Η "Λάθος" Ρουτίνα

 

Ρουτίνα: μια απ' αυτές τις λέξεις με αρνητικό πρόσημο· οριακά επικίνδυνη, θα έλεγε κανείς, για κάποιους που δεν είναι προετοιμασμένοι για τη διαχείρισή της... Ωστόσο, βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη, πιο σφαιρική σκοπιά, η ρουτίνα δε θα έπρεπε να έχει αρνητική έννοια στη ζωή ενός ανθρώπου, σαν κάτι που πρέπει να αντέξεις· να προσαρμοστείς ή να συμβιβαστείς. Αποδεδειγμένα, το σώμα μας, βιολογικά, λειτουργεί πολύ καλύτερα σε πλαίσια ρουτίνας και, σε όλα γύρω μας στη φύση, αν παρατηρήσεις, υπάρχουν μοτίβα και ρουτίνες. Εφόσον, λοιπόν, το σώμα μας το βρίσκει "σωστό", θα έπρεπε να βιώνεται εύκολα και αβίαστα μια τέτοια συνθήκη/καθημερινότητα. Κατά συνέπεια, γνωρίζοντας καλά πως δε συμβαίνει αυτό (στις περισσότερες των περιπτώσεων), δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η ρουτίνα το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχουμε στήσει και ζούμε την ίδια τη ζωή.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο άνθρωπος, λόγω των ταχυτήτων στις οποίες έχει μάθει ότι πρέπει να τρέχει, μπαίνει στον "αυτόματο" για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Δυστυχώς, σαν όντα, δεν είμαστε προγραμματισμένοι για να βιώνουμε τη ζωή σε αυτούς τους ρυθμούς· προλαβαίνουμε να κάνουμε, αλλά όχι να επεξεργαστούμε και να φιλτράρουμε τα γεγονότα και τα δεδομένα στην ίδια συχνότητα. Για να μεταφέρω το φαινόμενο σε ένα απλό παράδειγμα, σκεφτείτε έναν χώρο εστίασης όπου, ρεαλιστικά, χωράει 30 τραπέζια. Το αφεντικό, βάσει αυτού, δε βλέπει τον λόγο να μην τοποθετήσει τον συγκεκριμένο αριθμό τραπεζιών στο κατάστημά του, οπότε επιλέγει να το κάνει. Στην πραγματικότητα, όμως, ο πελάτης δε χρειάζεται απλώς να καθίσει, αλλά και να έχει κάποια άνεση χώρου, ώστε να απολαύσει ιδανικά την παρουσία του εκεί. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κατάστημα θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει μόνο τα μισά τραπέζια, καθώς στην ουσία "δε χωράει" περισσότερα. Η σκέψη και η στάση αυτή, όμως, δεν είναι ποτέ αυτονόητη, όταν το θέμα μας είναι η ζωή και η καθημερινότητα. Το αφεντικό, που αντιπροσωπεύει την απληστία του ανθρώπου σε πλαίσια, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πλαίσια εξέλιξης, αύξησης δυνατοτήτων, ανέσεων, ή οτιδήποτε άλλο, είναι η ίδια η κοινωνία, που μας μαθαίνει από πρώτο χέρι πόσα πολλά "τραπέζια" μπορεί να χωρέσει αυτό το "δωμάτιο", αυτός ο χώρος που λέγεται εγκέφαλος.

Αυτός ο "αυτόματος", λοιπόν, είναι που αλλοιώνει την ποιότητα των εμπειριών που λαμβάνουμε και δημιουργεί μία καθημερινότητα "ζόμπι". Κάπου εδώ, δεν μπορούμε παρά να αποδώσουμε τα απαραίτητα εύσημα στη μεγάλη Dolores και τη διαχρονική μουσική της. Ο χρόνος κυλάει, αλλά η στιγμή δεν εκτιμάται. Νομίζεις ότι επειδή προλαβαίνεις -αν προλαβαίνεις- καθημερινά να κάνεις όλα όσα έχεις βάλει στη σειρά να γίνουν, τα πράγματα κυλούν όπως πρέπει  και τα αποτελέσματα θα είναι τα επιθυμητά. Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, σε έχουν πείσει ότι όσο πιο πολλά τραπέζια κατορθώσεις να χωρέσεις στο κατάστημά σου, τόσο περισσότεροι πελάτες θα μπορέσουν να έρθουν και να καθίσουν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κέρδη για όλους. Όταν όμως, εξαντληθείς τόσο ψυχολογικά, ώστε να συνειδητοποιήσεις το ότι το σύστημα δε δουλεύει ιδανικά, ότι το πλάνο από κάπου μπάζει, τότε κοιτάζεις πίσω και αναλογίζεσαι τι έπραξες και τι κατάφερες. Ζυγίζεις την ποιότητα της ζωής σου σε σχέση με τα αποτελέσματα· υπολογίζεις το καθαρό κέρδος από τον τζίρο. Και εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή όπου η έννοια της ρουτίνας παρεξηγείται. Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να δεις τίποτε άλλο στις μέρες σου από μια σειρά επαναλαμβανόμενων διαδικασιών χωρίς ουσία· χωρίς κάτι που να χαρίζει την παραμικρή ομορφιά στις εμπειρίες της καθημερινότητάς σου. Δεν είναι, όμως, η ρουτίνα αυτή που ασχημαίνει το κάθε τι που κάνεις, δεν είναι η επανάληψή του· είναι που δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις να ζήσεις αυτό που κάνεις τη στιγμή που συμβαίνει.