reflect and rejoice (two years later...)

Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο να αλλάξει οριστικά κάτι από την καθημερινότητά του? Ακούω συνεχώς κατά καιρούς από φίλους "έκοψα τον καφέ", "ξεκίνησα γυμναστήριο", "έκοψα το τσιγάρο", "ξεκίνησα διατροφή" και πόσα άλλα τέτοια, όμως πάντα με ημερομηνία λήξης. Γιατί?! Αφού ξέρεις ότι σου κάνει καλό και ακριβώς για αυτόν τον λόγο έκανες την αλλαγή, γιατί λοιπόν τη διακόπτεις ή παραδίνεσαι με την πρώτη/δεύτερη αφορμή?

Δε θυμάμαι ακριβώς χρονιά και μέρα, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο, από τη στιγμή που συνειδητοποίησα σαν έφηβος πόσο δύσκολο είναι για έναν μέσο άνθρωπο να δεσμευτεί απέναντι στις ίδιες του τις επιλογές και να αφοσιωθεί σ' αυτό που είπε ότι θα κάνει, δεν έπαψα να το παρατηρώ και να μου κάνει εντύπωση. Η πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση είναι δύο πολύ σπουδαίες αρετές που δύσκολα τις βρίσκεις σε ουσιαστικό βαθμό στους ανθρώπους, στις μέρες μας. Ή τουλάχιστον στις κοινωνίες μας και στους λαούς της δυτικής κουλτούρας.

Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω μ' αυτές τις αρχές και η συνειδητή και συστηματική καλλιέργειά τους όλα αυτά τα χρόνια, έχει πάει τη δυναμική μου σ' αυτό το επίπεδο σε άλλη κατηγορία. Από πολύ νέος ένιωθα ότι μπορώ να ξεκινήσω ή να διακόψω κάτι, μια συνήθεια, και να διατηρήσω αυτήν τη στάση για πάρα πολλά χρόνια, χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή προσωπική καταπίεση. Δεν είναι ότι συγκρατώ τον εαυτό μου κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με μια πίτσα ή ένα γλύκισμα, απλώς έχω ήδη ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου πως "we don't do that anymore". Έχει μεγάλη διαφορά το να σε συγκρατείς σε ένα δίλημμα από τη λάθος επιλογή, από το να μη σου δίνεις καν την επιλογή. Εξαλείφεις την πιθανότητα διλήμματος πριν καν αυτή δημιουργηθεί μέσα σου.

Πόσο σημαντικό είναι, όμως, να έχει κανείς τη δύναμη για κάτι τέτοιο? Πόσο σημαντική είναι μια τέτοια -αν θέλεις- υπερδύναμη? Με τα σωστά κίνητρα, πολύ. Το κίνητρο είναι αυτό που μπορεί να σε βοηθήσει να πας κάτι από το "για πάρα πολύ καιρό/πολλά χρόνια" στο "οριστικά/μέχρι να ολοκληρώσει τον σκοπό του". Και μ' αυτόν τον συνδυασμό μπορείς να αλλάξεις ουσιαστικά· τις συνήθειές σου, την καθημερινότητά σου, τον εαυτό σου και την ενέργειά σου.

Ο αγώνας είναι σταθερός. Μην περιμένεις να τελειώσει και προπαντός μη βιάζεσαι να τελειώσει. Το κλειδί είναι να εστιάσεις στη διαδικασία που κάνεις, να απολαμβάνεις και να εκτιμάς τη δύναμη που έχεις να προσπαθείς και να συνεχίζεις· αδιάκοπα.

Συνεχίζοντας, λοιπόν, τον δικό μου αγώνα έφτασα ως εδώ...

