53rd birthday. Bennington performed at his funeral singing Leonard Cohen's song "Hallelujah" and honored him via a post on social media after his death, saying that he “can’t imagine a world” without him in it. Mike Shinoda noted that Bennington was very aggrieved when the band performed "One More Light" in his honor, where he could not finish singing the song, be it in rehearsal or in a live performance setting. Cornell’s widow, Vicky Cornell, tweeted yesterday: “Just when I thought my heart couldn’t break any more.....I love you.”
Το wikipedia συμπληρώνει: Chester was also the godfather of Cornell's son Christopher..

Οι Linkin Park ήταν η πρώτη μπάντα (μαζί με τους H.I.M.) της οποίας έγινα πολύ γρήγορα fan και αγόρασα το πρώτο μου cd. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Crawling, απλά έπρεπε να μάθω ποιο είναι το κομμάτι και ποιοι το λένε.. Μετά ξεκίνησαν όλα. Αφίσες, μπλούζες, αυθεντικά cd... Ακόμη θυμάμαι την περίοδο που όλοι είχαν στα κινητά τους τη μελωδία του Numb -που μόλις είχε κυκλοφορήσει- σε 16bit για ήχο κλήσεις.

The news of Chester Bennington‘s tragic suicide has shocked the world of rock fans and musicians alike. As the loss of the Linkin Park singer sinks in, artists have been reflecting on the life and career of their friend and Disturbed‘s David Draiman has written a lengthy, heartfelt note, in remembrance of when he first met Chester and the band while Linkin Park opened for Disturbed around the time Hybrid Theory was released.
Recalling how the bands were on tour when “One Step Closer” was dominating the radio, Draiman described, “I remember sitting in our dressing room and hearing that song start during their set. It drew me out of the dressing room and I stood side stage and watched, in awe of his ferocity, precision and power. I walked back to the dressing room and said to the guys, ‘Uh oh…we’d better step up our game tonight, these guys are GOOD!'” Offering a humorous anecdote, the Disturbed frontman remembered a red-faced moment where he changed the opening lyrics to “Crawling,” singing, “I don’t know why I have to sing like such a p–sy…it hurts me…my p–sy,” to himself as a joke, unaware that Bennington was standing directly behind him. “I turned around and noticed he was there and turned white,” stated Draiman. “Um…sorry brother! I didn’t mean anything by it! I have mad respect for you! Just playing around!!”, he said. Bennington dished out a quick-witted response, saying, “Well at least I actually sing, not just make noises like ‘Oooh wah ah ah ah’ and ‘Ugh, ugh!!! [laughing].” Admitting defeat, Draimain told him, “You got me brother… [laughs] much love.” Having met Bennington’s family, Draiman also added that the singer was a “loving father” and adored his children.

Turning to more recent memories, David recalled being humbled by Bennington’s high praise of Disturbed’s "The Sound of Silence" performance on Conan, exclaiming, “Dude! That was f–king amazing!!! I had no idea you could sing like that!!! Why don’t you sing that way more often???!!”
Returning the favor, Draiman spoke to Bennington about Linkin Park’s divisive new album, One More Light, telling the singer, “It took great courage to break new ground stylistically for the band and that the song "Heavy" was a HUGE HOOK and to pay no mind to the idiots out there who didn’t get it.”
Draiman learned of Bennington’s apparent suicide while his wife and son were swimming outside. “I remember feeling the hot stinging tears streaming down my face as I watched my wife and son playing, with a greater appreciation for them, and my life, than ever…SHOCKED and in disbelief of what I had just been told,” he detailed. In closing, the Disturbed singer said, “I remember Chester Charles Bennington …I cherished and admired him… and for all the reasons I listed above, and many more… I will never forget him.”

