Ναι, οκ, όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που σκέφτεσαι ανά διαστήματα για μένα, κράτησέ τα για πάρτη σου, δικά σου είναι, δεν υπάρχει λόγος... Κράτησέ τα σφιχτά, μην τυχόν τα μάθω κατά λάθος και χαλάσει αυτή η σκληρή εικόνα σου· και δεν πειράζει, θα μου τα μοιραστείς σε κάποια άλλη ζωή, τότε που όλα θα είναι ιδανικά, λες και ζούμε δυο και τρεις...
Και αυτά που σ' ενοχλούνε, αυτά που σε κάνουν να νιώθεις πίεση και ανασφάλεια ώρες ώρες δίπλα μου· κράτησέ τα κι αυτά, μην ανοίγεσαι, μην τα συζητήσουμε και τύχει να τα λύσουμε, κρίμα είναι. Είμαστε τόσο καλοί στο να κρατάμε ζωντανό αυτό το αυτοκαταστροφικό μυστήριο αυτής της σχέσης, που θα ήταν άδικο να μην το αφήσουμε να κάνει τη δουλειά του, μέχρι το τέλος...
Μόνο, σε παρακαλώ, τώρα που πέφτει η αυλαία και σιγά σιγά σβήνουν τα φώτα, μην έρχεσαι και μου φορτώνεις ευθύνες για τα λάθη τής παράστασης. Κουράστηκα με όλες αυτές τις μειωτικές κουβέντες και με πληγώνει πραγματικά να σε βλέπω να πέφτεις έτσι κι άλλο στα μάτια μου.. Σε θαύμαζα, θυμάσαι. Ακόμη σε θαυμάζω· για τα θετικά σου. Και δεν ξεχνώ...
Ο τρόπος σου, όμως, όταν έρχεται η ώρα να διαχειριστείς κάτι που θέλει υπομονή, διαύγεια και κατανόηση, φαντάζει πολύ εγωιστικός και υποτιμητικός για τη θέση αυτού που έχεις απέναντί σου. Και είμαι εγώ που έχεις απέναντί σου. Εγώ, θυμάσαι?... Και η γλώσσα σου, μεταμορφώνεται, στάζει απαξίωση για το πρόσωπο του άλλου· λες και είμαστε εχθροί, λες και παίζει ρόλο ποιος έχει δίκιο ή ποιος θα πει την τελευταία λέξη.
Δεν κάνω κουβέντες για να κερδίσω τον διάλογο, δε μ' ενδιαφέρει. Δίνω τον χρόνο μου -απλόχερα- σε κάτι που πιστεύω ότι μπορεί να συζητηθεί για να λυθεί...
Εν τέλει, δεν έχει σημασία αν το κάνεις εσκεμμένα ή όχι, αλλά το ότι αυτά που λες χάνουν το όποιο δίκιο τους, όταν εκφέρονται με τέτοιον τρόπο όπως τον δικό σου. Μα το σημαντικότερο, μένουν. Μένουν στο μυαλό και ποτίζουν άσχημες αναμνήσεις· σε βάθος χρόνου και για τους δύο. Όμως, δεν κρατάω κακίες και ο εγωισμός μού περισσεύει. Δε θα κρίνω τίποτα και έχω τη δύναμη να τα συγχωρήσω όλα. Αρκεί να εκλάβω την αντίστοιχη διάθεση και από την αντίπερα όχθη, να έχω τις απαραίτητες ενδείξεις.
Ειδάλλως, μη μου φορτώνεις τζάμπα ευθύνες και μου κάνεις υποδείξεις. Άδικος κόπος, κέρδισες ήδη· κουράστηκα. Αυτού του τύπου τα παιχνίδια δεν είναι πια για μένα. Δεν είμαι σάκος τού μποξ και κάπου οφείλω να σεβαστώ και λίγο τον εαυτό μου.
Ένα βράδυ ακόμα ξημέρωσε. Ένα ακόμα... Τώρα που πέφτει η αυλαία, ας μη μιλήσουμε άλλο· τα λέμε από εδώ άλλωστε, βλέπεις.. Μπορείς να κρατήσεις όλες τις -όμορφες ή μη- σκέψεις που ποτέ δε μου μοιράστηκες, για πάρτη σου. Δε σκάω, θα μου τις χαρίσεις σε κάποια άλλη ζωή, το ξέρω. Λες και ζούμε δυο και τρεις...