Τρία χρόνια που:

• έχω κόψει "μαχαίρι" την επιπρόσθετη ζάχαρη στο οτιδήποτε και αποφεύγω όσο μπορώ τα προϊόντα με ζάχαρη.
• δεν τρώω γλυκά παντός είδους (ναι, ούτε τούρτες σε γενέθλια!), εκτός από σκέτη μαύρη σοκολάτα με πάνω από 70% κακάο (κι αυτή με μέτρο).
• δεν τρώω μπισκότα, γαριδάκια/πατατάκια ή άλλες λιχουδιές που συνοδεύουν ροφήματα, και γενικά οποιαδήποτε μη-υγιεινή σαχλαμάρα από σούπερ/μίνι μάρκετ.
• δεν τρώω junk/fast food -ακόμα και αν η παρέα παραγγείλει..!- και γενικά, προσπαθώ να μην τρώω απ' έξω, βγαίνοντας πάντα φαγωμένος ή κουβαλώντας μαζί μου υγιεινά σνακ.
• δεν τρώω τηγανιτά, αλλαντικά, κέτσαπ/μαγιονέζα ή οποιαδήποτε σως.
• αποφεύγω το χοιρινό κρέας (αν έμενα μόνος θα το έκανα και σε απόλυτο βαθμό), το βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο και τις υπέρδιπλες μερίδες το μεσημέρι.
• μέσα στη μέρα μου πίνω μόνο νερό -κυρίως εμφιαλωμένο ή φίλτρου και ποτέ κρύο- και πλην του καλοκαιριού, πίνω και ένα τσάι με μέλι το πρωί. Σπανιότερα πίνω καμιά σόδα με λεμόνι, γάλα αμυγδάλου (με μέτρο) ή όταν "βγω για καφέ" πίνω καφέ, αλλά ποτέ τις πρώτες 2-3 πρωινές ώρες ή μετά τις 7μμ.
• δεν πίνω αλκοόλ, χυμούς τού εμπορίου, γάλα, αναψυκτικά ή οποιοδήποτε άλλο ρόφημα με ζάχαρη και χημεία. Συνδυαστικά με αυτά έχω κόψει τις βραδινές εξόδους και τα ξενύχτια.
• τρώω αρκετά φρούτα, goji berries, βραστά αυγά, ταχίνι ολικής άλεσης και επιλεγμένο φιστικοβούτυρο χωρίς ζάχαρη σε καθημερινή βάση.
• τρώω βιολογικά δημητριακά, συγκεκριμένες μπάρες δημητριακών με φιστίκι-μέλι, ρυζογκοφρέτες, ωμούς ξηρούς καρπούς (κυρίως καρύδια και αμύγδαλα, ιδανικά αποφλοιωμένα) και διάφορους super-food σπόρους, επίσης σε καθημερινή βάση.
• τρώω μπόλικα καρότα, ντομάτες, κόκκινες πιπεριές, μπρόκολο, μαρούλι, και μόνο μαύρο ψωμί (και αυτό με μέτρο).
• χρησιμοποιώ στη μαγειρική μου συστηματικά κουρκουμά, μαύρο πιπέρι, κανέλα και ρίγανη.
• τρώω κατσικίσιο τυρί, φέτα, gouda και cottage cheese στο πρώτο μισό της ημέρας, και στραγγιστό γιαούρτι τα βράδια.
• μαθαίνω συνεχώς για καλούς συνδυασμούς των παραπάνω τροφών που πολλαπλασιάζουν τα οφέλη και προσπαθώ να τους εφαρμόζω.

Πάντως, πέρα από όλα αυτά τα "απαγορεύεται" και τα "πρέπει", ένα σπουδαίο εξελικτικό βήμα που κατάφερα να κάνω μέσα σ' αυτά τα χρόνια είναι να πάψω να είμαι απόλυτος με όλες αυτές τις αλλαγές, με όλους αυτούς τους αυστηρούς κανόνες. Και είμαι πολύ περήφανος για αυτό το δύσκολα για μένα βήμα.

