Ήταν αρχές του 2023 όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω πια να περιμένω την ιδανική περίοδο ή τη μέρα που θα το έχω πραγματικά ανάγκη, και να πάω να βγάλω δίπλωμα για μηχανή. Καθώς επέστρεψα στο πατρικό μου το 2016, με θυμάμαι συνεχώς να λέω στον εαυτό μου πως θα πάω να το ξεκινήσω σύντομα. Μία γυαλιστερή Harley Davidson ήταν κάτι που ονειρευόμουν από έφηβος, άλλωστε. "Με το που ανοίξει ο καιρός", "μετά το καλοκαίρι", "μετά τις γιορτές", "απ' το νέο έτος", "μετά την καραντίνα", και φτου κι απ' την αρχή... Η ζωή τρέχει ασταμάτητα και δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, όταν πραγματικά δε θέλεις. Οι ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν παρά μόνο στις ταινίες, και η "κατάλληλη στιγμή" εμφανίζεται μπροστά σου μόνο όταν πάρεις την απόφαση να κάνεις όντως το πρώτο βήμα· το πρώτο μόνο αρκεί. Σαν ξεκινήσεις την κίνηση, τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. "Απλά πάρε το σώμα σου και μπες σε μια σχολή οδηγών, είναι τόσο απλό.", μου είπε ένας φίλος κατά λέξη, τότε. Μπορεί για άλλους να ήταν κάτι τόσο απλό, όμως για έναν συστηματικά αναβλητικό άνθρωπο, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο, συνυπολογίζοντας και το ότι δεν υπήρχε άμεση ανάγκη.
Παρ' όλα αυτά, λίγο πριν τελειώσει το 2022, ένα δυνατό καμπανάκι άρχισε να χτυπάει ενοχλητικά μέσα μου και μ' έκανε να συλλάβω μία σκέψη που μ' απελευθέρωσε ακαριαία απ' όλες τις υπόλοιπες που με κρατούσαν σε αδράνεια όλα αυτά τα χρόνια: δεν υπάρχει αντικειμενική ουσία σε τίποτα από αυτά που κάνεις. Αφήνοντας για λίγο έξω την ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων, στα πλαίσια του κύκλου τής ζωής, ό,τι στόχο κι αν βάλεις, ό,τι απόφαση κι αν πάρεις, από αντικειμενική σκοπιά (δηλαδή έξω από εσένα), δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Η ζωή θα συνεχίσει να συμβαίνει με την ίδια επιτυχία ακόμη κι αν δεν πάρεις εκείνο το πτυχίο/αυτοκίνητο/σπίτι, ακόμη κι αν δεν κάνεις εκείνο το ταξίδι ή όλες αυτές τις εμπειρίες που σου υποσχέθηκες, ακόμη κι αν δεν την απολαύσεις ευτυχισμένος, ακόμη κι αν πάψεις να υπάρχεις αύριο ή αν δεν υπήρχες ποτέ! Ακόμη κι αν έχεις τα καλύτερα ταλέντα τού κόσμου ή ένα σπουδαίο μυαλό να προσφέρεις στην εξέλιξη της επιστήμης, στην πραγματικότητα δεν πειράζει κι αν δεν το κάνεις, διότι τίποτα δεν είναι αντικειμενικά απαραίτητο να συμβεί. Για να το θέσω και αλλιώς, η ζωή θα συνέχιζε να κάνει τον κύκλο της με την ίδια επιτυχία ακόμη κι αν δε μας μοιραζόταν ποτέ ο Αϊνστάιν τις σκέψεις του, ακόμη κι αν δεν ανακαλύπταμε ποτέ τον ηλεκτρισμό, το ίντερνετ, τη θεραπεία ασθενειών ή αν δεν πατούσαμε στο φεγγάρι. Πιθανότατα με πολύ διαφορετικά δεδομένα σε κάθε επίπεδο, αλλά σίγουρα θα συνέβαινε (η ζωή) με απόλυτη επιτυχία.
Αυτή η πιο σφαιρική συνειδητοποίηση, λοιπόν, μ' έκανε με τη σειρά της να νιώσω μια λυτρωτική ανακούφιση, αναγνωρίζοντας πλέον πως δεν υπάρχει λάθος επιλογή ή λόγος βιασύνης στη ζωή, και μ' έφερε στην εξής διαπίστωση: εφόσον η αντικειμενική ουσία αυτών που κάνεις είναι μηδενική, η υποκειμενική τους ουσία γίνεται αυτομάτως τεράστια, αρκεί εσύ να το πιστεύεις. Με άλλα λόγια, όλοι σου οι στόχοι είναι εξίσου σημαντικοί, ακόμα και οι πιο μικροί, και, από τη στιγμή που θα τους επιλέξεις, είναι πολύ σημαντικό να ολοκληρωθούν...
