Τελικά, όλα μας τα "θέλω" και τα "χρειάζομαι" υπακούν σε μια ιεραρχία που η ίδια η φύση έχει ορίσει για εμάς. Μας έβγαλε απ' τον κόπο, αφήνοντάς μας χωρίς επιλογή· τα πράγματα απλά "έτσι είναι".
Όλοι έχουμε ανάγκη για κοινωνική ζωή· να κάνουμε φίλους, να φλερτάρουμε. Σε καμία περίπτωση, όμως, το μυαλό δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με αυτά, όταν η ανάγκη τής επιβίωσης είναι στο προσκήνιο. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις ότι έχεις να φας, ένα ασφαλές μέρος να κοιμηθείς και τέλος, δυο ρούχα να ντυθείς. Αν αυτά είναι εξασφαλισμένα, ξαφνικά έχεις την ανάγκη να ερωτευτείς, να παίξεις και να απολαύσεις τον κόσμο τριγύρω σου, να χαρείς και να εξερευνήσεις· τον κόσμο, τους ανθρώπους, εσένα... Και τότε έχεις την ανάγκη να φιλοσοφήσεις, να εκφραστείς μέσα από τις τέχνες και να δημιουργήσεις. Έχεις την ανάγκη να δώσεις εξήγηση για τα πάντα και να βάλεις παντού ταμπέλες. Και πάει λέγοντας...
Όσο καλύπτουμε τα βασικά πάμε παρακάτω. Και όσο καλύπτουμε περισσότερα από τα παρακάτω τόσο πιο πολύ προχωράμε σ' αυτήν τη σκάλα, η οποία μεταμορφώνεται από αποχρώσεις του "χρειάζομαι" σε φωτεινά χρώματα του "θέλω".
Όμως, κάπου στην πορεία αυτής της πανδαισίας χρωμάτων, φίλε άνθρωπε, ξέχασες εντελώς τι πραγματικά έχεις ανάγκη· σταμάτησες να εκτιμάς τα "χρειάζομαι", σαν να είναι κάτι αυτονόητο. Κάπου έγινε κάποιο λάθος και πλέον τα πιο δευτερεύοντα "θέλω" έχουν λάβει την πιο σημαντική θέση τής σκάλας. Και αν θυμάσαι ακόμα τι πάει να πει θέλω...