Σε ό,τι έκανα γενικότερα, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβόμουν ότι κάνοντας μια εξαίρεση εδώ κι εκεί θα είναι σαν να προδίδω τον εαυτό μου. Σαν να προδίδω την προσπάθεια που με τόσο κόπο έφτασα κάπου... Θα είναι σαν να αποδέχομαι πως είμαι αδύναμος. Κατά συνέπεια, βόλευε συνήθως να δουλεύω σε λογική "άσπρο-μαύρο". Ωστόσο, η λογική αυτή κάποια στιγμή θα σε βάλει κάτω, θα κουράσει. Και πλέον μετά από πολλές προσπάθειες το λέω με σιγουριά. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε σε απόλυτους ρυθμούς, σαν ιδανικά ρομποτάκια. Το μέτρο είναι απαραίτητο, αλλά και πολύ δύσκολο να διατηρηθεί για μια ολόκληρη ζωή, όταν δεν είσαι εσωτερικά πραγματικά σταθερός, ακλόνητος.

Όταν έχεις πιάσει μια άκρη για (πάρα) πολύ καιρό είναι αναγκαίο κακό να υπερβάλλεις, σημαδεύοντας για σεβαστό διάστημα την αντίθετη άκρη. Όμως, όταν η υπερβολή αυτή γίνεται από συνειδητή επιλογή, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο... Το διάστημα αυτό μπορεί να διαφέρει στον καθένα και σίγουρα θα είναι αρκετό, αλλά αν δώσεις την απαραίτητη προσοχή στο σώμα και το μυαλό σου, θα καταλάβεις πότε είναι πια καιρός να σταματήσει αυτή η υπερβολή· που στα μάτια τρίτων πιθανότατα να έχει αρχίσει να μοιάζει και εμμονική! Θα είναι καιρός να σταματήσει όχι γιατί κούρασε, όχι γιατί δεν μπορείς άλλο, αλλά γιατί η αλλαγή θα έχει ριζώσει πλέον μέσα σου και θα νιώθεις αυτήν την εσωτερική σταθερότητα. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν είναι πια το ίδιο εύκολο να ξανακυλήσεις πίσω, πέφτοντας στους ίδιους φαύλους κύκλους. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν την έχεις πλέον ανάγκη αυτήν την υπερβολή· είσαι ελεύθερος να απολαύσεις τις νέες ισορροπίες σου.

Όλο αυτό το ταξίδι θέλει συνειδητή προσπάθεια και εσωτερική δύναμη. Θέλει υπομονή και επιμονή, και πάνω απ' όλα να σου υπενθυμίζεις συχνά ότι δεν είναι ένα ταξίδι με προορισμό· δε φτάνεις κάπου, δεν τερματίζεις και απολαμβάνεις. Είναι ένα ταξίδι που όσο πηγαίνεις πού και πού κοιτάζεις πίσω, το εκτιμάς και το απολαμβάνεις ταυτόχρονα.

Μία προσωπική ανασκόπηση και ταυτόχρονα ο πήχης ψηλότερα για τα χρόνια που έρχονται.

The Prince of Darkness

Πρέπει να ήταν γύρω στο 2013-2014, όταν ήμουν ακόμη στην Κέρκυρα ως φοιτητής. Ένα μεσοβδόμαδο απόγευμα είχαμε μαζευτεί διάφοροι σ' ένα σπίτι φίλου και είχε έρθει και ένα παιδί που πρώτη φορά τον γνώριζα. Κερκυραίος αυτός, γύρω στα 22-24, με όχι και τόσο μεγάλη εμπειρία στην ξενόφερτη μουσική...

Πάνω σε μια μουσική συζήτηση, λοιπόν, αναφέρω το όνομα Ozzy Osbourne, για κάποιον λόγο που δε θυμάμαι πλέον. Αυτός που θυμάμαι, όμως, χαρακτηριστικά είναι το παιδί να ρωτάω "ποιος είναι αυτός?". "Δεν ξέρεις τον Ozzy??!", του απάντησα έκπληκτος και συνέχισα "Πώς γίνεται αυτό?!". Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή.

Εντάξει, κι εγώ δεν υπήρξα ποτέ πραγματικός φαν του Ozzy ή πολύ περισσότερο των Black Sabbath, αλλά και να ήθελα, νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να αποφύγω τη γνωριμία έστω με το όνομα σε κάποια φάση της ζωής μου μέσα σε 20-25 χρόνια. Μουσικός επίσης και το παιδί, να τονίσω.

Είναι κάποιες προσωπικότητες που η συνεισφορά τους στον εκάστοτε κλάδο είναι τόσο τεράστια, που η επιρροή τους στην ανθρωπότητα ως αναφορά την εξέλιξη της μάζας φαντάζει αδύνατο να περάσει απαρατήρητη από κάποιον! Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον κλάδο της μουσικής, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κι έναν νέο που σπουδάζει μουσικολογία!

Ο Ozzy λοιπόν, ήταν για μένα ένας τέτοιος χαρακτήρας. Η σχέση μου με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ήταν πάντα αυτή: μια στάση σεβασμού και θαυμασμού ως προς την πορεία και την τοποθέτηση αυτής της προσωπικότητας απέναντι στη ζωή γενικότερα, χωρίς ταυτόχρονα να μου αρέσει σχεδόν τίποτα απ' ό,τι έχει κάνει στη μουσική του καριέρα!

Τα συναισθήματα ήταν πάντα πολύ ανάμεικτα όταν σε συζητήσεις έπρεπε να τοποθετηθώ για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά κάπως πάντα μέσα μου αναγνώριζα την αξία του. Με τα χρόνια αυτή η αναγνώριση αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη ισχύ και κατάλαβα ακόμη περισσότερα όταν τον είδα από κοντά στην Φλωρεντία το 2018. Η ενέργειά του πάνω στη σκηνή και η αδιαμφισβήτητη αγάπη του για αυτό που έκανε ήταν μεγάλες δυνάμεις που επιδρούσαν πάνω σου και χαρακτήριζαν την αυθεντικότητα αυτού του ανθρώπου. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μετράει.

Στις 22 Ιουλίου (2025), τα σοκαριστικά νέα πλημμύρισαν το διαδίκτυο: Ozzy Osbourne, the "Prince Of Darkness" and legendary frontman of Black Sabbath, had passed away at the age of 76. The announcement sent shockwaves through the music world and beyond. 

Τη στιγμή που το έμαθα ήμασταν με φίλους σε σπίτι, έτοιμοι να ξεκινήσουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Δε θα έλεγε κανείς ότι ήμουν και τόσο προετοιμασμένος για τα νέα που ακολούθησαν. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο τι θα ακολουθούσε και στο πόσα εκατομμύρια ανθρώπους θα άγγιζε αυτή η είδηση τις επόμενες ώρες/μέρες. Αμέσως μετά μοιράστηκα την πληροφορία με λίγους φίλους και άφησα το νέο να καθίσει καλά μέσα μου. Με άγγιξε πολύ περισσότερο απ' ό,τι περίμενα.

Λίγες μέρες αργότερα διάβασα και είδα αρκετά πράγματα για όλο το υπόβαθρο που δε γνώριζα... Ο Ozzy είχε διαγνωστεί με τη νόσο του Parkinson από το 2003 και είχε υποστεί αρκετές εγχειρήσεις μέχρι σήμερα... Ήταν ήδη στα πολύ τελευταία του όταν αποφάσισε να "κάνει κωλοδάχτυλο" στη ζωή και να ανέβει στη σκηνή να τραγουδήσει για τελευταία φορά, 17 μέρες πριν το θάνατό του. Τέτοια ήταν η αγάπη και η ενέργειά του!

"On July 5 a historic moment unfolded in Aston, Birmingham, as the original members of Black Sabbath reunited for what would become their final show performance together. The event, titled 'Back to the Beginning', was not just another concert; it was a strategic closure, a powerful tribute to the city where it all started and the final curtain call for one of the most influential bands in music history. The godfathers of heavy metal... More than 45.000 fans filled the stadium, while another 5.8 million viewers joined via global livestream. No one in the crowd suspected that this would be his final goodbye."

"I would rather go out singing Birmingham than watching from a hospital bed." Ozzy

Απ' ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων η συγκεκριμένη συναυλία ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμα συναυλία. Ο Ozzy φαίνεται να γνώριζε πολύ καλά τι ερχόταν και ήθελε να "κλείσει τον κύκλο" με τους δικούς του όρους. Και όπως φαίνεται το κατάφερε. Τα social media χαρακτηριστικά αναφέρουν: That night, "Back to the Beginning" became more than a title. It was a full-circle moment, a tribute, a farewell, and the last roar of heavy metal's original kings. The event was also a force for good, with almost 140 million euros being raised through ticket sales, merchandise, and global streaming donations. The funds were dedicated to Cure Parkinson's, a charity close to Ozzy's heart, and Birmingham Children's Hospital, honoring the band's working-class roots and commitment to their hometown. 

Το νέο του θανάτου του άγγιξε πάρα πολλούς καλλιτέχνες από διάφορα είδη μουσικής, νέους αλλά και παλαιότερους, φυσικά. Ο καθένας με τον τρόπο του απέδωσε φόρο τιμής στη σπουδαία αυτή προσωπικότητα και τα μηνύματα που ακόμη πλημμυρίζουν το διαδίκτυο είναι πραγματικά συγκινητικά. Αφήνω εδώ τυχαία μερικά από αυτά που έπεσαν πρώτα στα μάτια μου:

"It's hard to believe Ozzy is gone. Just days before his death, he was alive, electric, and owning the stage at Villa Park. Unreal... The weight of it didn't fully sink in until next morning. I woke up and it hit me like a ton of bricks. It's just such heartbreaking news that I can't really find the words. There won't ever be another one like him. Geezer, Bill, and myself have lost our brother." Tony Iommi

"Ozzy was chaos and compassion in one soul. We'll never see another like him." Elton John

"No matter the situation, Ozzy was always earnest and gracious every time we spoke." Kory Grow

"I think what Ozzy did with Back to the Beginning was beautiful, a true act of defiance, where his eternal soul told his current 76-year-old body to 'fuck off' so as he could do what he needed to do so badly." Metallica

"This man gave me my first break. I owe him everything." Mike Inez (Alice In Chains)

"This is devastating news. A one of a kind singer, artist, personality and larger than life performer. I had the privilege of playing a solo on his "Undercover" album 20 years ago. I will always consider that as one of the great honors of my life. Rest in Peace." Joe Bonamassa

"Goodbye my dear teacher; a father to all of us; my friend. I love you Ozzy Osbourne and I will miss you terribly." David Draiman (Disturbed)

"Farewell Ozzy... What a journey. Sail on up there, finally at peace. You truly changed the planet of rock!" Robert Plant

Και πόσα άλλα ατελείωτα μηνύματα από θαυμαστές του σε κάθε άκρη του κόσμου... Οι τελευταίες κουβέντες του στο νοσοκομείο προς την οικογένειά του λέγεται ότι ήταν: "Tell 'em I loved doing it until the end. Thank you all from the bottom of my heart." Ozzy Osbourne

In 2011, Osbourne told the Times what he hoped for from his funeral. He didn’t care about the music, he said. "But I want to make sure it’s a celebration, not a mope-fest." Και σίγουρα θα είναι.

Well done and R.I.P mr. Prince of Darkness,
you surely did not die an ordinary man and you will be missed.

Involvement

 

 

Until you understand the joy of involvement,

you won't be able achieve anything significant.

Serendipity

Τυχαία βρεθήκαμε στην ίδια βάρκα,
μα αμέσως μ' έσπρωξες στη θάλασσα για να πνιγώ.

Κι όμως, εν τέλει εγώ σ' ευχαριστώ.
Έτσι,
έμαθα να κολυμπάω.