Έτσι, μπήκα στο 2023 αποφασισμένος να κυνηγήσω όλα εκείνα τα εφηβικά όνειρα που κάπου στην πορεία (ξ)έχασαν την αξία τους, χωρίς να ψάχνω κάποιον σπουδαίο λόγο -έξω από μένα- να τους προσδώσω. Εφόσον το θέλω ακόμα, σκέφτηκα, είναι αρκετά σπουδαίος λόγος από μόνος του για: να πάρω εκείνη τη μηχανή, να κάνω εκείνο το τακτού, να ηχογραφήσω εκείνο το άλμπουμ, να βάψω το μαλλί, ή να πάω εκείνο το ταξίδι...
Στο τέλος τής Άνοιξης πήρα πρώτα το δίπλωμα του αυτοκινήτου (γιατί αν δεν ξεκινούσα με αυτό δε θα το έπαιρνα ποτέ!) και μετά τις καλοκαιρινές διακοπές ξεκίνησα και τα μαθήματα της μηχανής. Στο μεταξύ, είχα ήδη μαζέψει ένα σεβαστό ποσό για μια μεταχειρισμένη Harley, αλλά ένα απόγευμα άλλαξαν τα δεδομένα... Τελειώνοντας από ένα απ' τα μαθήματα, συναντηθήκαμε με δυο φίλους για καφέ. Συζητώντας τα επίκαιρα κάτω από τον ήλιο, με ρωτάει ο ένας "Και τελικά, ποια μηχανή θέλεις να πάρεις, ξέρεις?". "Ε, όχι αλλά σίγουρα θα βρω μια όμορφη chopper, τόσες έχει!", του απάντησα ανοίγοντας το κινητό για να σκαλίσω την αγορά στα γρήγορα. Σύντομα πέσαμε πάνω στη Honda Rebel του 2020. "Να ορίστε, αυτή μάλιστα!", τους είπα και συνέχισα "Αυτή θα πάρω.". Όλοι μαζί γελάσαμε με την τυχαιότητα της επιλογής μου, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα καν ποιο μοντέλο ή ποιας εταιρίας είναι, ούτε φυσικά αν θα με βολεύει το μέγεθός της. Ψάχνοντας τις προδιαγραφές της στη συνέχεια, ανακαλύψαμε ότι με υπερκαλύπτει και πως είναι απ' τις καλύτερες επιλογές για αρχάριους. "Έλα, μια χαρά θα είναι και το ύψος της, δεν υπάρχει περίπτωση. Ίσως και καλύτερα που είναι Honda. Αυτή θα πάρω!", είπα με ενθουσιασμό και κλείδωσα τον στόχο μου. Αργότερα το έψαξα περαιτέρω και λίγο καιρό μετά, την ημέρα που πέρασα τις εξετάσεις, πήρα το αστικό και πήγα κατευθείαν στην αντιπροσωπεία τής Honda... Τον περσινό Φεβρουάριο πήγαμε μαζί με έναν από αυτούς τους δύο φίλους για να παραλάβω τη (special edition) Rebel του 2024· τη μηχανή των παραπάνω φωτογραφιών... Έκτοτε, έχει περάσει ένας χρόνος και κάθε φορά που πάω να την ξεκλειδώσω έχω τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια χαρά, για την επιλογή και το μικρό επίτευγμά μου.
Το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που είπες στον εαυτό σου ότι θα κάνεις, είναι ανεκτίμητης αξίας προσωπική επιβράβευση· κι ας μην έχει καμία αντικειμενική ουσία. Τα συναισθήματα της αυτοεπιβεβαίωσης, αυτοεκτίμησης, και πληρότητας που προκύπτουν είναι απερίγραπτα. Όχι για τη μηχανή, όχι για το αντικείμενο, αλλά για το επίτευγμα. Για τη σκέψη ότι είπα στον εαυτό μου "Εγώ αυτό μια μέρα θα το οδηγάω." και κατάφερα να δημιουργήσω τις συνθήκες υλοποίησης. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να πιστεύεις για τον εαυτό σου ότι μπορείς να πετύχεις το οτιδήποτε, αρκεί να το βάλεις πραγματικά στόχο. Και το συναίσθημα αυτό της αυτοπεποίθησης προκύπτει και καλλιεργείται μέσα από τέτοιες μικρές, αλλά μεγάλες για τη ζωή σου νίκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου