Και μετά από τόσα χρόνια γρατζουνώντας χορδές και σκαλίζοντας στιχάκια·
μετά από τόσα χρόνια μελετώντας ερμηνείες, σε μια προσπάθεια να εκφράσουμε ιδανικά, απόψεις και συναισθήματα·
μετά από χρόνια ατελείωτα δίπλα σε όλα αυτά τα τραγούδια που μας έκαναν παρέα τις επώδυνες εκείνες νύχτες·
μετά από όλα αυτά τα σημάδια του χρόνου να μας ενώνουν και να μας στιγματίζουν,
αναρωτιέμαι,
είμαι εγώ που παίζω μουσική ή η μουσική παίζει εμένα?
5 σχόλια :
παραθέτω αυτό που είπες εσύ, στην τελευταία σου ανάρτηση : αν ο καθένας μας είναι ένα κύμα, μήπως ο δικός σου αντίκτυπος είναι να γίνεις ο ίδιος μουσική;
χαχα! using my own weapons against me..! ;P
Well, αν καταλήγουμε στο ότι η μουσική "παίζει" εμάς, τότε γιατί δεν είμαστε ήδη (μουσική)? ;)
Καλλιτεχνικές καλησπέρες!
και πως γνωρίζεις ή όχι ότι δεν είσαι ήδη ; (!) {ανάθεμα και τα μυαλά στα doom κάγκελά!}
ΊΙσως, λέω ίσως, να ερχόμαστε ως μουσική ναι, αλλά στην πορεία κάπου -κι αυτό έχει να κάνει κ με το τι τι κάνεις αυτή την μουσική που έχεις ήδη μέσα - μήπως παραπαίει .. «Και εκείνοι χόρευαν, κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική» 🎴⭐
..παραπαίει εννοώ, κάπου κάποια άτομα την αφήνουν επίτηδες στην άκρη να παραπέσει είτε από αμηχανία είτε από 'ελπίδα, ότι θα είναι καλύτερα χωρίς αυτήν;;
χαχα. σ' έχει βάλει σε αρκετές σκέψεις αυτή η ανάρτηση, ε? :P One way or another, πέτυχε τον σκοπό της, λοιπόν! ;P
ειι, τη θυμάμαι κάπου αυτήν τη φράση! «Και εκείνοι χόρευαν, κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική». ^^ :))
Δημοσίευση σχολίου