Η προσωπική μου άποψη πάντως, είναι πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και ποια στιγμή το έκανε. Η απουσία του Chris Cornell ήταν όντως κάτι αβάσταχτο για αυτόν. Όντας ένας αρκετά ευάλωτος χαρακτήρας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχασε απλά ένα φίλο, αλλά και ένα στήριγμα για την ίδια του τη ζωή, (μιας και συνέπασχε των προβλημάτων του). Όταν έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα και κάποιος σημαντικός για σένα άνθρωπος δίπλα σου παλεύει και αυτός κάτι ανάλογο, σου δίνει κουράγιο. Σου δίνει την εντύπωση ίσως ότι το παλεύεται μαζί, κατά μία έννοια. Όταν όμως αυτός ο κάποιος "χάσει" τον αγώνα, τότε αμέσως νιώθεις και εσύ να χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι της δύναμής σου. Όταν δε μιλάμε για φίλο, τότε χάνεις και τη διάθεση να συνεχίσεις να το παλεύεις.
Με όλο το σεβασμό, την εκτίμηση και την αγάπη που είχε στο πρόσωπό του, είναι πολύ πιθανό απλώς να έπρεξε κατ' αυτόν το αναπόφευκτο. Και η ημερομηνία, ήταν ένα ακόμη σημάδι για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω συναισθήματα και να δώσει εκεί έξω μία πληροφορία που θα ήθελε ο ίδιος, ο κόσμος να θυμάται... Ήξερε πολύ καλά πως διαπράτοντας τέτοιου τύπου αυτοκτονία ο κόσμος θα το συνδύαζε με τον θάνατο του Cornell και έτσι θα ερχόταν στην επιφάνεια και η σύνδεση της συγκεκριμένης ημερομηνίας, τονίζοντας έτσι λίγο ακόμα τη σημαντικότητα αυτού του ανθρώπου.. Όλοι ξέρουμε πως ο Chris Cornell πέθανε στις 18 Μαΐου, αλλά πλέον δύσκολα θα ξεχάσει κανείς πως γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου.
Ίσως πάλι το σκέφτομαι πολύ, ενώ αντιθέτως ο ίδιος του έπραξε με βάση τη στιγμή και τα συναισθήματα των δύο τελευταίων μηνών, χωρίς να θέλει να περάσει κάποιο έξτρα μήνυμα, χωρίς βαθύτερες σκέψεις. Απλώς όχι, ο νους μου δεν το χωράει.. Όπως και να έχει, μικρή η σημασία τέτοιων πραγμάτων όταν μιλάμε για την οριστική έλλειψη προσώπων..

R.I.P Chester Bennington,
You will be missed.

A Black Hole Sun's Sunset

Περισσότερο από ένας μήνας έχει περάσει από το βράδυ που ο Chris Cornell, ο τραγουδιστής των Soundgarden/Audioslave, τραγούδησε για τελευταία φορά και μας άφησε με την απορία.. Γιατί? Γιατί έτσι και τόσο ξαφνικά?

Στις 18 Μαΐου, οι αμερικανικές εφημερίδες και το διαδίκτυο έγραψαν: "Christopher John Boyle, or mostly known as Chris Cornell, was found dead in his hotel room on May 18 after performing in Detroit, Michigan. The cause of death has been determined as suicide by hanging. He was aged 52."

Η αυτοψία έδειξε ότι εκείνο το βράδυ βρισκόταν υπό την επήρεια 7 διαφορετικών ναρκοτικών, όμως οι δόσεις δεν θεωρήθηκαν τέτοιες, ώστε να προκαλέσουν την αιτία του θανάτου του. Παρ' όλα αυτά, η οικογένειά του, όπως και πολλοί άλλοι, αρνούνται να πιστέψουν τα τραγικά γεγονότα... Σε κάποιο άρθρο αναφέρθηκε επίσης: "A police spokesman told two Detroit newspapers the singer was found hanged — just an hour after finishing his final haunting song. According to the set list, which was posted online by fans, the final song of the performance was the 1991 classic Slaves And Bulldozers. But the live version contained a refrain from the death-obsessed gospel song In My Time Of Dying, which was famously covered by Led Zeppelin." Δυστυχώς, ό,τι και αν συνέβη εκείνη τη νύχτα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο Chris Cornell δεν είναι πια κοντά μας και πλέον μας έχει αφήσει την ιστορία και τα τραγούδια του να μας "κρατούν παρέα" και να μας τον θυμίζουν.

Προσωπικά, ήταν μία απ' τις αγαπημένες μου φωνές και πηγή έμπνευσης για τη μουσική μου. Το ταξίδι της ζωής όμως έχει για όλους ένα τέλος, ακόμη και για τους πιο κορυφαίους. Το wikipedia αναφέρει χαρακτηριστικά: He was voted "Rock's Greatest Singer" by readers of Guitar World, ranked 4th in the list of "Heavy Metal's All-Time Top 100 Vocalists" by Hit Parader, 9th in the list of "Best Lead Singers of All Time" by Rolling Stone, and 12th in MTV's "22 Greatest Voices in Music".

Σχετικοί σύνδεσμοι για όποιον ενδιαφέρεται περαιτέρω: The Sun, Rolling Stone, News.

R.I.P Chris Cornell,
You will be missed.

There's a starman waiting in the sky...

8 January 1947 – 10 January 2016

R.I.P.
;(

"when the sky comes looking for you"

 (1945-2015)

Ακόμη ένας μεγάλος θρύλος έφυγε λίγο πριν φύγει και το 2015.. Έγραψε κομμάτια που έμειναν στην ιστορία και ενέπνευσε πολλούς απ' τους διάσημους καλλιτέχνες που ακούμε μέχρι και σήμερα στη rock και metal σκηνή. Ο λόγος για τον Ian Fraser Kilmister, frontman και δημιουργό των Motörhead και γνωστό σε όλους ως, Lemmy, ο οποίος στις 28 Δεκεμβρίου (ηλικίας 70 ετών) μας άφησε για να πάει να "βασιλέψει στην κόλαση" όπως πολλοί θαυμαστές σχολίασαν. Δε θα κάτσω να φλυαρώ αναλύοντας τη σημαντικότητα των Motörhead ιστορικά (1975-2015), όποιος ξέρει, ξέρει.. Και όποιος θέλει να μάθει περισσότερα, το wiki περιμένει.. Απλώς θα αναφέρω ότι είναι μία απ' τις μπάντες που έφτασαν τη rock, αλλά και τη metal μουσική στο σημείο που είναι σήμερα...

Till The End

 

...Lemmy died on 28 December 2015 after being diagnosed with an undisclosed "aggressive" form of cancer. The day after his death, drummer Mikkey Dee stated that Motörhead would not continue as a band, and two days later, guitarist Phil Campbell also stated that "Motörhead is no longer".

To The King Of Blues

B.B. King: Ο μπλούζμαν που υποσχόταν να παίζει μέχρι θανάτου.

(Blues Boy King)

B.B. King, the larger-than-life guitarist and singer who helped popularize electric blues and brought it to audiences for more than six decades, died laying on his bed, Thursday in Las Vegas. He was 89.

(September 16, 1925 - May 14, 2015)

Magazine Rolling Stone ranked King number 6 on its 2011 list of the 100 greatest guitarists of all time (previously ranked number 3 in the 2003 edition of the same list). He was ranked number 17 in Gibson's "Top 50 Guitarists Of All Time".

Until I'm dead and cold

Joe Cocker too... 1944-2014

Joe Cocker has passed away. Aged 70 after a battle with lung cancer.

Όλοι ένας ένας παίρνουνε σειρά λοιπόν.. Μαζεύονται εκεί πέρα, εκεί πάνω, μακριά, για τις ατελείωτες πια συναυλίες.. Κι εμείς μένουμε εδώ, με τις μουσικές τους ν' "ακούμε" ιστορία...

Πριν κάτι μέρες, την Κυριακή 21.12 ένας ακόμα μεγάλος κύκλος έκλεισε. Ο Joe Cocker έβαλε την τελεία του ενάντια στη μάχη με τον καρκίνο. Ηττημένος, αλλά στις καρδιές μας πάντα νικητής..

"Paul McCartney said: I was especially pleased when he decided to cover With A Little Help From My Friends and I remember him and (producer) Denny Cordell coming round to the studio in Savile Row and playing me what they'd recorded and it was just mind-blowing, totally turned the song into a soul anthem and I was forever grateful for him for doing that.
I knew him through the years as a good mate and I was so sad to hear that he had been ill and really sad to hear today that he had passed away.

He was a great guy, a lovely guy who brought so much to the world and we'll all miss him."

. . .

"Ο θάνατος δε σέβεται κανέναν, δεν έχει αξίες..

Στα μάτια του είμαστε όλοι ίσοι.."